All Chapters of ลิขิตกาลบันดาลรัก: Chapter 91 - Chapter 100

ไม่นานเมิ่งลู่เจินก็พานายพรานหวังมาถึง เมิ่งลู่เจินกับจางลี่ทำความเคารพอาจารย์ จางลี่ได้เรียนหนังสือกับหวงหย่งเนียน เสิ่นเยี่ยนฟางเห็นว่าเขาไม่เกเรจึงลองให้เรียนดูสองวัน หวงหย่งเหนียนเดินมาบอกกับนางว่า"จางลี่หัวดีนัก เขาเก่งเรื่องคำนวณ การวางกลยุทธ์ส่วนเมิ่งลู่เจินเก่งหลายด้าน แต่ด้านการปกครองเมิ่งลู่เจินเรียนดีมากขอรับอาซ้อเมิ่ง""ถ้าเช่นนั้น การสอบครั้งนี้ให้พวกเขาลงสนามได้ไหมเจ้าคะ ข้าอยากให้เขาได้ลองเมื่อถึงเวลาที่ต้องสอบจริงจะได้ไม่ตื่นสนามมากเกินไป"เสิ่นเยี่ยนฟางจึงตกลงกับหวงหย่งเหนียนว่าจะให้น้องสามีกับลูกศิษย์ของนางไปสอบในอีกห้าวัน นายพรานเดินมาหานางถามไถ่ถึงเรื่องชำแหละหมาป่า"ภรรยาซิ่วไฉ ท่านอยากให้ข้าทำเช่นไรกับซากหมาป่าพวกนี้""ท่านลุงหวัง ข้าต้องการเพียงหนังของมันเพื่อไปทำเสื้อคลุมให้สามีข้า เพราะเขาถูกอากาศเย็นมากไม่ได้ ส่วนเนื้อหมาป่าหากชาวบ้านคนใดประสงค์จะรับข้ายินดีจ่ายแจก เก็บไว้ที่เรือนข้าเพียงสองตัวก็พอ"เมื่อพูดคุยกันเรียบร้อย หวังฝูก็ลงมือชำแหละหมาป่าห้าสิบตัว เมิ่งลู่เจินทำแผลใส่ยาเรียบร้อยแล้ว โดยมีโจวหยางเป็นคนทำให้ ยาของเขานับว่าได้ผลดีเกินคาด เสิ่นเยี่

เมิ่งหย่งชวนเดินมาถึงก็ไม่สนใจคนสกุลจาง บ่าวรับข้าวของมาถือให้เมิ่งหย่งชวนจึงช้อนอุ้มเมียตัวเองเดินไปหน้าตาเฉยท่ามกลางสายตานับสิบๆคู่ เมิ่งซิ่วไฉรักเมียเพียงนี้เชียวหรือเสิ่นเยี่ยนฟางกับเขานั่งในรถม้า จางลี่เป็นคนบังคับม้ากลับหมู่บ้าน เมิ่งหย่งชวนเห็นสีหน้านางเพลียๆก็ถามขึ้น"ไม่สบายหรือเด็กดี เหตุใดหน้าซีดนัก""เมื่อคืนพาอาเจินไปวัดดวงมา เขาเก่งมากแต่ข้าคำนวณพลาด หมาป่าเหล่านั้นมีเยอะกว่าที่คิด ต้องกำจัดให้หมดไม่เช่นนั้นจะลงเขาลำบาก จางลี่ไปด้วยเขาไม่มีวรยุทธ ต่อสู้ไม่เป็น""เหตุใดไม่รอพี่กัน""ใต้เท้าหวงต้องการให้เขาไปสอบทั่นฮวา ข้าอยากให้อาเจินแข็งแกร่งหากคนสกุลลู่และคนสกุลจางมาหาเขาจะได้ไม่เพี้ยงพล้ำเจ้าค่ะ""เสี่ยวฟางเจ้าอยากให้อาเจินไปไหม""หากถามข้า น้องชายท่านเฉลียวฉลาดนักอยู่ที่นี่เสียดายความรู้ แต่หากไปก็ต้องมีคนคุ้มครองเขาเพิ่งจะสิบสามเท่านั้น อย่างไรก็ยังเด็กกลโกงผู้ใหญ่นั่นน่ากลัว""อืม..คิดถึงจังขอชื่นใจได้ไหมเด็กดี""อาลี่ขับรถม้าอยู่ท่านอย่ารุ่มร่าม ไว้คืนนี้นะอดใจหน่อย""แค่นิดเดียวเองนะคนงามของพี่""อืม"เมิ่งหย่งชวนรั้งนางมานั่งบนตักก่อนจะจูบนางดูดดื่ม จางลี่ที่บัง

จมูกโด่งไต่สันกรามของเขา หนวดที่เพิ่งโกนทิ่มแก้มนางทำให้รู้สึกสยิว เสิ่นเยี่ยนฟางพรมจูบตั้งแต่แก้ม ลำคอ ลูกกระเดือกจนมาถึงหัวจุกสองข้าง เมิ่งหย่งชวนเกร็งสะโพกทันทีที่ลิ้นของนางแตะต้องหัวนมของตน เขา คำรามออกมาอย่าเสียวซ่าน"อ่าห์ ~อ่าห์ ~เสี่ยวฟาง พี่เสียวนักเจ้าร้ายกาจเกินไปแล้ว อื้อ คนดี"คนตัวเล็กปลดชุดเขาออก จัดการใช้ปากงับเอวกางเกงของเขาดึงลงมา ความเป็นชายดีดผึงสู่สายตาของนางทันที อืม มันใหญ่มาก นางรั้งกางเกงให้พ้นข้อเท้าก่อนจะใช่สองมือประคองตัวตนของเมิ่งหย่งชวน นิ้วชี้แตะเบาๆที่ปลายหัว น้ำที่ซึมออกมายึดติดนิ้ว เสิ่นเยี่ยนฟางแตะมันเบาๆก่อนจะสบตาคนตัวสูงที่นั่งอยู่ นางเลียนิ้วที่เปื้อนน้ำหวานของเขาอย่างละเมียดละไมก่อนจะส่งเข้าปาก จากนั้นก็อมรูดจนสุดโคนนิ้ว"ท่านพี่ ท่านชิมของข้าไม่เคยเบื่อเลย แต่ว่าข้ายังไม่เคยได้ลิ้มลองท่านสักนิด ""หืม จะซุกซนอะไรกันแม่ตัวดีของพี่ อ่าห์ พี่จะไม่ไหวแล้วนะ อ่าห์เสี่ยวฟาง เลียแบบนั้นพี่จะ อ่าห์"เสิ่นเยี่ยนฟางประคองกายแก่นกายของเมิ่งหย่งชวนขึ้น ตวัดลิ้นน้อยๆไล้เลียน้ำหวานของเขาที่ซึมออกมาก่อนจะค่อยอาเข้าปากในที่สุดก็หายไปเกือบสุดโคน ปากน้อยๆรูดแก่นเน

ทั้งสองคนช่วยกันพาโจวหยางออกมาจากในเรือน เมิ่งลู่เจินที่ไม่ไปด้วยเขาไม่อยากจ้างคนอื่นมาดูแลท่านปู่ เขาจึงอาสาดูแลเอง เมิ่งหย่งซินเองก็กังวลใจ แต่โจวหยางให้เหตุผลว่านางไม่ไปเขาก็ไม่ไป เมิ่งหย่งซินไม่รู้ว่าโจวหยางคิดอย่างไรแต่นางก็ตามใจเขา รถม้าของหวงหย่งเหนียนจากไปไกลแล้วหวังเฉินก็ร่อนลงมาจากต้นไม้เพื่อคารวะเมิ่งลู่เจิน"ข้าน้อยหวังเฉิน นายกองธงแดงค่ายกิเลนทองคารวะคุณชายน้อยขอรับ แม่ทัพเมิ่งให้ข้าติดตามท่านแลดูแลความปลอดภัยของท่านขอรับ""หืม..ท่านคือคนของพี่ใหญ่หรือ""ขอรับคุณชาย..หลายวันก่อนคนของสกุลจางกับสกุลลู่มาป้วนเปี้ยนแถวนี้ขอรับ แต่ไม่ทราบเพราะอะไรเช่นกันเมื่อวานพวกเขาจะจับคุณหนูเสี่ยวเถาแต่อยู่ๆก็ลอยไปตกที่นาบัว น้ำขึ้นเร็วมากนักท่วมเกือบมิดหัวพวกเขา คนเหล่านั้นตะเกียกตะกายจนแทบเอาตัวไม่รอดขอรับ""จับเสี่ยวเถาหรือ มีคนอยากจับหลานๆข้า หึ..ดีจริงลู่หาน ลู่ซิน คิดว่าสกุลเมิ่งของข้าไร้พิษสงจริงหรือ ท่านอาเฉินเรื่องนี้อย่าบอกพี่ใหญ่นะข้ามีเรื่องต้องไปทำ ท่านอาเฉินท่านหาคนทีดูแลคนป่วยได้ให้ข้าสักสองสามคน ส่วนท่านไปกับข้า"หวังเฉินรับคำสั่งก่อนจะหายไปในป่าบนเขา น้องชายนายท่านมีกลิ่นอ

เสี่ยวเอ้อลงไปแล้ว เขาคอยเฝ้าอยู่แถวๆบันได จากนั้นเมิ่งหย่งชวนก็เดินเข้าไปข้างในห้อง ปิดประตูลงกลอนเรียบร้อยก่อนจะเดินมาคุกเข่าอยู่ด้านหน้าชายวัยกลางคนที่รอจดหมายจากเขาอยู่“หย่งชวนคารวะท่านพ่อขอรับ ลูกอกตัญญูไม่ตามหาท่านทั้งๆที่รู้แก่ใจว่าท่านยังไม่ตาย”“อาชวนอย่าโทษตัวเอง พ่อเองก้ใช่ว่าไม่ผิดที่ไม่ส่งข่าวให้พวกเจ้าพี่น้อง พ่อได้ยินว่าเจ้าแต่งภรรยาแล้วหรือ พี่น้องในวงการคุ้มภัยเอ่ยให้พ่อฟังน่ะ”“ขอรับ..เสี่ยวฟางเป็นสตรีที่ดีพร้อม รูปงามจิตใจเมตตาอีกทั้งนางบอบบางยิ่งนัก หากท่านพ่อได้พบนางท่านพ่อจะต้องชอบนางขอรับ ว่าแต่เหตุใดท่านพ่อกับคุณชายโจวถึงได้รู้จักกันเล่าขอรับ”“พ่อถูกพิษ พยายามที่จะหนีไปแต่สุดท้ายก็ทำได้เพียงระงับชั่วคราวเท่านั้น เกือบสองปีก่อนพ่อมาเหอหนาน อยู่ๆพิษก็กำเริบจนนอนรอความตายอยู่ที่อารามร้างแห่งหนึ่ง พอดีกับที่ท่านหมอโจวไปหาสมุนไพรแล้วแวะพักเพื่อหลบฝนจึงได้เจอกับพ่อ เขาฝังเข็มระงับพิษให้พ่อ พอรุ่งเช้าก็ไปหาสมุนไพรมาสกัดยาถอนพิษ เขานับว่าเก่งกาจมากนัก”“ท่านพ่อ...ท่านถูกพิษได้อย่างไรขอรับ ท่านไปพบสตรีชั่วร้ายคนนั้นมาใช่หรือไม่”“อาชวน..อย่างไรนางก็เป็นมารดา”“นางมิใช