ฮุหยินท่านนี้มิทราบว่าเรารู้จักกันหรือ

ทุกคนคุกเข่าลงส่งเสด็จรัชทายาท เหล่าอาจารย์ที่เข้าข้างเวินหนิงและเหล่าบัณฑิตที่ต่อว่าเมิ่งลู่เจินกับจางลี่ถูกสำนักศึกษาขับออก มอดกินไม้เก็บเอาไว้ไม่ได้ พวกเขาโอดครวญบ้างก็โทษเวินหนิง บ้างก็โทษสกุลจางกับสกุลลู่ที่ทำให้พวกเขาเดือดร้อน แต่กลับไม่มีสักคนที่ยอมกล่าวโทษตนเอง

หวงเวยหย่งเดินมาหาทั้งสองคน มือเหี่ยวย่นวางลงบนบ่าตบเบาๆก่อนจะเอ่ยกับทั้งคู่

"อืม..ไม่เลวๆ หย่งเหนียนสายตาแหลมคมที่รับเจ้าสองคนเป็นลูกศิษย์ของเขา เอาล่ะกลับบ้านเถอะเย็นแล้ว"

เด็กทั้งสองคำนับมหาราชครูก่อนจะเก็บกระเป๋าเพื่อเดินกลับบ้าน จวนหวงเดินเพียงหนึ่ลี้จากสำนักศึกษาก็ถึง เหตการณ์ในแต่ละวันมิใช่หวงหย่งเหนียนไม่รู้ แต่แม่ทัพเมิ่งพี่ชายของเขากำชับมาว่าอย่าช่วยเหลือ ให้เขาเรียนรู้ที่จะแก้ปัญหาเอง ยกเว้นมีเรื่องคอขาดบาดตายถึงขั้นเอาชีวิตค่อยยื่นมือ

ทั้งสองเดินมาจนถึงกลางทางอีกยี่สิบจั้งก็ถึงจวนหวงแล้ว แต่กลับเจอกับอันธพาลสมุนของจางพ่านและลู่เหวินกว่ายี่สิบคน ทั้งหมดรุมล้อมจางลี่และเมิ่งลู่เจิน

"ข้าอยากได้เสื้อขนจิ้งจอกที่เจ้าสวมอยู่ เอามันมาให้ข้าแล้วจะปล่อยเจ้าไป"

"ใช่ เหอะไอ้บ้านนอกไอ้ยากจก เจ้าคงขโมย