บททั้งหมดของ เล่ห์ร้ายทรายสิเน่หา: บทที่ 11 - บทที่ 20

“อือ...” กายบอบบางสั่นไหวระริก เมื่อถูกโจมตีอย่างช่ำชองและจัดเจน ศีรษะทุยที่พยายามส่ายหนีหยุดชะงัก ดวงตาเบิกกว้าง หัวใจสั่นไหวและเต้นแรงเร็ว เรียวปากอิ่มเต็มที่พยายามจะขบรั้งเอาไว้อ้าออกอย่างรวดเร็ว เปิดโอกาสให้ปลายลิ้นสากร้อนที่รออยู่ก่อนแล้วล่วงล้ำเข้าไปซอกซอนหาความหวานอย่างอิ่มเอมริมฝีปากหนาตามติดเรียวปากนุ่ม มือใหญ่ฟอนเฟ้นสองบัวตูมสลับลากไล้ผิวเนื้อขาวเนียน พยายามดึงทึ้งเอาเสื้อผ้าเนื้อหนาออกจากกายบาง เพื่อให้มือใหญ่ได้สัมผัสกับเนินดอกรักอย่างถนัดถนี่ ปลายนิ้วยาวใหญ่กรีดไล้รอยแยกกลีบกุหลาบนุ่ม สลับกับกดคลึงเกสรดอกรักความใหม่สดของเรือนกายสาวสร้างความปวดร้าวให้กับอินซอฟเป็นอย่างมาก ริมฝีปากหนาอุ่นร้อนเลาะเล็มริมฝีปากอวบอิ่ม ขบเม้มไปทั่วใบหน้างาม เคลื่อนไหวแผ่วเบาและนุ่มนวลไปขบเม้มติ่งหู ปลายลิ้นสากระคายกระเซ้าเย้าแหย่ไปในช่องหูนุ่ม แล้วขยับเคลื่อนไปตามลำคอระหง แอ่งชีพจรและประทับระหว่างทรวงอกสล้างหอมกรุ่นถึงคราวนี้จันฑีราต่อต้านอารมณ์ปรารถนาที่ลุกเป็นเพลิงไฟไม่ได้อีกแล้ว กายบอบบางอ่อนระทวยอิงซบกับร่างหนาใหญ่ ลมหายใจหอบกระเส่า ดวงตากลมโตฉ่ำเยิ้ม หน้าท้องแบนราบเรียบขยับเป็นลอน ใบหน้

กัญญาพัชรตวาดแว้ดดังมาตามสาย มันน่านักเชียว นี่ถ้าอยู่ใกล้ๆ จะหยิกให้เนื้อเขียวเชียว ทั้งบอกทั้งเตือนก็แล้วว่าให้ชาร์ตๆ แต่กลับพูดว่าเดี๋ยวๆ เป็นไงล่ะ ศีรษะทุยได้รูปส่ายไปมา ถึงว่าทำไมพยายามโทรหาตั้งหลายครั้งไม่ติด ตอนแรกก็คิดว่าอยู่ในช่วงอับสัญญาณ“มัดหมี่ขอโทษนะคะ พี่มัดหวายอย่าโกรธนะคะ”“จะไม่ให้โกรธได้ไงยัยตัวดี พี่บอกพี่เตือนแล้วใช่ไหม แต่เราน่ะซิ”ขืนยังคุยต่อไปพี่สาวต้องเทศนาอีกยาวยืดแน่นอน “พี่มัดหวายจ๋า งั้นแค่นี้ก่อนนะคะ แล้วพี่สาวคนสวยรีบมานะคะ น้องจะรอ จุ๊บ” มือเรียวกดวางสายอย่างรวดเร็ว แล้วหันไปเลิกคิ้วให้กับเพื่อนรัก แต่แล้วคิ้วเข้มก็ขมวดมุ่นเข้าหากันอย่างสงสัย เมื่อเห็นว่าเพื่อนรักไม่ได้มองหรือสนใจการคุยโทรศัพท์ของเธอ แต่สายตากลมโตคู่นั้นกลับกวาดมองไปทั่วๆ งานอย่างคนใช้ความคิด“จันตี” ปิยาพัชรลองเรียกเพื่อนสาวดู เห็นว่าไม่ตอบกลับ มือเล็กยื่นไปจับแขนเรียวและเขย่าเบาๆ “จันตี มองอะไรนะ”“ปะ...เปล่า ว่าแต่แกมีอะไรหรือเปล่า”“เปล่า แต่เห็นแกท่าทางแปลกๆ มองอะไรอยู่ นั่นแน่...” นิ้วเรียวยาวยกขึ้นชี้ใบหน้าเพื่อน “อย่าบอกนะว่างานนี้แกเกิดปิ๊งใครหรือว่าใครมาปิ๊งแกเข้าให้แล้ว บอกม

ใบหน้าคมคร้ามปริยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก ดวงตาคมกริบกวาดมองไปทั่วร่าง แล้วกระดิกนิ้วเรียกให้อินซอฟและซากีเดินมาหา พร้อมกับบอกสองหนุ่มเบาๆ ในเมื่ออยากปากแข็งนักก็ขอให้แข็งได้ตลอดไปละกัน“ฉันจะถามอีกครั้ง มีใครร่วมมือกับแกบ้าง แล้วไอ้เจ้านี่ยังมีอยู่อีกกี่ชิ้น”“มะ...ไม่มี” ร่างเล็กพยายามกระเถิบหนีอย่างหวาดกลัว “นะ...นายอย่าทำอะไรผมเลยนะ”ฟารฮานพยักหน้าให้กับอินซอฟและซากี สองหนุ่มแยกย้ายกันคนหนึ่งยืนด้านหน้า คนหนึ่งยืนด้านหลัง คนที่ยืนด้านหน้าค่อยๆ แกะกางเกงออกจากร่างเล็ก ในขณะที่คนที่ยืนอยู่ด้านหลังก็ลากไล้ปลายนิ้วบนมือด้าน“ตอบได้หรือยังว่ามีใครร่วมมือบ้าง” มือใหญ่จับไปบนนิ้วก้อยแล้วหักเบาๆ ก่อนจะเพิ่มความรุนแรงมากยิ่งขึ้น เมื่อเจ้าตัวร้ายปากแข็งไม่ยอมบอก ในขณะที่ซากีก็ปลดเอากางเกงตัวใหญ่ไปกองไว้ระหว่างสองขาแกร่ง แล้วดึงมีดพกซ่อนไว้ด้านหลังออกมา ใบหน้าคมเข้มยิ้มเหี้ยมเกรียม“ว่าไง ตอบได้หรือยัง”“ผะ...ผมไม่รู้จริงๆ นะครับ อย่า...ทำอะไรผมเลย” ชายหนุ่มตัวร้ายรีบอ้อนวอน เมื่อรู้ว่าจะต้องโดนอะไรบ้าง“เอาอย่างนี้ซิ ถ้าแกบอกว่าแกไม่รู้ ฉันก็จะเชื่อ แต่ช่วยบอกอะไรฉันสักหน่อยได้ไหมล่ะ” ฟารฮานถาม

“ปะ...เปล่าสักหน่อย อะไรทำให้พี่มัดหวายคิดแบบนั้นล่ะค่ะ” สองมือเรียวยกขึ้นพร้อมกับศีรษะที่รวมกันส่ายเพื่อปฏิเสธ ทั้งที่หัวใจกลับเต้นไม่เป็นระส่ำ ดวงตาก็กวาดมองหาร่างสูงใหญ่ที่สร้างความตื่นกลัวให้ ก่อนผ่อนลมหายใจออกอย่างแผ่วเบา เมื่อไม่เห็นชายหนุ่มคนดังกล่าวเดินเพ่นพ่านอยู่ในงานอีกแล้ว“ก็น้ำเสียงของเราตอนที่โทรไปหาพี่ไง มันตื่นๆ และสั่นเทาจนจับคำได้เลยนะ ทำไมหรือจันตีไม่รักและไว้ใจพี่แล้วใช่ไหม ถึงไม่กล้าพูดกล้าบอกอะไร” กัญญาพัชรถามด้วยน้ำเสียงน้อยอกน้อยใจ วงหน้ารูปไข่หันไปมองทางปิยาพัชรที่ยืนอยู่ไกลๆ แล้วรู้สึกได้ว่าน้องสาวก็เหมือนกับปกปิดอะไรบางอย่างไว้ใต้ใบหน้ารื่นเริง มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่“ปะ...เปล่านะคะ ไม่ใช่สักหน่อย จันตีก็เพียงแค่ไม่อยากให้พี่มัดหวายเป็นกังวลกับเรื่องเด็กๆ ไร้สาระแค่นั้นเอง จันตีเชื่อว่าจันตีจัดการได้ค่ะ” แม้น้ำเสียงที่ออกมาจะไม่มั่นใจเต็มร้อย แต่ท่าทางและการแสดงออกกลับเชื่อมั่นในความสามารถของตัวเองก็ตอนแรกมันถูกจู่โจมอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวนี่นา จนไม่ทันได้นำเอาการต่อสู้ที่กัญญาพัชรนั่นแหละเป็นคนสอนไปใช้ แต่ถ้าขืนกล้าแหย็มเข้ามาอีกในคราวนี้ รับรองได้ว่าเธอไม่

“เอาไว้ให้นายได้ข้อมูลของสองสาวนั่นก่อนดีกว่าไหม แล้วฉันจะบอก เราจะทำยังไงต่อไป” ฟารฮานสลัดความคิดเรื่องปิยาพัชรไว้ก่อน เพราะตอนนี้แผนการทุกอย่างได้ผุดขึ้นมาในสมองอย่างเรียบร้อยแล้ว รอแต่ว่าส่งเหยื่อชิ้นงามไปให้กับผู้ที่เหมาะสมเท่านั้นเองร่างหนาใหญ่หันเดินกลับเข้าไปในงาน แล้วก็เปลี่ยนใจหันหลังเดินกลับไปที่รถ “กลับบ้านกันดีกว่าอินซอฟ ป่านนี้พี่ชายคงรอฟังข่าวเราอย่างใจจดจ่อและเป็นห่วง”ใจแข็งแกร่งกระหวัดไปถึงพี่ชาย แล้วอดที่จะนึกถึงเจ้าตัวร้ายที่หลอกล่อให้เขาและทุกคนเดินเข้าไปติดกับไม่ได้ “ว่าแต่ตอนนี้เรื่องไอ้เจ้านั่นไปถึงไหนแล้ว จับตัวพวกคนร่วมก่อการได้หมดหรือยัง”“ยังครับ ตอนนี้คนของเราทำได้เพียงติดตามไปห่างๆ คิดว่าอีกไม่นานก็คงจะได้เจอกับรังของพวกมันและผู้เข้าร่วมขบวนการ”ฟารฮานพยักหน้ารับ แต่ใจกลับไม่ได้คิดเหมือนกับลูกน้องหนุ่ม ป่านนี้เจ้าตัวก่อเรื่องคงคิดพาตัวเองเดินทางออกนอกประเทศ เพื่อไปสมทบกับนายใหญ่ซึ่งอยู่ที่ซัลจาร์บาเมียมากกว่า เมื่องานที่นี่ไม่สำเร็จ แถมทุกคนก็ได้เห็นหน้าค่าตาแล้ว จะทำงานในครั้งต่อไปก็ยากขึ้นแต่ถ้าคิดในอีกแง่มุมหนึ่ง การคิดเช่นนั้นเท่ากับสร้างความประมาทให