เข้าสู่ระบบแชร์
chapter 11
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-12-03 16:04:57น้ำเสียงเข้มดุและแข็งกร้าวที่ดังจากปากหนาใหญ่ สร้างความตื่นตระหนกให้จันฑีราจนขาเรียวยาวสั่นเทาแทบรับน้ำหนักตัวไว้ไม่ได้ ใบหน้าขาวสวยที่แดงด้วยความโกรธกลับซีดเผือดลงอย่างรวดเร็ว หัวใจสั่นหวิวเหมือนคนกำลังจะเป็นลมอยู่รอมร่อ “ฉะ...ฉันไม่ด่านายก็ได้ แต่นายช่วยขยับตัวออกไปห่างๆ หน่อยได้ไหม อยู่แบบนี้มัดอึดอัดหายใจไม่ออก”
ในเมื่ออยากให้เปลี่ยนสรรพนามก็จะเปลี่ยนให้ แต่ให้เรียกยังไงล่ะ ในเมื่อชื่อก็ไม่รู้จัก หน้าตาหรือก็ไม่เคยเห็นเลยสักนิด เข้ามาถึงก็ลวนลามเอาจนตัวอ่อนระทวยลูกเดียว ดวงตาคมพยายามที่จะสอดส่ายหาทางหนีทีไล่ แต่มองไปทางไหนก็ยังไม่มีหนทางที่จะรอดจากน้ำมือผู้ชายตรงหน้าได้เลย
“ไม่ละ ฉันชอบที่จะอยู่แบบนี้มากกว่า” ไม่พูดเปล่าปลายนิ้วยาวเรียวยังลากไล้บนลำคอระหง เรื่อยลงมาตามเนินทรวงขาวผ่อง
จันฑีรากลืนน้ำลายลงคอ เสื้อผ้าที่เลือกใส่ในวันนี้ด้วยเพราะชอบในความสวย ถึงจะดูเปรี้ยวนิดๆ ด้วยสีที่เลือกแต่ก็กระชับรูปร่าง แต่กลับกลายเป็นอาวุธที่หันมาทำร้ายตัวเองให้ตกอยู่ในที่นั่งลำบาก สองมือที่ตอนนี้ไม่ถูกตรึงไว้พยายามจับรั้งให้มือใหญ่หยุดนิ่งกับที่
“เธอชื่ออะไรสาวน้อย” อินซอฟเอ่ยถามชิดผิวกายเนียนหอม มือใหญ่ขยับไล้ไปด้านหลังและดึงซิปที่ค้างอยู่กึ่งกลางแผ่นหลังร่นลงไปกองอยู่ที่สะเอว
“ว้าย!! มะ...ไม่นะนาย ยะ...อย่าทำแบบนี้ ฉะ...ฉันขอร้อง” น้ำเสียงสั่นเทาและแหบพร่า สองมือเล็กจับตัวเสื้อให้คงอยู่ที่เดิม แต่กลับถูกมือใหญ่จับแขนเรียวตรึงไว้เหนือศีรษะ ให้ริมฝีปากหนาอุ่นร้อนประทับอย่างสนิทชิดเชื้อบนทรวงอกอวบอิ่มและเปลือยเปล่า เพราะชุดที่เลือกมาใส่นั้นมีบราในตัวอยู่แล้ว จึงไม่จำเป็นที่จะต้องใส่ซ้ำอีก
“ทำไมล่ะ หืม...” แทนที่อินซอฟจะฟังคำอ้อนวอนและทัดทาน ริมฝีปากหนาอุ่นกลับยิ่งขบเม้มผิวกายเนียนนุ่มและหอมกรุ่นด้วยเครื่องประทินผิวกับผิวเนื้อนาง ปลายลิ้นสากระคายไล้วนรอบผลทับทิม ก่อนจะกลืนกินอย่างเชื่องช้า ผลไม้สีเข้มหวานหอมจับใจ
จันฑีราตัวสั่นเทาไม่รู้จะทำอย่างไรกับเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นกับตัวเองดี คำพูดที่เคยนินทาผู้หญิงหลายต่อหลายคนเรื่องมีความสัมพันธ์กับผู้ชายจนไม่ทันได้ป้องกันตัวเอง เกิดผลพวงร้ายๆ ตามติดมาก็เพราะตอนที่อยู่แบบนี้สมองมันสั่งการไม่ได้นั่นเอง เหมือนที่เธอกำลังเป็นอยู่นี่ไง ไฟร้อนทาบทับไปทั่วเรือนกาย ขาเรียวยาวสั่นเทา ลมหายใจหอบกระเส่า อยากแต่จะกระโดดลงไปในกองไฟปรารถนาอย่างหักห้ามความต้องการเอาไว้ไม่ได้
“เอาละสาวน้อย คราวนี้บอกได้หรือยังว่าเธอชื่ออะไร” มือใหญ่ลากไล้ลงไปตามเรือนกายนุ่มหอม ด้วยเพราะชุดที่ใส่ตอนนี้ร่นลงไปกองอยู่กึ่งกลางเรือนกาย ทำให้ได้เห็นหน้าท้องแบนราบเรียบที่กำลังกระเพื่อมขึ้นลงตามการเคลื่อนไหวของร่างน้อย ปลายลิ้นยาวร้อนผ่าวเหมือนกับถ่านไฟทาบลงไปกดคลึงและกระเซ้าเย้าแหย่ช่องสะดือบุ๋มอีกทั้งบีบนวดผิวเนื้อนุ่มเบาๆ
“ถ้าไม่ยอมบอกชื่อจริงมาละก็...ฉันไม่แน่ใจนะว่าไอ้ผ้าที่เธอกำลังใส่อยู่จะหล่นไปกองกับพื้นหรือเปล่า” อินซอฟขู่เสียงนุ่ม ปลายนิ้วก็ขยับเคลื่อนไปด้านหลัง ป้วนเปี้ยนบริเวณขอบแพนตี้ตัวน้อย ใบหน้าคมซบซุกขบเม้มแอ่งชีพจร เคลื่อนขึ้นไปด้านบน จุมพิตลำคอระหงและปลายคางมนอย่างรอฟังคำตอบที่ถามไป
แม้อยากจะต่อต้านและหยิบยกเอาชื่อคนอื่นมาบอก แต่ไม่รู้ว่าจะเป็นด้วยสัญชาตญาณหรือเพราะคำขู่ที่ออกจากปากหนา ถ้าหากไม่ยอมบอกชื่อจริงไป คิดว่าจะต้องเกิดเรื่องราวตามมาอีกมากมายนัก เมื่อถึงวันนั้นก็ไม่รู้เหมือนกันว่าสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นจะจบลงที่ใด ริมฝีปากอวบอิ่มขบเม้ม ฮึดฮัดในหัวใจเล็กน้อย ก่อนจะยอมบอกชื่อจริงออกไป
“ชื่อจันฑีรา เพื่อนๆ เรียกจันตี”
“จันฑีรา...จันตี...อืมน่ารักดีนะ ส่วนฉันขอยังไม่บอกก่อนนะสาวน้อย แต่รับรองได้ว่าถ้าเราเจอกันครั้งต่อไป เธอได้รู้จักชื่อฉันแน่...” อินซอฟบอกอย่างอารมณ์ดี นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่เคยอยากยิ้ม เพราะหน้าที่รับผิดชอบที่ต้องคอยปกป้องนายที่รัก ทำให้ไม่เคยที่จะมีสายตามองสาวคนไหนมาเคียงข้างกาย
ถึงแม้ตอนนี้ก็ยังไม่ควรด้วยซ้ำ เพราะในงานอาจเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น แต่ถึงแม้สมองจะบอกแบบนั้น แต่ใจกลับห้ามปราม ขอเวลาพักกายพักใจกับสาวน้อยเนื้อหอมหวานนามจันฑีรา เพื่อเป็นแรงให้มีกำลังต่อสู้กับอุปสรรคและปัญหาที่จะตามมา
ริมฝีปากอวบอิ่มอ้าออก ดวงตาเบิกกว้าง พร้อมส่ายศีรษะเบาๆ
โอ๊ย!! อยากจะบ้าตาย แค่เจอกันครั้งแรกก็แทบจะเอาตัวไม่รอดอยู่แล้ว เจอกันครั้งต่อไปมีหวังเอาตัวไม่รอดแน่ ไม่! ใครก็ได้ช่วยลูกที ขออย่าให้ลูกต้องเจอกับผู้ชายคนนี้อีกเลยค่ะ แค่นี้ลูกก็ไม่รู้ว่าจะทำตัวอย่างไรแล้ว
“ทำไมล่ะจันตี เธอไม่อยากเจอฉันหรือสาวน้อย แต่ฉันว่าพรหมลิขิตคงขีดเส้นทางเดินเราไว้คู่กัน เลยทำให้ฉันได้เจอเธอในคืนนี้” อินซอฟอยากหัวเราะคำพูดตัวเองเหลือเกิน นี่เขาพูดไปได้อย่างไรกัน คำพูดเลี่ยนๆ ที่พวกหญิงในฮาเร็มขององค์ประมุขนาสเซอร์ชอบเอามาพูดกัน
ไม่หรอก...คงเป็นเพราะไอ้งานงี่เง่านี่ต่างหาก ที่ทำให้เธอต้องมาอยู่ในเหตุการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกแบบนี้ จะขยับตัวไปทางไหนทีก็ติดไปหมด มือเรียวค่อยๆ ขยับออกจากการเกาะกุมทีละนิด อย่างที่จะไม่ให้ชายหนุ่มร่างหนาใหญ่ได้ทันสังเกต
“ตอนนี้นายก็รู้จักชื่อฉันแล้ว นาย...นายก็สมควรปล่อยตัวฉันได้แล้ว”
ใบหน้าคมคร้ามแย้มยิ้ม ริมฝีปากอุ่นร้อนเคลื่อนไปประทับบนเรียวปากนุ่มอิ่มเต็ม เรื่องอะไรจะยอมปล่อยตัวสาวน้อยแสนหวานไปง่ายๆ กันเล่า ทั้งความจริงอยากจับมัดใส่รถแล้วพาไปด้วยเสียคืนนี้เลยด้วยซ้ำ ปลายลิ้นสากระคายลากไล้ไปบนริมฝีปากอิ่มเต็ม แต่ก็ยังเป็นเหมือนเดิมคือสาวน้อยจันฑีรายังคงต่อต้าน ปลายนิ้วยาวใหญ่เคลื่อนไหวราวกับผีเสื้อกำลังโบยบินไปบนผิวเนื้อเนียนนุ่ม จับต้องกดคลึงปลายยอดถันสีเข้ม
บทที่เกี่ยวข้อง
เล่ห์ร้ายทรายสิเน่หา chapter 12
“อือ...” กายบอบบางสั่นไหวระริก เมื่อถูกโจมตีอย่างช่ำชองและจัดเจน ศีรษะทุยที่พยายามส่ายหนีหยุดชะงัก ดวงตาเบิกกว้าง หัวใจสั่นไหวและเต้นแรงเร็ว เรียวปากอิ่มเต็มที่พยายามจะขบรั้งเอาไว้อ้าออกอย่างรวดเร็ว เปิดโอกาสให้ปลายลิ้นสากร้อนที่รออยู่ก่อนแล้วล่วงล้ำเข้าไปซอกซอนหาความหวานอย่างอิ่มเอมริมฝีปากหนาตามติดเรียวปากนุ่ม มือใหญ่ฟอนเฟ้นสองบัวตูมสลับลากไล้ผิวเนื้อขาวเนียน พยายามดึงทึ้งเอาเสื้อผ้าเนื้อหนาออกจากกายบาง เพื่อให้มือใหญ่ได้สัมผัสกับเนินดอกรักอย่างถนัดถนี่ ปลายนิ้วยาวใหญ่กรีดไล้รอยแยกกลีบกุหลาบนุ่ม สลับกับกดคลึงเกสรดอกรักความใหม่สดของเรือนกายสาวสร้างความปวดร้าวให้กับอินซอฟเป็นอย่างมาก ริมฝีปากหนาอุ่นร้อนเลาะเล็มริมฝีปากอวบอิ่ม ขบเม้มไปทั่วใบหน้างาม เคลื่อนไหวแผ่วเบาและนุ่มนวลไปขบเม้มติ่งหู ปลายลิ้นสากระคายกระเซ้าเย้าแหย่ไปในช่องหูนุ่ม แล้วขยับเคลื่อนไปตามลำคอระหง แอ่งชีพจรและประทับระหว่างทรวงอกสล้างหอมกรุ่นถึงคราวนี้จันฑีราต่อต้านอารมณ์ปรารถนาที่ลุกเป็นเพลิงไฟไม่ได้อีกแล้ว กายบอบบางอ่อนระทวยอิงซบกับร่างหนาใหญ่ ลมหายใจหอบกระเส่า ดวงตากลมโตฉ่ำเยิ้ม หน้าท้องแบนราบเรียบขยับเป็นลอน ใบหน้
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-03เล่ห์ร้ายทรายสิเน่หา chapter 13
“เปล่าๆ แต่ฉันกลัวว่าจะเกิดเรื่องกับแกและฉันน่ะซิ” จันฑีรารีบบอก ถึงแม้จะอยู่ไกลแต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดเธอกลับมองเห็นสายตาคมดุที่มองมา และรู้สึกเหมือนกับว่าร่างหนาใหญ่นั้นเดินเข้ามาอยู่ใกล้ๆ มือใหญ่ลูบไล้ตามเรือนกายให้สั่นไหวและวาบหวิวด้วย“แกพูดเหมือนกับว่าเกิดอะไรขึ้นกับแกอย่างนั้นแหละจันตี” ดวงตากลมโตละจากร่างใหญ่ที่เดินตามหลังชายหนุ่มผู้มาใหม่ ลับหายไปยังห้องด้านหลังด้วยใบหน้าบึ้งตึง แต่ก่อนที่ร่างหนาจะลับหายไปยังไม่วายหันมาส่งสายตาวาววับและเรียกร้อง จนร่างบอบบางถึงกับสั่นสะท้านไหววูบไปถึงหัวใจ“เปล่าๆ แต่ป้องกันไว้ก่อนไง ไม่รู้ซิ ฉันกลัวๆ ไงก็ไม่รู้ แกโทรหาพี่มัดหวายให้มารับได้หรือเปล่า”“แต่รถอยู่ที่ฉันนะ จะให้พี่มัดหวายมารับเราได้ไงล่ะ อีกอย่างพี่มัดหวายก็ป่วยด้วย” ถึงแม้ปากจะไม่เห็นด้วยแต่สมองกลับเห็นสมควร มือเรียวล้วงเข้าไปในกระเป๋าใบเล็ก ก่อนจะนึกออกว่าแบ็ตเตอร์รี่หมด“ฉันลืมไปจันตี โทรศัพท์ฉันโทรไม่ได้ แกโทรหาซิ”“เออ...” ถึงคราวนี้จันฑีราก็ไม่อิดออด รีบควานหาโทรศัพท์จากกระเป๋าใบเล็กมากดหาพี่สาวเพื่อนรักได้ทันที และอย่างรวดเร็วทันใจเหมือนกันที่กัญญาพัชรก็รับสายเหมือนกับกำลั
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-03เล่ห์ร้ายทรายสิเน่หา chapter 14
กัญญาพัชรตวาดแว้ดดังมาตามสาย มันน่านักเชียว นี่ถ้าอยู่ใกล้ๆ จะหยิกให้เนื้อเขียวเชียว ทั้งบอกทั้งเตือนก็แล้วว่าให้ชาร์ตๆ แต่กลับพูดว่าเดี๋ยวๆ เป็นไงล่ะ ศีรษะทุยได้รูปส่ายไปมา ถึงว่าทำไมพยายามโทรหาตั้งหลายครั้งไม่ติด ตอนแรกก็คิดว่าอยู่ในช่วงอับสัญญาณ“มัดหมี่ขอโทษนะคะ พี่มัดหวายอย่าโกรธนะคะ”“จะไม่ให้โกรธได้ไงยัยตัวดี พี่บอกพี่เตือนแล้วใช่ไหม แต่เราน่ะซิ”ขืนยังคุยต่อไปพี่สาวต้องเทศนาอีกยาวยืดแน่นอน “พี่มัดหวายจ๋า งั้นแค่นี้ก่อนนะคะ แล้วพี่สาวคนสวยรีบมานะคะ น้องจะรอ จุ๊บ” มือเรียวกดวางสายอย่างรวดเร็ว แล้วหันไปเลิกคิ้วให้กับเพื่อนรัก แต่แล้วคิ้วเข้มก็ขมวดมุ่นเข้าหากันอย่างสงสัย เมื่อเห็นว่าเพื่อนรักไม่ได้มองหรือสนใจการคุยโทรศัพท์ของเธอ แต่สายตากลมโตคู่นั้นกลับกวาดมองไปทั่วๆ งานอย่างคนใช้ความคิด“จันตี” ปิยาพัชรลองเรียกเพื่อนสาวดู เห็นว่าไม่ตอบกลับ มือเล็กยื่นไปจับแขนเรียวและเขย่าเบาๆ “จันตี มองอะไรนะ”“ปะ...เปล่า ว่าแต่แกมีอะไรหรือเปล่า”“เปล่า แต่เห็นแกท่าทางแปลกๆ มองอะไรอยู่ นั่นแน่...” นิ้วเรียวยาวยกขึ้นชี้ใบหน้าเพื่อน “อย่าบอกนะว่างานนี้แกเกิดปิ๊งใครหรือว่าใครมาปิ๊งแกเข้าให้แล้ว บอกม
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-03เล่ห์ร้ายทรายสิเน่หา chapter 15
กัญญาพัชรพยายามบอกกับตัวเองแบบนั้น แต่ในใจก็เหมือนมีอะไรค้างคาอยู่ มือเรียววางกรอบรูปไว้ที่เดิม สะบัดความคิดวางทุกอย่างลง แล้วรีบเดินเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปรับน้องสาวและจันฑีรา ทว่าปัญหาก็มีมาให้คิดอีก ปิยาพัชรเอารถเต่าไป แล้วเธอจะเอาอะไรไปรับล่ะมือเรียวข้างหนึ่งยกขึ้นเท้าสะเอว อีกข้างยกขึ้นเกาศีรษะที่เมื่อครู่หวีผมไว้อย่างเรียบร้อยจนยุ่งเหยิง เท้าเรียวเดินไปเดินมาแล้วไปสะดุดขาตัวเอง ร่างโปร่งบางคะมำไปด้านหน้าจนใบหน้าเกือบจะชนกับขอบเตียง แต่ก็เป็นการดีเพราะได้เห็นกุญแจรถมอเตอร์ไซค์คันเก่าถึงแม้จะโปเกบ้าง แต่ก็ยังใช้การได้ดีวางอยู่ใกล้ๆ กับเสาเตียงด้านใน“เฮ้อ...หาเสียนาน มาตกอยู่ที่นี่เอง”กัญญาพัชรรีบคลานเข้าไปหยิบกุญแจ จากตอนแรกที่เห็นว่าอยู่ใกล้ๆ แต่พอเอื้อมมือไปกลับปรากฏว่าเอื้อมไม่ถึง “อื้อ...ทำไมเอื้อมไม่ถึงหว่า แล้วอย่างนี้จะทำยังไงดี” หญิงสาวถอยกลับออกมานั่งขัดสมาธิบนพื้นกระเบื้อง มือยกขึ้นเกาศีรษะอย่างคนใช้ความคิด แล้วคิ้วคมเข้มก็เลิกขึ้นสูง พร้อมกับรอยยิ้มกว้าง รีบลุกขึ้นวิ่งออกไปจากห้องนอน คว้าไม้กวาดที่แขวนไว้ข้างผนังห้องครัวมา แต่ระหว่างทางที่เดินมา...“โอ๊ย!!” มือเรี
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-03เล่ห์ร้ายทรายสิเน่หา chapter 16
ใบหน้าคมคร้ามปริยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก ดวงตาคมกริบกวาดมองไปทั่วร่าง แล้วกระดิกนิ้วเรียกให้อินซอฟและซากีเดินมาหา พร้อมกับบอกสองหนุ่มเบาๆ ในเมื่ออยากปากแข็งนักก็ขอให้แข็งได้ตลอดไปละกัน“ฉันจะถามอีกครั้ง มีใครร่วมมือกับแกบ้าง แล้วไอ้เจ้านี่ยังมีอยู่อีกกี่ชิ้น”“มะ...ไม่มี” ร่างเล็กพยายามกระเถิบหนีอย่างหวาดกลัว “นะ...นายอย่าทำอะไรผมเลยนะ”ฟารฮานพยักหน้าให้กับอินซอฟและซากี สองหนุ่มแยกย้ายกันคนหนึ่งยืนด้านหน้า คนหนึ่งยืนด้านหลัง คนที่ยืนด้านหน้าค่อยๆ แกะกางเกงออกจากร่างเล็ก ในขณะที่คนที่ยืนอยู่ด้านหลังก็ลากไล้ปลายนิ้วบนมือด้าน“ตอบได้หรือยังว่ามีใครร่วมมือบ้าง” มือใหญ่จับไปบนนิ้วก้อยแล้วหักเบาๆ ก่อนจะเพิ่มความรุนแรงมากยิ่งขึ้น เมื่อเจ้าตัวร้ายปากแข็งไม่ยอมบอก ในขณะที่ซากีก็ปลดเอากางเกงตัวใหญ่ไปกองไว้ระหว่างสองขาแกร่ง แล้วดึงมีดพกซ่อนไว้ด้านหลังออกมา ใบหน้าคมเข้มยิ้มเหี้ยมเกรียม“ว่าไง ตอบได้หรือยัง”“ผะ...ผมไม่รู้จริงๆ นะครับ อย่า...ทำอะไรผมเลย” ชายหนุ่มตัวร้ายรีบอ้อนวอน เมื่อรู้ว่าจะต้องโดนอะไรบ้าง“เอาอย่างนี้ซิ ถ้าแกบอกว่าแกไม่รู้ ฉันก็จะเชื่อ แต่ช่วยบอกอะไรฉันสักหน่อยได้ไหมล่ะ” ฟารฮานถาม
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-03เล่ห์ร้ายทรายสิเน่หา chapter 17
“จันตีบอกมัดหมี่นะ พี่มาถึงแล้ว” กัญญาพัชรโทรไปหาเพื่อนรักของน้องสาว ทั้งที่ตัวเองยังไม่ลงจากรถ ใบหน้าขาวสวยแหงนมองอาคารขนาดใหญ่ แล้วดวงตากลมโตก็ต้องเบิกกว้างกับความเลิศหรูและอลังการของโรงแรมหรูระดับห้าดาว ก่อนก้มมองดูการแต่งกายของตัวเองที่อยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนและรองเท้าผ้าใบเก่าขาดรุ่งริ่ง ก่อนจะถอนหายใจแรงๆ พูดได้คำเดียวว่าถ้าขืนเดินทะเล่อทะล่าเข้าไปแบบนี้ คงถูกพนักงานบางคนที่มองคนเพียงแค่ภายนอกไล่ออกมาเป็นแน่คิดผิดหรือเปล่าหว่า “พี่มัดหวายจ๋า...”ไม่ทันที่กัญญาพัชรจะได้คิดอะไรมากกว่าที่เป็นอยู่ ก็มีสาวน้อยในชุดสีฟ้าน้ำทะเลโผเข้ามากอดอย่างแรง จนร่างโปร่งบางแทบจะหงายไปด้านหลัง แต่ดีว่าเพราะเป็นคนแข็งแรง อาการเจ็บป่วยที่มีก็คือปวดกระบอกตาข้างเดียวเท่านั้นเอง เลยทำให้ตั้งหลักได้เร็ว“เล่นอะไรน่ะมัดหมี่ ถ้าพี่ล้มหงายแล้วเธอจะทำไงกันฮึ” กัญญาพัชรถือโอกาสดุน้องสาว ก่อนจะไล่สายตาไปตามผิวเนื้อเนียนขาวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า แล้วใบหน้าขาวสวยก็เริ่มหน้าแดง ตีสีหน้าหน้าบึ้งตึง ดวงตาขุ่นเขียว เรียวปากอวบอิ่มอ้าออก“แหะๆ ขอโทษนะคะพี่มัดหวายขา ก็มัดหมี่ดีใจมากไปหน่อยที่พี่มารับ แล้วก็อย่าเ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-03เล่ห์ร้ายทรายสิเน่หา chapter 18
“ปะ...เปล่าสักหน่อย อะไรทำให้พี่มัดหวายคิดแบบนั้นล่ะค่ะ” สองมือเรียวยกขึ้นพร้อมกับศีรษะที่รวมกันส่ายเพื่อปฏิเสธ ทั้งที่หัวใจกลับเต้นไม่เป็นระส่ำ ดวงตาก็กวาดมองหาร่างสูงใหญ่ที่สร้างความตื่นกลัวให้ ก่อนผ่อนลมหายใจออกอย่างแผ่วเบา เมื่อไม่เห็นชายหนุ่มคนดังกล่าวเดินเพ่นพ่านอยู่ในงานอีกแล้ว“ก็น้ำเสียงของเราตอนที่โทรไปหาพี่ไง มันตื่นๆ และสั่นเทาจนจับคำได้เลยนะ ทำไมหรือจันตีไม่รักและไว้ใจพี่แล้วใช่ไหม ถึงไม่กล้าพูดกล้าบอกอะไร” กัญญาพัชรถามด้วยน้ำเสียงน้อยอกน้อยใจ วงหน้ารูปไข่หันไปมองทางปิยาพัชรที่ยืนอยู่ไกลๆ แล้วรู้สึกได้ว่าน้องสาวก็เหมือนกับปกปิดอะไรบางอย่างไว้ใต้ใบหน้ารื่นเริง มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่“ปะ...เปล่านะคะ ไม่ใช่สักหน่อย จันตีก็เพียงแค่ไม่อยากให้พี่มัดหวายเป็นกังวลกับเรื่องเด็กๆ ไร้สาระแค่นั้นเอง จันตีเชื่อว่าจันตีจัดการได้ค่ะ” แม้น้ำเสียงที่ออกมาจะไม่มั่นใจเต็มร้อย แต่ท่าทางและการแสดงออกกลับเชื่อมั่นในความสามารถของตัวเองก็ตอนแรกมันถูกจู่โจมอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวนี่นา จนไม่ทันได้นำเอาการต่อสู้ที่กัญญาพัชรนั่นแหละเป็นคนสอนไปใช้ แต่ถ้าขืนกล้าแหย็มเข้ามาอีกในคราวนี้ รับรองได้ว่าเธอไม่
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-03เล่ห์ร้ายทรายสิเน่หา chapter 19
หนุ่มตาคมเครื่องหน้าเข้มก้มกระซิบกระซาบกับชายหนุ่มที่ยืนเคียงๆ พร้อมดวงตาคมกริบสบกับดวงตากลมโตของผู้หญิงที่เขาคิดว่าเป็นพี่สาวปิยาพัชร พร้อมด้วยรอยยิ้มมาดหมายที่ทำให้คนหวงน้องสาวอย่างกัญญาพัชรถึงกับหนาวยะเยือก‘คิดว่าจะมาพรากน้องสาวสุดที่รักไปจากเธอได้ง่ายๆ หรือยังไงกัน วางแผนร้ายอะไรก็จัดมา เธอจะตอกกลับให้หน้าหายเงิบไปเลยทีเดียว’ศีรษะทุยส่ายเบาๆ แล้วหันไปหาจันฑีรา“ว่าไง จะเอาด้วยหรือเปล่าเราสองคนน่ะ หรือว่าจันตีจะรอลุ้นก่อนเผื่อได้รางวัลกับเขามั่ง” คำถามแม้จะเปิดโอกาสให้กับคนถูกถามทำได้ดังใจ แต่ก็รู้ดีว่าคำตอบที่ได้รับนั้นคือคำตอบที่เธอต้องการอยู่ดี“อืม...” ศีรษะทุยส่ายไปมาเบาๆ “ไม่ดีกว่าค่ะ จันตีว่างานมันไม่ค่อยสนุกแล้วละ ดูซิคะ” ใบหน้าขาวสวยบุ้ยใบ้ให้ทุกคนมองไปรอบๆ ตอนนี้เริ่มมีการถอดหน้ากากออก และเมื่อเห็นว่าใครเป็นใครก็เริ่มจับกลุ่มคุยกัน และมีพวกเครื่องดื่มมึนเมาเข้ามาร่วมด้วย“โอเค งั้นก็กลับกันเลยละกัน” แต่ระหว่างที่สามสาวกำลังเดินออกจากงานนั้นเอง“เอาละครับ ตอนนี้ผมมีข่าวดีจะมาบอก ด้วยว่าทางท่านประธานฟารฮานได้ขอเปลี่ยนแปลงรางวัลกะทันหัน ให้รางวัลที่หนึ่งเป็นบ้านพร้อมที่ดิน
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-03
บทล่าสุด
เล่ห์ร้ายทรายสิเน่หา chapter 112 - จบ
“พาหม่อมฉันกลับมาอีกทำไม หม่อมฉันไม่อยากเห็นหน้าคนใจร้าย คนหลอกลวง”“ถ้าไม่ใจร้ายและหลอกลวงอีก จะอยู่ด้วยไหมล่ะ” น้ำเสียงนุ่มทุ้มและเว้าวอนทำเอาคนที่พยายามจะใจแข็งถึงกับสั่นระรัว ด้วยรู้ชะตาตัวเองดีตั้งแต่ถูกจับได้นั่นแหละว่าอาจหนีไม่พ้นอ้อมแขนใหญ่นี้ไปตลอดชีวิต“จะรู้ได้ไง พระองค์จะไม่หลอกหม่อมฉันอีก ทั้งพี่ทั้งน้องช่างวางแผนและเจ้าเล่ห์เหลือเกินนี่”“ใช้หัวใจแลกหัวใจไง”“เชอะ...คนอย่างองค์นาสเซอร์ ประมุขผู้ครองแคว้นซัลจาร์บาเมีย ชายหนุ่มที่มีผู้หญิงนับสิบอ๋อ...นับร้อยมากกว่าคอยถวายตัวเป็นข้ารองบาทน่ะหรือจะยอมหยุดอยู่ที่ผู้หญิงอย่างหม่อมฉันเพียงคนเดียว เชื่อตายละ” กัญญาพัชรยังคงปากแข็งแม้ใจจะยอมผ่อนตามไปเกือบจะครึ่งแล้ว“อ้าว...ทำไมล่ะ เราแตกต่างกับชายหนุ่มคนอื่นอย่างไร ถึงจะหยุดอยู่ที่ผู้หญิงเพียงคนเดียวไม่ได้น่ะ ผู้หญิงไม่ใช่สิ่งสำคัญเสมอไปในชีวิตนะมัดหวาย สำหรับเราเมื่อเราพบคนที่ใช่ เราก็พร้อมที่จะหยุดทุกอย่างไว้ที่เธอคนนั้นเพียงคนเดียว และตอนนี้เราก็คิดว่าเราพบนางคนนั้นของเราแล้ว”หัวใจดวงน้อยเต้นตึกตักๆ ไม่เป็นจังหวะ นาสเซอร์หมายถึงเธอใช่ไหม ‘ไม่นะมัดหวาย แกอย่าลืมซิว่าเขาหลอกลว
เล่ห์ร้ายทรายสิเน่หา chapter 111
“ไม่ใช่หรอกมัดหมี่ ถ้าเพียงแค่ความต้องการของผู้ชายคนหนึ่ง ฉันว่าเขาไม่ทำถึงขนาดนี้หรอก” ใบหน้าคมคร้ามแต่งแต้มด้วยรอยยิ้ม มือใหญ่จับมือเล็กเรียวมาวางบนแผงอกกว้างตรงที่มีหัวใจกำลังเต้นอยู่“สิ่งที่ฉันทำด้วยความเจ้าเล่ห์และร้ายกาจก็จริง แรกเริ่มมาจากเพียงแค่ความปรารถนาก็จริง แต่สิ่งหนึ่งนับจากวันแรกที่ฉันได้ครอบครองความบริสุทธิ์ของสาวน้อยคนนั้น มันเป็นคำสั่งมาจากหัวใจทั้งสิ้น” สองมือใหญ่จับรั้งใบหน้าขาวสวยให้จ้องเข้าไปในดวงตาคมกริบ“ฉันอยากจะบอกให้มัดหมี่รู้เหมือนกัน ฉัน...รัก...มัดหมี่”ปิยาพัชรแทบไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ริมฝีปากอ้าค้าง หากว่าไม่ถูกจับรั้งไว้ศีรษะทุยคงจะส่ายบอกว่าไม่เชื่อและไม่จริง แต่คำพูดที่หนักแน่น ดวงตาที่มั่นคงดุจดังภูเขาหินที่ไม่อาจพังทลายลงมาได้ ไม่ว่าจะเจอพายุร้ายเพียงใดเป็นคำตอบที่ชัดเจน และที่สำคัญคือหัวใจของเธอมันก็เลือกที่จะเชื่อคำพูดนั้นซะด้วยสองแขนเรียวโอบรอบกายแข็งแกร่ง “จริงๆ นะคะ คุณฟารฮานพูดจริงๆ นะคะ ไม่ได้หลอกให้มัดหมี่ดีใจเล่นนะคะ”“จริงซิ ฉันจะโกหกมัดหมี่ทำไมล่ะ เพราะรัก ฉันเลยต้องวางแผนการร้ายทุกอย่าง เพื่อส่งแม่สาวจอมหว
เล่ห์ร้ายทรายสิเน่หา chapter 110
“แสดงว่าพวกนายรู้แผนการของเราทุกอย่างเลยใช่ไหม แล้วรู้ได้ยังไง รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วทำไมถึงไม่ขัดขวางตั้งแต่ต้น”“เอาเป็นว่าฉันจะเล่าให้เธอฟังวันหลังนะ แต่วันนี้ขอฉันลงโทษคนที่ทำให้ใจเสียก่อนละกัน”ใบหน้าขาวสวยแย้มยิ้ม ดวงตาเป็นประกายพราวระยับ สองแขนเรียวยกขึ้นโอบรอบลำคอแกร่ง “เสียใจด้วยนะอินซอฟ เผอิญว่าวันนี้เครื่องซักผ้ามันดันเกิดแอ๊กซิเดนท์ ทำงานไม่ได้อ่ะ”จันฑีราหัวเราะคิกคักชอบอกชอบใจ ยิ่งได้เห็นใบหน้าเสียอารมณ์ของอินซอฟก็ยิ่งอยากแกล้งยั่วเย้าให้หนักขึ้นอีก แต่รู้ดีว่าเมื่อไหร่ที่เธอหายจากสิ่งที่เป็นอยู่ ย่อมจะต้องถูกเขาเอาคืนจนอาจจะลุกจากเตียงไม่ได้เพราะความเพลียมือเล็กจับแขนใหญ่วางยาวแนบไปกับพื้นเตียง พร้อมกับวางศีรษะลงไปนอนหนุน อีกมือก็จับแขนใหญ่มาพาดรอบเรือนกายเล็ก กายบางขยับจนแนบชิดกับเรือนกายใหญ่ นับจากวันนี้ชีวิตที่เคยมีเคยอยู่คนเดียวได้มีชายหนุ่มคนหนึ่งเข้ามาเติมเต็มด้วยความรักและความอบอุ่น“ขอบใจนะอินซอฟที่รักฉัน เมื่อก่อนที่ฉันเคยทำร้ายและทำไม่ดีกับนายไว้ ขอให้นายยกโทษและให้อภัยฉันด้วยนะ ฉันสัญญาว่าต่อไปนี้ฉันจะทำตัวดีๆ และรักนายให้มากที่สุดเท่าที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะทำ
เล่ห์ร้ายทรายสิเน่หา chapter 109
“จะไปไหนล่ะมัดหมี่...” แขนแข็งแกร่งสอดเข้าระหว่างเอวเล็กคอดและดึงเข้าหาตัว ศีรษะทุยโน้มลงกระซิบเบาๆ ข้างใบหูนุ่ม น้ำเสียงกึ่งกระเซ้าและยั่วเย้า“รู้ไหมว่าโทษของคนที่คิดหนีฉันน่ะมันร้ายแรงมากนะ”“ปล่อยน้องสาวฉันนะนายฟารฮาน” แม้จะห้อยต่องแต่งอยู่บนร่างสูงใหญ่ แต่กัญญาพัชรก็ไม่วายส่งเสียงแว้ดๆ ใส่ฟารฮาน สองมือยันแผ่นหลังกว้างเพื่อจะได้นำเอาตัวเองลงไปขัดขวาง“ฉันว่าเธอเอาตัวให้รอดพ้นจากพี่ชายฉันก่อนดีกว่านะมัดหวาย ก่อนที่จะมาช่วยเหลือคนอื่นเขาน่ะ” ฟารฮานตอบกลับด้วยน้ำเสียงยิ้มๆ คิ้วคมเข้มข้างหนึ่งเลิกขึ้นสูงเป็นจังหวะ“ไปกันเถอะมัดหมี่ เรามีเรื่องที่จะต้องคุยเหมือนกัน”“ว้าย!!” สองแขนเรียวโอบรอบลำคอแกร่งอย่างรวดเร็ว เมื่อร่างกายลอยขึ้นจากพื้นอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว “ทำอะไรก็ไม่รู้คุณฟารฮานน่ะ”“ก็พาคนที่กล้าหนีฉันไปลงโทษไง” ใบหน้าคมโน้มลงจนจมูกโด่งคมประชิดติดแก้มนุ่ม“บ้า...” ปิยาพัชรส่งค้อนให้คนพูดวงโตด้วยความอบอุ่นในหัวใจ เพราะฟังจากน้ำเสียงฟารฮานไม่ได้โกรธเคืองเธอแม้แต่น้อยนิด อาจมีน้อยใจบ้าง แต่ถ้าอธิบายให้ฟังเขาก็พร้อมที่จะเข้าใจ“โว้ย...ปล่อยฉันนะคนบ้า คนเฮ็งซวย ไอ้ผู้ชายเส็งเคร็ง รัง
เล่ห์ร้ายทรายสิเน่หา chapter 108
ยามราตรีที่ท้องฟ้ามีแสงดาวส่องนำทาง สามร่างเดินตามกันไปอย่างรีบเร่ง โดยมีร่างสูงโปร่งเดินนำและร่างบอบบางอีกสองร่างเดินตามไปติดๆ ศีรษะทุยสอดส่ายเหลียวซ้ายแลขวา ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความระมัดระวัง ถึงแม้จะรู้ว่าคืนนี้นาสเซอร์ ฟารฮาน และอินซอฟกำลังอยู่ร่วมการประชุมในการกำหนดนโยบายของแคว้นว่าจะให้เดินไปในทิศทางใดหลังจากนี้ แต่ใครจะรู้เล่าเกิดว่าคนหนึ่งคนใดเกิดสงสัยในพฤติกรรมลับๆ ล่อๆ และกระซิบกระซาบที่เธอและน้องๆ ทั้งสองคนมีมีหลายครั้งที่ร่างโปร่งบางหยุดยืนและหันไปจะเอ่ยปากถามสองสาวที่ตามมาด้วยว่าตัดสินใจดีแล้วใช่ไหมที่จะตามเธอไปน่ะ แต่พอเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรักและห่วงใยของสองสาวก็ทำให้พูดไม่ออก ใจจริงกัญญาพัชรไม่ได้อยากชวนปิยาพัชรและจันฑีราหนีไปด้วย แต่เพราะความเป็นห่วงเป็นใยในสวัสดิภาพของสองสาว ที่ไม่รู้ว่าจะต้องโดนหางเลขจากคนที่ไม่หวังดีด้วยเมื่อไหร่ มันก็ทำให้เธอต้องคะยั้นคะยอชักแม่น้ำทั้งห้าให้สองสาวเดินทางหลบหนีกลับบ้านด้วย อีกทั้งเมื่อน้องสาวทั้งสองคนรู้ว่าเธอจะหนีกลับ ทั้งสองก็ไม่ยอมให้เธอต้องเดินทางเพียงลำพังปิยาพัชรและจันฑีราเดินตามกัญญาพัชรไปด้วยใจที่เจ็บปวดและหวาดกลัว
เล่ห์ร้ายทรายสิเน่หา chapter 107
“อ้าว...พี่มัดหวายหลับแล้วละแก” ปิยาพัชรที่เล่าเรื่องของตัวเองจ๋อยๆ ด้วยความดีใจและสุขล้นหยุดอย่างรวดเร็ว ดวงตากลมโตแปรเปลี่ยนเป็นหมองเศร้าลง เธอเล่าเรื่องทุกอย่างให้พี่สาวฟังแทบทั้งหมด ยกเว้นเรื่องที่เธอตกเป็นของฟารฮานแล้วและเรื่องถูกปองร้ายหมายเอาชีวิต“ใจเย็นๆ นะแก ฉันเชื่อว่าอีกไม่นานอินซอฟจะต้องหาคนที่คิดร้ายกับแกเจอ” จันฑีรายกมือขึ้นตบบ่ากว้างของเพื่อนรักเบาๆ เธอเองก็เป็นกังวลไม่น้อยไปกว่าปิยาพัชร แต่ตอนนี้เมื่อเห็นว่ากัญญาพัชรมีอาการดีขึ้น ความเหนื่อยจากการเดินทางไกลก็เริ่มประท้วง ริมฝีปากอวบอิ่มอ้าหาวหวอดๆ ดวงตาก็เริ่มที่จะหรี่ลง“ฉันไม่ไหวแล้วแก ขอนอนกอดพี่มัดหวายก่อนนะ” ร่างบอบบางคลานขึ้นไปบนเตียงนอนใหญ่ เอนตัวนอนแนบชิดร่างกัญญาพัชร“เฮ้ย...ไม่เอาซิแก ฉันนอนด้วย” ปิยาพัชรบอก เพราะเธอก็เหนื่อยและเพลียเหมือนกัน ร่างบอบบางรีบเอนตัวลงอิงแอบแนบซบกับร่างพี่สาว แขนเรียวยาวพาดไปโอบร่างโปร่งไว้ แต่ด้วยความไม่ระมัดระวังทำให้ปลายมือไปถูกเอาที่บาดแผล ทำให้คนที่หลับอยู่ถึงกับสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างงงๆ และเจ็บปวดเล็กน้อย“ขอมัดหมี่นอนด้วยนะพี่มัดหวาย คิดถึง อยากนอนกอดพี่” ปิยาพัชรบอกเสียงหว
เล่ห์ร้ายทรายสิเน่หา chapter 106
“ยานี่จะช่วยให้เจ้าดีขึ้นและหายดีในเร็ววันนะ” แม้จะไม่หมดทั้งถ้วยแต่ยาที่เข้าไปจะทำการขับพิษที่ยังหลงเหลืออยู่ในร่างกายกัญญาพัชรให้ออกมาอย่างช้าๆ และหมดในที่สุด มือใหญ่ปิดปากเรียวยาวไม่ให้หญิงสาวพ่นยากลับออกมาจนกว่ายาทั้งหมดจะหายเข้าไปในกาย“อือ...” สองมือเล็กเรียวยกขึ้นจิกทึ้งดึงมือใหญ่ออกจากใบหน้า เจ็บจนน้ำตาเล็ดออกมาจากกระบอกตากับเรี่ยวแรงที่ชายหนุ่มกดลงไป และยังฝืดๆ และเหม็นเน่ากับสิ่งที่ได้ไหลเข้าสู่ร่างกาย“อดทนนิดมัดหวาย อีกไม่นานเจ้าก็หายแล้วคนดี ยานี้จะเป็นยารักษาให้เจ้าหายจากอาการบาดเจ็บและพิษร้ายที่เข้าสู่ร่างกายนะคนดี”“พิษร้ายหรือเพคะ หมายความว่า...”“ใช่ คมมีดที่บาดลงไปในเนื้อของเจ้าอาบด้วยยาพิษร้ายแรง ถ้าเป็นเราอาจจะเพียงแค่หมดแรง จนกลายเป็นเหตุให้ถูกทำร้ายถึงแก่ชีวิตได้ แต่กับเจ้ามันทำให้เจ้าเกือบจะจากเราไปตลอดชีวิต...รู้ไหม”“แต่หม่อมฉันว่ามันก็คงดีกว่าตื่นมาเป็นตัวตลก เป็นผู้หญิงโง่ๆ คนหนึ่งในสายตาของพระองค์ไม่ใช่หรือเพคะ” กัญญาพัชรเอ่ยถามอย่างน้อยอกน้อยใจ หลายครั้งที่เธอลืมตาตื่นมาแล้วก็มีเพียงแค่ความเงียบของห้อง และยังมีคนแปลกหน้าที่คอยทำอะไรกับร่างกายก็ไม่รู้ จับพ
เล่ห์ร้ายทรายสิเน่หา chapter 105
“มัดหมี่ทำใจดีๆ และฟังฉันให้ดีนะ” ร่างหนานั่งลงหน้าปิยาพัชรด้วยร้อนรนกระวนกระวายใจและหวาดหวั่น กลัวหญิงสาวจะรับไม่ได้กับข่าวที่จะได้ยินต่อไปนี้ แต่ถึงจะกลัวเพียงใดเขาก็จำเป็นต้องบอกให้หญิงสาวได้รับรู้ สองมือใหญ่จับรั้งมือเล็กเรียวและบีบเบาๆ“ค่ะ มีอะไรหรือคะคุณฟารฮาน” หัวคิ้วขมวดมุ่นเข้าหากันอย่างสงสัยว่าทำไมชายหนุ่มถึงได้มีสีหน้าเคร่งเครียดเหลือเกิน แล้วเมื่อครู่อินซอฟที่เดินตามหลังมาติดๆ ก็มีสีหน้าไม่แตกต่างกันเลยสักนิด“เราต้องเดินทางไปแคว้นซัลจาร์บาเมียอย่างด่วนที่สุด”“อืม...ก็ไม่เห็นจะแปลกนี่คะ คุณฟารฮานเป็นคนที่นั่น เดินทางกลับไปเยี่ยมบ้านก็ไม่เห็นแปลก”ปิยาพัชรตอบกลับ แม้จะใจหายๆ ที่ต้องจากชายหนุ่มไป แต่ก็เข้าใจว่ากัญญาพัชรอาจจะทำงานเสร็จแล้ว หรือไม่ฟารฮานก็ต้องเดินทางไปเพราะงาน แต่เขาจะต้องกลับมาอีก“ไม่ใช่อย่างนั้นนะมัดหมี่...มัดหวายบาดเจ็บ”“พะ...พี่มัดหวายบาดเจ็บ” สองมือเรียวเย็นเฉียบราวกับน้ำแข็งยื่นไปจับแขนใหญ่และเขย่าแรงๆ“ตอนนี้พี่มัดหวายเป็นอย่างไรบ้าง บาดเจ็บตรงไหน ใครเป็นคนทำ และบาดเจ็บได้ยังไง มีใครดูแลพี่มัดหวายอยู่” หญิงสาวถามยาวน้ำเสียงสั่นเทาน้ำตาอุ่นร้อนไหลอา
เล่ห์ร้ายทรายสิเน่หา chapter 104
“แน่ใจหรือองค์ประมุขนาสเซอร์ ว่าพระองค์จะเอาชีวิตรอดจากคนของเราได้น่ะ ในเมื่อตอนนี้คนของเราล้อมสถานที่จัดงานในวันนี้ไว้หมดแล้ว” เจ้ากรมมหาดไทยเอ่ยถาม ถึงแม้แผนการที่วางไว้จะผิดพลาดไปบ้าง แต่ยังไงเขาก็ยังมีไม้ตายซ่อนอยู่และนาสเซอร์ก็คิดไม่ถึงแน่“ได้ซิท่านเจ้ากรมมหาดไทย” ชายหนุ่มที่เข้ามาพร้อมกับชายหนุ่มหลายคนที่ถูกมัดและลากมาเป็นพรวน“ตอนนี้ข้างนอกนั้น คนที่ท่านวางไว้ถ้าไม่ตายก็หลบหนีไป บ้างก็ถูกจับอย่างเจ้าพวกนี้ไง” กาซิมเอ่ยพูดอย่างหัวเสีย เพราะคนที่หายไปบางคนจะเป็นตัวการใหญ่ๆ นับรองจากเจ้ากรมมหาดไทยและเจ้ากรมการคลังเลยทีเดียว แต่เขาก็ยังเชื่อว่าเจ้าพวกนั้นจะต้องคอยแอบซุ่มอยู่เพื่อที่จะทำให้แผนการสำเร็จลง อาจไม่ใช่วันนี้แต่ก็เชื่อว่าในไม่นานแน่ เพราะถ้าปล่อยให้เนิ่นนานไปเขาและทุกคนที่ยังจงรักภักดีจะต้องตามจับตัวมาลงโทษได้“นาสเซอร์ระวัง...” มือเรียวข้างหนึ่งผลักร่างหนาใหญ่ให้ออกห่างและเอาตัวเองเข้าไปรับปลายมีดแหลมคมที่พุ่งมาจากผู้หญิงร่างอวบอัดซึ่งยืนอยู่ในระยะกระชั้นชิดและอีกมือก็สวนหมัดหลุนๆ ออกไปอย่างรวดเร็ว แม้ว่าจะหันตัวหลบแล้วแต่ปลายมีดก็ยังถากแขนเรียวยาวไปแต่กัญญาพัชรก็ไม่มี
