Novels by จิ่วเทียนอี้อี

“เจ้านี่ช่าง...” แม้กระทั่งท่านพี่เองก็หลุดเสียงหัวเราะออกมาเช่นกัน “ให้ท่านพ่อกอดและหอมท่านแม่ดีกว่า จากนั้นเราก็ไปอาบน้ำกัน พ่อจะพาเจ้ากับแม่ไปเล่นกับหลิ่นกวาง” ท่านพี่หมายถึงบุตรของพี่ใหญ่กับพี่ห้า “เสี่ยวเป่าและฉีเทียน”“ซินหลิงกับหย่งอี้มาหรือขอรับ” สี่หนิงเหอไต่ถามด้วยความกังวลใจ ด้วยว่าครั้งล่าสุดที่ซินหลิงมาได้นำข่าวมิดีจากภายนอกมาให้รู้ด้วย บอกให้พวกเราระวังตัวให้ดี กาลเวลาทำให้เรื่องทุกอย่างมันเงียบไปก็จริง หากแต่เราก็ยังไว้วางใจสิ่งใดมิได้ ยังต้องคอยระมัดระวังตนเองอยู่เสมอ“มิได้มีเรื่องร้ายแรงอันใดหรอกหนิงเหอ แค่ซินหลิงกับหย่งอี้บอกว่า เสี่ยวเป่าคิดถึงเจ้าก้อนแป้งน้อย รบเร้าจะมาเล่นกับน้องเท่านั้นเอง”สี่หนิงเหอมองสบสายตากับท่านพี่ก่อนถอนหายใจอย่างโล่งอก “ท่านป้าหย่งอี้นำขนมอร่อย ๆ มาให้เจ้าเยอะแยะเลยด้วย”“ท่านแม่...หอม”เขารู้ว่าเจ้าชอบขนม แต่ลูกจ๋า...เจ้าจะทำเช่นนี้มิได้นะ หากสี่หนิงเหอก็มิได้กล่าวอันใดออกไปรีบทำตามความต้องการของเจ้าก้อนแป้งน้อย เขย่งเท้าขึ้นหอมแก้มท่านพี่ที่รีบหันหน้ามาหาและประกบจูบกับเขาโดยที่คราวนี้เจ้าก้อนแป้งน้อยมิได้ขัดขวางแม้แต่อย่างใด“คืนนี้เ

“ท่านพี่ดีใจหรือเปล่าขอรับที่เราจะ...” น้ำเสียงของสี่หนิงเหอที่เปล่งออกไปคงจะเบามาก เขาดีใจที่มีเจ้าก้อนแป้งน้อย หากท่านพี่...“คิดมาก...เจ้าเป็นคนคิดมากเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” อี้เฟยเทียนกดนวดคลึงหน้าผากสี่หนิงเหอแผ่วเบา “สิ่งที่เกิดขึ้นคือสวรรค์ประทานมาให้เรา ข้าควรจะต้องขอบคุณเจ้ามากกว่า ข้าดีใจจน...กล่าวอันใดมิถูกแล้ว”ท่านพี่จับปลายคางเขาให้เงยหน้าขึ้นแล้วโน้มใบหน้าตนเองลงมาแนบปากลงบนปากเขา ขบกัดบดคลึงอย่างแผ่วและอ่อนโยน“ข้าจะทำให้เจ้ารู้ว่าดีใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นมากแค่ไหน”น้ำเสียงนุ่มทุ้มแผ่วเบาหากอ่อนโยนมาพร้อมกับจูบที่เว้าวอน“รักเจ้ามากเพียงใด”ทุกอย่างรางเลือนเพราะสัมผัสของท่านพี่ที่ตั้งใจบอกให้สี่หนิงเหอล่วงรู้ถึงความดีใจกับเรื่องที่ได้รู้และความรักที่มอบให้...สี่หนิงเหอหลุดเสียงหัวเราะออกมาอย่างหักห้ามไว้มิได้เมื่อเห็นเจ้าก้อนแป้งน้อยพยายามสาวเท้าก้าวเดินไปด้านหน้าอย่างเชื่องช้า ล้มลุกคลุกคลานไปบ้างหากก็มิได้ย่อท้อเลยและยังจะแสดงออกให้ข้าเห็นว่ามีความสุขกับสิ่งที่เกิดขึ้นมากแค่ไหนอี้หยุนเล่อเป็นนามแท้จริงของเจ้าก้อนแป้งน้อยที่ก่อนถือกำเนิดสร้างวีรกรรมเอาไว้อย่างมากม

สี่หนิงเหอได้แต่อ้าปากค้าง รีบคว้าแขนเจ้าก้อนแป้งน้อยที่ออกอาการน้อยอกน้อยใจจนถอยหลังไปยืนอยู่ห่างไกลจากมือข้า“ไม่! ข้ามิได้คิดเช่นนั้นนะก้อนแป้งน้อย ข้า...”“หนิงเหอ”แผ่นดินไหวเหรอ ทำไมแผ่นดินถึงได้ไหวรุนแรงเช่นนี้ แล้วก้อนแป้งน้อยของเขาล่ะ หายไปไหนแล้ว สี่หนิงเหอรีบร้องเรียก หากรอบกาย มิว่ามองไปทางใดก็เต็มไปด้วยหมอกขาวโพลน‘ลูกข้า...ลูกข้าหายไปแล้ว เจ้าก้อนแป้งของข้า เจ้าหายไปไหน’“เกิดอันใดขึ้นหนิงเหอ เจ้าร้องไห้ทำไม”ที่สี่หนิงเหอเข้าใจว่าแผ่นดินไหว ที่แท้จริงแล้วคือท่านพี่กำลังเขย่าปลุกให้เขาตื่น“เกิดอันใดขึ้นขอรับท่านพี่” สี่หนิงเหอถามพลางยกมือขึ้นขยี้ดวงตาหากก็ถูกมือของท่านพี่จับเอาไว้พร้อมกับกดซับ...น้ำตาที่เขามิรู้เลยว่ามันไหลออกไปตั้งแต่เมื่อใด“ข้าควรถามเจ้ามากกว่าหนิงเหอ เกิดอันใดขึ้น ร้องไห้ด้วยเหตุใด”สี่หนิงเหอได้แต่มองอี้เฟยเทียนด้วยความงุนงง“เจ้าฝันร้ายหรือ ถึงได้นอนดิ้นรนราวกับถูกรัดเช่นนี้ แล้วยังจะเอ่ยวาจาบางอย่างออกมา...หากข้าก็จับใจความมิถูก”ตอนแรกเขาก็มีโทสะเล็กน้อยที่ท่านพี่ทำให้เขาต้องตื่นจากฝันที่ดี...หากเมื่อเห็นความรักและห่วงใย ความวิตกกังวลที่มีอยู่ใน

“ข้าจะรอวันนั้นขอรับ...ท่านที่”“มิคิดเลยว่าการถูกเจียวหานหลงทำร้ายในวันนั้น จะกลายเป็นผลดีกับข้าในวันนี้” สี่หนิงเหอเอ่ยเสียงเบาพลางยกมือขึ้นสัมผัสอกตรงส่วนที่เคยถูกกระบี่ปักลงไป บาดแผลแม้จะหาย...แทบมิเหลือร่องรอยให้เห็นอีกแล้ว หากก็ยังทำให้เขายังคงรู้สึกหายใจติด ๆ ขัด ๆ อยู่ มันคงเป็นความรู้สึกที่คงจะลบเลือนมิได้ง่าย ๆ เป็นแน่ หากว่าเรื่องราวเลวร้ายเหล่านั้นได้ผ่านพ้นไปแล้ว เขาก็ต้องวางความรู้สึกมิดีนั้นทิ้งไป มิเช่นนั้นคนที่รักเขาอย่างท่านพี่คิดมากและมิมีความสุขไปด้วยสี่หนิงเหอหันไปคลี่ยิ้มหวานให้กับคนที่เขารัก คนที่คอยอยู่เคียงข้างแม้ในวันที่ยังมิรู้เลยว่าเขาจะตื่นขึ้นมาหรือไม่ ความเจ็บปวดในวันนั้นเขาจะชดเชยให้ท่านพี่ด้วยความรักทั้งหมดที่มี“ข้ายังมิอยากกลับเรือนเลย ท่านพี่พาข้าเที่ยวก่อนได้ไหมขอรับ”สี่หนิงเหอยกมือลูบท้องตนเองให้ท่านพี่รู้ว่า...ที่พาเที่ยวนั้นหมายถึงให้พาไปทานของอร่อย ๆ ทั้งที่ความจริงแล้วเมื่อเช้าเขาได้ทานอาหารฝีมือท่านพี่ที่อร่อยมากมาแล้ว หากตอนนี้ท้องเขามันก็เริ่มส่งเสียงประท้วงให้รีบหาอาหารรสเลิศมาเติมโดยเร็ว“หือ...หิวอีกแล้ว”เมื่อท่านพี่เลิกคิ้วไต่ถาม สี่

“ข้ามีเรื่องอยากจะคุยกับท่านพี่” หากปล่อยเวลานานไปก็กลัวจะลืม หากคนที่จดจำเช่นท่านพี่คงจะต้องทุกข์ระทมเป็นแน่ “ท่านมีเรื่องอยากจะไต่ถามข้ามิใช่หรือขอรับ...ที่ท่านมีสีหน้าเคร่งเครียดอย่างคนคิดหนัก บางครั้งก็เหม่อลอย ข้าเรียกท่านก็ยังมิรู้ตัวเลยด้วย” ยามค่ำคืนที่ควรจะพักผ่อน หากท่านพี่กลับนอนพลิกไปพลิกมา“คิดว่าที่ท่านกังวลใจอยู่จะต้องเกี่ยวกับข้า” ความจริงแล้วอยากจะให้ตนเองดีขึ้นกว่านี้จึงจะไต่ถามให้รู้ หากคิดว่าปล่อยนานไปท่านพี่จะมิมีความสุข จึงรีบจัดการให้รู้เสียก่อนจะเป็นการดีกว่าเขาเห็นท่านพี่ยังคงครุ่นคิดอยู่ จึงวางมือทับลงไปบนมือใหญ่ “มีเรื่องอันใดเราควรคุยกันนะขอรับ หากข้าทำสิ่งใดผิดไป หรือทำให้ท่านมิพึงพอใจ ข้าจะได้ปรับปรุงตนเองอย่างไรละขอรับ”“เปล่า...เจ้ามิได้ทำสิ่งผิดหรือทำสิ่งใดมิดี หากว่าข้า...”เมื่อเห็นท่านพี่เงียบไป สี่หนิงเหอก็สอดนิ้วเข้าไประหว่างนิ้วแกร่ง เพื่อบอกให้ท่านพี่รู้ว่า...เขายังอยู่ตรงนี้มิได้ไปไหน“ข้าคิดว่าเจ้าคงจะพอใจแล้วที่พวกเรามีบ้านหลังเล็ก ๆ ปลูกพืชและเลี้ยงสัตว์ หากข้าได้ยินเสี่ยวฝานเอ่ยกับเจ้าตอนที่ยังมิฟื้น ทวงสัญญาว่าเจ้าจะทำการค้า จะพากันเดินทา

“เจ้าฟื้นแล้ว แม้ข้าอยากจะบอกว่าดีใจแค่ไหน น้อยใจที่เจ้าปล่อยให้คอยนาน หากเจ้าพักผ่อนอีกหน่อย เจ้าดีขึ้นเมื่อไหร่เราค่อยมาคุยกัน...เจ้าคงมีหลายเรื่องที่อยากรู้”สองมือที่แนบทับตรึงใบหน้าเขาเอาไว้เพื่อให้เห็นว่าในสายตาคู่นั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักและห่วงใยอย่างที่มิอาจกล่าววาจาใดออกมาได้ ก่อนท่านอ๋อง...ท่านพี่จะโน้มใบหน้าลงมาแนบปากลงบนหน้าผากสี่หนิงเหอ“คิดถึง...คิดถึงที่สุดเลย”เพื่อให้มั่นใจว่าสี่หนิงเหอได้ฟื้นแล้วจริง ๆ ท่านอ๋องยังคงกอดเขาเอาไว้แนบอกครู่ใหญ่ ก่อนจะตะโกนบอกทุกคนที่ต่างทำภารกิจของตนเองให้รู้ หลังจากนั้นเขาก็จำมิได้ว่ามันเกิดอันใดขึ้นบ้าง รับรู้เพียงแค่ความดีใจระคนโล่งอกที่เห็นว่าตัวเขาฟื้นขึ้นมา พร้อมบอกกล่าวให้รู้ในหลายเรื่อง แย่งกันบอกจนเขาฟังมิทัน หากจับคำได้ว่าพี่สามมีคนรักที่อยากจะมีข่าวดีในเร็ววัน พี่ใหญ่กำลังมีน้อง เรื่องดี ๆ ที่ทำให้สี่หนิงเหอหัวเราะด้วยความยินดีกับความสุขที่ได้ฟื้นมาอีกครั้งเท่านั้น“ทำไมถึงยังมินอน”สี่หนิงเหอเงยหน้าที่มีรอยยิ้มขึ้นมองคนถามที่ลากไล้นิ้วบนใบหน้าของเขา “สงสัยว่าจะนอนมากเกินไปนะขอรับ...ท่านพี่” กล่าวคำนี้ทีไร ใจมันเต้นรัวเร็ว

“ใคร...มันเป็นใครกล้ามาอยู่ห้องลูกไก่” คิ้วเข้มขมวดมุ่นเข้าหากัน “ทำอย่างนี้ได้ยังไงลูกไก่ ไหนสัญญาแล้วไง เธอจะรอฉันน่ะ” ชายหนุ่มแสร้งถามทั้งที่ก็รู้ดีว่าไม่มีผู้ชายคนไหนเข้าใกล้แม่ลูกไก่น้อยของเขาได้ในระยะห้าเมตร ด้วยเขามีผู้ช่วยมือดีคอยดูแลให้อยู่ ซึ่งถ้าหากเธอรู้ละก็...มีหวังคนส่งข่าวคงกลายเป็นกระสอบทรายไม่แพ้เขานัยน์ตาเข้าสีเทาปนเขียวขี้ม้าเป็นประกายแพรวพราวระยับอย่างน่าสงสัยเป็นอย่างยิ่ง “เป็นใครแล้วคุณยุ่งอะไรด้วยละ ไม่ได้เป็นอะไรกับฉันสักหน่อย” ตอบกลับอย่างยียวน คอยจับตามองคนตัวใหญ่ที่เต็มไปด้วยพิรุธมากมาย “อีกอย่างถ้าฉันแต่งงานมีสามีเป็นตัวเป็นตน มันผิดแปลกตรงไหน คนมันสวยนี่น่า” หญิงสาวเอ่ยพร้อมเชิดหน้าขึ้นสูงอันเจโล่เกือบจะกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่ไหว นี่คงไม่รู้สิน่าว่าเขารู้การเคลื่อนไหวของเธอตลอดเวลานะ “ไม่จริง ก็ไหน...” แสร้งเอ่ยถามอย่างร้อนรน แต่กลับหลุดบางอย่างออกไปจนคนตัวเล็กจับพิรุธมองมาอย่างจ้องจับผิด“ไหนอะไร” กฤติกายกมือเท้าสะเอว จ้องเข้าไปในดวงตาซ่อนความเจ้าเล่ห์ไว้ไม่มิด “บอกมานะ ไม่งั้นลูกไก่โกรธจริง ๆ ด้วย” เธอพยายามขู่เสียงเข้มให้อีกฝ่ายกลัว ทว่าแปลกยิ่งนักที่อั

“ใคร...มันเป็นใครกล้ามาอยู่ห้องลูกไก่” คิ้วเข้มขมวดมุ่นเข้าหากัน “ทำอย่างนี้ได้ยังไงลูกไก่ ไหนสัญญาแล้วไง เธอจะรอฉันน่ะ” ชายหนุ่มแสร้งถามทั้งที่ก็รู้ดีว่าไม่มีผู้ชายคนไหนเข้าใกล้แม่ลูกไก่น้อยของเขาได้ในระยะห้าเมตร ด้วยเขามีผู้ช่วยมือดีคอยดูแลให้อยู่ ซึ่งถ้าหากเธอรู้ละก็...มีหวังคนส่งข่าวคงกลายเป็นกระสอบทรายไม่แพ้เขานัยน์ตาเข้าสีเทาปนเขียวขี้ม้าเป็นประกายแพรวพราวระยับอย่างน่าสงสัยเป็นอย่างยิ่ง “เป็นใครแล้วคุณยุ่งอะไรด้วยละ ไม่ได้เป็นอะไรกับฉันสักหน่อย” ตอบกลับอย่างยียวน คอยจับตามองคนตัวใหญ่ที่เต็มไปด้วยพิรุธมากมาย “อีกอย่างถ้าฉันแต่งงานมีสามีเป็นตัวเป็นตน มันผิดแปลกตรงไหน คนมันสวยนี่น่า” หญิงสาวเอ่ยพร้อมเชิดหน้าขึ้นสูงอันเจโล่เกือบจะกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่ไหว นี่คงไม่รู้สิน่าว่าเขารู้การเคลื่อนไหวของเธอตลอดเวลานะ “ไม่จริง ก็ไหน...” แสร้งเอ่ยถามอย่างร้อนรน แต่กลับหลุดบางอย่างออกไปจนคนตัวเล็กจับพิรุธมองมาอย่างจ้องจับผิด“ไหนอะไร” กฤติกายกมือเท้าสะเอว จ้องเข้าไปในดวงตาซ่อนความเจ้าเล่ห์ไว้ไม่มิด “บอกมานะ ไม่งั้นลูกไก่โกรธจริง ๆ ด้วย” เธอพยายามขู่เสียงเข้มให้อีกฝ่ายกลัว ทว่าแปลกยิ่งนักที่อั

“ยิ้มนะลูกไก่ ให้กำลังใจฉันไปทำหน้าที่ของตัวเอง เอาชนะพวกมารและจะได้รีบกลับมาหาเธอ” บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าเขาตั้งใจเอ่ยคำนี้หรือเปล่า แต่เอ่ยออกไปแล้วก็ไม่ได้เสียใจ เมื่อเห็นรอยยิ้มดีใจของแม่เนื้อนุ่มหวาน“คุณเจ” หัวใจถึงกับโป่งพองราวลูกโป่งอัดแก๊ส จนลอยลิ่วไปบนฟากฟ้าสีครามสดใส ก่อนดวงหน้าผ่องพรรณจะหมองหม่นลงเมื่อเสียงประกาศเตือนดังมาอีกครั้ง ที่ทำให้เธอตัดสินใจทำอย่างแสงกล้าพูด...เอ่ยบอกเขาให้รู้ความจริงในใจ ดีกว่าเก็บเอาไว้ในอกพร้อมความเจ็บช้ำ ได้บอกรักแม้ต้องผิดหวัง ยังดีกว่าไม่ได้บอกให้เขารู้กฤติกาจับมือใหญ่ มองเข้าไปในแววตาเข้ม “ลูกไก่มาเพราะมีเรื่องสำคัญอยากบอกคุณเจค่ะ...” สูดลมหายใจเข้าปอด รวมรวมความกล้า“ลูกไก่...รักคุณเจค่ะ” กฤติกาเอ่ยเสียงเข้มและหนักแน่นอันเจโล่เต็มตื้นกับคำรักที่ได้ยินจนหัวใจคล้ายลูกโป่งที่ถูกสูบแก็สอัดไปจนเต็มลอยพุ่งขึ้นบนฟากฟ้าในทันควัน “ลูกไก่!” สมควรเป็นเขาที่ต้องเอ่ยบอกคำนี้ออกไปก่อน แต่นี่คนตัวเล็กกลับ...เขายอมแพ้ใจเธอจริงๆ แขนกำยำสอดรวบกอดร่างเล็กแนบอก“ฉันไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี คงมีแค่คำนี้...ขอบใจนะลูกไก่ที่รักคนนิสัยไม่ดีอย่างฉัน” คำเล็ก ๆ ที่มีอาน

อันเจโล่ผ่อนลมหายใจออกจากปอดแผ่วเบา แม้อยากยืดเวลาออกไปแม้แค่เสียววินาที เพื่อให้ตัวเองได้เฝ้ารอด้วยความหวังอีกครั้ง ทว่าสุดท้ายแล้วเขาก็จำต้องยอมรับความจริง กฤติกาไม่มาร่างหนาผุดลุกจากเก้าอี้ที่นั่งด้วยเท้าที่หนักอึ้งจนแทบเดินต่อไม่ไหว ในหัวใจราวกับถูกเศษแก้วแตกที่ฝังอยู่ในก้อนเนื้อบาดเฉือนทุกการหายใจ เหมือนโลกที่ยืนอยู่แปรปรวน แผ่นดินไหวโยกทำให้เขายืนทรงตัวไม่อยู่ จนต้องเฝ้าถามย้ำกับตัวเองอีกครั้ง เป็นอะไรไป?“นายครับ”“มีอะไร”“จะเปลี่ยนใจก็ยังทันนะครับ” กลับไปคราวนี้ศึกหนักหนาสาหัสรอนายอยู่ แล้วก็ไม่รู้จะใช้เวลานานเท่าไหร่ ถึงสามารถเคลียร์เรื่องราวให้มันจบลงไปด้วยดี เขาอยากให้นายได้มีเวลาอยู่กับกฤติกาอีกหน่อย ได้เก็บช่วงเวลานี้ไว้เป็นกำลังใจยามที่ต้องต่อสู้กับเรื่องร้าย“ฉันไม่เป็นไร” อาการเขาคงหนักมากจริงๆ แม้กระทั่งลูกน้องยังสังเกตเห็นได้“จะให้คุณ...”“อย่าเลย” รู้ว่าเดโก้จะเสนออะไร เขาเองก็เคยคิดแวบ ๆ แต่คิดแล้วคิดอีกหลายตลบอยู่ ส่วนหนึ่งก็เพื่อความปลอดภัยของกฤติกา แต่อีกส่วนก็มาจากตัวเองที่ดันปากหนักเองช่วยไม่ได้ ถ้าเอ่ยปากชวนแม่เนื้อนุ่มไปด้วยนะ ป่านนี้ก็มีเธอข้างกายเรียบร้

“ลูกไก่” เอ่ยเรียกเสียงแหบพร่า ฝ่ามือหนาไล้ลูบอย่างแผ่วเบาอ่อนโยน ริมฝีปากร้อนผ่าวทาบทับจุมพิตไต่เลื่อนเคลื่อนไปบนผิวกายเนียนนุ่มลื่นราวกับแพรไหมอย่างเชื่องช้า“ขา...” กฤติกาขานรับ เพียงแค่มองสบนัยน์ตากับอีกฝ่ายก็รู้แล้วว่าเขาต้องการสิ่งใด ไม่จำเป็นต้องเอ่ยด้วยคำพูดอีกแล้ว... “เมื่อไหร่คะคุณเจ” เธออยากรู้ มีเวลานานเท่าไหร่ในอ้อมแขนแกร่งนี้“พรุ่งนี้” ตอบกลับเสียงพร่าแหบราวกับในอกถูกก้อนหินไร้น้ำหนักกดทับอยู่“เร็วจังเลยนะคะ” เปรยเสียงแหบแห้ง อยากขอเขาว่าอย่างเพิ่งไปได้ไหม อยู่กับเธออีกสักวันได้ไหม แต่กฤติกาก็พูดไม่ออก ด้วยรู้ถึงความอึดอัดใจของอีกฝ่าย คงทำได้แค่...ใช้เวลาที่มีอยู่ให้มีค่าที่สุด เก็บเอาไว้เป็นความทรงจำในวันต้องจากร้างห่างลากัน“ฉัน...” ถ้าเธอพูดอะไรนอกจากนี้สักคำ เขาคงรู้สึกดีกว่าการได้รับรอยยิ้มแห้งๆ นัยน์ตาหวานเศร้าอมโศกอย่างนี้นิ้วยาวเล็กยื่นไปทาบบนปากหนา “ไม่เป็นไรค่ะ ลูกไก่รู้ว่าคุณเจจำเป็น แค่...คืนนี้ เรา...” ปวดร้าวไปหมดทั้งทรวงจนพูดไม่ออก“ฉันรู้...คืนนี้ จนถึงเวลานั้น” ไม่อยากพูดถึงเวลาจำต้องลาจาก “เราจะมีกันและกันใช่ไหมลูกไก่”“ค่ะ...เราจะมีกันและกัน” กฤติกา

“ว่าไงอันเจโล่ จะบอก หรือจะให้ลูกไก่เจ็บมากกว่านี้”“อย่านะคุณเจ อย่า...‘บอก’” กลายเป็นเสียงกรีดร้องแทน เมื่อบาดแผลถูกกดเปิดออกจนเลือดไหลซึมออกมา“ลูกไก่!” กัดฟันกรอด อยากลุกขึ้นไปช่วยแม่หวานใจจนตัวสั่น แต่เพราะถูกจับเอาไว้เลยต้องทนเห็นแม่เนื้อนุ่มร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด จะไม่สัญญาใด ๆ ทั้งสิ้น แต่มีโอกาสพาตัวเองหลุดรอดไปเมื่อไหร่ ริวาโก้ต้องรับผิดชอบในความเจ็บของลูกไก่น้อย แน่นอน!“ว่าไงอันเจโล่ หรือจะให้ฉัน...” ไม่ได้ยินดีกับความเจ็บปวดของใคร แต่มันจำเป็น“ได้” กัดฟันกรอดขณะตอบอีกฝ่าย “ฉันยอมบอก แต่แกห้ามทำร้ายลูกไก่”“ไม่นะคุณเจ! ยะ...อย่า...” กฤติการ้องห้ามก่อนเสียงจะขาดหายไป ด้วยเจ็บและหน้ามืด พ่วงด้วยความรู้สึกเย็นยะเยือกไปทั้งร่าง แต่กลับรู้สึกเหมือนมีเหงื่อผุดไหลข้างขมับและแผ่นหลัง“อย่าคิดตุกติกนะอันเจโล่ แกทำเมื่อไหร่ เตรียมตัวเห็นลูกไก่กลายเป็นคนที่มีร่างที่ไร้วิญญาณแน่นอน” ไม่ได้ขู่แม้แต่นิดเดียว เอาจริงทุกคำพูดด้วย เขายอมทำทุกอย่างทุกทางเพื่อให้อันเจโล่และครอบครัวประสบกับความหายนะ แก้แค้นให้กับตัวเองและทุกๆ คนที่ถูกกระทำจากครอบครัวนี้ให้สาสม!อันเจโล่มองดวงหน้าผุดผาดขาวซีด

เรือนกายบอบบางเอนตัวลงนอนแอบอิงร่างหนาใหญ่ แขนเรียวข้างหนึ่งค่อยๆ วาดขึ้นไปวางบนกายแกร่ง แรกๆ ก็เพียงแค่นิดเดียว แต่เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มไม่ได้ว่าอะไรก็ขยับเพิ่มมากขึ้น จนในที่สุดก็กลายเป็นว่าแขนเรียวยาวโอบกอดร่างหนาแกร่ง ศีรษะทุยวางทับบนลำแขนแข็งแกร่งข้างหนึ่ง ใบหน้าขาวสวยแนบชิดอกกว้างและอบอุ่น ก่อนที่ดวงตากลมโตจะปิดลงไปอีกครั้ง พร้อมด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าฟารฮานค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออกจากปอดแผ่วเบา ถึงตอนนี้เรือนกายของเขาก็ยังมีความปรารถนาและความต้องการในตัวปิยาพัชร แต่เมื่อเห็นหญิงสาวนั้นหลับสนิทแล้วก็ไม่อยากกวน ได้แต่พยายามข่มใจตัวเองให้ไฟปรารถนานั้นค่อยๆ ลดลงจนมอดไปในที่สุด มือใหญ่วางทับไปบนไหล่เนียนนุ่ม และหลับตาตามหญิงสาวไป เพื่อตื่นขึ้นมาจะได้มอบรักให้เธออีกสักครั้ง ก่อนที่อินซอฟจะพาจันฑีรามาพบกัญญาพัชรนั่งนิ่งเงียบอยู่เป็นนานกว่าที่จะยื่นโทรศัพท์คืนให้อัสสิยามีย์ สีหน้าเบื่อหน่าย ลมหายใจอุ่นๆ ผ่อนออกจากปากอวบอิ่มได้คุยกับปิยาพัชรเหมือนกับเป็นการช่วยให้เธอตัดสินใจได้ว่าจะทำอย่างไรดีกับเรื่องที่กำลังกลุ้มอยู่ ศีรษะทุยแหงนมองไปบนฟากฟ้ากว้างใหญ่ เธอเป็นเพียงแค่สิ่งมีชีวิตเล็กๆ ที่ต้องเ

ปิยาพัชรขยับพลิ้วไหวเหมือนเรือลำน้อยเคลื่อนไหวไปในธารพิศวาสที่แสนเร่าร้อน กายบอบบางเอนตัวอิงแอบร่างหนา ทับทิมผลนุ่มบดเบียดเสียดสีกับปลายยอดอกแข็ง ทั้งเสียวซ่านระคนสุขสมจนต้องร้องครางออกมาเสียงแหบห้าวและดังลั่นห้องนอนใหญ่“คุณฟารฮานขา...” ปิยาพัชรร้องเรียกเสียงหวานเชื่อม สะโพกกลมมนขยับร่ายส่ายพลิ้ว ริมฝีปากเล็กทาบไปบนเรือนกายแกร่งเท่าที่จะทำได้ อีกทั้งสองมือเล็กก็ไม่ยอมหยุดนิ่ง ลากไล้แผ่วพลิ้วไปตามเรือนกายแกร่ง ยามเมื่อกายใหญ่ขยับถาโถมเข้าหาให้ความหฤหรรษ์มากมาย ปลายนิ้วเล็กจิกกดลงไปบนกล้ามเนื้อแข็งแกร่งและลากเต็มแรง เพื่อระบายและผ่อนคลายความเสียวซ่านและสุขสม เสียงร้องหวานแว่วดังแผ่วพลิ้วจากริมฝีปากอวบอิ่มไม่ขาดสายกายใหญ่ถาโถมชำแรกแทรกลึกจมหายในกลีบบุปผานุ่มและฉ่ำร้อน ริมฝีปากหนาอุ่นร้อนลากไล้ขบเม้มปลายยอดทับทิมผลหวานนุ่มสลับซ้ายขวาอย่างไม่ยอมให้ได้หยุดพักจนเปียกชุ่ม สองมือลากไล้บีบนวดลำตัวบอบบาง สะโพกงามงอนและลำขาเรียวยาว บ้างเคลื่อนเข้าหาเกสรดอกรักฉ่ำนุ่ม กดคลึงตามแรงปรารถนาที่ลุกโชนเป็นเพลิงไฟ“มัดหมี่จ๋า...เบาๆ หน่อยที่รัก...” ฟารฮานถึงกับหัวหมุนเมื่อเจอกับการตอบรับที่แม้จะไร้เดียง

กายแกร่งบดเบียดเสียดสีกับลำขาเรียวยาวและอย่างที่ต้องการให้ปิยาพัชรได้เรียนรู้เรือนกายและมอบความสุขให้กับเขาบ้าง ฟารฮานขยับเรือนกายขยายใหญ่เคลื่อนเข้าหาสองมือเล็ก “มัดหมี่จ๋า...”“คุณฟารฮานขา...” ปิยาพัชรตอบกลับเสียงนุ่ม สองมือเรียวลากไล้ไปทั่วกายแกร่งที่เมื่อสัมผัสถูกบางส่วนของเรือนกายชายหนุ่มที่ทั้งร้อนผ่าวแต่ก็นุ่มนิ่มและขยายใหญ่จนเธอต้องรีบดึงมือออกอย่างรวดเร็ว แต่ก็ยังเร็วไม่ทันมือใหญ่ขยับเคลื่อนมากดไว้ศีรษะทุยผงกขึ้นจากหน้าท้องแบนราบเรียบ ยิ้มหวานเชื่อมดวงตาเป็นประกายฉ่ำหวาน ปลายนิ้วยาวใหญ่ลากไล้ซอกซอนกดคลึงเกสรดอกสวาทสลับกรีดไล้รอยแยกกลีบบุปผานุ่ม อีกมือจับมือเรียวไว้ แม้จะแน่นแต่ไม่ได้สร้างความเจ็บปวดให้“ตรงนี้...” น้ำเสียงแหบกระเส่าอ่อนหวานและเว้าวอน มือใหญ่นำพามือเล็กเรียวลากไล้ไปตามเรือนกายแกร่งและร้อนผ่าวอย่างแผ่วเบา “มันกำลังรอให้มัดหมี่ทำความรู้จักมันอยู่นะจ๊ะ มัดหมี่ทำความรู้จักกับมันหน่อยซิคนดี” สะโพกสอบขยับเคลื่อนเข้าหาสองมือเล็กให้หญิงสาวได้แตะต้องและทำความรู้จักเรือนกายแกร่ง เหมือนกับที่เขาได้ทำความรู้จักเรือนกายเธอทุกหนแห่ง“ซิจ๊ะคนดี” เมื่อเห็นปิยาพัชรยังไม่ค่อยก

“ดีแล้วมัดหวาย ทำตามสัญญาที่ให้ไว้ให้สำเร็จ แล้วทางนี้ก็ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันสัญญาจะดูแลน้องสาวเธออย่างดี” ฟารฮานยิ้มอย่างไม่ต้องพูดอะไรซ้ำอีก มือใหญ่กดโทรศัพท์ทิ้งไป ริมฝีปากหนาอุ่นร้อนประทับบนเนินทรวงสีเข้ม อีกข้างก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของมือใหญ่ที่ลากไล้ไปตามความอวบอิ่ม เคล้าคลึงจงอยถันสีเข้มศีรษะทุยผงกขึ้นมองใบหน้าขาวสวยที่ตอนนี้เห่อแดงระเรื่อ ดวงตาเป็นประกายหวานเชื่อมและเว้าวอน อีกทั้งริมฝีปากอวบอิ่มก็เผยออ้าเล็กน้อย สองมือเล็กเรียวลากไล้ไปตามบ่ากว้าง แผ่นหลังและวกไปด้านหน้าสัมผัสกับแผงอกอบอุ่นเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อเป็นมัดๆถึงแม้จะหลงใหลและพร้อมจะกระโจนไปเพลิงกฤษณาอันเร่าร้อน แต่เศษส่วนใจเสี้ยวหนึ่งก็ยังคงเป็นห่วงเพื่อนรักและพี่สาวอยู่ไม่คลาย“คะ...คุณฟารฮานขา...”“ว่าไงจ๊ะมัดหมี่” กายใหญ่ขยับเคลื่อนทาบทับบดเบียดเรือนกายแข็งแกร่งและขยายใหญ่ เสียดสีกับบางส่วนของเรือนกายหญิง มือใหญ่ลากไล้ฟอนเฟ้นบีบนวดผิวกายเนียนนุ่ม สัมผัสกับเนินเนื้อแห่งความเป็นหญิง ซุกไซ้ซอกซอนเข้าไปแตะแต้มเกสรดอกรัก กรีดไล้รอยแยกกลีบกุหลาบ สอดแทรกไปในเรือนกายอบอุ่นฉ่ำร้อน“อือ...” กายบางขยับส่าย สะโพกงามงอนส่ายรับส

“ไม่เหนื่อยและจะเร่งทำงานให้เสร็จโดยเร็วจะได้กลับไปหามัดหมี่กับจันตีไง เออ...ตอนนี้มัดหมี่อยู่ที่ไหน แล้วจันตีเป็นยังไงบ้าง” กัญญาพัชรถามกลับอย่างรวดเร็ว เพราะจำได้ว่าอัสสิยามีย์บอกว่าจันฑีราถูกอินซอฟจับตัวไว้ดวงตากลมโตก้มมองหน้าคมคร้าม ปลายมือเล็กเรียววางแนบชิดริมฝีปากหนาและคางแข็งแกร่ง ดวงตาเป็นคำถาม“มัดหมี่คุยกับพี่สาวเรื่องอื่นก่อนนะ เดี๋ยวเรื่องจันตีฉันจะเป็นคนบอกเอง” ร่างหนาใหญ่พลิกกายกลับและวางศีรษะลงบนขาเรียวยาว มือใหญ่จับเอามือเล็กเรียวมาลูบไล้บ้างก็มอบจุมพิตแผ่วเบาให้ปิยาพัชรพยักหน้ารับ “มัดหมี่ยังไม่เจอจันตีเลยค่ะพี่มัดหวาย แต่เดี๋ยวคุณฟารฮานจะเป็นคุยกับพี่เรื่องนั้นเอง”“อ๋อ...” กัญญาพัชรตอบกลับไปอย่างเสียอารมณ์เล็กน้อย นี่ตกลงว่าจันฑีราทำงานที่วางแผนกันไว้ไม่สำเร็จและถูกจับตัวเอาไว้ได้ ตอนนี้ก็ถูกแยกออกจากปิยาพัชรด้วย ยิ่งคิดก็น่าเป็นห่วงทั้งสองคนเหลือเกิน ร่างโปร่งบางนั่งแทบไม่ติด เท้าเรียวยาวพาเอาร่างเดินไปมาเท่าที่ความยาวของอุปกรณ์สื่อสารจะอำนวย และตวัดดวงตาคมกริบเหมือนใบมีดมอบให้ร่างหนาใหญ่เป็นระยะ“นายฟารฮานทำอะไรมัดหมี่หรือเปล่า ถ้าทำบอกพี่มาเลยนะ พี่จะได้รีบกลับ

“รอเดี๋ยวซิคุณ ให้ท่านฟารฮานไปตามน้องสาวคุณก่อนซิ” อัสสิยามีย์บอกอย่างเข้าใจ ถ้าหากว่าฟารฮานส่งสายให้ปิยาพัชรเลย แม่เสือสาจะต้องจับผิดได้ แล้วเมื่อนั้น...ไม่อยากคิดเลยว่าเขาคงจะต้องแปลงตัวเป็นเสือลายพาดกลอน เพราะตามตัวเต็มไปด้วยรอยเล็บมือนางพญากัญญาพัชร“เดี๋ยวท่านฟารฮานจะโทรกลับมา เมื่อพบเจอกับน้องสาวของเจ้า”กัญญาพัชรเริ่มเข้าใจและพยักหน้ารับอย่างโล่งอกไปเปลาะหนึ่ง เมื่อคิดว่าตอนนี้ปิยาพัชรยังคงปลอดภัยจากน้ำมือฟารฮาน ลมหายใจบางเบาผ่อนออกจากปอด แต่ถึงแม้จะผ่อนคลายเรื่องนั้นไปได้ ก็ยังมีเรื่องให้ต้องหนักอกอีกกับเรื่องที่ต้องทำ แล้วก็คิดอย่างแปลกใจว่าทำไมฟารฮานถึงได้มอบหมายงานนี้ให้เธอ เขามองเห็นสิ่งใดในตัวเธอกันแน่ เพราะจะว่าไปแล้วสาวโก๊ะซุ่มซ่ามและไม่ได้มีเสน่หาดึงดูดใจผู้ชายอย่างเธอ น่าจะทำให้งานเสียหายมากกว่าที่จะสำเร็จลงได้ด้วยดีแล้วใบหน้าคมเข้มก็มีรอยยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย ผู้หญิงหน้าตาบ้านๆ ไม่มีเสน่ห์อย่างเธอนี่น่ะหรือจะไปยั่วยวนองค์ประมุขนาสเซอร์ ผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นที่หมายปองของหญิงสาวทั่วแคว้นซัลจาร์บาร์เมีย คิดๆ แล้วก็น่าขำเสียมากกว่า ถ้าหาเรื่องตีหัวแล้วเอาร่างฝังดินยังจะง