บททั้งหมดของ เล่ห์ร้ายทรายสิเน่หา: บทที่ 31 - บทที่ 40

“เชิญเข้ามาซิครูมัดหวาย มีคนต้องการคุยกับคุณแน่ะ” ผู้อำนวยการรีบลุกจากเก้าอี้และผายมือไปยังมุมที่ตั้งโซฟารับแขกตัวใหญ่มือเรียวยกขึ้นไหว้ขอบคุณ ก่อนหันร่างเดินไปนั่งใกล้ๆ กับน้องสาวนอกไส้ ที่ดูเหมือนจะมีอาการลุกลี้ลุกลนและอยู่ไม่สุขชอบกล จนขาดความสังเกตว่ามือเล็กเรียวของจันฑีราตกอยู่ในมือใหญ่“มีอะไรกับพี่หรือจันตี แล้วนี่มัดหมี่ไปไหน แล้วนั่นเธอมากับใคร” หญิงสาวเอ่ยถามยาว ด้วยความเป็นห่วงและกังวลใจกลัวว่าปิยาพัชรอาจได้รับอันตรายร้ายแรง จนจันฑีราถึงกับต้องมาขอพบเธออย่างเร่งด่วนแบบนี้“ผมได้รับคำสั่งจากเจ้านายมาขอเชิญคุณกัญญาพัชรไปพบครับ”คิ้วเข้มขมวดมุ่นเข้าหากันเมื่อคนที่ตอบหาใช่คนที่เธอถามไป ดวงตากลมโตมองชายหนุ่มร่างหนาใหญ่ตรงหน้าอย่างครุ่นคิด เพราะรู้สึกคุ้นตาอย่างประหลาด แต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน จนต้องสลัดความคิดนั้นทิ้งไป “คุณเป็นใคร นายคุณเป็นใคร ต้องการพบกับฉันเรื่องอะไร”“เรื่องราวทุกอย่างจะกระจ่างแจ้งเมื่อคุณไปกับผม แต่ถ้าช้าผมก็ไม่รับรองความปลอดภัยของน้องสาวคุณ” อินซอฟบอกเสียงราบเรียบ ปลายนิ้วยาวใหญ่ลูบไล้เป็นวงกลมบนมือเล็กเรียวกัญญาพัชรที่คิดอยู่แล้วว่าเรื่

อีกทั้งเมื่อมองไปด้านหลังก็เห็นชายหนุ่มร่างหนาใหญ่ ใบหน้าแฝงไว้ด้วยความเย็นชาและเฉยเมย ไล่ไปอีกฝั่งหนึ่งก็มีร่างหนาใหญ่ที่ชื่ออินซอฟยืนคุมเชิงอยู่อีกคน“ฉันไม่เข้าใจ พวกคุณกำลังเล่นอะไรกันแน่”น้ำเสียงแข็งกร้าวดังจากริมฝีปากอวบอิ่ม อีกทั้งดวงตากลมโตเป็นประกายแข็งกร้าวและไม่ยอมคน สมองคมปลาบพยายามคิดว่าจะทำอย่างไรถึงจะดึงเอาตัวปิยาพัชรออกจากแขนแกร่งคู่นั้นได้“ผู้ชายสารเลว คิดว่าฉันเป็นคนโง่ ถึงมองไม่ออกว่าคุณกำลังคิดจะทำอะไรอยู่ คิดว่าทำอย่างนี้แล้วฉันจะยอมปล่อยน้องสาวให้อยู่ในกำมือหรือไง คิดผิดเสียแล้ว” เอ่ยเสียงลอดไรฟัน“ปล่อยน้องสาวฉันได้แล้ว...คุณฟารฮาน”กัญญาพัชรย้ำน้ำเสียงหนักและเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด ใจร้อนรุ่มเหมือนกับมีเพลิงไฟสุมอยู่ เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มร่างใหญ่ยังคงนั่งยิ้มเฉย ราวกับกำลังถูกใจอะไรสักอย่างฟารฮานฉีกยิ้มกว้าง ชื่นชอบและชื่นชมในความฉลาดและกล้าหาญของแม่สาวตรงหน้า คิดไม่ผิดเลยที่เลือกกัญญาพัชรให้ไปช่วยงานพี่ชาย“คุณฉลาดและก็ดูว่าจะเข้าใจอะไรได้ง่ายเหลือเกิน ผมก็จะขอพูดตรงๆ ไม่อ้อมค้อมละกัน อย่างแรกก็คือผมชอบน้องสาวคุณ และอย่างที่สองคือผมต้องการให้คุณช่วยงานอะไร

“แต่มัดหมี่ไม่อยากให้พี่มัดหวายไปทำอะไรเสี่ยงๆ แบบนั้น แล้วก็ไม่อยากให้จันตีต้องมาเดือดร้อนเพราะมัดหมี่ด้วยนี่คะ” ปิยาพัชรพูดเสียงอ่อยๆ ใบหน้าขาวสวยเศร้าและหม่นหมอง ด้วยความคิดว่าเพราะเธอคือสาเหตุที่ทำให้ทุกคนต้องเดือดร้อน ดวงตากลมโตชื้นด้วยหยาดน้ำตา ก้มมองนิ้วมือตัวเองที่กำลังถูไถไปมาอย่างไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี“ไม่ใช่นะมัดหมี่ ไม่มีใครคิดแบบนั้นเลย แกก็อย่าโทษตัวเองซิ” มือเล็กยื่นมาจับมือเรียบและบีบเบาๆ ให้กำลังใจ ปลายนิ้วเรียวยกขึ้นซับน้ำตาบนใบหน้าขาว และพยายามดึงเอาเรื่องอื่นๆ หันเหความรู้สึกเศร้าของเพื่อนรัก “ฉันว่าแกน่ะคิดมากไปเองมัดหมี่ ถึงไม่มีแก ยังไงซะนายพวกบ้าสองคนนั้นก็คงยังจะหาทางเล่นงานฉันกับพี่มัดหวายก็ได้ แล้วอาจจะแรงกว่านี้อีกใช่ไหมคะพี่มัดหวาย” ท้ายสุดจันฑีราก็หันไปหาลูกคู่ที่ยังคงเดินวนไปเวียนมาไม่ยอมหยุด“นั่นซิมัดหมี่ พี่ก็คิดเหมือนกับจันตีนะ” ร่างโปร่งเดินเข้ามาหาน้องสาว แขนยาวเรียววางบนบ่ากว้าง มือตบบนศีรษะทุยได้รูปเบาๆ “อีกอย่างพี่เชื่อว่าถ้าพี่ตั้งใจทำอะไรแล้วต่อให้มีอุปสรรคเป็นภูเขาสูง หรือแม้ทะเลทรายขวางหน้า พี่ก็จะฝ่าฟันมันไปจนได้นั่นแหละ น้องสาวคนสวยของพี่

“คุณฟารฮานคะ” หน้านวลเบี่ยงหนีจนจมูกโด่งคม พลาดเลยไปที่ลำคอระหงแทน มือเรียวเย็นเฉียบวางทับบนมือใหญ่ หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ริมฝีปากอวบอิ่มขบเม้มสลับอ้าออกจะพูดบางอย่าง แต่ก็ยังกลัวว่าถ้าพูดไปแล้วจะทำให้ฟารฮานไม่พอใจ แล้วทำให้คนที่รักเป็นอันตราย แต่ถ้าไม่พูดไปเธอก็จะอึดอัดและคับแค้นใจอยู่ไม่สุข“หืม...” มือใหญ่ช้อนปลายคางมนให้เงยหน้าขึ้น ดวงตากลมโตเป็นประกายเว้าวอน ดวงหน้าขาวซีดหม่นหมองจนใจแข็งแกร่งถึงกับอ่อนยวบลง “มีอะไรล่ะมัดหมี่ กลัวอะไรหรือคนดี” แขนใหญ่โอบรัดร่างบอบบางเข้ามาแนบกาย จนร่างเล็กเคลื่อนขึ้นมานั่งบนตักกว้าง“มัดหมี่เป็นห่วงพี่มัดหวายกับจันตี คุณฟารฮานอย่าทำอะไรพี่สาวและเพื่อนรักของมัดหมี่นะคะ” ในที่สุดปิยาพัชรก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเทา ดวงตากลมโตแฝงรอยเศร้าหม่นหมอง มือเล็กเรียวเย็นเฉียบวางทับบนมือใหญ่ที่ขยับเคลื่อนไหวแผ่วพลิ้วตามเรือนกาย ไม่ว่าแตะต้องไปยังส่วนใดก็ทิ้งความร้อนผ่าวและปลุกเร้าเพลิงปรารถนาให้ค่อยๆ ลุกโชนอย่างรวดเร็ว“ฉันให้สัญญาไม่ได้นะมัดหมี่ เพราะคนที่จะดูแลสองคนนั้นไม่ใช่ฉัน”ปลายนิ้วยาวเรียวลูบไล้ใบหน้าขาวเนียน ริมฝีปากหนาประทับบนหน้าผากกว้าง แล้วขยับ

“อ๊ะ...ถ้าไม่หยุดนะสาวน้อย ฉันจะจูบเธอตรงนี้แหละ ไม่สัญญาด้วยนะว่าจะหยุดตัวเองได้หรือเปล่า แบบว่าเธอก็ร้อนแรงเหลือเกิน จนฉันหยุดไม่ได้แสดงบทรักแบบไม่อายเพื่อนๆ ที่รอคอยอยู่กับพวกเทวดาอารักษ์ที่รักษาที่นี่อยู่ก็ได้”ชายหนุ่มเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า อีกทั้งริมฝีปากอุ่นร้อนก็ประทับบนลำคอระหงแผ่วเบาและนุ่มนวล แล้วค่อยเคลื่อนไปด้านบนขบเม้มติ่งหูนุ่ม ปลายลิ้นสากระคายสอดไซ้กระเซ้าเย้าแหย่ช่องหูนุ่มขนบนเรือนกายบอบบางลุกซู่ ริมฝีปากอวบอิ่มอ้าค้าง ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ลมหายใจหอบแรงจากทั้งการหนีเอาตัวรอดและอารมณ์ปรารถนาที่พลุ่งพล่านขึ้นอย่างรวดเร็ว โดยไม่ทันได้ตั้งตัว ใบหน้าขาวสวยเห่อแดงระเรื่อ“หยุดแล้ว...ฉันหยุดทำร้ายนายละ...แล้ว นายก็ปล่อยฉัน...ได้แล้วสิอินซอฟ” จันฑีรารวบรวมสติที่กระเจิดกระเจิงกลับมาตวาดใส่ไอ้คนใจร้ายเสียงเขียว สองมือเรียวแกะมือใหญ่ออกจากตัวอย่างรีบเร่ง“เสียใจด้วยนะจันตี เราสองคนมีอะไรให้ทำอีกตั้งเยอะ ไหนจะโทษทัณฑ์ที่เธอกล้าพาผู้หญิงของนายฉันหนีล่ะ แล้วยังจะทำร้ายฉันต่างๆ นานาอีกด้วย”ชายหนุ่มบอกเสียงนุ่ม แขนใหญ่ช้อนร่างบอบบางพาเดินไปขึ้นรถ ซึ่งตอนนี้เพื่อนเปิดประตูรอรับอย