All Chapters of เล่ห์ร้ายทรายสิเน่หา: Chapter 51 - Chapter 60

“ปล่อยฉันนะไอ้บ้า ไอ้คนเลว อย่าคิดว่าจะรังแกกันได้ง่ายๆ นะ” ข้อศอกแหลมคมกระทุ้งไปบนอกกว้าง สองเท้าพยายามกระทืบไปบนเท้าใหญ่“จะทำอะไรน่ะมัดหวาย หืม...” อิสสิยามีย์เอ่ยถามอย่างอารมณ์ดี มือใหญ่ยื่นไปกดกระจกแก้วลงและโบกสะบัดให้ลูกน้องนำรถออกจากลานบิน “เอาน่าอย่าคิดมากน่ามัดหวาย แค่นี้เล็กๆ น้อยๆ เอง ถือว่าเป็นประสบการณ์เอาไว้ใช้มัดใจองค์ประมุขนาสเซอร์ไง”“คิดอย่างผู้ชายเห็นแก่ตัวและชอบเอารัดเอาเปรียบผู้หญิงน่ะซิ” กัญญาพัชรร้องโวยวาย มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันนี่ ทำไมถึงเอาชนะอีตาบ้านี่ไม่ได้ แล้วทำไมไอ้หัวใจบ้าๆ นี่เต้นไม่เป็นจังหวะด้วย หรือว่าเธอจะเจอคู่ปรับเข้าให้แล้ว ไม่...ไม่ หยุดคิดนะมัดหวาย แกแค่ถูกโจมตีโดยไม่ทันได้ตั้งตัวและอ่อนเพลียจากการเดินทางเท่านั้นเอง เดี๋ยวทุกอย่างเข้าที่เข้าทางแล้วก็สามารถหาทางจัดการไอ้ผู้ชายเฮงซวยนี่ได้แล้วล่ะลมหายใจแผ่วผ่อนออกจากปากอวบอิ่ม สองมือเล็กเรียวกำหมัดไว้แน่น “นายอัสสิยามีย์ ปล่อยฉันก่อนได้ไหม นายรัดอยู่แบบนี้ฉันอึดอัด หายใจไม่ออก” กว่าจะพูดจบประโยคกัญญาพัชรถึงกับต้องกลั้นใจไม่ให้แหวะเอาของเก่าที่เคยกินเข้าไปออกมา ด้วยความไม่ชอบใจอย่างรุนแรง ไม่ใช

‘เฮ้อ...เอาน่านาสเซอร์ อย่าไปคิดถึงขั้นนั้นเลย ตอนนี้เอาเรื่องคืนนี้ให้ผ่านพ้นไปก่อนละกัน’คิ้วคมเข้มขมวดมุ่นเข้ากัน จะว่าไปเขาก็คิดหนักเหมือนกัน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการแต่งกายที่ยังไงต้องซุกซ่อนหน้าไม่ให้กัญญาพัชรได้เห็น แต่ถ้าเป็นแบบนั้นระหว่างที่ใกล้ชิดกันล่ะจะต้องทำอย่างไร มีโอกาสเยอะมากที่หญิงสาวจะได้เห็นใบหน้าของเขาไหนจะเส้นทางการทางเดินที่ใช้มันจะต้องไม่ใกล้และไม่ไกล เพื่อให้หญิงสาวมาหาเขาโดยเร็วที่สุด และหากจะต้องส่งกลับตอนก่อนเช้าก็รวดเร็ว มือใหญ่ยกขึ้นจับปลายคางลูบไปมาเบาๆ และแล้วใบหน้าคมคร้ามก็แต่งแต้มด้วยรอยยิ้ม เมื่อนึกถึงแผนการทุกอย่างทีนี้ก็เหลืออย่างเดียว คือโทรไปหาเจ้าตัวดี ที่ป่านนี้คงจะมีความสุขกับแม่สาวน้อยอีกคนแล้ว มือใหญ่เอื้อมไปกดสัญญาณและรหัสเครื่องสื่อสาร แต่แล้วหัวคิ้วคมเข้มก็ขมวดมุ่นเข้าหากัน เมื่อสายตาคมกริบดันมองไปเห็นเหมือนมีแสงสีขาวแวบผ่านสายตาไปถ้าเพียงแค่ครั้งเดียวมันก็คงไม่ทำให้นาสเซอร์คิดอะไรหรอก แต่นี่มันหลายครั้งด้วยกัน เหมือนกับเป็นรหัสสัญญาณอะไรสักอย่าง และด้วยความเชี่ยวชาญและระมัดระวังตัวบวกกับประสบการณ์ที่สะสมมา ทำให้ชายหนุ่มคิดว่าจะต้องเกิดอะ

“รอเดี๋ยวซิคุณ ให้ท่านฟารฮานไปตามน้องสาวคุณก่อนซิ” อัสสิยามีย์บอกอย่างเข้าใจ ถ้าหากว่าฟารฮานส่งสายให้ปิยาพัชรเลย แม่เสือสาจะต้องจับผิดได้ แล้วเมื่อนั้น...ไม่อยากคิดเลยว่าเขาคงจะต้องแปลงตัวเป็นเสือลายพาดกลอน เพราะตามตัวเต็มไปด้วยรอยเล็บมือนางพญากัญญาพัชร“เดี๋ยวท่านฟารฮานจะโทรกลับมา เมื่อพบเจอกับน้องสาวของเจ้า”กัญญาพัชรเริ่มเข้าใจและพยักหน้ารับอย่างโล่งอกไปเปลาะหนึ่ง เมื่อคิดว่าตอนนี้ปิยาพัชรยังคงปลอดภัยจากน้ำมือฟารฮาน ลมหายใจบางเบาผ่อนออกจากปอด แต่ถึงแม้จะผ่อนคลายเรื่องนั้นไปได้ ก็ยังมีเรื่องให้ต้องหนักอกอีกกับเรื่องที่ต้องทำ แล้วก็คิดอย่างแปลกใจว่าทำไมฟารฮานถึงได้มอบหมายงานนี้ให้เธอ เขามองเห็นสิ่งใดในตัวเธอกันแน่ เพราะจะว่าไปแล้วสาวโก๊ะซุ่มซ่ามและไม่ได้มีเสน่หาดึงดูดใจผู้ชายอย่างเธอ น่าจะทำให้งานเสียหายมากกว่าที่จะสำเร็จลงได้ด้วยดีแล้วใบหน้าคมเข้มก็มีรอยยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย ผู้หญิงหน้าตาบ้านๆ ไม่มีเสน่ห์อย่างเธอนี่น่ะหรือจะไปยั่วยวนองค์ประมุขนาสเซอร์ ผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นที่หมายปองของหญิงสาวทั่วแคว้นซัลจาร์บาร์เมีย คิดๆ แล้วก็น่าขำเสียมากกว่า ถ้าหาเรื่องตีหัวแล้วเอาร่างฝังดินยังจะง

“ดีแล้วมัดหวาย ทำตามสัญญาที่ให้ไว้ให้สำเร็จ แล้วทางนี้ก็ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันสัญญาจะดูแลน้องสาวเธออย่างดี” ฟารฮานยิ้มอย่างไม่ต้องพูดอะไรซ้ำอีก มือใหญ่กดโทรศัพท์ทิ้งไป ริมฝีปากหนาอุ่นร้อนประทับบนเนินทรวงสีเข้ม อีกข้างก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของมือใหญ่ที่ลากไล้ไปตามความอวบอิ่ม เคล้าคลึงจงอยถันสีเข้มศีรษะทุยผงกขึ้นมองใบหน้าขาวสวยที่ตอนนี้เห่อแดงระเรื่อ ดวงตาเป็นประกายหวานเชื่อมและเว้าวอน อีกทั้งริมฝีปากอวบอิ่มก็เผยออ้าเล็กน้อย สองมือเล็กเรียวลากไล้ไปตามบ่ากว้าง แผ่นหลังและวกไปด้านหน้าสัมผัสกับแผงอกอบอุ่นเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อเป็นมัดๆถึงแม้จะหลงใหลและพร้อมจะกระโจนไปเพลิงกฤษณาอันเร่าร้อน แต่เศษส่วนใจเสี้ยวหนึ่งก็ยังคงเป็นห่วงเพื่อนรักและพี่สาวอยู่ไม่คลาย“คะ...คุณฟารฮานขา...”“ว่าไงจ๊ะมัดหมี่” กายใหญ่ขยับเคลื่อนทาบทับบดเบียดเรือนกายแข็งแกร่งและขยายใหญ่ เสียดสีกับบางส่วนของเรือนกายหญิง มือใหญ่ลากไล้ฟอนเฟ้นบีบนวดผิวกายเนียนนุ่ม สัมผัสกับเนินเนื้อแห่งความเป็นหญิง ซุกไซ้ซอกซอนเข้าไปแตะแต้มเกสรดอกรัก กรีดไล้รอยแยกกลีบกุหลาบ สอดแทรกไปในเรือนกายอบอุ่นฉ่ำร้อน“อือ...” กายบางขยับส่าย สะโพกงามงอนส่ายรับส

ปิยาพัชรขยับพลิ้วไหวเหมือนเรือลำน้อยเคลื่อนไหวไปในธารพิศวาสที่แสนเร่าร้อน กายบอบบางเอนตัวอิงแอบร่างหนา ทับทิมผลนุ่มบดเบียดเสียดสีกับปลายยอดอกแข็ง ทั้งเสียวซ่านระคนสุขสมจนต้องร้องครางออกมาเสียงแหบห้าวและดังลั่นห้องนอนใหญ่“คุณฟารฮานขา...” ปิยาพัชรร้องเรียกเสียงหวานเชื่อม สะโพกกลมมนขยับร่ายส่ายพลิ้ว ริมฝีปากเล็กทาบไปบนเรือนกายแกร่งเท่าที่จะทำได้ อีกทั้งสองมือเล็กก็ไม่ยอมหยุดนิ่ง ลากไล้แผ่วพลิ้วไปตามเรือนกายแกร่ง ยามเมื่อกายใหญ่ขยับถาโถมเข้าหาให้ความหฤหรรษ์มากมาย ปลายนิ้วเล็กจิกกดลงไปบนกล้ามเนื้อแข็งแกร่งและลากเต็มแรง เพื่อระบายและผ่อนคลายความเสียวซ่านและสุขสม เสียงร้องหวานแว่วดังแผ่วพลิ้วจากริมฝีปากอวบอิ่มไม่ขาดสายกายใหญ่ถาโถมชำแรกแทรกลึกจมหายในกลีบบุปผานุ่มและฉ่ำร้อน ริมฝีปากหนาอุ่นร้อนลากไล้ขบเม้มปลายยอดทับทิมผลหวานนุ่มสลับซ้ายขวาอย่างไม่ยอมให้ได้หยุดพักจนเปียกชุ่ม สองมือลากไล้บีบนวดลำตัวบอบบาง สะโพกงามงอนและลำขาเรียวยาว บ้างเคลื่อนเข้าหาเกสรดอกรักฉ่ำนุ่ม กดคลึงตามแรงปรารถนาที่ลุกโชนเป็นเพลิงไฟ“มัดหมี่จ๋า...เบาๆ หน่อยที่รัก...” ฟารฮานถึงกับหัวหมุนเมื่อเจอกับการตอบรับที่แม้จะไร้เดียง