All Chapters of เล่ห์ร้ายทรายสิเน่หา: Chapter 71 - Chapter 80

จมูกโด่งได้สันย่นเล็กน้อย ยังไงก็ต้องขอบใจอีกตาบ้านั่นเหมือนกัน ที่ทำให้ค้นพบกระเป๋าใส่สัมภาระที่วางแอบอยู่ใกล้ๆ กับเตียงที่เธอตื่นมา กัญญาพัชรเร่งรีบหาเสื้อผ้ามาสวมใส่และเดินไปหยุดอยู่กลางห้อง หาที่เหมาะๆ เพื่อเอาคืนนาสเซอร์ ก่อนเธอจะยิ้มกริ่ม เมื่อเห็นมุมเหมาะตาและเหมาะสม“เสร็จแล้ว เข้ามาได้แล้วตาบ้า” ปากร้องตะโกนบอกคนที่อยู่ด้านนอก เท้าเรียวยาวยื่นไปด้านหน้าเล็กน้อยเมื่อเห็นชายหนุ่มเดินเข้ามาอย่างรีบเร่ง เท้าเล็กก็ยื่นล้ำออกไปข้างหน้าอีกเล็กน้อย กะให้พอดีกับความยาวของเท้าใหญ่ที่ก้าวเดิน“โอ๊ะ! เฮ้ย...! ปล่อยฉันนะตาบ้า”เสียงร้องแสดงถึงความตกใจดังจากปากอวบอิ่ม ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เมื่อร่างโปร่งบางถลาเข้าไปหาร่างใหญ่ที่ผันตัวกลับมาได้ทัน แล้ววาดแขนแข็งแกร่งโอบรัดรอบเอวคอดกิ่วดึงเข้าหาตัว สองมือเรียวยันร่างหนาใหญ่ออกห่าง ใบหน้าขาวแดงระเรื่อกับความใกล้ชิดสนิทสนมจนเนื้อแทบจะแนบเนื้อ ดีว่ายังมีผ้าเหนือหนาขวางกั้นอยู่ แต่ยังไงกระไอร้อนผ่าวจากร่างหนาแกร่งก็ยังส่งผ่านมาถึงกายโปร่งบาง ให้หัวใจดวงน้อยเต้นแรงเร็วไม่เป็นจังหวะอยู่ดี“ปล่อยฉันได้แล้วตาบ้า มาจับไว้ทำไมอึดอัด” หัวใจดวงน้อยเต้นแรง

อินซอฟละมือจากบั้นท้ายงามงอน เปลี่ยนเป็นขยับเคลื่อนไปหาสองบัวตูมเต่งตึงที่ไหวโยก ปลายนิ้วยาวใหญ่ตวัดไล้ปลายยอดสีทับทิมแผ่วเบา แล้วค่อยๆ เพิ่มความหนักหน่วงสลับกดคลึงทั้งซ้ายและขวา เรียวลิ้นสากร้อนขยับเคลื่อนแผ่วพลิ้วซอกซอนหาความหวาน...สำรวจความลึกล้ำตามธรรมชาติกลีบกายบอบบางและนุ่มนวลเรือนกายแห่งความเป็นชายชาตินักรบผู้หาญกล้าขยายใหญ่ เรียกร้องให้ผู้เป็นเจ้าของฝังในความฉ่ำชื้นและอบอุ่น แม้ยังต้องการกลืนกินน้ำผึ้งหวานสักเท่าไหร่ แต่ก็ทนกับความต้องการที่ปะทุขึ้นเหมือนไฟที่กำลังไหม้ฟางไม่ได้เรียวลิ้นสากระคายขยับเคลื่อนกรีดไล้รอยแยกกลีบบุปผานุ่มและกดคลึงเกสรดอกสวาท ปล่อยให้นิ้วมือทำหน้าที่เป็นสะพานเชื่อมระหว่างสองกาย ริมฝีปากหนาอุ่นร้อนขบเม้มเคลื่อนไปตามผิวกายขาวเนียนนุ่ม หยอกเย้าช่องเล็กๆ ที่อยู่ระหว่างหน้าท้องแบนราบเรียบ กดกัดจนเป็นผิวกายเป็นสีแดงระเรื่อ ก่อนจะยอมปล่อยและเคลื่อนไหวไปหาผลไม้สีขาวนวลสองผลที่แต่งแต้มปลายยอดด้วยสีแดงอมชมพู“ได้โปรด...อินซอฟ...” จันฑีราหัวหมุนคว้าง ขยับเรือนกายตามแรงส่งที่เคลื่อนไหวถาโถมเข้ามาหา สะโพกกลมมนขยับตามติดมือใหญ่ที่ซอกซอนเคลื่อนไหวเหมือนพายุใหญ่ริม

“อืม...” อินซอฟแสร้งทำท่าทางครุ่นคิด ใบหน้ายิ้มกรุ้มกริ่ม “เมื่อก่อนนะคิดเรื่องงานกับเรื่องป้องกันเจ้านายจากคนที่จะเข้ามาทำร้ายน่ะ แต่ตอนนี้ก็คงจะเป็นอย่างที่เธอว่านั่นแหละจันตี พอคิดเรื่องอื่นแล้วสมองมันตันไม่แล่น แล้วยังชอบวกกลับมาคิดเรื่องที่เธอว่าจริงๆ นั่นแหละ”‘โอ๊ย! จะบ้าตาย จะเอาคืนอีตาหื่นนี่ยังไงดีล่ะนี่ แหมๆ ถ้ามีไม้สักท่อนก็ดี จะได้ทุบไอ้ศีรษะทุยๆ นี่ให้หันกลับไปคิดเรื่องอื่นบ้า’ ใบหน้าขาวสวยงองุ้มเป็นจวักตักแกง จมูกโด่งยู่ย่น ทำปากขมุบขมิบเจริญพรเสียยกใหญ่“ปล่อยได้แล้วตาบ้า ฉันไม่คุยกับนายแล้ว รีบอาบน้ำดีกว่า”“อืม...นั่นซินะ รีบอาบน้ำ รีบพาเธอไปพบนาย แล้วก็กลับมารักกันอีกรอบสองรอบดีกว่าเนอะ” อินซอฟรับคำพร้อมเสียงหัวเราะ ดวงตาคมเป็นประกายระยิบระยับ ไล่มองใบหน้าขาวแดงระเรื่อไปตลอดจนถึงลำคอระหง และเลยเรื่อยลงไปถึงเนินทรวงอวบอิ่มสองมือเรียวรีบยกขึ้นปิดสัดส่วนนูนเต่งตึง สูดลมหายใจเข้าปอดแผ่วเบา “นายออกไปก่อนนะนายอินซอฟ...ให้ฉันอาบน้ำก่อน”“ไม่ละ เดี๋ยวฉันช่วยเธออาบน้ำ แล้วเธอก็อาบให้ฉันดีกว่า” อินซอฟส่ายศีรษะเบาๆ มือใหญ่ยื่นไปเปิดสวิตช์เครื่องทำน้ำอุ่นให้หยาดน้ำไหลรินรดสองร

“อ้าวคุณ...นี่มันกระโจมผมนะ ทำไมผมจะเข้ามาไม่ได้ล่ะ”“ก็ใช่ นี่มันกระโจมของนาย แต่ช่วยดูเวลาหน่อยได้ไหม ตอนนี้มันเวลาเท่าไหร่แล้ว ค่ำแล้วใช่ไหมคะคุณอัสสิยามีย์ขา ตอนนี้ก็ควรจะเป็นเวลาส่วนตัวของฉันที่จะทำอะไรๆ ก่อนที่องค์ประมุขจอมหื่นนั่นจะเข้ามาใช่ไหม” กัญญาพัชรถามอย่างเล่นลิ้น ไม่รู้เป็นไงเวลาอยู่กับอัสสิยามีย์แล้ว เหมือนกับเธออยู่กับผู้ชายคนหนึ่งที่เป็นได้ทั้งเพื่อน พี่ และอาจจะรวมไปถึงพ่อด้วย“โอ๊ะ! ใช่ ผมขอโทษละกัน” ร่างหนาใหญ่หันหลังเดินกลับออกไปด้วยรอยยิ้ม เดี๋ยวจะต้องไปหาเสื้อผ้าเปลี่ยนเตรียมตัวกลายร่างเป็นองค์ประมุขนาสเซอร์อีกแล้ว คิดๆ ก็สนุกดี เปลี่ยนตัวเองเป็นตัวเอง แต่แล้วร่างหนาใหญ่ก็รีบหันกลับมาอีกครั้ง “ว่าแต่คุณอยากอาบน้ำไหม”“ว้าว...ดีจังมีน้ำให้อาบด้วยเหรอ ไหนๆ อาบตรงไหน” กัญญาพัชรเอ่ยถามอย่างชอบใจ ก็กี่วันมาแล้วที่ได้พบน้ำเพียงแค่ลูบไล้เนื้อตัว พอถามหาน้ำอาบนายบ้านี่ก็จะตอบแค่ว่าตอนนี้น้ำมีจำนวนจำกัด ต้องประหยัดเอาไว้ดื่ม ชิ...งกชะมัด“เดี๋ยวจะให้คนตักมาให้”“อ้าว...ไม่ให้ฉันไปอาบที่แหล่งหรือไง แต่ก็ช่างเถอะ ดีเหมือนกันจะได้ไม่เหนื่อย มีคนรองมือรองเท้าให้ สบายกว่าอยู

“นั่นซิ ฉันเองก็ว่าไม่เวิร์คละแก จะเอาไงดีกันล่ะนี่” ร่างบอบบางเดินเข้าไปในห้องครัว หยิบน้ำขวดเล็กขึ้นมาเปิดจุกรินใส่แก้วแล้วยกขึ้นดื่ม พร้อมกับดวงตาเบิกกว้างเป็นประกาย เอาน่ายังไงก็ลองดูละกัน“นี่จันตี”“หือ...ว่าไงมัดหมี่ แกคิดอะไรได้อีกหรือ” จันฑีราเอ่ยถาม สมองก็กำลังคิดเรื่องที่ปิยาพัชรบอกไปอีกทาง ดูจะเข้าท่ากว่าเป็นไหนๆ“ก็คิดว่าถ้าฉันกับแกลองแบบว่าออดอ้อนและถามๆ ดูว่าสองหนุ่มจะไปที่ไหนตอนเย็นไหม แล้วเราก็ค่อยแอบตามไปดู แกว่าจะดีไหมวะ”“ดี ดีมากเลยมัดหมี่” มือเรียวยื่นมาพร้อมยกนิ้วโป้งขึ้น ไม่พอแค่นั้นร่างบอบบางก็ยังลุกเดินมาหา แขนเรียวยาวโอบรอบบ่ากว้าง “แต่...”“อ้าว...ดีแล้ว ยังจะมีแต่ทำไมอีกจันตี” ปิยาพัชรเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ และงุนงงกับความคิดของเพื่อนรัก และผันมองหน้าจันฑีราที่ตอนนี้คิ้วเข้มขมวดมุ่นเข้าหากัน ใบหน้าแหยๆ อย่างกับคนคิดหนักปะปนกับกล้าๆ กลัวๆ เหมือนคนขาดความมั่นใจ“ก็ไอ้ต้องออดอ้อนของแกไงมัดหมี่ แกก็รู้ว่าฉันทำไม่เป็นนี่นา พูดอะไรก็พูดตรงๆ ”“อ๋อ...ฉันลืมไป แต่ไม่นะ แกก็แค่ถามคุณอินซอฟว่าช่วงนี้มีโปรแกรมจะไปไหนหรือเปล่า ว่างไหม ถ้าจะพาแกกับฉันไปซื้อของกันได้ไหม