บททั้งหมดของ เล่ห์ร้ายทรายสิเน่หา: บทที่ 81 - บทที่ 90

กัญญาพัชรสวยทั้งใบหน้าและเรือนกาย เท่าที่ได้สัมผัสมาแม้เธอจะดูร้ายกาจไปบ้าง เพราะความที่ต้องการปกป้องคุ้มครองตัวเองและคนที่รัก แต่ลึกๆ คือหญิงสาวเป็นคนดีและน่ารัก มือใหญ่ขยับไล้ไปทั่วเรือนกายนุ่มนิ่มเท้าแข็งแกร่งพาเอาร่างหนาใหญ่ก้าวเข้าไปอยู่ในถังน้ำใบเดียวกัน สองมือขยับไล่ขึ้นไปจับต้องลำคอระหง ริมฝีปากหนากดจุมพิตวาบหวามและดูดดื่ม ริมฝีปากหนาอุ่นร้อนขบเม้มเปลือกปากนุ่ม ปลายลิ้นซอกซอนไปตามซอกไรฟันริมฝีปากอวบอิ่มขยับอ้าให้ปลายลิ้นสากร้อนซอกซอนเข้าไปแต่งแต้มแหวกว่ายในความอบอุ่นและฉ่ำหวาน สองมือเล็กเรียวขยับเคลื่อนไปตามกล้ามเนื้อแข็งแกร่ง แผ่นหลังกว้างมีร่องรอยที่ปลายเล็บแหลมคมกดลงไปยามที่ต้องการระบายความเสียวซ่านและรัญจวนใจ อกกว้างให้ร่างโปร่งบางได้อิงแอบแนบชิดทุกค่ำคืน ปลายยอดอกแข็งเป็นไตนูนเด่น ยามบดเบียดเสียดสีกับปลายยอดถันสีทับทิมสร้างความปั่นป่วนให้อย่างไม่มีวันสิ้นสุด“มัดหวายจ๋าหวานเหลือเกินคนดี” ริมฝีปากหนาอุ่นร้อนประทับไล่ไปตามลำคอระหงอย่างแผ่วเบาและเชื่องช้าใบหน้าขาวสวยแหงนหงายไปด้านหลัง คำพูดที่ออกจากปากหนาอุ่นร้อนเหมือนไปสะกิดความสงสัย ตอนแรกๆ ก็คิดว่าหูฝาดไป แต่มันได้ยินบ

ดวงตาคมกริบไหวกะพริบอย่างถูกใจกับสองสาวสวยที่เดินเยื้องย่างราวกับนางพญา ใบหน้าขาวสวยแม้จะไม่ได้ตกแต่งด้วยเครื่องสำอางชั้นดีราคาแพง แต่ก็สวยสดใสด้วยเลือดฝาด อีกทั้งริมฝีปากรูปกระจับก็อวบอิ่มเป็นสีชมพูระเรื่องอย่างคนมีสุขภาพดีร่างหนาขยับส่ายและหันไปบอกกล่าวแก่แขกหนึ่งหนุ่มใหญ่และสามสาวสวยที่นั่งเคียงใกล้ ลุกเดินไปหาสาวน้อยที่ผูกหัวใจเอาไว้จนดิ้นไม่หลุด แม้กระทั่งว่างานที่สำคัญในคืนนี้ยังต้องพามาตกลงที่บ้าน เพราะกลัวเธอจะน้อยใจและเสียใจที่เขาเอาแต่หมกมุ่นเรื่องงาน กลับบ้านดึกมาถึงสองคืน แล้วก็ยังจะมีกลิ่นคราบบุหรี่และน้ำหอมผู้หญิงติดกายมาอีก“ลงมาแล้วหรือมัดหมี่ มารู้จักกับผู้ร่วมงานคนใหม่ของฉันซิ คุณกษิดิษฐ์เพิ่งจะตอบตกลงทำงานกับฉันก่อนเธอลงมานิดเดียวเอง” มือใหญ่ยื่นไปให้หญิงสาวจับพามาแนบกาย แขนแกร่งรีบโอบรอบเรือนกายบอบบาง เมื่อเห็นสายตาของหนุ่มใหญ่ที่เพิ่งจะตอบตกลงจะร่วมทำงานกับเขาเมื่อครู่ มองปิยาพัชรตาแวววาวแม้แต่อินซอฟเองที่เพิ่งจะเดินเข้ามาในบ้าน หลังจากไปตรวจดูรอบๆ บริเวณบ้านอย่างละเอียดถี่ถ้วน ว่าจะมีบุคคลไม่พึงประสงค์เข้ามาเพ่นพ่านรบกวนนายผู้เป็นที่รักและแขกที่มาร่วมงานเลี้ยงห

“คุณฟารฮานขา พาซูซี่ไปโต๊ะอาหารหน่อยซิคะ ซูซี่หิ้วหิวจนแทบจะกินคุณฟารฮานได้แล้วนะคะ” สายตาคมกริบปรายมองไปยังปิยาพัชรด้วยรอยยิ้มเยาะหยัน หญิงสาวที่ดูสวยแต่ปากร้ายไปนิด ความสวยดึงดูดผู้ชายให้เข้าหาได้ก็จริง แต่ถ้าไม่มีจริตมารยามันก็เอาใจผู้ชายไปไม่ได้หรอก ใบหน้าขาวสวยแต่งแต้มอย่างประณีตและสวยงามแหงนขึ้นไปด้านบน ส่งร้อยยิ้มหวานเชื่อม ดวงตาฉ่ำเยิ้มและเชิญชวนอย่างออกหน้าออกตาจันฑีราทำท่าทางฮึดฮัดแทนเพื่อน ร่างบอบบางกำลังจะถลาไปดึงแม่สาวใจกล้าออกจากตัวฟารฮาน แต่กลับถูกอินซอฟดึงตัวเอาไว้ “เธออยู่เฉยๆ ดีกว่าไหมจันตี ปล่อยให้เพื่อนเธอจัดการเรื่องราวส่วนตัวของเขาเองดีกว่า ถ้าเขาผ่านด่านนี้ไปได้ รับรองว่าต่อไปไม่ว่าจะมีใคร อุปสรรคหรือปัญหาใดๆ เข้ามาอีก เพื่อเธอก็จะสามารถก้าวผ่านมันไปได้ไง”“นายก็พูดได้ซิ ในเมื่อนายและเจ้านายของนายน่ะเป็นฝ่ายได้กับได้นี่นา นอกจากจะได้ฉันกับเพื่อนแล้วก็ยังได้แม่สาวน้อยสาวใหญ่พวกนั้นอีก หน็อยพวกผู้ชายเห็นแก่ตัว” ปลายนิ้วยาวเรียวหยิบเอาผิวหนังหนาๆ ขึ้นมาเล็กน้อยแล้วบิดแรงๆ“เห็นผู้หญิงเป็นไปไม่ได้ ดูซิตาวาวเชียว อย่างนี้มันต้อง...” จันฑีราส่งแรงบิดไปที่แขนใหญ่อย่าง

“แหมผู้หญิงอะไร เหมือนกับผีเจาะปากมาพูดอย่างนั้นแหละ น่าจะหาอะไรทุบกะโหลกให้แหลกละเอียดจริงๆ ” จันฑีราบ่นงึมงำอย่างไม่ชอบใจ“เพราะนายคนเดียวเลยตาบ้า” ใบหน้าขาวสวยตวัดค้อนคมๆ ส่งไปให้อินซอฟ เท้าเรียวยาวชะงักกำลังจะหันพาเรือนกายบอบบางไปจับจูงมือปิยาพัชรเดินเข้าไปในบ้าน แต่ก็นึกได้ว่าเพื่อนรักอยู่ในอ้อมแขนใหญ่ คงจะทำดังใจต้องการไม่ได้ เลยได้แต่เดินถอนหายใจเข้าไปในบ้านเพียงลำพัง“อ้าว...” อินซอฟร้องอุทานอย่างงุนงง เมื่อถูกหางเลขอย่างไม่ทันจะรู้ตัว มือใหญ่ยกขึ้นจับศีรษะเบาๆ และผันร่างไปหานายหนุ่ม“ผมขออนุญาตพาผู้ต้องหาไปสอบสวนก่อนนะครับนาย เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงได้รวนไม่รับแขกถึงขนาดนี้” อินซอฟบอกและรีบเดินเข้าไปจับมือเรียวพาไปที่รถอย่างไม่ยอมพูดยอมจาปิยาพัชรมองตามร่างจันฑีราไปอย่างคนคิดหนัก จะดีใจก็ไม่ใช่ จะเสียใจและรู้สึกผิดก็ไม่เชิง เพราะเท่าที่เธอดูความรู้สึกบอกว่าอินซอฟรักเพื่อนเธอ และจันฑีราเองก็ดูเหมือนว่าจะกำลังตกหลุมรักอีกฝ่ายเข้าให้แล้วเหมือนกัน แต่ติดปัญหาซึ่งล้วนแล้วแต่สร้างความหนักอกหนักใจให้แทบทั้งสิ้น เป็นนานกว่าที่ปิยาพัชรจะสลัดความคิดเกี่ยวกับเรื่องของคนอื่นออกไปหันมาสนใจเร

“อืม...” ฟารฮานถามออกไปด้วยความหวาดหวั่นและหนักใจ ไม่ใช่ไม่อยากให้ปิยาพัชรไป แต่ถ้าการไปของหญิงสาวนำเอาภัยมาสู่ตัวเอง เขาก็ไม่อยากจะเสี่ยง เพราะพวกศัตรูที่คอยดักทำร้ายเขาและทุกคนที่อยู่รายรอบ ไอ้เจ้าพวกนั้นล้วนแล้วแต่อยู่ในมุมมืด ส่วนเขาอยู่ในมุมสว่าง จะไปไหนมาไหนพวกมันย่อมตามติดและทำร้ายคนที่รักได้“คุณฟารฮานไม่ไว้ใจมัดหมี่กับจันตีใช่ไหมคะ กลัวพวกเราสองคนจะหนีไปหรือคะ” ปิยาพัชรถามเสียงเศร้า ใบหน้าหม่นหมอง อยู่ด้วยกันมาตั้งหลายวัน ฟารฮานน่าจะมองนิสัยของเธอออกแล้ว แต่นี่เขากลับ...“ไม่ใช่นะมัดหมี่ เพียงแต่ฉันอยากไปด้วยน่ะ แต่ช่วงนี้ฉันงานยุ่งมากเหลือเกิน จนไม่รู้ว่าจะปลีกเวลาไปกับมัดหมี่ได้หรือเปล่าน่ะซิ”ฟารฮานรีบเลี่ยงตอบไปอย่างที่คิดว่าน่าจะทำให้ปิยาพัชรเชื่อ และหาทางทำให้หญิงสาวไม่เบื่อและเซ็งจนเกินไปนัก แต่ไอ้การที่จะให้เขาปล่อยหญิงสาวไปกับจันฑีราสองคนนั้นบอกเลยว่า...ไม่ความอบอุ่นผุดขึ้นในหัวใจดวงน้อย เมื่อคนที่อยู่ใกล้เป็นห่วงเป็นใย มือเล็กเรียวจับมือหนามาจับเอาไว้แนบใบหน้าที่แต่งแต้มด้วยรอยยิ้มหวานๆ ดวงตากลมโตเป็นประกายระยิบระยับ“ให้มัดหมี่กับจันตีไปที่ทำงานด้วยได้ไหมคะ”สิ้นค