chapter 87

“แหมผู้หญิงอะไร เหมือนกับผีเจาะปากมาพูดอย่างนั้นแหละ น่าจะหาอะไรทุบกะโหลกให้แหลกละเอียดจริงๆ ” จันฑีราบ่นงึมงำอย่างไม่ชอบใจ

“เพราะนายคนเดียวเลยตาบ้า” ใบหน้าขาวสวยตวัดค้อนคมๆ ส่งไปให้อินซอฟ เท้าเรียวยาวชะงักกำลังจะหันพาเรือนกายบอบบางไปจับจูงมือปิยาพัชรเดินเข้าไปในบ้าน แต่ก็นึกได้ว่าเพื่อนรักอยู่ในอ้อมแขนใหญ่ คงจะทำดังใจต้องการไม่ได้ เลยได้แต่เดินถอนหายใจเข้าไปในบ้านเพียงลำพัง

“อ้าว...” อินซอฟร้องอุทานอย่างงุนงง เมื่อถูกหางเลขอย่างไม่ทันจะรู้ตัว มือใหญ่ยกขึ้นจับศีรษะเบาๆ และผันร่างไปหานายหนุ่ม

“ผมขออนุญาตพาผู้ต้องหาไปสอบสวนก่อนนะครับนาย เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงได้รวนไม่รับแขกถึงขนาดนี้” อินซอฟบอกและรีบเดินเข้าไปจับมือเรียวพาไปที่รถอย่างไม่ยอมพูดยอมจา

ปิยาพัชรมองตามร่างจันฑีราไปอย่างคนคิดหนัก จะดีใจก็ไม่ใช่ จะเสียใจและรู้สึกผิดก็ไม่เชิง เพราะเท่าที่เธอดูความรู้สึกบอกว่าอินซอฟรักเพื่อนเธอ และจันฑีราเองก็ดูเหมือนว่าจะกำลังตกหลุมรักอีกฝ่ายเข้าให้แล้วเหมือนกัน แต่ติดปัญหาซึ่งล้วนแล้วแต่สร้างความหนักอกหนักใจให้แทบทั้งสิ้น เป็นนานกว่าที่ปิยาพัชรจะสลัดความคิดเกี่ยวกับเรื่องของคนอื่นออกไปหันมาสนใจเร