All Chapters of เล่ห์ร้ายทรายสิเน่หา: Chapter 91 - Chapter 100

“พอก่อนนะอินซอฟ คุยกันให้เสร็จก่อน ไม่งั้นฉันโกรธจริงๆ นะ”แม้กายจะเริ่มเป็นใจไปกับความปรารถนาที่ถูกปลุกเร้า แต่จันฑีราก็ยังไม่ยอมให้สิ่งเหล่านั้นพรากเอาสติไปจากเธอได้“หืม...คุยเรื่องอะไรอีกล่ะ” ริมฝีปากหนาอุ่นร้อนประทับบนเนินทรวงขาวอวบอิ่ม ใบหน้าคมแหงนหงายขึ้นเล็กน้อย ดวงตาคมสบกับดวงตากลมโตที่เป็นประกายเว้าวอนและไม่แน่ใจในตัวเอง“จะโกรธฉันได้ลงจริงๆ หรือคนดี” ปลายมือใหญ่ขยับลากไล้ไปบีบนวดหยอกล้อหน้าท้องแบนราบเรียบ บางครั้งก็ขยับบีบนวดลำขาเรียวยาว“อุ๊ย!! ไม่นะอินซอฟ คุยกันก่อนซิ” มือเรียวจับมือใหญ่ให้อยู่กับที่ด้วยหัวใจเต้นเหมือนกลองเพล “เรื่อง...”เสียงนุ่มหวานหายไปเพราะปากอิ่มถูกปิดทับด้วยริมฝีปากหนาอุ่นร้อน ปลายลิ้นสากระคายสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากนุ่ม ซอกซอนหาความหวานนุ่มไปทั่วโพรงปากเล็ก ดุนดันหยอกล้อพัวพันกับปลายลิ้นเล็กๆ อีกทั้งมือใหญ่ลากไล้บีบนวดไปตามเรือนกายเนียนและนุ่มเหมือนกับไหมชั้นดีอาภรณ์ตัวสวยเนื้อนุ่มลื่นเคลื่อนหลุดหายจากเรือนกายบอบบาง เหลือเพียงผ้าชิ้นเล็กปกปิดบางส่วนเอาไว้เท่านั้น มือใหญ่ขยับเคลื่อนบีบนวดสะโพกหนั่นแน่นสลับบีบนวดต้นขายาวเรียว และค่อยๆ เคลื่อนตัวเข้าหา

ใบหน้าขาวสวยเห่อแดงระเรื่อ ดวงตากลมโตจ้องแผงอกกว้างด้วยความรักจากหัวใจโดยไม่รู้ตัว เมื่อเขาโยนผ้าขนหนูในมือทิ้งไป มือเรียวก็ยื่นไปหาแขนกำยำดึงร่างหนาให้เอนตัวลงบนเตียงนอนเหมือนกับคนที่โดนสะกดจิตรอยยิ้มแต้มบนใบหน้าคร้ามแกร่ง ดวงตาคมกริบกวาดมองไปตามสัดส่วนเรือนกายอรชร ลากไล้มือหนาเคลื่อนไปตามเรือนกายบอบบาง ครอบครองและเคล้าคลึงปทุมถันอวบอิ่มหนักหน่วงสลับแผ่วเบา ปลายนิ้วยาวลากไล้วนเวียนรอบปลายยอดถันสีเข้มที่ดุนดันเนื้อผ้าขึ้นมาให้เขาหยิบเล่น ใบหน้าคมค่อยๆ โน้มลง ริมฝีปากอุ่นร้อนประทับบนเนินทรวงสล้างข้างหนึ่ง และขยับเคลื่อนไปอีกข้างอย่างเชื่องช้าพลางขบเม้มปลายยอดทับทิมผลนุ่มแผ่วเบาและนุ่มนวลสองแขนเรียวขยับขึ้นไปโอบรอบลำแกร่ง ปลายนิ้วยาวเรียวซอกซอนพัวพันกับผมเส้นผมหนานุ่ม กายอรชรสั่นไหว ริมฝีปากขบเม้ม แผ่นหลังเนียนขยับขึ้นจากพื้นเตียง ขณะกดรั้งศีรษะทุยแนบชิดกับทรวงอวบอิ่มมากยิ่งขึ้น“คุณฟารฮาน...”เรียวลิ้นอุ่นชื้นละเลียดไล้ดุนดันรอบป้านบัวตูมจนเสื้อตัวน้อยเปียกชื้น ใบหน้าคมละจากทับทิมผลนุ่ม “ต้องการอะไรจ๊ะมัดหมี่” มือใหญ่ขยับเคลื่อนลงไปตามเรือนกายอวบอิ่ม ปลายนิ้วลากไล้วนเวียนรอบสะดือบุ๋ม

“อืม...” แม้ฟารฮานอยากจะยืดเวลาแห่งความสุขไปอีกยาวนาน แต่ทว่าความอบอุ่นและคับแน่นที่บีบรัดรอบเรือนกายอยู่ก็ทำให้เขาทนไม่ไหวใบหน้าคมคร้ามบูดเบี้ยว ลมหายใจหอบกระเส่า สะโพกสอบขยับเคลื่อนหนักหน่วงและถี่ยิบ ชักชวนแม่มัดหมี่น้อยไปท่องเที่ยวบนดินแดนแห่งความฝัน ไฟพิศวาสเร่าร้อนหล่อหลอมให้สองกายรวมตัวเป็นหนึ่งเดียวกัน เสียงร้องสอดประสานจนเกือบจะเป็นเสียงเดียวกัน สายธารอุ่นร้อนเอ่อล้นไหลล้นซึมออกมาจากปากบ่อน้ำผึ้งฉ่ำหวานกายใหญ่ฟุบลงหายใจแรงเร็วบนสองปทุมถันอวบอิ่ม เพราะรู้ว่าเขาใหญ่และหนัก คงจะทำให้ปิยาพัชรอึดอัด เลยขยับพลิกให้กายบอบบางอยู่เหนือ ปลายนิ้วยาวใหญ่ลูบไล้ลำแขนเรียวยาวที่โอบรอบลำคอแกร่งและเคลื่อนไปตามส่วนอื่นๆ ที่มีเหงื่อเม็ดเล็กๆ เกาะอยู่ กดซับให้อย่างแผ่วเบา ใบหน้าคมคร้ามแต่งแต้มด้วยรอยยิ้ม ราตรีนี้ยังอีกยาวไกล ตอนนี้ขอเวลาพักกายให้มีแรงพลัง เพื่อที่จะรักแม่สาวน้อยไม่ประสา แต่ตอบสนองความต้องการของเขาอย่างร้อนแรงจนหัวหมุน แผ่นหลังกว้างแสบยิบๆ จากรอยเล็บที่กดลงไปปิยาพัชรยังคงรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเธอยังล่องลอยอยู่ในดินแดนแห่งความฝัน จนไม่อยากที่กลับไปเจอกับสิ่งเลวร้ายที่ผ่านเข้ามาใน

ริมฝีปากอุ่นประพรมจุมพิตไปทั่วใบหน้าขาวเนียน ขบเคลื่อนไปเรื่อยๆ จนถึงติ่งหูนุ่ม “นี่เป็นรางวัลที่เจ้าช่วยวางแผนการกำจัดคนที่คิดคดทรยศต่อชาติและบ้านเมืองนะฮะดียะห์ เมื่อไหร่ที่งานสำเร็จคนพวกนั้นถูกจับหรือว่าถูกกำจัดให้หมดสิ้นไปจากแคว้น เราจะให้รางวัลแก่เจ้าอย่างงามอีกครั้ง”กัญญาพัชรอยากถามว่าหากเธอต้องการสิ่งใด เขาก็จะมอบให้ทุกสิ่งใช่ไหม แต่กลับขยับปากเอ่ยถามเป็นคำพูดไม่ได้ เพราะน้ำเสียงที่เปล่งออกมานั้นกลับกลายเป็นน้ำเสียงแห่งความเสียวซ่านและปั่นป่วนแทน สองมือเรียวขยับเคลื่อนไปตามเรือนกายแข็งแกร่ง อาภรณ์เนื้อหนาที่ชายหนุ่มใส่กางกั้นไม่ให้เธอได้สัมผัสกับกล้ามเนื้อแข็งแกร่งและอบอุ่น ทำให้รู้สึกหงุดหงิดใจเป็นอย่างมาก“นาสเซอร์เพค่ะ เดี๋ยวคนอื่นมาเห็นเอาได้นะ”“ไม่หรอกฮะดียะห์ จะไม่มีใครล่วงล้ำเข้ามาในบริเวณนี้ได้หากเราไม่อนุญาต” เพราะรู้ดีว่ารอบๆ บริเวณแห่งนี้จะมีคนคอยอารักขาเขาอยู่ ไม่เพียงแค่นั้นยังจะมีเจ้าเหยี่ยวซูกาซ์ที่บินวนเวียนตรวจตรารอบๆ อย่างไม่หยุดพัก ถ้าหากมีอะไรเกิดขึ้น ทั้งคนและสัตว์แสนซื่อสัตย์ตัวนั้นจะต้องเตือนภัยให้รู้ก่อนสองมือใหญ่ค่อยๆ ช้อนบัวตูมเต่งตึงขึ้นช้าๆ แม้จะอ

กัญญาพัชรนั่งเป่าลมออกจากปากอย่างเบื่อหน่าย นี่ก็ย่างวันที่สี่แล้วที่นาสเซอร์ส่งเธอเข้ามาอยู่ในพระราชวัง ส่วนชายหนุ่มก็หลบลี้หนีหายไปตลอดทั้งวันและกลับมาในยามค่ำคืน พร้อมกับบทรักแสนเร่าร้อนที่เรียกร้องให้เธอตอบสนองตลอดทั้งคืน แล้วกัญญาพัชรก็ต้องทอดถอนใจอีกเฮือกใหญ่ เมื่อได้เห็นหญิงสาวอีกนางที่เดินเชิดเหมือนนางพญาอย่างไม่กลัวว่าคอนั้นแทบจะหัก“เป็นไงยะนังตัวมาร ดูแกสบายอกสบายใจเหลือเกินนะที่แย่งชิงองค์นาสเซอร์ไปจากฉันได้นะ”“เฮ้อ...มันก็สบายเท่าที่ผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งมีผู้ชายสนใจให้ความรักทุกคืนนั่นแหละ ผิดกับคนบางคนที่ดูร้อนรน เพราะกลัวจะถูกปลดระวางไม่ใช่หรือไง” กัญญาพัชรจิกกัดตอบไปอย่างไม่ยอมแพ้ แค่วันแรกยัยนี่ก็ตั้งตัวเป็นศัตรูหาเรื่องจิกกัดไม่ขาดปาก บ้างก็ถึงขั้นลงไม้ลงมือ แต่ดีว่าเธอก็ไม่ใช่หมูที่จะปล่อยให้ใครมาทำร้ายได้ง่ายๆ เมื่อฝ่ามือตบสวนมา หมัดหนักๆ ก็สวนไปเท่านั้นเอง แค่นั้นแหละแม่นี่ก็ร้องกรี๊ดๆ จนเธอนี่มึนหัวตึ้บ หูงี้อื้อไปเป็นวัน“แกอย่าคิดนะว่าจะได้นั่งอยู่ในตำแหน่งนี้นานๆ น่ะ ไม่นานองค์ประมุขนาสเซอร์จะต้องปลดแกออก”“อ๋อ...เหรอ แต่กว่าจะถึงวันนั้น ฉันว่าคนที่รออย่างเธอก็ค