All Chapters of เล่ห์ร้ายทรายสิเน่หา: Chapter 41 - Chapter 50

ปิยาพัชรอยากบอกว่าไม่ แต่ตอนนี้กระไอร้อนแห่งความปรารถนาที่ถูกปลุกเร้าขึ้นจากความช่ำชองและชัดเจน ทำให้กายบางโอนอ่อนและตามติดมือใหญ่ ที่ไม่ว่าจะแตะแต้มไปตรงส่วนใดก็ทิ้งความร้อนผ่าวไว้ทั่วทุกหนแห่ง ดวงตากลมโตเป็นประกายหวานล้ำ ริมฝีปากอวบอิ่มอ้าออกรับจุมพิตหวานเชื่อมและแผดเผาอารมณ์ มือเล็กลากไล้สะเปะสะปะไปตามร่างหนาใหญ่ แต่กายแกร่งยังมีสิ่งกีดขวางไม่ให้เธอได้สัมผัสกับอกกว้างอย่างถนัดถนี่“ช่วยฉันถอดมันออกซิมัดหมี่” ฟารฮานเองก็รู้ มือใหญ่จับมือเล็กให้เกี่ยวเอาเสื้อตัวหนาและใหญ่ออกจากเรือนกายอย่างรวดเร็ว เรือนกายใหญ่ขยับตัวขึ้นนั่ง ดวงตาคมกริบกวาดมองไปทั่วเรือนกายบอบบาง ที่ตอนนี้แม้จะยังมีผ้าบางชิ้นปกปิดอยู่ แต่มันกลับปกปิดความสวยงามไม่ได้เลยปลายนิ้วยาวใหญ่ลากไล้ไปตามสัดส่วนเรือนกายที่นูนเด่นและสะท้อนขึ้นลงตามแรงหายใจ บ้างขยับเคลื่อนลงไปบีบนวดหน้าท้องแบนราบเรียบ และค่อยเคลื่อนลงไปลากไล้วนเวียนเนินดอกรัก บีบนวดลำขาเรียวยาวสลับกับสะโพกงามงอนแม้กุหลาบดอกโตจะยังมีหนามแหลมคอยปกป้องอยู่ แต่ไฟปรารถนาร้อนผ่าวก็ยังแทรกซึมเข้าไปถึงใจกลางความเป็นอิสตรี เรือนกายบอบบางสั่นสะท้านเหมือนอยู่บนกองไฟ ยามเม

เรือนกายแข็งแกร่งและร้อนผ่าวขยับแนบชิดเรือนกายบอบบาง ค่อยๆ ขยับเคลื่อนเข้าไปในเรือนกายนุ่มและอบอุ่นอย่างแผ่วเบาและเชื่องช้า ด้วยกลัวว่าปิยาพัชรจะเจ็บ เหมือนเป็นแม่เหล็กต่างขั้วที่ดึงดูดเข้าหากัน กายแข็งแกร่งและร้อนผ่าวถูกดึงดูดเข้าหาเส้นทางสวาทนุ่มและอบอุ่น จนหยุดรั้งชะลอตัวเองไว้ไม่ได้“โอ๊ย! เจ็บ...คุณฟารฮาน...มัดหมี่เจ็บ...” น้ำตาอุ่นร้อนไหลล้นออกจากดวงตากลมโตและหยดออกจากสองตาอย่างรวดเร็ว เมื่อความเสียวซ่านและรัญจวนใจถูกทดแทนด้วยความเจ็บปวดจนใจแทบจะขาด สองมือเรียวโอบรัดรอบกายแกร่ง จิกลงไปบนแผ่นหลังกว้างและลากอย่างแรงฟารฮานสงสารแม่น้องน้อยของเขาเสียเหลือเกิน แต่ก็ไม่รู้ว่าจะแก้ตัวอย่างไร เพราะเขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเหมือนกัน มันควบคุมตัวเองไม่ได้เลยยามที่ได้อยู่แนบชิดกับเรือนกายบอบบางแบบนี้ ดวงตาคมดุมองตอบสาวน้อยที่กำลังมองมาอย่างตัดพ้อต่อว่าอย่างขอโทษ ปลายนิ้วยาวใหญ่ยกขึ้นซับน้ำตาบนใบหน้านุ่มให้อย่างอ่อนโยน“ฉันขอโทษนะมัดหมี่ ฉันขอโทษนะคนดี” ชายหนุ่มเอ่ยพูดเสียงหวานแหบเครือ เส้นทางรักอบอุ่นตอบรับเสียจนเขาถึงกับหัวหมุน เรือนกายแกร่งปวดร้าวแสนสุดจะทน แต่ต้องอดทนอดกลั้นหยุดขยับกาย

“จะหยุดดิ้นได้หรือยังจันตี ถ้าไม่หยุดฉันจะตีเธอแล้วนะ” อินซอฟเอ่ยถามเสียงครัดเครียด ด้วยรู้สึกรำคาญที่จันฑีราเอาแต่ร้องด่าและหาทางทำร้ายเขาอยู่ตลอดเวลา“ไม่หยุด ฉันจะด่าแกอยู่อย่างนี้แหละไอ้บ้า ไอ้หน้ารังแกผู้หญิง ได้คนเลว” คำก่นด่าตามเป็นชุด และดังลั่นบ้าน จนเพื่อนอีกคนที่ขับรถมาส่งถึงกับหัวเราะท้องแข็งและยืนมองว่าอินซอฟจะทำอย่างไรกับแม่สาวปากจัดคนนี้“ได้ไม่หยุดใช่ไหมจันตี ฉันเตือนเธอแล้วนะสาวน้อย” เพราะเขาไม่ชอบทำร้ายผู้หญิง และทางเดียวที่จะหยุดทุกอย่างได้คือต้องทำอย่างนี้ชายหนุ่มปล่อยร่างบอบบางลงมาเคียงข้าง แขนแข็งแกร่งสอดรัดระหว่างเอวเล็กคอดและดันให้ร่างบางแนบชิดกายใหญ่ จับรั้งท้ายทอยตรึงรั้งให้หญิงสาวรอรับจุมพิตลงทัณฑ์อย่างถนัดถนี่ ริมฝีปากหนาอุ่นร้อนประทับและบดคลึงไปบนเรียวปากนุ่มอย่างรวดเร็วและรุนแรง“อื้อ...อื้อ...”จันฑีราพยายามส่ายหน้าหนีด้วยความเจ็บที่ริมฝีปาก แล้วลำตัวก็เหมือนกับจะหักออกเป็นสองท่อน สองมือเรียวพยายามที่จะประทุษร้ายร่างหนาแกร่ง แต่ดูเหมือนว่าเธอจะเอาไม้ซีกไปงัดไม้ซุง นอกจากชายหนุ่มจะไม่เจ็บแล้วเขาก็ยิ่งเพิ่มแรงจุมพิตไปอีกมือใหญ่ละจากเอวเล็กคอด จับตรึงแขนเ

อย่างที่รู้ว่านี่คือครั้งแรกของจันฑีรา เพราะความอ่อนเยาว์และไร้เดียงสา อีกทั้งเรือนกายหวานนุ่มและคับแน่น เขาจึงอยากให้หญิงสาวได้รู้จักกับกายแกร่งทุกซอกทุกมุม และรับเอาความสุขจากเขาให้มากที่สุดด้วย ชายหนุ่มกระซิบบอกให้หญิงสาวแตะต้องเรือนกายเขาบ้าง อีกทั้งกายใหญ่ก็ขยับเคลื่อนแนบชิดเรือนกายบอบบางจันฑีราหัวหมุนกับสัมผัสหวานและเร่าร้อนที่ลามเลียไปทั่วเรือนกาย ไม่ว่าอินซอฟต้องการสิ่งใดและสั่งให้ทำอะไรก็พร้อมจะทำตามคำสั่งนั้นทันที มือเล็กเรียวลากไล้ไปทั่วลำตัวและกล้ามเนื้อแข็งแกร่ง แกะเกี่ยวกางเกงตัวใหญ่ออกจากเรือนกาย ดวงตากลมโตเบิกกว้าง กลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่ กายแกร่งขยายใหญ่ชูชันอยู่ตรงหน้า ทั้งน่ากลัวและน่าหลงใหลในคราวเดียวกัน“ไม่ต้องกลัวไปหรอกจันตี ดูซิมันเรียกร้องให้เธอแตะต้องอยู่นะสาวน้อย” อินซอฟบอกเสียงแหบกระเส่า ปลายลิ้นสากร้อนกดคลึงเกสรสวาดสลับลากไล้ซอกซอนสอดแทรกไปกลืนกินน้ำค้างฉ่ำชื่น อีกทั้งส่งปลายนิ้วใหญ่สอดแทรกเข้าไปทำความรู้จักกับกลีบบัวเนียนนิ้งราวกับแพรไหมชั้นดี“นะ...นายอินซอฟ...” สองมือเล็กจิกไปบนกล้ามเนื้อแข็งแกร่งอย่างต้องการระบายความเสียวซ่านและรัญจวนใจ ในหูก็ยังได้ยิ

หัวคิ้วเข้มขมวดมุ่นเข้าหากันจนหน้าผากย่น ขณะตวัดมองไล่นับชายหนุ่มในชุดสีดำสนิทปกปิดใบหน้าจนเหลือแต่ลูกตาหมดทุกคน ไม่เว้นแม้แต่อีตาปากเสียที่ว่าเธอเมื่อครู่ด้วย สงสัยจะให้พวกบ้านี่มาคุมเธอชิ...นึกหรือว่าจะกลัว อย่าให้ถึงทีเธอบ้างละกัน แม่จะเอาเลือดหัวออกให้หมดทุกคนเลย ไม่ว่าจะเป็นองค์ประมุขนาสเซอร์ผู้ชายบ้าผู้หญิง นายอัสสิยามีย์ปากเสีย ฟารฮานจอมเจ้าเล่ห์และคนสุดท้ายก็คืออินซอฟ ที่ดูท่าว่าจะร้ายไม่ทิ้งเชื้อนาย“จะรีบไปไหนเล่าคุณ รู้หรือว่าจะต้องเดินทางไปที่ไหนน่ะ” อัสสิยามีย์ตะโกนถามไปพร้อมเสียงหัวเราะ คิดไม่ถึงว่าฟารฮานจะตาแหลมคมถึงเพียงนี้ ส่งหญิงสาวที่ทั้งน่าสนใจ ฉลาดเฉลียวและที่สำคัญคือปากกล้าและไม่เกรงกลัวใครเอาซะเลย ตอนแรกที่ได้เห็นภาพถ่ายก็ว่าน่าสนใจ แล้วพอได้เห็นตัวจริงไม่คิดเลยว่าทำเอากายหนุ่มของเขาสดชื่นกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาทันควันเชียวคิดแล้วก็อยากให้ถึงกลางคืนเร็วๆ ตอนแรกวางแผนว่าจะหลอกล่อเล่นสนุกๆ แต่เห็นทีแผนการจะต้องเปลี่ยนแปลงไปแล้วละ ใบหน้าคมคร้ามซึ่งซ่อนไว้ใต้ผ้าแย้มยิ้ม ดวงตาเป็นประกายพราวระยับและเจ้าเล่ห์ไม่ผิดฟารฮาน ร่างหนาใหญ่ก้าวเดินตามกัญญาพัชรไปติดๆ และเมื่อถึ