บททั้งหมดของ เล่ห์ร้ายทรายสิเน่หา: บทที่ 21 - บทที่ 30

ร่างหนาใหญ่รีบลุกจากแท่นบรรทม เดินไปอิงที่ขอบหน้าต่างมองดูพระจันทร์ดวงโตที่ส่องสว่างจ้า ดวงตาคมมองไปยังเงาตะคุ่มๆ ที่ทอดยาวไปกับเงาของต้นไม้ใหญ่คิ้วคมเข้มขมวดเข้าหากัน ใครกล้าเข้ามาในเขตตำหนักของเขาดึกๆ ดื่นๆ แต่พอมองกลับไปอีกครั้ง กลับกลายเป็นว่าเจ้าเหยี่ยวซูก้าร์ที่เขาเลี้ยงตั้งแต่เป็นลูกนกตัวนิดเดียวบินตรวจยาม ใบหน้าคมคร้ามแต่งแต้มด้วยรอยยิ้ม เจ้าเหยี่ยวตัวเล็กโตพอที่จะทำหน้าที่ปกป้องคุ้มครองผู้เป็นเจ้าของแล้วหรือนี่“องค์นาสเซอร์ขา เยห์ยาหนาวแล้วนะเพคะ”ปลายนิ้วยาวเรียวค่อยๆ ดึงเอาผ้าห่มที่คลุมเรือนกายให้ค่อยๆ เคลื่อนไหวไปตามร่างกายช้าๆ แต่เมื่อถึงเนินทรวงอวบอัดและขาวผ่องก็หยุดพักไว้ แล้วเคลื่อนไปขมวดทางด้านล่างให้ค่อยๆ เคลื่อนขึ้นไปวางอยู่จนเกือบจะถึงบางส่วนของร่างกาย เท้าแขนกับตั่งเตียงนอน วางศีรษะทุยบนมือเรียว ปลายนิ้วยาวเรียวของมืออีกข้างก็ลากไล้ไปตามผิวเนื้อขาว“องค์นาสเซอร์ขา...กอดเยห์ยาหน่อยซิเพคะ” ริมฝีปากอวบอิ่มอ้าออก ปลายลิ้นตวัดไล้ริมฝีปาก ดวงตากลมโตกะพริบปริบๆ เป็นประกายหวานเชื่อมและเชิญชวน ทั้งที่ในใจตอนนี้เริ่มรู้สึกหงุดหงิดแล้วกับท่าทางเย็นชาและไม่สนใจขององค์ประมุข

น้ำเสียงเบาหวิวและสั่นเทาของสองสาวทำให้กัญญาพัชรู้สึกสงสารขึ้นมาเหมือนกัน แต่ถ้าไม่กำราบตอนนี้ ก็กลัวว่าจะนำภัยร้ายแรงมาสู่ตัวปิยาพัชรและจันฑีรานั่นแหละ เธอยังจำดวงตาคมกริบคู่นั้นยามที่มองมาได้ติดตา“ที่พี่บอกพี่เตือน เพราะพี่รักและเป็นห่วงทั้งมัดหมี่และจันตีนะ ไม่อยากให้น้องพี่ทั้งสองคนเป็นอันตราย”“มัดหมี่รู้ค่ะและเสียใจ พี่มัดหวายยกโทษให้มัดหมี่และจันตีนะคะ” หญิงสาววอนขอเสียงออดอ้อนอีกครั้ง ก่อนจะยิ้มแก้มปริ ดวงตาเป็นประกายเมื่อเห็นศีรษะทุยของพี่สาวพยักรับ สองแขนเรียวโอบรอบร่างโปร่ง“แต่...พี่มีข้อแม้ให้เราสองคนเหมือนกัน” กัญญาพัชรไม่เพียงแค่พยักหน้ารับ เมื่อไหร่ที่หลับตาลงภาพและสายตาของสองหนุ่มที่ตามคิดมา ทำให้เธอต้องนอนคิดทั้งคืนว่าจะทำยังไงดีถึงจะป้องกันภัยที่จะเกิดกับคนที่รักได้ นั่นคือให้ปิยาพัชรและจันฑีราลาออกเสีย แม้จะเสียดายกับเงินเดือนและสวัสดิการต่างๆ ที่สองสาวได้รับ แต่ถ้ามันจำเป็นก็ต้องทำ“พี่อยากให้เราสองคนลาออกจากบริษัทนั่นซะ”“ค่ะ ทำไมคะ” ทั้งปิยาพัชรและจันฑีราร้องครางและถามออกมาพร้อมกัน ดวงตากลมโตมองพี่สาวอย่างงุนงงและสงสัย ถึงแม้เมื่อคืนความคิดนี้จะแวบๆ ขึ้นมาบ้างก

มือแข็งแกร่งจับแขนเรียวพาร่างบางกลับมาที่จุดเดิม แต่เปลี่ยนจากการนั่งธรรมดาเป็นกึ่งนั่งกึ่งนอน ก่อนเคลื่อนขึ้นไปจับตรึงท้ายทอยให้รับจุมพิตจากเรียวปากหนาร้อนที่ประทับลงไปอย่างรวดเร็ว อีกมือจับตรึงสองมือเรียวที่กำลังพยายามต่อสู้และดันร่างหนาออกไว้ด้านหลังปลายลิ้นสากระคายลากไล้ไปตามเรียวปากนุ่มอิ่มเต็ม ริมฝีปากขบเม้มบดคลึงเต็มแรงแห่งความคิดถึงและปรารถนาที่เอ่อล้นออกมาตั้งแต่แรกที่ได้เห็นหน้าหญิงสาวเดินผ่านเข้ามาในห้อง ปลายลิ้นสากระคายพยายามสอดแทรกเข้าไปภายในโพรงปากนุ่ม แต่ดูเหมือนว่าคราวนี้ปิยาพัชรจะรับมือได้ดีกว่าคราวแรก ริมฝีปากนุ่มอวบอิ่มเลยไม่ยอมเปิดกว้างมือใหญ่ละจากท้ายทอยเคลื่อนลงมาตามลำคอระหงแผ่วเบา ปลายนิ้วลากไล้ผิวกายเนียนนุ่มที่อยู่เลยพ้นคอเสื้อทำงานตัวสวย ก่อนจะเข้าครอบครองเนินเนื้ออวบอิ่มเต่งตึง และถึงแม้จะมีผ้าเนื้อนุ่มขวางกั้นอยู่ แต่ความร้อนผ่าวจากมือใหญ่ก็ยังซึมเข้าไปถึงเนื้อในเนียนนุ่มดวงตากลมโตเบิกกว้าง ริมฝีปากอวบอิ่มอ้าออกอย่างทันควัน จนปลายลิ้นสากร้อนที่รออยู่ก่อนแล้วล่วงล้ำเข้าไปภายใน แตะแต้มตามไรฟัน กระพุ้งแก้ม ก่อนจะกระหวัดกวัดเกี่ยวเข้ากับปลายลิ้นเล็กๆ ที่พยาย

อินซอฟกวาดสายตามองทั่วใบหน้ารูปไข่ ผิวขาวใสเหมือนกับผิวเด็ก ริมฝีปากอวบอิ่มและหวานหอมยามที่ได้ลิ้มรส จมูกโด่งเป็นสันเล็กน้อย ดวงตากลมโตเป็นประกายเอาเรื่องและไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ คงจะเป็นจริงอย่างเจ้าชายฟารฮานพูด กว่าที่เขาจะได้คุยดีๆ กับแม่สาวจันตีคงจะต้องสู้รบตบมือกันยกใหญ่ล่ะเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้ามีสีหน้าเฉยเมย แต่ดวงตากลับแพรวพราวระยับและมีรอยยิ้ม ก็ให้ขัดอกขัดใจอยากจะหาอะไรเป็นตัวช่วยจิ้มเข้าไปให้มันทะลุ “ว่าไงคุณเป็นใคร เข้ามาก่อกวนในห้องทำงานฉันได้ยังไง”อินซอฟไม่ยอมตอบเหมือนเดิม แต่ว่าร่างหนาใหญ่กลับเดินอ้อมมาอีกฝั่ง มือใหญ่จับแขนเรียวแล้วดึงอย่างแรงจนร่างบางถลาขึ้นจากเก้าอี้“ว้าย!! ปล่อยฉันนะไอ้บ้า” อย่างรวดเร็วที่เท้าเรียวกดปลายเท้าลงไปด้วยลืมไปว่าระหว่างที่อยู่ในที่ทำงาน เธอไม่ได้ใส่รองเท้าปลายแหลมคู่โปรด แต่ใส่รองเท้าแตะเตี้ยๆ เพื่อความสบายเท้า มือเรียวที่ไม่ได้อยู่ในการเกาะกุมยันอกกว้างและเอื้อมขึ้นสูง จุดหมายอยู่ที่ใบหน้าคมคร้ามที่ยิ้มตรงมุมปากเล็กน้อย“ปล่อยฉันนะไอ้บ้า ไอ้คนห้าร้อย ไอ้สารเลว”จันฑีราด่าเป็นไฟ อีกทั้งมือเล็กที่ยกสูงจำต้องรีบยกลงเมื่อเห็นแวว

“หวาน...หวานมากเลยจันตี” น้ำเสียงนุ่มทุ้มดังแนบชิดริมฝีปากอวบอิ่ม ถึงแม้จะไม่ได้รับความร่วมมือจากเจ้าของสักเท่าไหร่ แต่ความอบอุ่นนุ่มหวานที่ได้รับก็สร้างความพอใจให้เป็นยิ่งนัก ปลายลิ้นสากระคายสอดแทรกซอกซอนเข้าไปในความนุ่มหวานปานน้ำผึ้ง มือใหญ่ลากไล้บีบนวดลำขาเรียวยาว เคลื่อนไปด้านบนค่อยๆ เกี่ยวเอากระดุมเสื้อทำงานออกจากร่าง ให้ปลายนิ้วยาวใหญ่ได้สัมผัสกับผิวกายเนียนนุ่มอย่างถนัดถนี่ความร้อนผ่าวที่แผ่ซ่านโอบรอบเรือนกาย สร้างความป่วนปั่นและเสียวซ่านให้กับจันฑีราจนแทบยืนไม่ติดที่ กายบอบบางสั่นระริก ถึงแม้ใจจะพยายามบอกให้ขัดขืน แต่ร่างกายกลับสู้ปรารถนาร้อนที่เหมือนกับแผดเผาร่างให้ต้องอ่อนระทวยโอนอ่อนผ่อนตามความอบอุ่นที่แนบชิด อีกทั้งปลายลิ้นสากร้อนก็ตอบรับเกี่ยวกับปลายลิ้นใหญ่ สองมือที่ไม่รู้ว่าถูกปล่อยตั้งแต่เมื่อไหร่ เคลื่อนไหวแผ่วเบาไปโอบรอบลำคอแกร่ง ปลายนิ้วซอกซอนเข้าไปในเส้นผมหนานุ่ม บดเบียดเรือนกายกับความอบอุ่นเร่าร้อนสองมือใหญ่จับทึ้งดึงเอาสาบเสื้อตัวสวยแยกจากกัน ใบหน้าคมคร้ามประทับจุมพิตวนเวียนรอบใบหน้าขาวเนียน ก่อนขบเม้มริมฝีปากหนาไล้ลงมาตามลำคอระหง และซบนิ่งระหว่างสองเนินเนื้ออว