บททั้งหมดของ รอยรักย้อนชะตา: บทที่ 1 - บทที่ 10

“วันนี้ข้าจะประกาศเรื่องมงคลอีกหนึ่งอย่าง นั่นก็คือการเสกสมรสขององค์ชายหลงเทียน ซึ่งจะเป็นองค์ไท่จื่อในวาระถัดไป”ฮ่องเต้หย่งเจิ้ง ตรัสสิ่งนั้นออกมาด้วยความปลาบปลื้มใจ พลางหันพระพักตร์มายังองค์ชายหลงเทียน“วันนี้บุตรชายของข้าเติบโตเป็นหนุ่มรูปงาม และมีความปรีชาไม่น้อยไปกว่าข้าเลย เป็นอันว่าเขาน่าจะมีคู่ครองได้แล้ว และเขาก็มีว่าที่พระชายาที่รักมากอีกด้วย”องค์ชายยังมีใบหน้าที่เรียบเฉย พลางหันมามองหานซูหลิน และสบตากับนาง โดยที่ยังคงมีแววตาซึ่งไม่สามารถเดาอะไรได้“ท่านหลิวกงกง ไหนเจ้าลุกขึ้นว่าราชโองการให้ข้าอีกครั้งสิ”“พะยะค่ะฝ่าบาท”ขันทีของราชวงศ์เปิดราชโองการฉบับถัดไป เขารู้สึกตกใจเล็กน้อย พลางหันหน้ามามองหานซูหลิน ก่อนจะถอนหายใจหนึ่งช่วง“พระราชโองการของฮ่องเต้หย่งเจิ้ง ฉบับที่สอง ทรงมีคำสั่งให้องค์รัชทายาท องค์ชายหลงเทียน อภิเษกสมรสกับบุตรีของเสนาบดี เม่ยจือลั่ว ให้เป็นพระชายาอย่างถูกต้อง เพราะท่านเสนาบดีกรมการคลัง ได้ทำคุณงามความดีและปราบปรามกบฏของแผ่นดินเอาไว้ได้ จึงยกความดีความชอบในครั้งนี้ ให้เป็นการแต่งงาน ในอีกสามวันข้างหน้าและทรงตัดสินใจปลดว่าที่พระชายาคนเดิม คือหานซูหลินอ

หานซูหลินล้มตึงลงไปท่ามกลางผู้คนนับร้อย ในงานเลี้ยงสำคัญของราชวงศ์ที่ทรยศต่อตนเอง หญิงสาวไม่อาจรับรู้ความเป็นไปหลังจากนั้นได้ แม้แต่เสียงที่ได้ยินก็พลันดับวูบลงไปเสียสนิท ยาพิษร้ายแรงทำลายประสาททั้งห้าของนางอย่างไม่รีรอ แม้ในขณะห้วงสุดท้ายของคำพูดที่ได้ยินรำไร นางก็ไม่อาจล่วงรู้ว่ามีใครสักคนที่ร่ำร้องขานชื่อของนางอยู่ตรงหน้า เขาคือผู้ใดกัน… อดีตพระชายาที่ไร้ค่าเช่นนี้ จะมีใครกันเล่าที่ปรารถนา…หานซูหลิน อดีตพระชายาของอาณาจักรฉางอันที่รุ่งเรือง ได้สิ้นชีพลงไปแล้วจากการดื่มพิษแมงมุมแม่หม้ายดำ ที่ไม่รู้ว่าใครส่งมอบให้กับนาง แม้จะชอกช้ำใจสักเพียงใด แต่การดื่มยาพิษย้อมใจนี่มันก็ร้ายแรงเกินไปสำหรับตนเอง“นี่ข้าตายแล้วหรือ ไม่อยากจะเชื่อว่าข้าตายไปแล้วจริง ๆ”หญิงสาวยกฝ่ามือตัวเองขึ้นมาพิศดู ก็เห็นว่ามันมีสีที่ซีดขาว อีกทั้งบนผิวหนังซีดเผือดนั้นกลับมีเส้นเลือดสีดำ แผ่ขยายไปจนครอบคลุมทุกพื้นที่ภายในกาย หาได้มีส่วนใดที่ดูดีสักนิด บรรยากาศรอบกายก็พลันหม่นหมอง มีกลุ่มควันสีดำรายล้อมอยู่รอบด้านเต็มไปหมด นางไม่เคยนึกถึงเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อนในชีวิต ในวันที่ชีพจรดับสูญจนมิอาจฟื้นคืนทุกอย่างได้ จะม

เจ้าของร่างในอากาศคำรามออกมา ทำให้นางต้องรีบอุดใบหูที่เหมือนกับว่าโลหิตจะหลั่งออกมาจากภายในกายเสียให้จงได้ เสียงนั้นมีพลานุภาพอย่างที่ตนเองก็มิเคยได้พบเจอมาก่อน “ขะ…ข้า ข้าขออภัยต่อท่านผู้ทรงอำนาจ ข้าน้อยอยากเห็นว่าท่านมีร่างกายหรือไม่”“เจ้าจึงคิดจะแตะต้องกายข้าเช่นนั้นหรือ หึหึ! ช่างน่าขันเสียเหลือเกินเจ้าเด็กน้อย แต่ข้าเกรงว่าเจ้าจะมิได้คำตอบอันใด”“เอาล่ะมาเข้าเรื่องกันเถิด”“เจ้าค่ะ ท่านผู้ทรงอำนาจ”“การตายของเจ้ามีผลต่ออาณาจักรฉางอันอย่างยิ่งยวด ที่แผ่นดินต้องล่มสลายเร็วกว่ากำหนดในอีกสองร้อยปีข้างหน้า มันทำให้วงจรของห้วงเวลาผิดเพี้ยน และเจ้าจะต้องรับผิดชอบ เพราะมันเกิดขึ้นจากการตายของเจ้า! ขอให้รู้เอาไว้เสีย หานซูหลิน!”“ไม่จริงเจ้าค่ะ ข้ามิใช่เบี้ยตัวใดในแผ่นดินฉางอัน ข้ามิได้มีอำนาจ หากข้าตายไปก็เหมือนใบไม้ที่ปลิดปลิวเพียงเท่านั้น ข้าไม่สามารถเข้าใจที่ท่านบอกกล่าวนี้ได้”หานซูหลินยังคงปฎิเสธไม่เว้นวาง นางได้ทำสิ่งใดผิดไปหรือไม่ แม้ครุ่นคิดเช่นไรตนเองก็ไม่อาจพบต้นตอนั้นเลย“ข้าจะให้เจ้าจดจำภาพที่ผ่านสายตาเมื่อครู่ จงจำไว้ให้ดีเชียวล่ะ”“เพราะเหตุใดหรือเจ้าคะ ทำไมข้าต้องทำเช่นนั

“ท่านพี่เจ้าคะ เมื่อคืนสาวใช้บอกว่านางมีไข้ ตอนนี้ไม่รู้ว่าตื่นขึ้นหรือยัง อีกอย่างหนึ่งนางเอาแต่ละเมอ และกรีดร้องในยามราตรี ข้าเป็นห่วงลูกสาวของเรามากเหลือเกิน ปกตินางก็ร่าเริงสดใสดี ยังคงชื่นชมดอกไม้งามตามประสาเด็กสาวแรกรุ่นอยู่เลยเจ้าค่ะ”ฮูหยินบอกแก่สามี ทำให้เขาต้องรีบลุกจากเก้าอี้ตัวโปรด เพื่อเข้าไปดูบุตรสาวในหอนอน“ไหนข้าขอเข้าไปดูหานซูหลินหน่อย นางต้องได้รับการปลอบใจจากฝันที่ร้ายกาจนั่น เจ้าหลีกไปเสียสาวใช้!”“เจ้าค่ะนายท่าน คุณหนูฟื้นแล้ว นางอยู่ด้านในเจ้าค่ะ” สาวใช้รายงานเจ้าของจวน ก่อนที่จะขยับตัวออกมาจากหน้าประตูหอนอนของหานซูหลิน“ซูหลิน เจ้าเป็นอย่างไรบ้างลูกพ่อ เห็นแม่เจ้าบอกว่าลูกของพ่อไม่สบายเช่นนั้นหรือ” เขาก้าวเข้ามาในห้อง ก่อนจะพบว่าลูกสาวของตนนั่งน้ำตาคลอเบ้าอยู่ก่อนแล้ว“ท่านพ่อ!! ข้าดีใจเหลือเกินที่ได้เจอกับท่านอีก! ฮือ ๆ”เมื่อเห็นบิดาของตนเดินเข้ามา นางก็เข้าไปสวมกอด และร้องให้ปริ่มจะขาดใจ นางได้กลับมาอยู่ในช่วงเวลาที่จ้าวแห่งความมืดได้กล่าวเอาไว้จริง ๆ น้ำตาของหญิงสาวยังคงไหลอาบแก้มนวลทั้งสองข้าง“ข้านึกว่าจะมิได้พบพานท่านพ่อกับท่านแม่อีกแล้ว ขอบคุณสวรรค์จริง

“เจ้าดูนี่สิ! ข้าได้รับคำเชิญ เพื่อให้เข้าร่วมงานในราชวัง ตามที่ฮ่องเต้ส่งมา ตระกูลหานของเราต้องเข้าร่วมในครั้งนี้ และเจ้าจะต้องเตรียมตัวเอาไว้หลินเอ๋อร์ เพราะเจ้าเป็นคนสำคัญในงานนี้ด้วยเช่นกัน หานซูหลิน ผู้เป็นว่าที่พระชายา ในองค์ชายรัชทายาทหลงเทียน วันนี้จงบอกกล่าวมารดาของเจ้า ให้ตระเตรียมชุดที่สวยงาม พร้อมทั้งของขวัญชิ้นใหญ่ เพื่อส่งมอบให้องค์ชายแคว้นหลู่ ด้วย” หานเจียจิ้งออกคำสั่งแก่บุตรสาว นางยังมิได้รู้เลยว่าการจัดงานในครั้งนี้ จะเป็นการซ้ำรอยในตอนที่ได้รับยาพิษหรือไม่“งานเลี้ยงต้อนรับองค์ชายต่างแคว้นหรือเจ้าคะท่านพ่อ” นางถามออกมาด้วยความสงสัย“ใช่แล้วล่ะ พระองค์สืบเชื้อสายมาจากพยัคฆ์ขาว แห่งแคว้นทางเหนือ ทรงเดินทางมาเพื่อเจริญสัมพันธไมตรีกับเมืองฉางอันของเรา เนื่องจากว่าที่นี่เป็นแผ่นดินใหญ่ที่สุดในแผนที่ และมีเหล่าไพร่พลทหาร รวมทั้งแม่ทัพที่เก่งกาจอยู่มากมายนัก แคว้นหลู่จึงมิอาจต่อการได้ จึงคิดหาหนทางเพื่อกระชับความสัมพันธ์อันดี ให้เกิดขึ้นแก่แคว้นตนเอง นับว่าฮ่องเต้ผู้ครองแคว้นมีความฉลาดปราญเปรื่องยิ่งนัก”“ลูกเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ” นางก้มศีรษะให้บิดา“อีกสองวันงานจะเกิดขึ้น เจ้