ย้อนคืน

“ท่านพี่เจ้าคะ ท่านกลับมาจากราชการอันเหน็ดเหนื่อย ได้โปรดเชิญนั่งก่อน ข้าจะเรียกสาวใช้มาปรนนิบัติให้ท่านพี่นะเจ้าคะ”

ฮูหยิน หรงซื่อเหม่ย เดินเข้ามาหาสามีซึ่งเป็นเสนาบดีกรมการยุติธรรม เขาได้ว่าความที่ศาลแห่งเมืองต้าเซิ่น ซึ่งอยู่ห่างออกไปสักประมาณสิบลี้เห็นจะได้ หานเจียจิ้ง เป็นสามีที่ทรงความยุติธรรมที่สุดแล้วในแผ่นดินฉางอันแห่งนี้ ในทุกครั้งที่มีงานสำเร็จราชการ เพื่อว่าความในคดีต่าง ๆ เขาจะเดินทางไปยังเมืองต้าเซิ่นเพื่อทำงานอันยุติธรรม ตัดสินคดีทุกอย่างในแผ่นดินแห่งนี้ แม้จะมีศาลอีกสองสามที่ก็ตามที แต่สถานที่อันศักดิ์สิทธิ์ และเที่ยงธรรมที่สุด เห็นทีจะมิได้พ้นศาลแห่งนี้

“ช่วยเอาหนังสือพวกนี้ไปเก็บที หลิวเยี่ย วันนี้ข้าเหนื่อยเหลือเกิน”

ชายวัยกลางคนบอกกับบันฑิตหลิว ซึ่งตอนนี้เป็นคนสนิทของเขา ขอแรงให้ช่วยนำเอกสารสำคัญไปเก็บไว้ภายในห้องหนังสือ ซึ่งมันคือห้องทำงานของเขาด้วยเช่นกัน

“ท่านพี่เหนื่อยหรือไม่เจ้าคะ การว่าความที่มีเรื่องราวให้ปวดหัวแทบทุกวันเช่นนี้ ข้าเกรงว่าท่านพี่จะทำไม่ไหวในสักวันหนึ่งเจ้าคะ”

ฮูหยินหรงซื่อเหม่ย ห่วงใยในตัวของสามี นางเป็นสตรีที่ดี มีความรักสามีเสียจนหาหญิงใดในแผ่นดินนี้ก็มิได้แล้ว ทุกครั้งที่เจ้ากรมการยุติธรรมกลับถึงจวน นางก็รีบนำผ้าประคบเย็น และเตรียมน้ำอุ่นในอ่าง ให้เขาได้ลงไปแช่กาย และพักผ่อนใจ เพื่อคลายความวิตกในเรื่องการรับราขการในแผ่นดิน ที่ร้อนระอุอยู่ทุกวันเวลาเช่นนี้เสมอ หากมิได้รับการแต่งตั้งจากฮ่องเต้หย่งเจิ้นแล้ว พวกเขาก็เป็นเพียงสหาย ที่ร่ำเรียนในสถานที่เดียวกันเท่านั้น

สามีของนางคือพระสหายคนสนิทขององค์รัชทายาท ถังหย่งเจิ้น ในครั้งที่พระองค์ยังเป็นองค์ไท่จื่อในคราวนั้น แต่เมื่อได้รับราชาภิเษก ทรงแต่งตั้งเขาให้เป็นฮ่องเต้ และปกครองบ้านเมืองสืบไป จึงทำให้สามีของนางต้องยื่นมือเข้าช่วยเหลือแผ่นดิน โดยการทาบทามตระกูลหานจากฮ่องเต้ผู้นี้ ให้มาทำงานในส่วนราชสำนัก ด้วยเหตุผลที่ว่า พวกเขาจะไม่ทรยศหักหลังซึ่งกันและกัน อีกทั้งยังเคยได้ดื่มน้ำร่วมสาบาน เพื่อเป็นพี่น้องในทางคุณธรรมกันอีกด้วย

“ตระกูลหานของเราคือผู้พิทักษ์คุณธรรมต่อแผ่นดิน อีกทั้งได้รับความไว้วางใจจากองค์ฮ่องเต้อีกด้วย แม้นว่าข้านั้นจะทำงานเหน็ดเหนี่อยสักปานใด ก็มีได้หวั่นเกรงต่อเรื่องนี้เลย ฮูหยินเจ้าอย่าได้เป็นห่วงไปเสีย เจ้ามีหน้าที่ดูแลจวนและบุตรสาวเพียงคนเดียวของเราให้ดี ซึ่งในไม่ช้าไม่นาน นางจะต้องเข้าไปเป็นพระชายาขององค์ชายหลงเทียนเป็นแน่แท้ เรื่องนี้เจ้าก็ทราบดีใช่หรือไม่”

“เจ้าค่ะท่านพี่ ข้ารู้สึกเป็นเกียรติต่อตระกูลหานของเรายิ่งนัก ทรงเอ็นดูหลินเอ๋อร์ ก็นับว่าเป็นบุญของลูกเรา ที่ฮ่องเต้ทรงสนับสนุนลูกสาวของฝ่ายเสนาบดีอย่างท่าน” นางรินชาใส่ในจอกของสามี ก่อนจะยิ้มแย้มเมื่อสนทนาถึงเรื่องนี้

“อีกทั้งยังให้ตำแหน่งที่ดีเลิศ พระองค์ทรงมอบหมายไว้ให้แก่หานซูหลิน ซึ่งเป็นบุตรสาวของเรามาตั้งแต่อยู่ในครรภ์อีกด้วย นับเป็นเรื่องที่น่ายินดียิ่งนักเจ้าค่ะ”

ฮูหยินหรงซื่อเหม่ย กล่าวออกมาด้วยดวงตาที่เป็นประกาย นางไม่นึกมาก่อนว่าจะได้รับพระราชกรุณาเช่นนี้ ฮ่องเต้ทรงหมั้นหมายบุตรสาวของตน ให้แต่งงานกับองค์ชายรัชทายาท ตั้งแต่ยังอยู่ในวัยแบเบาะ เมื่อนางคลอดออกมาก็ได้เด็กที่น่ารักน่าชังสมใจ ในครั้งนั้นองค์ชายหลงเทียนมีพระชนม์มายุได้สี่ปี เขาเองก็ชอบใจในความสดใสของหานซูหลินเช่นกัน ทั้งคู่ต่างเป็นเพื่อนเล่นในรั้วราชวัง จนกระทั่งองค์ชายหลงเทียนทราบว่าเขามีพระคู่หมั้น คือหานซูหลินคนนี้ ตั้งแต่นั้นมาเมื่อถึงวัยปักปิ่น ทั้งสองจึงต้องสำรวมยิ่งขึ้น เพราะว่าที่พระชายาจะต้องฝึกหัดเรื่องธรรมเนียมต่าง ๆ ในวัง รวมถึงพระราชประเพณี ที่ห้ามแตะเนื้อต้องตัวกันก่อนอภิเษกสมรสอีกด้วย

นั่นคือส่วนฝ่ายหญิง ที่ต้องห่างหายจากฝ่ายบุรุษ แต่นั่นมิได้หมายถึงบุรุษจะห่างจากกายของสตรีทุกคน ยังคงมีตำหนักที่รวบรวมเหล่าสนมและนางกำนัลอยู่อย่างเนืองแน่น ซึ่งตระกูลหาน และว่าที่พระชายาอย่างหานซูหลิน มิเคยได้รับรู้มาก่อน

“องค์ฮ่องเต้ทรงมีพระราชโองการเรื่องความมั่นคงในพระราชวัง ช่วงเวลานี้เกิดเรื่องราวมากมายขึ้น อีกทั้งยังมีเรื่องที่จับต้นชนปลายไม่ถูกอีกด้วย ข้าได้ยินว่าตามชายแดนมีการซ่องสุมโจรร้าย ไว้คอยดักปล้นชิงทรัพย์พ่อค้าจากต่างแคว้นกันมากยิ่งขึ้น ข้ารู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเลยฮูหยิน กลัวว่าจะเกิดเรื่องราวร้าย ๆ ขึ้นในเร็ววันนี้”

หานเจียจิ้งทราบข่าวมาบ้างแล้ว เกี่ยวกับกองกำลังของเหล่าโจรติดอาวุธ ซึ่งเขาเองก็มิได้นิ่งนอนใจ ส่งสายสืบเพื่อไปล้วงความลับในรังโจร แต่ผลสุดท้ายกลับมิได้รับข่าวอันใดกลับมา ไม่รู้ได้แน่ชัดว่าสายสืบคนนั้นยังมีชีวิตอยู่อีกหรือไม่ เจ้ากรมยุติธรรมถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง ก่อนที่หันมาถามไถ่บุตรสาวของตน

“แล้วนี่หานซูหลินอยู่ที่ใดกัน นางไม่รู้หรืออย่างไรว่าวันนี้บิดาของตนได้กลับมายังจวนแล้ว”