All Chapters of รอยรักย้อนชะตา: Chapter 21 - Chapter 30

หญิงสาวยังคงติดอยู่ในภวังค์ความฝันย้อนกลับ หานซูหลินไม่สามารถเปิดเปลือกตาของนางได้เลย ราวกับว่าเจ้าแห่งนรกมิได้ยินยอม ความหวั่นเกรงและช้ำชอกที่นางได้รับมาในราตรีเดียว ยังคงหลอนหลอกด้วยเหตุการณ์ที่ตนเคยได้ถูกกระทำมา…ในราตรีสีทึบนั้นกลับสว่างขึ้นอีกครั้ง หญิงสาวที่ถูกปลดจากว่าที่พระชายา ยังคงร้องให้ร้องห่มอยู่ในจวนของตน ร่างของนางสั่นคลอนเพราะการสะอื้นนานกว่าร้อยเค่อ ชีวิตหลังจากนี้หญิงสาวไม่อาจรู้ได้ แต่นางไม่อยากยอมแพ้อย่างง่ายดายเช่นนี้ ในเมื่อบิดาที่นางรักไม่มีส่วนใดเกี่ยวของกับการกล่าวหาว่าเป็นกบฏ และซ่องสุมรังโจรเลยแม้แต่น้อย เวลานี้ในจวนเหลือเพียงมารดาที่นั่งเศร้าซึมอยู่ตรงหัวมุมห้อง ฮูหยินแห่งตระกูลหานลุกขึ้นได้เมื่อเหล่าทหารใจโฉด เดินทางกลับไปแล้ว แม้นางจะเป็นฮูหยินของจวนนี้ แต่ก็มิได้รับรู้เกี่ยวกับเรื่องราชการของสามี และเรื่องราวที่ขับเคลื่อนราชวงศ์ สิ่งเดียวที่หรงฮูหยินต้องทำก็มีเพียง เนรเทศตัวเองออกไปจากจวน ที่ถูกเก็บเป็นสมบัติของคลังแห่งราชวงศ์ในเวลานี้เท่านั้น“หลินเอ๋อร์ พวกเรามิอาจทำสิ่งใดได้ต่อไปอีกแล้วลูกรัก สาสน์จากราชการในองค์ฮ่องเต้ มีคำสั่งเด็ดขาดถึงเพียงนี้ พวกเ

“ไม่จริง!!”หานซูหลินเดินทางกลับไปยังจวนที่พักของนาง แม้จะเล็กและคับแคบ มีกลิ่นเหม็นอับบ้างแต่ก็ยังมีความหมาย หญิงสาวกุมหยกสีขาวบริสุทธิ์ ซึ่งเป็นตราประจำตระกูลหานเอาไว้ในมือแน่น ภาวนาต่อสรวงสวรรค์ให้รับคำอธิฐานจากนางหากแม้นต้องสิ้นชีพ ก็ขอให้บิดาและมารดารอดพ้นจากเพทภัย หากนางต้องไปเป็นชายาขององค์ชายต่างแคว้นจริง ก็ขอให้นางหามีชีวิตไม่ จิตใจที่แน่วแน่ของตน เกิดความเกลียดชังในราชวงศ์ สาปแช่งผู้ครองแผ่นดิน ผู้นำความอัปยศมาให้ นางไม่ยินยอมต่อการจำนนนี้อีกต่อไปในค่ำคืนที่ใกล้ตัดสินชะตาชีวิต หานซูหลินก็หลับไปอย่างเหนื่อยล้า ภาพที่เห็นในภวังค์ตัดขาดออกจากกัน พร้อมกับวันใหม่เผยขึ้นอีกครั้ง ร่างกายที่สั่นเทิ้มในชาติภพใหม่มีเหงื่อผุดพรายออกมาเม็ดใหญ่เท่าลูกเห็บ นางรู้ดีว่าใกล้สิ้นสุดความฝันอันโหดร้ายนี้เข้าไปทุกที ชีวิตครั้งเก่าน่าสงสารยิ่งนัก น้ำตาของหญิงสาวหยดลงข้างดวงตาเป็นสาย ทั้งที่ยังมิได้รู้สึกตัวภาพที่นางเห็นในความทรงจำที่แสนเจ็บปวด คือตนเองใส่ชุดสีขาวเหลือบทอง เนื้อผ้าแสนสวยทิ้งตัวราวปีกหงส์ ผ้าบางที่คลุมกายยาวเหยียดเสียจนครอบคลุมพื้นที่ระหว่างทางเดินเสียสามส่วน แม้นตกต่ำก็ยังคงมีค

โอ้! สวรรค์ช่างไม่เป็นธรรมกับข้าเหลือเกิน หากเลือกได้ข้าจะมิขอความเป็นธรรมจากท่านเง็กเซียนฮ่องเต้อีกแล้ว จ้าวนรกคงดีกว่าเป็นไหน ๆ หากสวรรค์ใส่ใจคนทำความชั่วแล้วได้ดีก็ช่างพวกท่านเถอะ ข้าขอเป็นคนดีในนรกก็แล้วกัน!“หากข้าตายขอลงนรกเสียยังจะดีกว่า แต่หากว่าขออนุโลมจากยมโลกได้ ข้าก็ขอให้ได้มาล้างแค้นพวกเจ้าก่อนเท่านั้น คนของตระกูลเม่ยจะได้รับผลกรรมที่ได้ก่อเอาไว้กับข้าและบิดา พวกเจ้าต้องไม่ตายดี!!”นี่คือสิ่งที่นางได้ขอเอาไว้โดยมิได้คาดคิดถึงผลที่จะตามมาในภายหลัง ความคั่งแค้นสุมในอก นางตรอมตรมจนกระทั่งสลบไป ไม่นานเมื่อมีคนไปพบนางเข้า เห็นว่าเป็นบุตรสาวตระกูลหาน และเป็นสหายสนิทของจวนตระกูลดีแห่งหนึ่ง จึงนำร่างที่ซูบซีดมาส่งให้จวนตระกูลฉาง ซึ่งนางมีสหายรักที่พึ่งพิงได้คือ ฉางฉีเฟิ่ง นางตกใจยิ่งนักที่เห็นสภาพของหานซูหลิน นางสั่งให้สาวใช้ไปหาท่านหมอ และได้ยาที่ต้องเคี่ยวต้มสมุนไพรให้นางกิน“หลินหลิน เจ้ากินยานี่เสียก่อนเถอะ จะได้หายจากพิษไข้ อ้าปากเสียข้าจะป้อนยาให้เจ้าเอง” ฉีเฟิ่งให้สาวใช้ยกศรีษะของหานซูหลินขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะนำถ้วยยาจ่อตรงบริเวณริมฝีปากที่ซีดขาวเพราะไข้หวัดรุมเร้า “กินยาเส

หานซูหลินถูกนำตัวมายังตำหนักด้านใน เพื่อรอถึงพรุ่งนี้ นางจึงเข้าเฝ้าฮ่องเต้และเป็นส่วนหนึ่งในงานเลี้ยงรับรอง แววตาเศร้าหมองมองไปยังเบื้องหน้า นางเดินทอดกายเหมือนคนที่ไร้จิตวิญญาณ ริมฝีปากบางเรียบสนิท หาได้เอ่ยถึงสิ่งใดออกมา แค่ตอนนี้เมื่อความนึกคิดส่งไปหาองค์ชายหลงเทียน นางก็เห็นเขาพร่ำพลอดรักกับเม่ยเจียงฉีอยู่กลางตำหนักหลงจิน ภาพนั้นช่างบาดตานางยิ่งนัก พลันหยาดน้ำตาสีใสร่วงหล่นลงมาอาบแก้ม เมื่อเห็นเขาเองก็มองมายังทิศทางที่เห็นนาง แต่องค์ชายกลับมิได้ใส่ใจต่ออดีตคนรักอีกแล้ว เขาพร่ำพลอดรักซบอกของเม่ยเจียงฉีอย่างมิอายผู้ใดที่พบเห็น หานซูหลินรวดร้าวไปทั้งจิตใจ นางล้มลงก่อนจะร้องให้สะอื้นอยู่หลังประตูตำหนักรับรอง นางสงสารในโชคชะตาตัวเองยิ่งนัก ที่ได้พบเจอกับเรื่องที่ไม่น่าให้อภัยเช่นนี้“ข้าทำผิดอันใดหรือ ทำไมสวรรค์ถึงกลั่นแกล้งข้าเช่นนี้กันเล่า ข้าทำผิดอันใด ฮือ ฮือ” นางร้องร่ำจนสลบไปอีกครา จวบจนผ่านราตรีเข้าเช้าวันใหม่ นางกำนัลของวังจึงเข้ามาแต่งตัวให้แก่หานซูหลิน แต่เม่ยเจียงฉีก็ยังเข้ามาเพื่อสมน้ำหน้านาง หญิงแพศยาผู้นั้นอวดตนว่านางเป็นคนที่องค์ขายหลงเทียนทรงหลงใหล และรักตนยิ่งว่าสิ่ง

“เพราะใบหน้าของข้าน้อยอัปลักษณ์ยิ่งนักเจ้าค่ะ จึงมิอยากให้ผู้ใดเห็นเป็นเสนียดลูกตา คุณหนูเองก็คงทราบดี ว่าหญิงที่มีปานแดงบนใบหน้านั้นน่าเกลียดเพียงใด ผู้คนก็ต่างติฉิน หาว่าเป็นกาลกิณีต่อผู้พบเห็น” สาวใช้เอ่ยปากพลางน้ำตาเริ่มปริ่ม หวังจะขอความเห็นใจจากนายสาวของตน“เอาล่ะ เช็ดน้ำตาเสียเถอะ ที่นี่หาได้มีใครต่อว่าผู้ใดเช่นนั้น ข้าเข้าใจเจ้าแล้ว หวังว่าเจ้าคงทำงานในจวนนี้ได้ดีนะม่านอวี้ เจ้ามาใหม่ยังไม่รู้ว่าจะต้องทำสิ่งใดบ้าง ถ้าเช่นนั้นก็ช่วยเป็นลูกมือของข้าในครานี้ก็แล้วกัน” หานซูหลินยินดีรับสาวใช้คนนี้เข้าทำงาน ทำให้ปรากฏแววตายินดีของนางออกมา“ขอบคุณนายหญิงมากเจ้าค่ะ ที่รับข้าเข้าช่วยงาน ข้าต้องทำเช่นไรบ้างเจ้าคะ” สาวใช้เดินเข้ามาหานายสาวอย่างระวัง “ข้าจะทำขนมบัวหิมะเข้าถวายองค์ชายอวิ๋นหลงแห่งแคว้นหลู่ นี่เป็นรับสั่งจากฮองเฮา ให้ข้านำไปถวายในตอนค่ำนี้ เราเริ่มลงมือทำกันเถอะ อย่ามัวชักช้าอยู่เลย เจ้าไปนึ่งถั่วให้ข้าที ส่วนตรงนี้ข้าจะนวดแป้ง” ตอนนี้มือไม้ของนางเริ่มพัลวัน ส่วนห้องปรุงอาหารมีเพียงหานซูหลินและสาวใช้ใหม่ นางไม่อยากให้มีใครมาวุ่นวายนัก จึงมิได้สั่งสาวใช้คนอื่นให้เข้ามาช่วย