All Chapters of รอยรักย้อนชะตา: Chapter 11 - Chapter 20

“ระวัง!! มีนักฆ่าบุกโจมตี!!”เสียงหัวหน้าองครักษ์ประกาศเตือนทุกคนให้ระวังตัว พร้อมกับกันเส้นทางให้ทุกคนหลบหนีและป้องกันตัวเอง“ทหารทั้งหมดคุ้มครองฝ่าบาท! คุ้มกันฮองเฮา ทหารคุ้มครององค์รัชทายาทหลงเทียน!!” สิ้นเสียงขององครักษ์ฝ่ายฉางอัน ทหารทั้งหมดต่างดาหน้ากันเข้ามาปกป้องพระองค์ส่วนหนึ่ง และอีกนับสิบนั้นต่างนำกำลังเพื่อป้องกันส่วนพระองค์พาฮ่องเต้และองค์รัชทายาทหลบหนี รวมทั้งเหล่านางกำนัลและข้าราชบริพารต่างก็ติดตามทหารเหล่านั้นไปด้วย เพราะกลัวเกรงการบาดเจ็บและล้มตายของตน“เร็วเข้าเถอะรีบไปกันเร็วเข้า ฝ่าบาทพะยะค่ะ ทรงรีบเสด็จเถอะ ตามกระหม่อมมาพะยะค่ะ!” หลิวกงกง รีบเตือนฮ่องเต้และฮองเฮา ส่วนตัวเองนั้นก็ไม่สนสิ่งใด แม้แต่หานซูหลินที่เป็นว่าที่พระชายา ก็มิได้ถูกยื้อยุดตามไปด้วย“หลินเอ๋อร์!! รีบตามข้ามาเร็วเข้า!!”ชายหนุ่มรัชทายาทเพียงคนเดียว รีบตะโกนบอกคู่หมั้น ที่ตอนนี้นางกำลังสาวเท้าติดตามไป แต่ก็มิทันได้ทำอย่างที่ใจคิด นางล้มลงก่อน และได้รับบาดเจ็บเพราะสะดุดข้อเท้า นิ้วมือเรียวแหวกอากาศไปข้างหน้า หวังจะให้มีผู้ใดช่วยเหลือ แต่องค์รัชทายาทหลงเทียน กลับหายลับไปจากสายตาของนางแล้ว“องค์ชาย

“ก็ได้ ถ้าเจ้าไหวก็ไม่เป็นไร เจ้าขี่ม้าไปส่งข้าที่ทางเข้าจวนก็ได้ ข้าไปต่อเองส่วนเจ้าก็เข้าวังแล้วไปหาหมอซะ”หานซูหลินให้เขาไปส่งไม่ไกลจากจวน หลังจากนั้นนางจึงหาทางเข้าวังอีกที ก่อนที่บิดากับมารดาจะมาเจอกับนาง และกักขังตัวมิให้เข้าไปเกี่ยวข้อง เพราะในตอนนี้คาดว่าสถานการณ์คงจะรุนแรงมิใช่น้อยนางเดินทางเข้าไปในตำหนักขององค์ชายแคว้นหลู่ ก่อนจะบอกทหารว่าขอพบองครักษ์ซือฟง ไม่นานเขาก็ออกมา“ซือฟง องค์ชายปลอดภัยดีหรือไม่ แล้วเจ้าได้เข้าพบหมอหลวงหรือยัง”“ขอบใจเจ้ามากที่เป็นห่วงข้าและองค์ชายอวิ๋นหลง แต่ตอนนี้วางใจได้ ทั้งข้าและเขาปลอดภัยดี ตอนนี้ทรงพักผ่อนอยู่”“แล้วเจ้าได้รับโทษหรือไม่ เมื่อคืนเหตุการณ์มันชุลมุนมาก ข้าหวังว่าองค์ชายจะทรงประทานอภัยให้เจ้านะซือฟง เจ้าก็ได้รับบาดเจ็บมิใช่น้อยเลย” นางแสดงความกังวลอยู่ภายในแววตา เมื่อเขาเห็นดังนั้นจึงยิ้มได้ ความจริงใจของนางฉายชัดในแววตา“ข้าไม่เป็นไร การได้ปกป้องราชวงศ์เป็นหน้าที่ขององครักษ์เช่นข้าอยู่แล้ว แม้ตัวจะตายแต่ยังคงมีชื่อให้ลูกหลานได้ชื่นชม ส่วนเรื่องทรงทำโทษข้าหรือไม่ อันนี้ค่อยว่ากันอีกที ถึงจะถูกลงโทษก็มิได้ถึงตาย เจ้าอย่ากังวลไปเลย

หานซูหลินยิ้มชื่น ใบหน้าของนางอิ่มเอิบเมื่อได้มอบความหวังดีให้ผู้อื่น การที่เขาช่วยชีวิตนางนับเป็นบุญคุณ และนางก็ต้องตอบแทนเขาเช่นกัน แม้สิ่งนี้จะเป็นเพียงของกำนัลชิ้นเล็ก ๆ จากหญิงสาวแห่งเมืองฉางอันก็ตามที แต่ครั้งนี้หานซูหลินต้องแอบเข้าไป เพื่อมิให้องค์ชายหลงเทียนเจอนางโดยบังเอิญอีก นางสืบรู้มาว่าพรุ่งนี้เขาต้องไปที่หอสมุดของเมือง ทำให้นางมีเวลาที่เหมาะสม เพื่อนำของชิ้นนี้ไปให้องครักษ์ซือฟงหญิงสาวนั่งรถม้าของจวนตระกูลหานในวันรุ่งขึ้น นางมองทิวทัศน์ระหว่างทางอย่างเพลิดเพลิน พร้อมกำสิ่งของในมือเอาไว้ นางห่อมันด้วยผ้าลูกไม้สีขาว และห่อทับด้วยกล่องขนาดเท่ากลางฝ่ามืออีกที บนกล่องบุด้วยผ้ากำมะหยี่สีเขียวมะกอก ข้าง ๆ กันนั้นมีถุงเครื่องหอม ซึ่งเป็นผงละเอียด นำผงใส่ไว้ในขวดแก้ว มันมิใช่แค่เครื่องหอมเพียงอย่างเดียว แต่มีสรรพคุณหลายชนิด ทั้งแก้วิงเวียนและปราบพิษของสัตว์ร้ายได้อีกด้วย นางนำมาละลายในน้ำมันเพื่อเอาไว้ให้ชายหนุ่มใช้ยามฉุกเฉิน ผงหอมของนางเป็นกลิ่นที่เย้ายวนใจ และหามีผู้ใดสูดดมมันมาก่อน นอกจากคนที่อยู่ใกล้นาง“ลุงจาง! ได้โปรดหยุดรถก่อน!!”หานซูหลินร้องเรียกคนบังคับม้าให้ชะลอล้อ ก่

“เจ้าค่ะท่านพ่อ ข้าสัญญาว่าจะอดทนจนถึงที่สุด เมื่อเวลานั้นมาถึง ข้าจะเด็ดปีกนางเอง เวลานี้เจ้าผยองให้ดีเถอะหานซูหลิน อีกไม่นานเจ้าก็ร่วงลงจากฟ้า” เม่ยเจียงฉีก้าวตามบิดานางไปอย่างว่องไว ส่วนหานซูหลินเองยังมิได้รู้ด้วยซ้ำว่านางถูกหมายหัวเอาไว้แล้วนอกจากนั้น ยังมีเงาร่างของใครบางคนเหมือนวิ่งผ่านไปราวลมพัด ซึ่งมิได้ทำให้ทุกคนเอะใจแต่อย่างใดหญิงสาวถวายผลผิงกั๋วให้แก่ฮองเฮา ทรงชื่นชมว่านางนั้นช่างเป็นสตรีที่เอาใจใส่ดีแท้ วันนี้ฮองเฮาทรงประทานดนตรีให้นางหนึ่งบทเพลง เพื่อใช้ในการร่ายรำ ให้เป็นสิ่งครรลองจิตใจในพระราชตำหนักทองคำแห่งนี้ หานซูหลินใช้ท่วงท่าที่อ่อนช้อย และพลิ้วไหวดุจกิ่งเหมย อีกทั้งดนตรียังไพเราะยิ่งขึ้น เมื่อได้บรรเลงคู่กับนางหงส์เช่นนี้ฮองเฮาทรงประทานเสียงปรบมือให้นาง เมื่อร่ายรำจนจบเพลง“ยอดเยี่ยมมากหานซูหลิน เจ้าเป็นคนที่มีพรสวรรค์ เหมาะสมแล้วกับตำแหน่งพระชายาในอนาคต ข้าชื่นชมเจ้าจริง ๆ มาให้ข้าเชยชมเจ้าใกล้กว่านี้หน่อย” ฮองเฮามทรงเมตตานางยิ่งนัก เวลานี้ทรงประทับพระหัตถ์บนพวงแก้มของนางอย่าเอ็นดู“ใบหน้าเจ้าช่างดูจิ้มลิ้มพริ้มเพรานัก ปีนี้เจ้าก็ได้เวลาปักปิ่นแล้วสินะ องค์รัช

“ถอยออกไปให้ห่างข้านะเจ้าจิ้งจอกเฒ่า! เจ้าช่างน่ารังเกียจยิ่งกว่ามูลสัตว์ เน่าหนอนยิ่งกว่าแร้งกา โดยเฉพาะคำพูดที่ใส่ร้ายผู้อื่น ใส่ร้ายข้าและตระกูลหาน ออกไปนะ!!”“นี่เจ้ายังคิดว่าตำแหน่งว่าที่พระชายานั้นยังใช้ได้อยู่อีกหรือ ข้าว่าตอนนี้มันมิได้มีความหมายอันสดแล้วเสียอีก หรือเจ้าว่าไม่จริง ฮ่า ๆ ๆ” เม่ยจือลั่วหัวเราะออกมาเสียงดัง มันก้องไปทั้งจวน ส่วนบุตรสาวที่เห็นบิดาทำท่าเช่นนั้น ก็ทำตามอย่างบ้าง ความนิ่งงันทั้งหมดตกอยู่กับหานซูหลิน คนพวกนี้วิกลจริตไปแล้วหรือไรกัน“ข้าจะคิดว่าเจ้าเป็นคนฟั่นเฟือนไปแล้วนะว่าที่พระชายา หานซูหลินที่ข้ารู้จักนั้นเป็นหญิงฉลาด แล้วก็มีความหลักแหลมพอดู แต่ไม่นึกเลยว่าพอเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้น เจ้าจะกลายเป็นคนโง่เขลาในพริบตา”“นี่เจ้าพูดอะไรกัน ใครกันเป็นคนโง่เง่า เจ้าบอก กล่าวเช่นนี้ได้อย่างไร ตำแหน่งของข้ายังคงอยู่มิได้เปลี่ยนแปลงไปสักนิด ข้าเป็นคู่หมั้นขององค์ชายตั้งแต่ยังแบเบาะ มีหรือที่เขาจะไม่ช่วยข้ากับท่านพ่อ!”หานซูหลินชี้หน้าใส่ทั้งคู่ แม้แววตาจะระริกสั่นไหวด้วยความเกลียดชังและคั่งแค้น แต่นางก็มิได้ฟั่นเฟือนไปอย่างที่พวกนี้พูด“ตำแหน่งของเจ้าน่ะหรือ