หัวใจที่ปวดร้าว

หานซูหลินถูกนำตัวมายังตำหนักด้านใน เพื่อรอถึงพรุ่งนี้ นางจึงเข้าเฝ้าฮ่องเต้และเป็นส่วนหนึ่งในงานเลี้ยงรับรอง แววตาเศร้าหมองมองไปยังเบื้องหน้า นางเดินทอดกายเหมือนคนที่ไร้จิตวิญญาณ ริมฝีปากบางเรียบสนิท หาได้เอ่ยถึงสิ่งใดออกมา แค่ตอนนี้เมื่อความนึกคิดส่งไปหาองค์ชายหลงเทียน นางก็เห็นเขาพร่ำพลอดรักกับเม่ยเจียงฉีอยู่กลางตำหนักหลงจิน ภาพนั้นช่างบาดตานางยิ่งนัก พลันหยาดน้ำตาสีใสร่วงหล่นลงมาอาบแก้ม เมื่อเห็นเขาเองก็มองมายังทิศทางที่เห็นนาง แต่องค์ชายกลับมิได้ใส่ใจต่ออดีตคนรักอีกแล้ว เขาพร่ำพลอดรักซบอกของเม่ยเจียงฉีอย่างมิอายผู้ใดที่พบเห็น หานซูหลินรวดร้าวไปทั้งจิตใจ นางล้มลงก่อนจะร้องให้สะอื้นอยู่หลังประตูตำหนักรับรอง นางสงสารในโชคชะตาตัวเองยิ่งนัก ที่ได้พบเจอกับเรื่องที่ไม่น่าให้อภัยเช่นนี้

“ข้าทำผิดอันใดหรือ ทำไมสวรรค์ถึงกลั่นแกล้งข้าเช่นนี้กันเล่า ข้าทำผิดอันใด ฮือ ฮือ”

นางร้องร่ำจนสลบไปอีกครา จวบจนผ่านราตรีเข้าเช้าวันใหม่ นางกำนัลของวังจึงเข้ามาแต่งตัวให้แก่หานซูหลิน แต่เม่ยเจียงฉีก็ยังเข้ามาเพื่อสมน้ำหน้านาง หญิงแพศยาผู้นั้นอวดตนว่านางเป็นคนที่องค์ขายหลงเทียนทรงหลงใหล และรักตนยิ่งว่าสิ่ง