บททั้งหมดของ ร้ายนักไม่(รัก)ซะเลย: บทที่ 1 - บทที่ 10

วันนี้อากาศดีจังดังนั้นเธอต้องไปหาพี่กรเอ้ย... ไปหาคุณยาซะหน่อย... ออสวัสดีเราชื่อ ธัรยกานต์ เกรียตินิติ ชื่อเช่นชื่อกาน อายุ 26 ปี มีธุรกิจนำเข้าและส่งออกสินค้าไทย-จีน และ จีน-ไทย แต่ไม่ใช่แค่สินค้าจากจีนนะของเกาหลีของเวียดนามก็มี อันไหนที่ว่ากำลังฮิตติดกระแสเธอทำหมดและแต่ถามว่าเก่งภาษาไหม.. หึ ไม่เลยยิ่งจีนนะไม่ได้เลยเธอต้องมีเลขาส่วนตัวที่เก่งภาษาจีนและอังกฤษคอยไปไหนมาไหนด้วยตลอด ไม่เพียงเท่านั้นเธอยังมีเพื่อนสนิทที่สนิทกันมากเขาเป็นถึงท่านหญิงแหนะแต่ท่านหญิงก็ให้เธอเรียกแค่ว่าคุณยา คุณยามีพี่ชายคนนึงชื่อทินกร ท่านชายทินกร.. หล่อ นิ่ง ขรึม.. แต่ตรงสเปคเธอเลยล่ะ ถึงแม้ว่าพี่กรจะติดนิ่งๆคูลๆสักนิดแต่ก็เป็นคนนิสัยดีเลยทีเดียว.. เมื่อก่อนพี่กรเป็นคนพูดเยอะกว่านี้เยอะแต่เริ่มสงวนปากสงวนคำก็ตอนที่โดนแฟนทิ้ง... ทิ้งไม่ทิ้งเปล่ายังหาข้ออ้างที่ทุเรศทุรังเอามาพูดให้พี่กรของเธอเสียใจอีก... มันน่านัก.. น่าตบให้ซิลิโคนแหก..."สวัสดีค่ะท่านป้า... กานซื้อแก้วมังกร ฝรั่งแล้วก็สาลีมาฝากค่ะ.. สาลีส่งมาจากจีนแก้วมังกรของบ้าเรา ฝรั่งก็มาจากบ้านเราค่ะ.. หนูสั่งแค่สาลีลูกสวยๆมาฝากท่านป้าค่ะ พรุ่งนี้หรือ

วันแล้ววันเล่าที่กานแวะมาหาพี่กรและท่านป้าทุกครั้งที่เธอมาเธอมักจะหอบหิ้วข้าวของมาฝากเสมอ.. ครั้งนี้เธอได้องุ่นเล็บมือนางสดๆหวานๆมาก และไหนจะมีลิ้นจี่จักรพรรดิ์ลูกโตๆสีสวยๆมาฝากอีกหนึ่งกระเช้าใหญ่.. เธอถามคุณยาแล้วว่าพี่กรอยู่บ้านไหมคุณยาบอกว่าพี่กรอยู่ดังนั้นเธอจึงรีบบึ่งรถมาหาทันที....." สวัสดีค่ะท่านป้า.. วันนี้มีของมาฝากด้วยนะคะ.. ดูนี่สิคะมีองุ่นและลิ้นจี่มาฝากด้วย.. ว่าแต่พี่กรยุ่งอยู่รึเปล่าคะหนูคิดถึ๊งคิดถึง..." พูดจบเธอก็ทำท่าหัวเราะแยะยักไหล่ของตัวเองขึ้นด้วยความตลก.. ก็คนมันคิดถึงนี่นา.. ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวันมันก็ต้องคิดถึงกันบ้างสิ..." อยู่ในห้องทำงานน่ะหนูกาน.. ถือมาอีกแล้วนะ..ดูสิมีแต่ลูกงามๆทั้งนั้น..."" งามเหมือนท่านป้าค่ะ.. และหวานด้วย.. ถ้าอย่างนั้นหนูขอตัวเอาลิ้นจี่กับองุ่นไปฝากพี่กรก่อนนะคะ.. วันนี้อยู่ได้ไม่นานเพราะจะต้องเข้าโกดังด้วย...." เธอไม่ได้นำเข้าผลไม้อย่างเดียวนะ เธอยังนำเข้าเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้อีก.. ส่วนเครื่องสำอางค์เธอไม่กล้านำเข้าเพราะถ้าเกิดมีปัญหาขึ้นมามีคนร้องเรียนขึ้นมาเธอถูกฟ้องขึ้นมาล่ะก็.. ล้มละลายแน่นอน.. ดังนั้นเธอจึงเลือกนำเข้าพ

หลังจากันนั้นก็ร่วมอาทิตย์ได้หลังจากที่เธอไปวีนผู้หญิงคนที่นั่งกอดแขนพี่กรในร้านอาหารวันนั้น.. เธอเลือกที่จะยังไม่ไปหาพี่กรหรือไปเยี่ยมท่านป้าเพราะเธอเองก็กลัวใจตัวเองมากอยู่เหมือนกัน เธอกลัวว่าถ้าเธอไปเจอพี่กรแล้วพี่กรทำท่าทีเมินเฉยใส่เธอหรือว่าพี่กรแสดงความไม่พอใจออกมาใส่เธอ... เธอกลัวว่าเธอจะเผลอร้องไห้ออกมาน่ะสิ.. ดังนั้นเธอเลือกที่จะยังไม่ไปบ้านพี่กร.."ค่ะ..มีอะไรเอ่ย.. คิดถึงเหรอคะ? ร้อยวันพันปีไม่เคยโทรหาน้องคนนี้.. วันนี้คิดอะไรอยู่คะ?" " ออกมาหาหน่อยสิที่ห้างxxxตอนนี้เดี๋ยวนี้ด้วย.. มาเถอะน๊า.. มีค่าจ้างให้ด้วย.. " " แหม.. มีเอาของมาล่อแบบนี้.. คิดว่าจะไปเหรอ? ไม่มีทางหรอกกานยังทำงานไม่เสร็จเลย.. " "เปลี่ยนเป็นบิ๊กไบค์คันใหม่.. ว่าไงสนใจไหม?" " เห็นกานเป็นคนเห็นแก่ได้เหรอคะ? เรารู้จักกันมากี่สิบปีแล้ว... ก็ได้ค่ะตามนั้นว่าแต่คุณพี่อยู่ที่ไหนคะ?" เรื่องแบบนี้เธอไม่ปฏิเสธหรอก.. ของสะสมอันแสนสวยของเธอน่ะยังไงก็ต้องอยากได้อยู่แล้วต่อให้คุณแม่กับคุณพ่อบ่นขนาดไหน.. แต่เรื่องของบิ๊กไบค์.. เธอยอมทั้งนั้นค่ะไม่เกี่ยง...@ห้างxxx"กาน.. ทางนี้..." ตึกตึกตึก..... หมับ!!" คิดถึ

ในที่สุดมื้ออาหารที่สุดแสนจะอึดอัดก็จบลง.. ตอนแรกคุณพี่เจี๊ยบจะเลี้ยงแต่พี่กรก็บอกว่าไม่ได้เพราะเขาไม่ต้องการมากินฟรี.. ดังนั้นเธอจึงเลือกที่จะช่วยจ่ายครึ่งนึง..เธอไม่อยากโดนพี่กรบ่นเอาน่ะว่าง่ายๆ เดี๋ยวจะมาล้ำเลิกบุญคุณอีก.. เธอไม่ชอบอะไรทำนองนี้..." มาทำไม?" คำถามสั้นๆที่ออกมาจากปากพี่กรหลังจากที่เดินออกมาจากร้านอาหารแล้ว.. มันเป็นโทนเสียงที่สุดแสนจะแตกต่างกับโทนเสียงที่เธอได้ยินเมื่อครู่ตอนที่พี่กรพูดกับคุณพี่เจี๊ยบเลยก็ว่าได้...." มาทานข้าวยังไงล่ะคะ มาร้านอาหารไม่มาทานข้าวจะให้มานั่งวิปัสนารึยังไงกันพี่กรก็ถามแปลกนะคะ..." ธันย กานต์ตอบออกมาราวกับว่าเธอนั้นไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรเลยสักนิดแต่จริงๆแล้วหัวใจของเธอน่ะมันเดือดปุดๆเลยก็ว่าได้.. เพราะการกระทำและคำพูดของพี่กรมันทำให้เธอโมโหทั้งพี่กรและผู้หญิงคนนั้น.. แต่เธอไม่อยากจะระเบิดมันออกมาในตอนนี้... สาเหตุที่ไม่พร้อมจะระเบิดเพราะว่าคนทั้งสองคนยังไม่ได้ทำเรื่องอะไรที่น่าเกลียดยังไงล่ะ เขาทั้งสองคนนั่งในมุมที่ใครๆก็สามารถมองเห็นได้.. มันจึงทำให้เธอไม่สามารถหาข้ออ้างมาตำหนิได้ยังไงเล่า...." ยัยน้องคิดจะทำอะไร?" " น้องจะทำอะไรล่ะคะ

ตึกตึกตึก....เสียงของการวิ่งลงมาของคนหลายๆคนทำให้คนที่กำลังลงมาถูกมองจากคนในร้านแทบจะทั้งหมด...หมับ!!" หยุดนะธันยกานต์.. ขอโทษเจี๊ยบเดี๋ยวนี้.... ขอโทษซะแล้วฉันจะไม่เอาเรื่องเธอ..." ทินกรกระชับต้นแขนของธันยกานต์เอาไว้แน่นเพราะตอนนี้เขาไม่พอใจธันยกานต์เป็นอย่างมาก... ธันยกานต์ไม่มีสิทธิ์มาพูดจาดูถูกคนของเขาแบบนี้.." ไม่!! กานไม่ขอโทษ.. พี่กรเป็นคู่หมั้นของกาน.. แล้วผู้หญิงคนนั้นล่ะคะเป็นอะไร? เป็นแฟนเก่าที่อยากจะเข้ามามีบทบาท.. เป็นแฟนเก่าที่หน้าด้านและพยายามที่จะแย่งคู่หมั้นของคนอื่น.. คนแบบนี้เหรอที่กานจะต้องขอโทษ.. ไม่ทราบว่ากานผิดอะไร? อ๋อ... ฉันพึ่งจะรู้นะคะว่าคนที่ชอบเสแสร้งแกล้งทำเป็นคนดีแบบคุณจะทำตัวได้ต่ำตมแบบนี้.. คงจะชอบสินะคะที่ลักกินขโมยกินน่ะ.. มันคงจะอร่อยน่าดู ถ้าไม่อร่อยคุณคงจะไม่มาเที่ยวชวนคู่หมั้นของคนอื่นเข้าห้องน้ำแล้วไปจูบนัวเนียกันในนั้น.. อย่า!! อย่าปฏิเสธ.. ปากของคุณสองคนมันยังเลอะลิปสติกอยู่เลย... ในเมื่อคุณทิ้งพี่กรไปแล้ว.. คุณจะกลับมาทำไม.. คุณจะย้อนกลับมาทำไมอีก.. คุณมันต้องเป็นผู้หญิงแบบไหนกันเชียวถึงได้หน้าด้านหน้าหนาแบบนี้.."ตุบ!!"หยุดพูดจาดูถูกเจี