น่ารำคาญ...

วันแล้ววันเล่าที่กานแวะมาหาพี่กรและท่านป้าทุกครั้งที่เธอมาเธอมักจะหอบหิ้วข้าวของมาฝากเสมอ.. ครั้งนี้เธอได้องุ่นเล็บมือนางสดๆหวานๆมาก และไหนจะมีลิ้นจี่จักรพรรดิ์ลูกโตๆสีสวยๆมาฝากอีกหนึ่งกระเช้าใหญ่.. เธอถามคุณยาแล้วว่าพี่กรอยู่บ้านไหมคุณยาบอกว่าพี่กรอยู่ดังนั้นเธอจึงรีบบึ่งรถมาหาทันที.....

" สวัสดีค่ะท่านป้า.. วันนี้มีของมาฝากด้วยนะคะ.. ดูนี่สิคะมีองุ่นและลิ้นจี่มาฝากด้วย.. ว่าแต่พี่กรยุ่งอยู่รึเปล่าคะหนูคิดถึ๊งคิดถึง..." พูดจบเธอก็ทำท่าหัวเราะแยะยักไหล่ของตัวเองขึ้นด้วยความตลก.. ก็คนมันคิดถึงนี่นา.. ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวันมันก็ต้องคิดถึงกันบ้างสิ...

" อยู่ในห้องทำงานน่ะหนูกาน.. ถือมาอีกแล้วนะ..ดูสิมีแต่ลูกงามๆทั้งนั้น..."

" งามเหมือนท่านป้าค่ะ.. และหวานด้วย.. ถ้าอย่างนั้นหนูขอตัวเอาลิ้นจี่กับองุ่นไปฝากพี่กรก่อนนะคะ.. วันนี้อยู่ได้ไม่นานเพราะจะต้องเข้าโกดังด้วย...." เธอไม่ได้นำเข้าผลไม้อย่างเดียวนะ เธอยังนำเข้าเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้อีก.. ส่วนเครื่องสำอางค์เธอไม่กล้านำเข้าเพราะถ้าเกิดมีปัญหาขึ้นมามีคนร้องเรียนขึ้นมาเธอถูกฟ้องขึ้นมาล่ะก็.. ล้มละลายแน่นอน.. ดังนั้นเธอจึงเลือกนำเข้าพวกผลไม้ทั้งสด อบแห้ง แช่อิ่มและเสื้อผ้าข้าวของเครื่องใช้พอ.. เพียงแค่นี้เธอก็มีเงินถุงเงินถังแล้วและยังเหลือแบ่งให้แม่ของเธออีก...

" ตามสบายๆ.. ถ้าอยากได้อะไรก็เรียกเด็กเอาละกันนะหนูกาน..."  

"หนูอยากได้พี่กร.. หนูจะเรียกใครได้บ้างคะ.. ฮ่าๆๆ" พูดจบเธอก็ถึงกับหัวเราะออกมาด้วยความเขินอาย.. เธอนี่นะปากเนี่ยเก็บไม่เคยอยู่เลย.. คิดอะไรก็พูดออกไปตลอด.. คนอื่นเขาก็รู้หมดน่ะสิว่าเธอน่ะคลั่งรักพี่กร.... อยู่ฝ่ายเดียว.. เฮ้อ.. พูดแล้วก็เศร้าเพราะจนป่านนี้แล้วพี่กรยังไม่ยอมรับรักเธอเลย.. เธอพูดกับพี่กรออกจะบ่อยว่าเธอรักพี่กร เธออยากจะแต่งงานกับพี่กร... แต่พี่กรนี่สิยังนิ่งเงียบทำตัวราวกับรูปปั้นเทพเจ้าหน้าหล่ออยู่ได้.. คอยดูเถอะถ้ายังขืนเล่นตัวไปอีกแบบนี้นะเธอจะ... เธอจะอะไรดี.. ไม่เอาๆเธอไม่กล้าพูดหรอกว่าเธอจะเลิกรักพี่กรเพราะเธอทำไม่ได้.. ไม่มีทางทำได้แน่นอน... ช่างมันเถอะไปดีกว่า...

" หึหึหึ.. เด็กคนนี้นี่.. ไปๆอย่าดื้อให้มากนักเดี๋ยวจะโดนคุณกรดุเอา..." เธอน่ะรักหนูกานราวกับเป็นลูกของตัวเองเลยก็ว่าได้.. แม่ของหนูกานน่ะคือเพื่อนสนิทของเธอเอง.. เอมอรกับเธอรู้จักกันมานานแล้วตั้งแต่สมัยยังสาวๆ เอมอรเคยช่วยเหลือเธอตอนที่เธอถูกเพื่อนต่างชั้นแกล้ง แต่เสียดายอยู่ๆเอมอรก็ต้องย้ายโรงเรียนไปอยู่ที่อื่นทำให้เธอทั้งสองคนจึงขาดการติดต่อจนมาวันหนึ่ง.. วันที่เอมอรมากับสามีนั่นคือพ่อของหนูกาตเธอจึงได้พบและคุยกับเอมอรอีกครั้งและหลังจากนั้นพวกเธอสองคนก็คุยกันมาตลอดจนพวกเธอทั้งสองคนตั้งท้องลูกสาวและด้วยความที่เธอนั่นรู้สึกถูกชะตากับหนูกานเธอจึงเผลอพูดออกไปว่าถ้าโตขึ้นไปจะให้หนูการกับคุณกรหมั้นและแต่งงานกัน.. ตอนนั้นเธอจำได้ว่าหนูกานพึ่งจะ10ขวบเองส่วนคุณกรก็น่าจะ15ปีได้.. และเมื่อคุณกรมีแฟนเรื่องนี้ก็ถูกพับเก็บลงไปทันที.. จนมาวันหนึ่งวันที่คุณกรลูกชายของเธอถูกหักอกเข้าให้.. คุณชายถึงกับทำเรื่องขอไปเรียนต่อที่ต่างประเทศทันที.. และพอครบกำหนดกลับหนูกานก็กลับมาเรียกร้องสิทธิ์กับเรื่องที่เธอเคยพูดไปเมื่อครั้งที่ทั้งสองคนยังเด็ก.. เธอก็ดีใจนะที่จะได้หนูกานมาเป็นลูกสะใภ้.. แต่คุณกรนี่สิ.. ไม่มีทีท่าว่าจะสนใจหนูกานเลยสักนิดเวลาหนูกานมาหาก็ชอบทำหน้าเบื่อโลกบ้าง ดุหรือบ่นหนูกานแรงๆบ้าง.. ถ้าเป็นคนอื่นก็คงจะร้องไห้ขี้หมูกโป้งไปแล้วและไม่มาเหยียบที่นี่อีก.. แต่สำหรับหนูกานคือไม่ใช่.. หนูกานเป็นคนเสมอต้นเสมอปลายหนูปลายถือคติที่ว่า ผู้ชายด่าคือผู้ชายรัก แต่เธอไม่รู้หรอกว่าสำหรับคุณกรลูกชายเธอนั้นด่าคือด่า หรือว่าด่าคือรักกันแน่... เอาเป็นว่าเธอหวังว่าสักวันคุณกรจะเห็นใจหนูกานบ้าง....

ก๊อกๆๆๆ

" ขออนุญาตค่ะพี่กร... กานมีผลไม้มาฝากพี่กรค่ะ พี่กรทานเลยไหม?"  

ธันยกานต์รีบบอกเจตจำนงของตัวเองทันทีเพราะถ้าเธอไม่บอกมีหวังพี่กรคงจะดุเธอแน่ๆ.. ดุกว่าน้องหมาก็คือพี่กรนี่แหละ.. ขยันดุเธอซะเหลือเกิน.. 

" มาทำไม? ว่างนักหรือยังไงกัน..."  

ทินกรละสายตาจากเอกสารของเขาละมองมายัง ธันยกานต์ด้วยสายแต่ที่แสดงออกมาให้เห็นว่าเขานั้นรำคาญสาวเจ้ามากแค่ไหน.. ไม่รู้จะมาอะไรได้ทุกวี่ทุกวันงานการไม่รู้จักทำเลยรึงไงกัน....

" ไม่ว่างค่ะแต่มันคิดถึงพี่กรนี่นา... ทนคิดถึงไม่ไหวก็เลยรีบมาหาให้มันกระชุ่มกระชวยหัวใจจะได้มีแรงไปทำงานต่อยังไงล่ะคะ.. พี่กรไม่คิดถึงกานบ้างเหรอคะ? กานน่ะคิดถึ๊งคิดถึงพี่กร... วันไหนไม่ได้เห็นหน้าพี่กรนะ.. กานล่ะนอนไม่หลับเลยทีเดียว... ดีที่กานพอมีรูปพี่กรในมือถืออยู่บ้างมันเลยทำให้หายเหงาขึ้นมาบ้างเวลาที่กานไม่ได้เจอพี่กร..."  

ทินกรถึงกับตกใจในสิ่งที่ได้ยินทันที... เด็กคนนั้นถึงกับมีรูปเขาเอาไว้ในมือถือเลยอย่างนั้นหรอ? ทำตัวเหมือนกับตัวเองเป็นโรคจิตยังไงยังงั้น...

ครืด.... ตึกตึกตึก...

"เอามือถือมา..."  

"ไม่ให้ค่ะจ้างให้กานก็ไม่ให้หรอก..." ธันยกานต์รีบถอยหลังหนีพี่กรทันที.. ใครจะยอมให้กันเล่าไม่มีทางหรอก..

"เอามา..."  

ธันยกานต์รีบวิ่งหนีทันทีเธอพยายามวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้..แต่สุดท้ายมันก็ยังไม่ทันขายาวๆของพี่กร...

หมับ!!!

ทินกรรีบคว้าเอวของธันยกานต์เอาไว้พร้อมกับรีบใช้มือของเขาล้วงเข้าไปในกระเป๋าหรูราคาแพงและควานหามือถือของธันยกานต์ทันที....

คริคริ...

ทินกรถึงกับต้องขมวดคิ้วทันทีเขาไม่เข้าใจว่าธันยกานต์ หัวเราะทำไม...

" แหม.. อยากกอดกานก็ไม่บอก.. แกล้งทำเป็นมาขึ้นเสียงและแกล้งหามือถือของกาน.. ขอดีๆก็ได้นี่คะไม่เห็นต้องสร้างเรื่องโกหกขึ้นมาเลย....." ธันยกานต์ถึงกับหัวเราะออกมาด้วยความชอบใจ.. เธอรู้ว่าพี่กรน่ะหามือถือของเธอจริงๆคงจะอยากลบรูปของเขาแต่มีเหรอเธอจะยอมเธอต้องหาวิธีที่จะทำให้พี่กรล้มเลิกความคิดนั้นโดยการแอบอ้างว่าพี่กรต้องการกอดเธอยังไงล่ะ...

ทินกรถึงกับตกใจในสิ่งที่เขาทำและคำพูดที่ธันยกานต์พูดเมื่อเขาตั้งสติได้เขาก็รีบปล่อยเอวคอดและร่างที่สมส่วนของธันยกานต์ทันที....

"ลบออกซะ แล้วก็ออกไปได้แล้วน่ารำคาญ.. เธอรู้ไหมว่าเธอเป็นผู้หญิงที่สุดแสนจะน่ารำคาญที่สุด... ออกไปได้แล้ว" ทินกรรีบกลบเกลื่อนความอายของเขาด้วยการไล่เด็กคนนั้นออกจากห้องของเขาทันที... 

ฮ่าๆๆ

" ไปค่ะๆ ไปแล้ว.. ไม่ต้องเขินนะคะ.. กานไปแล้ว..ยังไงอย่าลืมทานแก้วมังกรด้วยนะคะหวานอร่อยมาก กานชิมมาแล้วตั้งหลายลูก ถ้าอยากทานลิ้นจี่ก็อยู่ด้านนอกนะคะกานไปแล้วนะคะอย่ามัวแต่คิดถึงอ้อมกอดเมื่อกี้ที่พี่กรมอบให้กานนะคะ.. ไปแล้วนะคะ คิดถึงพี่กรม๊ากมากนะคะ.." ธันยกานต์ส่งจูบให้กับพี่กรไปหนึ่งที.. เธอละชอบที่สุดตอนที่พี่กรทำตัวเขินแบบนี้.. น่ารักจะตายไป...

แกร๊ก..... 

เมื่อประตูห้องทำงานปิดลงเขาถึงกับต้องถอนหายใจออกมาให้ความวุ่นวายที่ธันยกานต์พึ่งจะสร้างขึ้นมา.... เขาไม่เคยรำคาญใครมากๆเท่ากับธันยกานต์มาก่อนเลยก็ว่าได้....