ยินดีที่ได้รู้จัก..

ธันยกานต์ได้แต่จมอยู่ในความคิดของตัวเองมาหลายวันนับตั้งแต่วันที่เธอเห็นพี่กรกับผู้หญิงคนหนึ่ง.. ผู้หญิงคนนั้นดูคุ้นมากมากเสียจนเธอคิดว่าเธอและคุณยาต้องรู้จักเป็นแน่... ไม่ได้การล่ะเธอต้องรู้ให้ได้...

ธันยกานต์มาหาคุณยาที่บ้านโดยที่เธอได้โทรมาถามก่อนแล้วว่าคุณยาอยู่บ้านหรืออยู่ที่ทำงานซึ่งคุณยาบอกว่าคุณยาพึ่งถึงบ้านเธอเลยรีบขับรถออกไปหาคุณยาทันที....

" มาแล้วเหรอกาน ว่าแต่มีอะไรจะคุยกับยาเหรอ?" วันนี้เธอรู้สึกว่าเพื่อนของเธอดูแปลกๆไปไม่เหมือนกานคนที่เธอเคยรู้จักเพราะวันนี้กานดูมีสีหน้าเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด.. ซึ่งใบหน้าแบบนี้เธอไม่ได้เห็นมานานมากแล้ว...

" คุณยาคะกานมีอะไรจะถามคุณยาหน่อย.. คุณยาพอจำหน้าแฟนคนเก่าของพี่กรได้ไหมคะ?"  

ธันยกานต์ไม่รอช้าเธอรีบถามคุณยาออกไปทันทีเพราะเธอจำเป็นต้องรู้ให้ได้.. เรื่องนี้มันกวนจิตใจเธอมาหลายวันแล้ว.. เธอนอนแทบจะไม่หลับเลยก็ว่าได้ตั้งแต่วันนั้นวันที่เห็นพี่กรเดินควงแขนกับเธอคนนั้น....

" พอจำได้นะ... ว่าแต่กานมีอะไรรึเปล่า..." เธอจำหน้าได้ดีเลยล่ะไม่ใช่แค่พอจำได้.. คนที่ทำให้พี่กรพี่ชายของเธอแทบจะไม่เป็นผู้เป็นคน คำที่ทำให้พี่กรเป็นคนพูดน้อยถามคำตอบคำ คนที่ทำให้พี่กรเป็นคนเย็นชา... ผู้หญิงคนนั้นเธอจำได้ดีเลยล่ะ.. กว่าเธอจะช่วยทำให้พี่ชายของเธอกลับมาเป็นปกติได้มันก็นานหลายเดือนเลยทีเดียวไม่เพียงแค่เธอนะที่ช่วยฉุดพี่กรขึ้นมาจากความเจ็บช้ำและความเศร้าใจ.. แต่กานก็เหมือนกัน กานเป็นคนช่วยพี่กร กานเป็นคนที่ทำให้พี่กรเริ่มพูดมากขึ้นถึงแม้ว่าการพูดของพี่กรมักจะเป็นคำบ่นก็ตาม.. แต่อย่างน้อยพี่ชายของเธอก็พูดเยอะขึ้นเมื่อกานเข้ามา... 

" มีรูปไหมคะ? กานขอดูหน่อย...." เอาวะไหนๆมันก็มาถึงขนาดนี้แล้ว.. เธอต้องรู้เธอต้องเห็น.. 

" ได้สิน่าจะพอมีรู้สักใบสองใบหลงเหลืออยู่.. ขึ้นไปด้วยกันสิ.."  

หมับ!!!

ทิติยากรจับข้อมือของกานเอาไว้พร้อมกับจับจูงพาขึ้นไปยังห้องนอนด้านบนของตัวเองทันที.. เธอเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าทำไมกานถึงมาถามเธอเรื่องนี้....

~~~~~

สองสาวช่วยกันสอดส่องมองหารูปที่น่าสงสัยแและในที่สุด....

" นี่ไง..เจอแล้ว.. อะ.. คนนี้แหละ.. แต่ว่ายาจำชื่อไม่ได้ยนะกาน.. จำไม่ได้จริงๆ.. ว่าแต่... กานมีอะไรรึเปล่า? มีอะไรใช่ไหม? กานพอจะเล่าให้ยาฟังได้ไหม?" เธอไม่อยากเห็นหน้าแบบนี้ของกานเลย.. ใบหน้าของกานเหมาะกับรอยยิ้มมากที่สุด.. ใบหน้าที่แสดงออกมาถึงความกังวล หวาดกลัว และเคร่งเครียดแบบนี้.. เธอไม่ชอบเลย...

" คือว่า... เมื่อหลายวันก่อนกานไปเจอพี่กรกับผู้หญิงคนนึงมาค่ะคุณยา.. กานรู้สึกคุ้นหน้าเป็นอย่างมากแต่กานเองก็ไม่ค่อยแน่ใจนักว่ากานเคยเห็นผู้หญิงคนนั้นที่ไหน.. ไม่เพียงแค่เขาจะเกาะแขนพี่กรเอาไว้แน่นนะคะ... แต่รอยยิ้มของพี่กร... รอยยิ้มที่กานไม่เคยจะเห็นสักครั้ง.. รอยยิ้มแบบนั้น.. พี่กรมอบให้ผู้หญิงคนนั้นค่ะ.. มันเลยทำให้กานอยากรู้เหมือนกันว่าผู้หญิงคนนั้นคือใครกันแน่.. ตอนแรกกานคิดว่าน่าจะเป็นเพื่อน.. แต่เพื่อนกันไม่น่าจะเกาะแขนแบบนี้..และรอยยิ้มอีกต่างหาก.. รอยยิ้มที่แสดงออกมาถึงความดีใจและความใส่ใจ... มันเลยทำให้กาน... กลัวค่ะ.. กานเลยมาถามคุณยา..."  

ใบหน้าที่ดูคล้ายจะร้องไห้ของกานทำให้ทิติยากรต้องรบลุกขึ้นไปกอดเพื่อนของเธอเอาไว้... และสุดท้าย.. กานก็ร้องไห้จริงๆ... เธอไม่ชอบเลย...

" กาน... ไม่เอาไม่ร้องเดี๋ยวยาจะร้องตาม... เราไปดูให้แน่ใจเลยเอาไหม... ขอยาดูก่อนว่าผู้หญิงคนนั้นทำอะไรที่ไหน.. แล้วเราไปลุยกันเลยนะ... กานจ๋า.. ไม่ร้องน๊าคนดีของยา.. นะคะที่รัก.. ไม่ร้องน๊า..." เธอไม่ชอบน้ำตาของกานเลย.. เธอไม่อยากจะเห็นเลยสักนิดกานเป็นผู้หญิงที่ร้องไห้แทบจะนับครั้งได้... แต่ครั้งนี้ดูเหมือนว่ากานจะหมดความอดทนเข้าให้.. พี่กรนะพี่กร.. ทำไมถึงทำนิสัยแบบนี้เนี่ย....

~~~~~

Sarinya Restaurant

สองสาวก้าวเข้ามาในร้านอาหารที่ขนาดปานกลางไม่ใหญ่และไม่เล็กเกินไป.. แต่ดูแล้วเจ้าของน่าจะใช้เงินลงทุนเยอะอยู่เหมือนกันนะที่มาเปิดที่นี่ และไหนจะการตกแต่งและทำเลอีก... เดือนนึงค่าเช่าไม่น่าจะต่ำกว่าสามหมื่นได้.. 

ธันยกานต์รู้สึกร้อนรุ่มในใจอย่างบอกไม่ถูก.. ร่างกายของเธอรู้สึกว่ามันกระสับกระส่ายร้อนรน... มือไม้ของเธอไม่รู้ว่าจะเอาไปเก็บไว้ตรงไหน.. เธอกลัวมากเธอกังวลด้วย.. ไม่รู้สิเธอบอกไม่ถูกเลย...

ตึกตึกตึกตึก.....

เสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะที่คุ้นเคยมันทำให้สองสาวถึงกับหันมามองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมาย.. 

ทิติยากรจูงมือที่เย็นเฉียบของกานไปยังทิศทางของเสียงหัวเราะและเสียงพูดคุยที่สุดแสนจะคุ้นเคยทันที....

" อ้าว.. พี่กรนี่เอง... ว่าแล้วเชียวยาได้ยินเสียงคับคล้ายคับคลาว่าเหมือนพี่ชายของยา.. แล้วก็ใช่จริงๆซะด้วย... ว่าแต่.. มีอะไรกันหรอคะทำไมหัวเราะมีความสุขกันจัง... อ๋อยาของนั่งด้วยคนนะคะ... หวังว่าพี่กรกับ.... คุณชื่ออะไรคะ?ยาจะได้เรียกถูก..." ตอนนี้เธอเองก็ไม่ขอทนแล้วนะ ทำไมพี่กรถึงเป็นคนแบบนี้เนี่ย....

" อ๋อสวัสดีค่ะน้องยา.. น้องยาจำพี่ได้ไหมคะ.. พี่เจี๊ยบไงค่ะ.. เชิญนั่งด้วยกันก็ได้นะคะที่นี่ร้านของพี่เอง..." ศรินยาตอบด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มทันที.. เธอจำน้องยาได้ส่วนอีกคนเธอไม่แน่ใจนักว่าใช่เพื่อนสนิทของน้องยารึเปล่าเพราะดูสวยและดูดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนเยอะเลย....

" อ๋อ... คุณนี่เอง.. คนที่ทิ้งพี่กรไป.. งั้น.. ยาขอเสียมารยาทนะคะ... มาค่ะว่าที่พี่สะใภ้ของยามานั่งตรงนี้.. คนเป็นคู่หมั้นกันต้องนั่งใกล้ๆคู่หมั้นของตัวเองสิ.. มาเร็วสิกาน.. ไม่ต้องเขินๆ คนกันเองทั้งนั้น.. จริงไหมคะคุณเจี๊ยบ.. " จะมาทำแบบนี้กับเพื่อนของเธอไม่ได้เธอไม่ยอม.. คนอะไรทิ้งเขาไปแล้วยังจะหน้าด้านหน้าทนวกกลับมาหาเขาอีก...

" อ๋อ.. เชิญค่ะๆ อยากจะสั่งอะไรไหมคะเดี๋ยวพี่จะไปเรียกเด็กมารับออเดอร์ให้.. "  

" ก็ดีค่ะ.. กาน.. ตัวเองอยากกินอะไรอ่ะ.. ปูผัดผงกะหรี่ไหม.. ไม่ได้กินนานแล้ว... ยาอยากกิน..." วันนี้เธอรู้ว่าเพื่อนของเธอสงบปากสงบคำเป็นพิเศษ ไม่รู้เพราะกำลังตกใจหรือว่ากำลังเสียใจกันแน่....

" กานยังไงก็ได้ค่ะคุณยา.. แล้วแต่เลยกานทานได้หมด กานเป็นคนทานง่ายอยู่ง่ายคุณยาก็รู้..."  

ธันยกานต์ใช้เวลาอยู่พอสมควรที่จะรวบรวมสมาธิและความกล้าให้เธอกลับมาเป็นธันยกานต์คนเดิม... ตอบตามตรงเธอตกใจนะ.. และดูเหมือนว่าตอนนี้พี่กรเริ่มจะไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมากเสียด้วย.. ที่ไม่สบอารมณ์คงเป็นเพราะการมาของเธอและของคุณยาเป็นแน่... แต่แล้วยังไงกันเธอเป็นคู่หมั้นคู่หมายของพี่กรฉะนั้นเธอมีสิทธิ์ที่จะมาแสดงตัวตน...

อาหารมื้อนี้ดูเหมือนจะเงียบเป็นพิเศษจะมีก็แค่เสียงการแนะนำอาหารต่างๆของเจ้าของร้านที่เคยเป็นอดีตแฟนเก่าของพี่กร.. และกิริยามารยาทของคุณพี่เจี๊ยบนั้นมันก็ทำให้เธอไม่กล้าที่กระแนะกระแหนออกมา.. จะมีก็แค่คุณยาที่พยายามกระแนะกระแหนคุณพี่เจี๊ยบ... เธอไม่รู้สิเธอดูเหมือนนางร้ายในสายตาของคนอื่นและของพี่กรแน่ถ้าเธอพูดหรือทำอะไรออกไป.. ดังนั้นเธอจึงขอนั่งเงียบไปก่อนก็แล้วกัน.....