เหงา...

จากวันนั้นวันที่เธอนำของที่ท่านป้าให้เธอในฐานะว่าที่ลูกสะใภ้ไปคืนมันก็ล่วงเลยเข้าไปสองอาทิตย์แล้ว.. จะว่าไปเธอเองก็รู้สึกเหงาอยู่เหมือนกันแต่เธอต้องทำให้ได้.. เธอต้องตัดใจจากเขาให้ได้....

ก๊อกๆๆ

" เชิญค่ะ..." ธันยกานต์หลุดจากภวังค์ความคิดของตัวเองเพราะมีเสียงเคาะประตูดังขึ้นมาขัดจังหวะ..

" คิดถึงจัง... ทำไมกานใจร้ายกับยาจัง.. ไม่แวะไม่โทรหายาเลย.. กานไม่รักยาแล้วเหรอ?.. น้อยใจจัง..." ทิติยากรเปิดประตูออกมาพร้อมกับตำหนิเพื่อนของตัวเองทันที.. เธอได้ยินข่าวจากท่านแม่ว่ากานมาหาและมอบของหมั้นคืนให้กับท่านแม่.. แล้วไหนยังบอกว่าเจ้าของตัวจริงของของหมั้นกลับมาแล้วดังนั้นกานจึงนำของหมั้นมาคืนแก่เจ้าของตัวจริง... เธอเกลียดผู้หญิงคนนั้นมากๆ... ทิ้งพี่ชายของเธอไปแล้วทิ้งไปพร้อมกับบาดแผลที่ใหญ่มาก.. มันใหญ่เสียจนพวกเธอทุกคนเป็นห่วงว่าพี่ชายของเธอจะทนบาดแผลนั้นไม่ไหวและยอมตายเพราะบาดแผลนั่น.. แล้วตอนนี้คืออะไร.. ย้อนกลับมาอีกครั้งพร้อมกับทำให้คนที่ช่วยให้พี่ชายเธอกลับมาพูดคุยและเป็นผู้เป็นคนอีกครั้งต้องเสียใจ.. เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าเธอจะโกรธใครได้มากเท่ากับผู้หญิงคนนั้น...

ธันยกานต์ยิ้มให้คุณยาด้วย