เข้าสู่ระบบแชร์
เกลียด
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-29 01:02:56บทที่เกี่ยวข้อง
ร้ายนักไม่(รัก)ซะเลย ขอคำปรึกษา....
หลังจากวันที่เขาไปส่งธันยกานต์ที่คอนโดเขาก็ตามเฝ้าตามติดสาวน้อยทุกวัน.. จนป่านนี้แล้วธันยกานต์ก็ยังไม่ไปพบท่านแม่กับเขาเลยส่วนท่านแม่นั้นก็ถามเขาทุกวันหาว่าเขาจะปัดความรับผิดชอบ.. เขาเนี่ยนะไม่เลย... มีแต่ธันยกานต์นั่นแหละที่หลบหน้าและหนีเขา.. เขาขับรถมาเฝ้าทั้งที่คอนโดและที่บริษัทเขาไม่เห็นรถของธันยกานต์เลยสักวัน..วันนี้เป็นวันที่เจ็ดแล้วนะที่เขามาเฝ้า.. จนแล้วจนรอดเขาก็ยังไม่เห็นรถหรูคันโปรดของเจ้าตัวขับเข้ามาเลย..." ไปไหนนะกาน.. คอยดูเถอะถ้าพี่เจอเมื่อไรพี่จะตีให้ก้นลายจะจับกดให้จมเตียงเลยคอยดูสิทำไมถึงดื้อนักนะ.. เด็กอะไรเนี่ย..." ปากก็บ่นไปสายตาก็ยังสอดส่องหาคนที่เขามาเฝ้ามอง....ตืด.... ตืด....ทินกรมองดูชื่อของปลายสายที่โทรมาหาเขา... เมื่อเห็นรายชื่อแล้วเขาก็ต้องพ่นลมหายใจออกมายาวๆ เขาไม่ได้รำคาญนะแต่เขานั้น... ไม่รู้สิเขาอธิบายไม่ถูกเหมือนกันว่าตอนนี้เขารู้สึกยังไงกันแน่กับคนปลายสาย..." ว่ายังไงเจี๊ยบ.. มีอะไรรึเปล่า...""กรว่างไหม.. มาหาเราที่xxxหน่อยสิ.. ช่วยมากินข้าวเป็นเพื่อนเราหน่อยเราเหงา...." " อืมได้สิ.. " ใจจริงเขาเองก็ไม่ได้เต็มใจที่จะไปนักแต่ในเมื่อคนที่เขารอไม่โ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-29ร้ายนักไม่(รัก)ซะเลย แขกไม่ได้รับเชิญ...
สองสามวันที่ผ่านมาทินกรใช้เวลากับตัวเองและคิดในสิ่งที่ศรันทร์ได้พูดกับเขาเกี่ยวกับความรู้สึกระหว่างเขาและกานแถมพ่วงด้วยเรื่องของเจี๊ยบอีก.. เอาตรงๆเขาไม่ได้รักเจี๊ยบในเชิงชู้สาวแล้ว..เขาแค่รู้สึกที่ได้เจอเจี๊ยบอีกครั้งแต่สำหรับกานนั้น.. เขารู้สึกแค่ว่าตั้งแต่วันแรกที่กานมาถอนหมั้นเขามันทำให้ชีวิตของเขาเหงามากๆ เขารู้สึกเหมือนกับว่าชีวิตเขามันขาดอะไรไปสักอย่าง... เสียงหัวเราะและคำพูดที่ชวนให้เขาต้องอมยิ้มเสมอเวลาที่กานพูดออกมา.. มันหายไปตั้งแต่วันนั้น.. ช่วงแรกเขาไม่ได้คิดอะไรมากนักเพราะบ่อยครั้งที่กานมักจะงอนเขาและเงียบไปสองสามวันแต่แล้วไม่เกินวันที่ห้ากานก็จะกลับมาหาเขามาพูดคุยกับเขาราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเราสองคน... แต่แล้ววันนั้นวันที่กานมาหาหลังจากเกิดเรื่อง... แววตาที่เฉยชาของกาน.. มันทำให้หัวใจของเขารู้สึกว่ามันปวดนึบยังไงบอกไม่ถูก.. จากที่เมื่อก่อนกานมักจะเรียกเขาว่าพี่กร แต่ตอนนี้กานเรียกชื่อเขาว่าคุณชายทินกรและแทนตัวเองว่าฉันไม่แทนตัวเองว่ากานเหมือนเมื่อก่อน.. มันแสดงให้เห็นถึงความห่างเหินระหว่างเขาและกาน.. เขาไม่ชอบเลย รอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่กานเคยมีมันหายไปตั้งแ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-29ร้ายนักไม่(รัก)ซะเลย ช่วยไม่ได้...18+
ธันยกานต์จำใจต้องมาส่งเขาตามที่เขาขอร้อง.. ตอนแรกเธอก็คิดว่าเขาจะเล่นแง่กับเธอเพราะเธอเองก็ไม่รู้ว่าเขาจะหลอกล่ออะไรเธอบ้างแต่อย่างน้อยเขาก็บอกให้เธอมาส่งเขาที่บ้านดังนั้นมันไม่อะไรน่ากลัวทั้งนั้นเพราะว่าที่นี่คือบ้านของเขา.. ไม่ใช่บ้านหลังอื่นหรือว่าคอนโดหรืออะไรก็แล้วแต่ที่เขาแอบซ่อนเอาไว้..." คุณชายคะคุณชาย... ทำไมถึงเป็นคนแบบนี้นะมันไม่น่าจะหลับแต่เขาก็หลับได้.. ไปทำอะไรมาล่ะหึ..." เธอละอยากจะฟาดลงไปกลางหลังแรงๆให้เขาตื่น... มันน่านัก... ไม่รู้ว่ากลางคืนมัวแต่ไปทำอะไรถึงไม่ยอมหลับยอมนอน..." คุณชายคะคุณชาย.. ตื่นได้แล้วค่ะถึงแล้ว.. คุณชาย..." ธันยกานต์เขย่าตัวของเขาเบาๆอยู่นานสองนานแต่เขาก็ดูเหมือนว่าจะไม่ยอมตื่นสักทีไม่รู้ว่าไปอดหลับอดนอนหรือว่าไปโดนอะไรตัวไหนมาถึงได้หลับลึกขนาดนี้.."คุณชายคะคุณชาย.. ถ้ายังไม่ยอมตื่นฉันจะถีบคุณลงจากรถของฉันแล้วจริงๆนะคะ.. คุณชายคุณชะอื้อ...."สิ้นประโยคทินกรก็คว้าท้ายถอยได้รูปของธันยกานต์เข้าหาเขาทันที... ดื้อจริงๆ เก่งซะด้วยจะถีบเขาลงจากรถงั้นเหรอ... แบบนี้คงต้องโดนทำโทษ...จุ๊บ.. จ๊วบ... จ๊วบ...." อื้อ... อื้อ...." ธันยกานต์ที่ไม่ทันได้ตั้งต
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-29ร้ายนักไม่(รัก)ซะเลย ผมรับผิดชอบด้วยความเต็มใจ...
หลังจากสงครามรักระหว่างเขาและธันยกานต์จบลงเขาก็รีบจัดแจงเสื้อผ้าของเขาให้เข้าที่ส่วนเสื้อผ้าของธันยกานต์ไม่จำเป็นต้องใส่ตอนนี้เขารวบรวมเสื้อผ้าของธันยกานต์เอาไว้ในตะกร้าผ้าของเขาเมื่อถึงเวลาเขายกลงไปให้เด็กในบ้านซักคนอื่นจะได้เห็นเสื้อผ้าของธันยกานต์....ทินกรยกตะกร้าผ้าลงออกไปวางที่หน้าประตูห้องของเขาโดยที่เขาไม่สนว่าตอนนี้จะเป็นเวลาดึกดื่นมาแค่ไหนแล้ว.. แต่ในเมื่อเขาต้องการให้คนอื่นรู้ว่าธันยกานต์อยู่กับเขา.. เขาจึงต้องทำแบบนี้...ทินกรเดินกลับมาที่เตียงกว้างของเขาพร้อมกับหาเสื้อยืดสีเทาอ่อนของเขามาจัดแจงสวมใส่ปกปิดร่างกายของธันยกานต์เพื่อไม่ให้ธันยกานต์นั้นหนาวเกินไป..." ยังไงเธอก็ไม่รอดแล้วธันยกานต์.. ยังไงเธอก็ต้องแต่งงานและอยู่กับพี่.. เธอไม่มีทางที่จะหนีพี่ไปไหนได้อีกแล้วและต่อให้เธอมีปีกที่สามารถโบยบินได้.. พี่นี่แหละจะเป็นคนเด็ดปีกนั่นของเธอเอง.. ส่วนพวกผู้ชายที่มันเข้ามาวุ่นวายกับเธอนั้น.. ถ้ามันยังไม่เลิกวุ่นวายอีก... พี่คงจะต้องจัดการขั้นเด็ดขาด... หลับซะนะคนดี.. จุ๊บ..."ทินกรไม่สนใจว่าตอนนี้ธันยกานต์จะรับรู้หรือรับฟังเขารึเปล่า.. แต่สิ่งที่เป็นอยู่ในตอนนี้ก็คือธันยกานต์
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-29ร้ายนักไม่(รัก)ซะเลย บทนำ
"ในเมื่อคุณเป็นคนทิ้งพี่กรไปและไปอยู่กับผู้ชายอีกคนที่คุณอ้างว่าเขาดีกว่าพี่กร... ทำไมคุณไม่อยู่กับเขาไปจนตายไปเลยละ.. คุณจะกลับมาทำไม? จะกลับมาปั่นหัวกร อีกรึไง.. คุณต้องเป็นผู้หญิงแบบไหนกันถึงได้ทำตัวง่ายถึงขนาดนี้..." "หยุดนะกาน... กานไม่มีสิทธิ์มาพูดแบบนี้กับเจี๊ยบนะ.. ขอโทษเจี๊ยบซะ..." " ไม่ขอโทษ... กานไม่ขอโทษ.. ผู้หญิงคนนั้นมีสิทธิ์อะไรมายุ่งกับพี่กร.. มันมีสิทธิ์อะไรอีก.. มันมีสิทธิ์อะไรคะ.. กานต่างหากที่มีสิทธิ์ กานเป็นคู่หมั้นพี่กรนะคะ.. กานมีสิทธิ์..." " พี่ไม่ต้องการที่จะหมั้นกับเธอ.. มีแค่เธอคนเดียวนะกาตที่เป็นคนจัดการเองทุกอย่าง... พี่ไม่ได้ต้องการหมั้นกับเธอเลย.... ไม่ต้องการ!!!" " โอเค... กานเข้าใจแล้วค่ะ.." ทินกรไม่ยอมปล่อยร่างงามไปง่ายๆ... และตอนนี้ร่างงามสุดเย้ายวนก็เริ่มหยุดการทุบตีและประท้วงเขาอย่างช้าๆ... จุ๊บ... จุ๊บ... จ๊วบ... จุ๊บ.... " อื้อ... คุณ.. คุณทำอะไรฉัน... อื้อ.." ตอนนี้ร่างกายของเธอรู้สึกแปลกๆขึ้นมาทันทีหลังจากที่เขามอบจูบครั้งนี้ให้เธอ... มันรู้สึกมึนเมา.. มันรู้สึกว่าร่างกายของเธอมันร้อนๆยังไงก็ไม่รู้... มันบอกไม่ถูกเลย...จุ๊บ... จุ๊บ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-27ร้ายนักไม่(รัก)ซะเลย มาเพราะคิดถึงไง....
วันนี้อากาศดีจังดังนั้นเธอต้องไปหาพี่กรเอ้ย... ไปหาคุณยาซะหน่อย... ออสวัสดีเราชื่อ ธัรยกานต์ เกรียตินิติ ชื่อเช่นชื่อกาน อายุ 26 ปี มีธุรกิจนำเข้าและส่งออกสินค้าไทย-จีน และ จีน-ไทย แต่ไม่ใช่แค่สินค้าจากจีนนะของเกาหลีของเวียดนามก็มี อันไหนที่ว่ากำลังฮิตติดกระแสเธอทำหมดและแต่ถามว่าเก่งภาษาไหม.. หึ ไม่เลยยิ่งจีนนะไม่ได้เลยเธอต้องมีเลขาส่วนตัวที่เก่งภาษาจีนและอังกฤษคอยไปไหนมาไหนด้วยตลอด ไม่เพียงเท่านั้นเธอยังมีเพื่อนสนิทที่สนิทกันมากเขาเป็นถึงท่านหญิงแหนะแต่ท่านหญิงก็ให้เธอเรียกแค่ว่าคุณยา คุณยามีพี่ชายคนนึงชื่อทินกร ท่านชายทินกร.. หล่อ นิ่ง ขรึม.. แต่ตรงสเปคเธอเลยล่ะ ถึงแม้ว่าพี่กรจะติดนิ่งๆคูลๆสักนิดแต่ก็เป็นคนนิสัยดีเลยทีเดียว.. เมื่อก่อนพี่กรเป็นคนพูดเยอะกว่านี้เยอะแต่เริ่มสงวนปากสงวนคำก็ตอนที่โดนแฟนทิ้ง... ทิ้งไม่ทิ้งเปล่ายังหาข้ออ้างที่ทุเรศทุรังเอามาพูดให้พี่กรของเธอเสียใจอีก... มันน่านัก.. น่าตบให้ซิลิโคนแหก..."สวัสดีค่ะท่านป้า... กานซื้อแก้วมังกร ฝรั่งแล้วก็สาลีมาฝากค่ะ.. สาลีส่งมาจากจีนแก้วมังกรของบ้าเรา ฝรั่งก็มาจากบ้านเราค่ะ.. หนูสั่งแค่สาลีลูกสวยๆมาฝากท่านป้าค่ะ พรุ่งนี้หรือ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-27ร้ายนักไม่(รัก)ซะเลย สิ่งที่กานไม่รู้....
ทินกรพูดคุยกับท่านแม่อยู่สักพักและเขาก็ขอตัวขึ้นไปข้างบนห้องของเขาทันที.. ทินกรรีบจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อที่เขาจะออกไปทำธุระข้างนอกอีกครั้ง จากที่พึ่งกลับเข้ามาได้ยังไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเขาก็ต้องออกไปอีกครั้ง.. เพราะสิ่งที่เขาทำกับเพื่อนสนิทมันเกิดปัญหานิดหน่อย..." อืม.. กำลังจะไป.. ฝากคุมสถานการณ์ไว้ก่อนก็แล้วกันนะ.. " เขารีบเหยียบคันเร่งของรถด้วยความเร็ว.. ความชำนาญในการขับขี่ทำให้เขาไม่จำเป็นต้องกลัวอะไรมากนัก ไหนจะรถและถนนที่คุ้นชินอีก.. ยังไงก็ไม่มีอุบัติเหตุเกิดขึ้นกับเขาอย่างแน่นอน...~~~~" ไง... ทำไมถึงเป็นแบบนี้.." ประโยคแรกที่ทินกรทักเพื่อนสนิทของเขาขึ้นมามันแค่นี้เองจริงๆ...." มีคนส่งสายเข้ามาในสายการผลิต.. แต่โชคดีที่มันทำอะไรได้ไม่มากเพราะคนของกูบอกว่ายาล็อตนี้มันมีกลิ่น.. ปกติมันจะไม่มีกลิ่นและสี.. แต่คนของกูที่คอยตรวจยามันบอกว่ารอบนี้มีกลิ่นมันเลยรีบขึ้นไปปิดเครื่อง.. และพอมันเอาส่วนผสมของยาล็อตนี้มาตรวจมันเหมือนมีคนเพิ่มกลิ่นลงไป ละสีที่มันใส่ลงไปอีกทุกทีงานของเรามันไม่มีสีไม่มีกลิ่นแต่นี่.. มึงดูไอ้คุณชาย.. มึงเห็นไหมเม็ดยาขนาดเท่ากันแต่ว่าสี.. จากที่มันควรจะเป็นส
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-27ร้ายนักไม่(รัก)ซะเลย น่ารำคาญ...
วันแล้ววันเล่าที่กานแวะมาหาพี่กรและท่านป้าทุกครั้งที่เธอมาเธอมักจะหอบหิ้วข้าวของมาฝากเสมอ.. ครั้งนี้เธอได้องุ่นเล็บมือนางสดๆหวานๆมาก และไหนจะมีลิ้นจี่จักรพรรดิ์ลูกโตๆสีสวยๆมาฝากอีกหนึ่งกระเช้าใหญ่.. เธอถามคุณยาแล้วว่าพี่กรอยู่บ้านไหมคุณยาบอกว่าพี่กรอยู่ดังนั้นเธอจึงรีบบึ่งรถมาหาทันที....." สวัสดีค่ะท่านป้า.. วันนี้มีของมาฝากด้วยนะคะ.. ดูนี่สิคะมีองุ่นและลิ้นจี่มาฝากด้วย.. ว่าแต่พี่กรยุ่งอยู่รึเปล่าคะหนูคิดถึ๊งคิดถึง..." พูดจบเธอก็ทำท่าหัวเราะแยะยักไหล่ของตัวเองขึ้นด้วยความตลก.. ก็คนมันคิดถึงนี่นา.. ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวันมันก็ต้องคิดถึงกันบ้างสิ..." อยู่ในห้องทำงานน่ะหนูกาน.. ถือมาอีกแล้วนะ..ดูสิมีแต่ลูกงามๆทั้งนั้น..."" งามเหมือนท่านป้าค่ะ.. และหวานด้วย.. ถ้าอย่างนั้นหนูขอตัวเอาลิ้นจี่กับองุ่นไปฝากพี่กรก่อนนะคะ.. วันนี้อยู่ได้ไม่นานเพราะจะต้องเข้าโกดังด้วย...." เธอไม่ได้นำเข้าผลไม้อย่างเดียวนะ เธอยังนำเข้าเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้อีก.. ส่วนเครื่องสำอางค์เธอไม่กล้านำเข้าเพราะถ้าเกิดมีปัญหาขึ้นมามีคนร้องเรียนขึ้นมาเธอถูกฟ้องขึ้นมาล่ะก็.. ล้มละลายแน่นอน.. ดังนั้นเธอจึงเลือกนำเข้าพ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-27
บทล่าสุด
ร้ายนักไม่(รัก)ซะเลย ผมรับผิดชอบด้วยความเต็มใจ...
หลังจากสงครามรักระหว่างเขาและธันยกานต์จบลงเขาก็รีบจัดแจงเสื้อผ้าของเขาให้เข้าที่ส่วนเสื้อผ้าของธันยกานต์ไม่จำเป็นต้องใส่ตอนนี้เขารวบรวมเสื้อผ้าของธันยกานต์เอาไว้ในตะกร้าผ้าของเขาเมื่อถึงเวลาเขายกลงไปให้เด็กในบ้านซักคนอื่นจะได้เห็นเสื้อผ้าของธันยกานต์....ทินกรยกตะกร้าผ้าลงออกไปวางที่หน้าประตูห้องของเขาโดยที่เขาไม่สนว่าตอนนี้จะเป็นเวลาดึกดื่นมาแค่ไหนแล้ว.. แต่ในเมื่อเขาต้องการให้คนอื่นรู้ว่าธันยกานต์อยู่กับเขา.. เขาจึงต้องทำแบบนี้...ทินกรเดินกลับมาที่เตียงกว้างของเขาพร้อมกับหาเสื้อยืดสีเทาอ่อนของเขามาจัดแจงสวมใส่ปกปิดร่างกายของธันยกานต์เพื่อไม่ให้ธันยกานต์นั้นหนาวเกินไป..." ยังไงเธอก็ไม่รอดแล้วธันยกานต์.. ยังไงเธอก็ต้องแต่งงานและอยู่กับพี่.. เธอไม่มีทางที่จะหนีพี่ไปไหนได้อีกแล้วและต่อให้เธอมีปีกที่สามารถโบยบินได้.. พี่นี่แหละจะเป็นคนเด็ดปีกนั่นของเธอเอง.. ส่วนพวกผู้ชายที่มันเข้ามาวุ่นวายกับเธอนั้น.. ถ้ามันยังไม่เลิกวุ่นวายอีก... พี่คงจะต้องจัดการขั้นเด็ดขาด... หลับซะนะคนดี.. จุ๊บ..."ทินกรไม่สนใจว่าตอนนี้ธันยกานต์จะรับรู้หรือรับฟังเขารึเปล่า.. แต่สิ่งที่เป็นอยู่ในตอนนี้ก็คือธันยกานต์
ร้ายนักไม่(รัก)ซะเลย ช่วยไม่ได้...18+
ธันยกานต์จำใจต้องมาส่งเขาตามที่เขาขอร้อง.. ตอนแรกเธอก็คิดว่าเขาจะเล่นแง่กับเธอเพราะเธอเองก็ไม่รู้ว่าเขาจะหลอกล่ออะไรเธอบ้างแต่อย่างน้อยเขาก็บอกให้เธอมาส่งเขาที่บ้านดังนั้นมันไม่อะไรน่ากลัวทั้งนั้นเพราะว่าที่นี่คือบ้านของเขา.. ไม่ใช่บ้านหลังอื่นหรือว่าคอนโดหรืออะไรก็แล้วแต่ที่เขาแอบซ่อนเอาไว้..." คุณชายคะคุณชาย... ทำไมถึงเป็นคนแบบนี้นะมันไม่น่าจะหลับแต่เขาก็หลับได้.. ไปทำอะไรมาล่ะหึ..." เธอละอยากจะฟาดลงไปกลางหลังแรงๆให้เขาตื่น... มันน่านัก... ไม่รู้ว่ากลางคืนมัวแต่ไปทำอะไรถึงไม่ยอมหลับยอมนอน..." คุณชายคะคุณชาย.. ตื่นได้แล้วค่ะถึงแล้ว.. คุณชาย..." ธันยกานต์เขย่าตัวของเขาเบาๆอยู่นานสองนานแต่เขาก็ดูเหมือนว่าจะไม่ยอมตื่นสักทีไม่รู้ว่าไปอดหลับอดนอนหรือว่าไปโดนอะไรตัวไหนมาถึงได้หลับลึกขนาดนี้.."คุณชายคะคุณชาย.. ถ้ายังไม่ยอมตื่นฉันจะถีบคุณลงจากรถของฉันแล้วจริงๆนะคะ.. คุณชายคุณชะอื้อ...."สิ้นประโยคทินกรก็คว้าท้ายถอยได้รูปของธันยกานต์เข้าหาเขาทันที... ดื้อจริงๆ เก่งซะด้วยจะถีบเขาลงจากรถงั้นเหรอ... แบบนี้คงต้องโดนทำโทษ...จุ๊บ.. จ๊วบ... จ๊วบ...." อื้อ... อื้อ...." ธันยกานต์ที่ไม่ทันได้ตั้งต
ร้ายนักไม่(รัก)ซะเลย แขกไม่ได้รับเชิญ...
สองสามวันที่ผ่านมาทินกรใช้เวลากับตัวเองและคิดในสิ่งที่ศรันทร์ได้พูดกับเขาเกี่ยวกับความรู้สึกระหว่างเขาและกานแถมพ่วงด้วยเรื่องของเจี๊ยบอีก.. เอาตรงๆเขาไม่ได้รักเจี๊ยบในเชิงชู้สาวแล้ว..เขาแค่รู้สึกที่ได้เจอเจี๊ยบอีกครั้งแต่สำหรับกานนั้น.. เขารู้สึกแค่ว่าตั้งแต่วันแรกที่กานมาถอนหมั้นเขามันทำให้ชีวิตของเขาเหงามากๆ เขารู้สึกเหมือนกับว่าชีวิตเขามันขาดอะไรไปสักอย่าง... เสียงหัวเราะและคำพูดที่ชวนให้เขาต้องอมยิ้มเสมอเวลาที่กานพูดออกมา.. มันหายไปตั้งแต่วันนั้น.. ช่วงแรกเขาไม่ได้คิดอะไรมากนักเพราะบ่อยครั้งที่กานมักจะงอนเขาและเงียบไปสองสามวันแต่แล้วไม่เกินวันที่ห้ากานก็จะกลับมาหาเขามาพูดคุยกับเขาราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเราสองคน... แต่แล้ววันนั้นวันที่กานมาหาหลังจากเกิดเรื่อง... แววตาที่เฉยชาของกาน.. มันทำให้หัวใจของเขารู้สึกว่ามันปวดนึบยังไงบอกไม่ถูก.. จากที่เมื่อก่อนกานมักจะเรียกเขาว่าพี่กร แต่ตอนนี้กานเรียกชื่อเขาว่าคุณชายทินกรและแทนตัวเองว่าฉันไม่แทนตัวเองว่ากานเหมือนเมื่อก่อน.. มันแสดงให้เห็นถึงความห่างเหินระหว่างเขาและกาน.. เขาไม่ชอบเลย รอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่กานเคยมีมันหายไปตั้งแ
ร้ายนักไม่(รัก)ซะเลย ขอคำปรึกษา....
หลังจากวันที่เขาไปส่งธันยกานต์ที่คอนโดเขาก็ตามเฝ้าตามติดสาวน้อยทุกวัน.. จนป่านนี้แล้วธันยกานต์ก็ยังไม่ไปพบท่านแม่กับเขาเลยส่วนท่านแม่นั้นก็ถามเขาทุกวันหาว่าเขาจะปัดความรับผิดชอบ.. เขาเนี่ยนะไม่เลย... มีแต่ธันยกานต์นั่นแหละที่หลบหน้าและหนีเขา.. เขาขับรถมาเฝ้าทั้งที่คอนโดและที่บริษัทเขาไม่เห็นรถของธันยกานต์เลยสักวัน..วันนี้เป็นวันที่เจ็ดแล้วนะที่เขามาเฝ้า.. จนแล้วจนรอดเขาก็ยังไม่เห็นรถหรูคันโปรดของเจ้าตัวขับเข้ามาเลย..." ไปไหนนะกาน.. คอยดูเถอะถ้าพี่เจอเมื่อไรพี่จะตีให้ก้นลายจะจับกดให้จมเตียงเลยคอยดูสิทำไมถึงดื้อนักนะ.. เด็กอะไรเนี่ย..." ปากก็บ่นไปสายตาก็ยังสอดส่องหาคนที่เขามาเฝ้ามอง....ตืด.... ตืด....ทินกรมองดูชื่อของปลายสายที่โทรมาหาเขา... เมื่อเห็นรายชื่อแล้วเขาก็ต้องพ่นลมหายใจออกมายาวๆ เขาไม่ได้รำคาญนะแต่เขานั้น... ไม่รู้สิเขาอธิบายไม่ถูกเหมือนกันว่าตอนนี้เขารู้สึกยังไงกันแน่กับคนปลายสาย..." ว่ายังไงเจี๊ยบ.. มีอะไรรึเปล่า...""กรว่างไหม.. มาหาเราที่xxxหน่อยสิ.. ช่วยมากินข้าวเป็นเพื่อนเราหน่อยเราเหงา...." " อืมได้สิ.. " ใจจริงเขาเองก็ไม่ได้เต็มใจที่จะไปนักแต่ในเมื่อคนที่เขารอไม่โ
ร้ายนักไม่(รัก)ซะเลย เกลียด
แสงแดดที่สอดส่องเข้ามาในยามเช้า.. รึเปล่าเธอไม่รู้แต่ที่รู้ก็คือตอนนี้ร่างกายของเธอเหมือนกับถูกงูรัดเอาไว้และร่างกายของเธอมันเจ็บมากๆ เหมือนกับว่าเธอออกกำลังหนักๆแบบหักโหมออกกำลังกายสี่ถึงห้าชั่วโมง.. มันเจ็บมันเมื่อยไปหมด.. เธอบอกไม่ถูกเลย.."โอ้ย... "เสียงโอดโอยของคนในอ้อมกอดทำให้เขาถึงกับเผลอยิ้มออกมา.. เอาเถอะตอนนี้เขาพร้อมฟังคำกล่าวหาแล้ว.. เขาจะไม่เถียงหรือไม่ขอความเห็นใจเลยสักคำ..."ตื่นแล้วเหรอ?"น้ำเสียงแบบนี้.. และลมอุ่นๆที่พ่นมาที่ใบหูของเธอ... หรือว่าเรื่องเมื่อคืน....ธันยกานต์หันกลับไปทางด้านหลังของเธอทันที... เพียงแค่หันกลับไปแก้มของเธอก็ไปโดนเข้ากับจมูกโด่งคมสันของเขา.. และที่บริเวณหน้าท้องของเธอมีอะไรบางอย่างลูบไล้ไปมาเบาๆและมันทำให้เธอถึงกับขนลุก..." หยุดนะ... คุณไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับฉัน.... ปล่อย.. ฉันจะกลับ.. " โชคดีที่อย่างน้อยเธอยังมีเสื้อผ้าติดตัว.. คงจะเป็นเขาที่สวมใส่ให้เธอ.. เพียงแค่คิดเท่านี้มันก็ทำให้เธอถึงกับหน้าแดงคิดไปถึงเรื่องที่มันน่าจะพึ่งเกิดขึ้นระหว่างเขากับเธอ... เธอไม่รู้โดยแน่ชัดว่าเกิดขึ้นยังไงกันแน่.. แต่ที่แน่ๆเธอพอจำได้ว่าเธอถูกเขาฟาดลงม
ร้ายนักไม่(รัก)ซะเลย ขอโทษที่ทำแบบนี้....18+
เสียงโวยวายของธันกานต์ดังลั่นไปทั่วลานจอดรถแขกไปใครมาก็ต่างหันมามองที่พวกเขาสองคนเป็นตาเดียวกันหมด.. เขาใกล้จะหมดความอดทนแล้วนะ.. อีกแค่นิดเดียว อีกแค่นิดเดียวเท่านั้นเขาก็จะหมดความอดทนกับธันกานต์แล้วนะ..." ม๊าย... ม่ายกลาบ~~" คนเมาก็ยังโวยวายคนที่พยายามจะลากตัวเธอกลับ..ทินกรกอดรัดฟัดเหวี่ยงธันยกานต์อยู่นานสองนานจนในที่สุดความอดทนของเขาก็หมดลง...งับ... โอ๊ย...." ได้.. ในเมื่อพูดดีๆไม่ฟังอย่าหาว่าฉันใจร้ายก็แล้วกัน.." ทินกรถูกธันยกานต์กัดเข้าให้ที่ไหล่.. เจ้าหล่อนกัดลงมาเสียแรงนี่ถ้าไม่มีเสื้อกั้นเอาไว้ตรงกลางระหว่างไหล่และฟันของเจ้าหล่อน.. เขาว่าเนื้อที่ไหล่เขาได้หลุดแน่ๆ...เพี๊ยะ!" โอ๊ย..." ธันยกานต์ถึงกับต้องร้องโอ๊ยออกมาด้วยความเจ็บเพราะตอนนี้เธอโดนใครก็ไม่รู้ฟาดเข้าให้ที่ก้นของเธอ..." หยุดดิ้น..." ยังๆ ยังไม่ยอมหยุดดิ้นอีกใช่ไหม..ดื้อนักใช่ไหม..เพี๊ยะ!! โอ๊ย!!" ปล่อยนะไอ้บ้าเอ้ย.. แกเป็นใคร.. แกกล้าดียังไงมาตีฉัน.." จากที่เมาๆอยู่ตอนนี้เธอแทบจะส่างเมาเลยก็ว่าได้..เพี๊ยะ!! โอ๊ย!!ตุบ...ทินกรปล่อยร่างสมส่วนของธันยกานต์ลงยืนกับพื้นทันทีเพราะดูเหมือนว่าตอนนี้เจ้าตัวเริ่มมีส
ร้ายนักไม่(รัก)ซะเลย ตามทำไม?
ทินกรบอกตามตรงว่าไม่พอใจมากที่เห็นเด็กคนนั้นไม่รู้จักรักนวลสงวนตัวใครจะกอดก็ให้กอดใครอยากจะหอมก็ให้หอม... มันไม่ควรทำแบบนั้น.. เด็กคนนั้นเป็นคนยังไงกันแน่เขาล่ะไม่เข้าใจจริงๆ..." แล้วทำไมฉันต้องมาตามมองเด็กคนนั้นด้วยนะ.." ทินกรเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเขาต้องมาขับรถเฝ้ามองว่าเด็กคนนั้นจะทำอะไรหรือไปไหน... เป็นบ้าอะไรของฉันกันแน่.....ทินกรที่กำลังจะขับรถออกไปแต่เพียงแค่เขามองผ่านกระจกเขาก็เห็นเด็กคนนั้นออกมาจากบริษัทของตัวเองและเหมือนกับว่ากำลังยืนรอใครสักคน...รูปร่างที่สมส่วนจนน่ากอดน่าจับมันทำให้เผลอคิดไปไกลจนเขาต้องรีบสลัดความคิดสกปรกของตัวเองออกไปทันที.. และเพียงไม่นานเขาก็เห็นผู้ชายคนที่เขาในคืนนั้นอีกครั้ง..." ใครกัน.. แฟนเหรอ? นี่น่ะเหรอที่บอกว่ารักเขานักรักเขาหนา..." ทินกรถึงกับต้องขมกรามของตัวเองเอาไว้แน่น... มือแกร่งกำพวงมาลัยรถยนเอาไว้จนหนังของมันแทบจะหลุดติดมืออกมา..ทินกรสตาร์ทรถของเขาและก็ขับออกไปอย่างรวดเร็ว.. แต่เพียงแค่ขับออกไปไม่นานมันก็ทำให้เขาว้าวุ่นจนเขาต้องย้อนกลับมาหาที่จอดที่ไม่ไกลจากหน้าบริษัทของเด็กคนนั้นอีกครั้ง.... จะว่าไปมันก็เหงาเหมือนกันนะท
ร้ายนักไม่(รัก)ซะเลย ไม่พอใจ..
เฮ้อ.... นี่ก็ล่วงเลยมาเกือบสองเดือนแล้วสินะที่เธอบอกตัวเองว่าเธอจะต้องเลิกรักเขาคนนั้นให้ได้.. ถึงแม้ว่ามันจะยากหน่อยแต่ตอนนี้เธอก็ทำสำเร็จแล้ว.. นิดนึง.. อย่างน้อยเธอก็ไม่ต้องมานั่งคิดว่าเขาจะไปหาใครหรือว่านัดกับใครลับหลังเธอ.. และเธอก็ไม่ต้องมานั่งดูรูปเขาตอนที่เธอเหงา... เพราะเธอได้ลบรูปเขาไปหมดแล้ว.. ไม่มีแล้วรูปของเขาไม่มีสักรูป.. ตอนนี้เธอมีแต่รูปแมว.. พี่นพซื้อมาฝากเธอหนึ่งตัว.. ขาสั้นๆจมูกแดงๆ.. ขี้อ้อนมากๆดูสิเธอหลงรักแมวตัวนั้นมากๆและแมวตัวน้อยของเธอก็หลงรักเธอด้วย..เธอคิดว่าอย่างนั้นนะฮิฮิ...ตืด.... ตืด...."ว่าไงคะคุณยา.. จะชวนไปไหนเอ่ย...""ไปเที่ยวกันไหม? เหงาน่ะวันนี้ขอท่านพ่อกับท่านแม่แล้ว.. ท่านพ่อท่านแม่อนุญาตแต่ไม่ให้กลับเกินเที่ยงคืน.. แต่ยาว่ายาจะขอนอนกับกาน.. ได้ไหมคะที่รัก~~" ธันยกานต์ถึงกับต้องอมยิ้มให้กับคุณยาทันที.. คุณยาก็เหมือนเด็กน้อยตัวเล็กๆที่ขี้อ้อนมากๆ.. เธอกับคุณยาก็ติดต่อคุยกันเหมือนเดิมก่อนที่เธอจะตัดใจจากเขาคนนั้น.. ส่วนท่านป้าเธอก็แวะไปหาบ้างถ้าวันไหนเธอแวะไปหาท่านป้ามักจะชวนเธอไปที่สวนดอกไม้ของท่านป้าและคุณยามากกว่านั่งในห้องนั่งเล่นเพราะการที
ร้ายนักไม่(รัก)ซะเลย นอกสายตา....
หลังจากเหตุการณ์นั้นที่เขาได้เจอกับน้องยาและเด็กคนนั้นโดยบังเอิญเขาก็รู้สึกแปลกว่าเหมือนกับว่าชีวิตของเขาที่คอยมีเด็กคนนั้นมาวุ่นวายอยู่ทุกๆวันมันเงียบเหงาผิดปกติ.. บางครั้งเขาก็ถึงกับชะโงกหน้ามองไปด้านนอกเพื่อดูว่าใครมาบ้านของเขา.. แต่มันก็ไม่ใช่คนที่เขารอ.." เบื่อจัง.. " ปากหยักได้รูปอยู่ๆก็พูดออกมาเองโดยที่เขาเองก็ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดเขาถึงเบื่อทั้งที่งานของเขาก็เยอะออกขนาดนี้และไหนเจี๊ยบโทรมาคุยกับเขาทุกๆวัน วันละสองครั้งตอนเช้าและก่อนนอน.. แต่มันกลับทำให้เขารู้สึกว่าชีวิตของเขาขาดอะไรสักอย่างไป....เสียงเครื่องยนต์ที่ดังเข้ามาภายในบ้านเขาจำได้ดีว่าเสียงรถคันนั้นคือเสียงรถของเพื่อนน้องยา...หึ....หัวใจที่เหี่ยวเฉาของเขาเมื่อครู่อยู่ๆมันก็กระชุ่มกระชวยขึ้นมาราวกับว่ามันได้รับน้ำทิพย์จากฝากฟ้า.. รอยยิ้มที่เขาไม่ค่อยจะได้ยิ้มแบบนี้มานานเกือบเดือน.. รอยยิ้มที่มันมีความสุขที่มันออกมาจากภายจิตใจของเขา.. วันนี้เขายิ้มออกมาอีกครั้ง.. จริงอยู่รอยยิ้มนั้นเขาเคยมอบให้เจี๊ยบในวันที่เขาได้เจอกับเจี๊ยบอีกครั้ง.. แต่หลังจากนั้นรอยยิ้มที่มันแสดงออกมาถึงความยินดี.. ความดีใจและความสุขมันก็ไม่มีอี
