เข้าสู่ระบบแชร์
เกลียด
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-29 01:02:56บทที่เกี่ยวข้อง
ร้ายนักไม่(รัก)ซะเลย ขอคำปรึกษา....
หลังจากวันที่เขาไปส่งธันยกานต์ที่คอนโดเขาก็ตามเฝ้าตามติดสาวน้อยทุกวัน.. จนป่านนี้แล้วธันยกานต์ก็ยังไม่ไปพบท่านแม่กับเขาเลยส่วนท่านแม่นั้นก็ถามเขาทุกวันหาว่าเขาจะปัดความรับผิดชอบ.. เขาเนี่ยนะไม่เลย... มีแต่ธันยกานต์นั่นแหละที่หลบหน้าและหนีเขา.. เขาขับรถมาเฝ้าทั้งที่คอนโดและที่บริษัทเขาไม่เห็นรถของธันยกานต์เลยสักวัน..วันนี้เป็นวันที่เจ็ดแล้วนะที่เขามาเฝ้า.. จนแล้วจนรอดเขาก็ยังไม่เห็นรถหรูคันโปรดของเจ้าตัวขับเข้ามาเลย..." ไปไหนนะกาน.. คอยดูเถอะถ้าพี่เจอเมื่อไรพี่จะตีให้ก้นลายจะจับกดให้จมเตียงเลยคอยดูสิทำไมถึงดื้อนักนะ.. เด็กอะไรเนี่ย..." ปากก็บ่นไปสายตาก็ยังสอดส่องหาคนที่เขามาเฝ้ามอง....ตืด.... ตืด....ทินกรมองดูชื่อของปลายสายที่โทรมาหาเขา... เมื่อเห็นรายชื่อแล้วเขาก็ต้องพ่นลมหายใจออกมายาวๆ เขาไม่ได้รำคาญนะแต่เขานั้น... ไม่รู้สิเขาอธิบายไม่ถูกเหมือนกันว่าตอนนี้เขารู้สึกยังไงกันแน่กับคนปลายสาย..." ว่ายังไงเจี๊ยบ.. มีอะไรรึเปล่า...""กรว่างไหม.. มาหาเราที่xxxหน่อยสิ.. ช่วยมากินข้าวเป็นเพื่อนเราหน่อยเราเหงา...." " อืมได้สิ.. " ใจจริงเขาเองก็ไม่ได้เต็มใจที่จะไปนักแต่ในเมื่อคนที่เขารอไม่โ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-29ร้ายนักไม่(รัก)ซะเลย แขกไม่ได้รับเชิญ...
สองสามวันที่ผ่านมาทินกรใช้เวลากับตัวเองและคิดในสิ่งที่ศรันทร์ได้พูดกับเขาเกี่ยวกับความรู้สึกระหว่างเขาและกานแถมพ่วงด้วยเรื่องของเจี๊ยบอีก.. เอาตรงๆเขาไม่ได้รักเจี๊ยบในเชิงชู้สาวแล้ว..เขาแค่รู้สึกที่ได้เจอเจี๊ยบอีกครั้งแต่สำหรับกานนั้น.. เขารู้สึกแค่ว่าตั้งแต่วันแรกที่กานมาถอนหมั้นเขามันทำให้ชีวิตของเขาเหงามากๆ เขารู้สึกเหมือนกับว่าชีวิตเขามันขาดอะไรไปสักอย่าง... เสียงหัวเราะและคำพูดที่ชวนให้เขาต้องอมยิ้มเสมอเวลาที่กานพูดออกมา.. มันหายไปตั้งแต่วันนั้น.. ช่วงแรกเขาไม่ได้คิดอะไรมากนักเพราะบ่อยครั้งที่กานมักจะงอนเขาและเงียบไปสองสามวันแต่แล้วไม่เกินวันที่ห้ากานก็จะกลับมาหาเขามาพูดคุยกับเขาราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเราสองคน... แต่แล้ววันนั้นวันที่กานมาหาหลังจากเกิดเรื่อง... แววตาที่เฉยชาของกาน.. มันทำให้หัวใจของเขารู้สึกว่ามันปวดนึบยังไงบอกไม่ถูก.. จากที่เมื่อก่อนกานมักจะเรียกเขาว่าพี่กร แต่ตอนนี้กานเรียกชื่อเขาว่าคุณชายทินกรและแทนตัวเองว่าฉันไม่แทนตัวเองว่ากานเหมือนเมื่อก่อน.. มันแสดงให้เห็นถึงความห่างเหินระหว่างเขาและกาน.. เขาไม่ชอบเลย รอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่กานเคยมีมันหายไปตั้งแ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-29ร้ายนักไม่(รัก)ซะเลย ช่วยไม่ได้...18+
ธันยกานต์จำใจต้องมาส่งเขาตามที่เขาขอร้อง.. ตอนแรกเธอก็คิดว่าเขาจะเล่นแง่กับเธอเพราะเธอเองก็ไม่รู้ว่าเขาจะหลอกล่ออะไรเธอบ้างแต่อย่างน้อยเขาก็บอกให้เธอมาส่งเขาที่บ้านดังนั้นมันไม่อะไรน่ากลัวทั้งนั้นเพราะว่าที่นี่คือบ้านของเขา.. ไม่ใช่บ้านหลังอื่นหรือว่าคอนโดหรืออะไรก็แล้วแต่ที่เขาแอบซ่อนเอาไว้..." คุณชายคะคุณชาย... ทำไมถึงเป็นคนแบบนี้นะมันไม่น่าจะหลับแต่เขาก็หลับได้.. ไปทำอะไรมาล่ะหึ..." เธอละอยากจะฟาดลงไปกลางหลังแรงๆให้เขาตื่น... มันน่านัก... ไม่รู้ว่ากลางคืนมัวแต่ไปทำอะไรถึงไม่ยอมหลับยอมนอน..." คุณชายคะคุณชาย.. ตื่นได้แล้วค่ะถึงแล้ว.. คุณชาย..." ธันยกานต์เขย่าตัวของเขาเบาๆอยู่นานสองนานแต่เขาก็ดูเหมือนว่าจะไม่ยอมตื่นสักทีไม่รู้ว่าไปอดหลับอดนอนหรือว่าไปโดนอะไรตัวไหนมาถึงได้หลับลึกขนาดนี้.."คุณชายคะคุณชาย.. ถ้ายังไม่ยอมตื่นฉันจะถีบคุณลงจากรถของฉันแล้วจริงๆนะคะ.. คุณชายคุณชะอื้อ...."สิ้นประโยคทินกรก็คว้าท้ายถอยได้รูปของธันยกานต์เข้าหาเขาทันที... ดื้อจริงๆ เก่งซะด้วยจะถีบเขาลงจากรถงั้นเหรอ... แบบนี้คงต้องโดนทำโทษ...จุ๊บ.. จ๊วบ... จ๊วบ...." อื้อ... อื้อ...." ธันยกานต์ที่ไม่ทันได้ตั้งต
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-29ร้ายนักไม่(รัก)ซะเลย ผมรับผิดชอบด้วยความเต็มใจ...
หลังจากสงครามรักระหว่างเขาและธันยกานต์จบลงเขาก็รีบจัดแจงเสื้อผ้าของเขาให้เข้าที่ส่วนเสื้อผ้าของธันยกานต์ไม่จำเป็นต้องใส่ตอนนี้เขารวบรวมเสื้อผ้าของธันยกานต์เอาไว้ในตะกร้าผ้าของเขาเมื่อถึงเวลาเขายกลงไปให้เด็กในบ้านซักคนอื่นจะได้เห็นเสื้อผ้าของธันยกานต์....ทินกรยกตะกร้าผ้าลงออกไปวางที่หน้าประตูห้องของเขาโดยที่เขาไม่สนว่าตอนนี้จะเป็นเวลาดึกดื่นมาแค่ไหนแล้ว.. แต่ในเมื่อเขาต้องการให้คนอื่นรู้ว่าธันยกานต์อยู่กับเขา.. เขาจึงต้องทำแบบนี้...ทินกรเดินกลับมาที่เตียงกว้างของเขาพร้อมกับหาเสื้อยืดสีเทาอ่อนของเขามาจัดแจงสวมใส่ปกปิดร่างกายของธันยกานต์เพื่อไม่ให้ธันยกานต์นั้นหนาวเกินไป..." ยังไงเธอก็ไม่รอดแล้วธันยกานต์.. ยังไงเธอก็ต้องแต่งงานและอยู่กับพี่.. เธอไม่มีทางที่จะหนีพี่ไปไหนได้อีกแล้วและต่อให้เธอมีปีกที่สามารถโบยบินได้.. พี่นี่แหละจะเป็นคนเด็ดปีกนั่นของเธอเอง.. ส่วนพวกผู้ชายที่มันเข้ามาวุ่นวายกับเธอนั้น.. ถ้ามันยังไม่เลิกวุ่นวายอีก... พี่คงจะต้องจัดการขั้นเด็ดขาด... หลับซะนะคนดี.. จุ๊บ..."ทินกรไม่สนใจว่าตอนนี้ธันยกานต์จะรับรู้หรือรับฟังเขารึเปล่า.. แต่สิ่งที่เป็นอยู่ในตอนนี้ก็คือธันยกานต์
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-29ร้ายนักไม่(รัก)ซะเลย แล้วยังไง?....
ทินกรรีบกลับขึ้นมาบนเตียงของเขาและสอดตัวเข้าไปอยู่ในผ้าห่มผืนเดียวกันกับกานทันที.. มือยาวเรียวของเขาค่อยๆสอดเข้าไปในเสื้อยืดของเขาที่มันมาอยู่บนเรือนร่างของกานอย่างช้าๆ... ร่างกายและผิวพรรณของธันยกานต์เขายอมรับว่ามันเนียนมากและลื่นมือสุดๆ.. เขาไม่รู้หรอกว่าเจ้าตัวทำยังไงถึงได้ผิวดีขนาดนี้.. มีหลายคนที่เขาเคยมีประสบการณ์ในเรื่องอย่างว่ามาบ้างแต่ผิวพรรณก็ไม่ได้ดีขนาดนี้เลยสักนิด....จุ๊บ...ทินกรจูบลงไปที่แผ่นหลังของธันยกานต์อย่างแผ่วเบา.. ใบหน้าคมของเขาซุกไซร้ไปที่แผ่นหลังด้วยความหลงไหล.. ริมฝีปากเรียวสวยราวกับผู้หญิงของเขาค่อยๆขบเม้มไปทีละนิดทีละนิด.. จนตอนนี้คนที่กำลังหลับไหลค่อยๆเปร่งเสียงครางอื้อๆออกมาทีละนิด" อื้อ... "คนที่กำลังหลับไหลอย่างสบายกลับถูกก่อกวนด้วยอะไรบางอย่างซึ่งมันทำให้เธอนั้นถึงกับรำคาญใจมากๆ เธอไม่ชอบเลยที่เวลาเธอกำลังนอนหลับแล้วมีอะไรมารบกวนเธอในยามที่เธอกำลังนอนหลับพักผ่อน...." อย่ายุ่ง.."น้ำเสียงที่งัวเงียของธันยกานต์ทำให้ทินกรถึงกับต้องหัวเราะเบาๆทันที... นานแล้วที่เขาไม่ได้หัวเราะออกมาด้วยความสุขแบบนี้..ถึงแม้คนที่หลับอยู่พยายามที่จะผลิกตัวหนีหรือใช้มือป
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-30ร้ายนักไม่(รัก)ซะเลย สำหรับเราคืออะไร....
หลายวันผ่านมานี้กานจะไปไหนมาไหนก็ขยับตัวได้ยากลำบากมากเลยทีเดียว... เธออยากจะมีอิสระบ้างแต่เธอไม่เคยได้พบเจอเลยหลังจากวันที่เธอถูกพบว่าอยู่กับคุณชายทินกรในห้องของเขา.. เขาก็ตามติดเธอมาตลอดหลายวันมานี้เขาตามเธอไปทุกที่ไม่ว่าจะเป็นที่ไหน ยกเว้นก็เพียงแค่ห้องน้ำที่เขายังไม่ตามเธอเข้าไป..." กาน.. วันนี้ท่านแม่และท่านพ่อเข้าไปคุยเรื่องของพวกเรากับพ่อและแม่ของกานแล้ว.. ต่อไปนี้กานคือคู่หมั้นของพี่.. ไม่ว่าจะอยากหนียังไง.. กานก็หนีพี่ไม่ได้อีกแล้วและที่สำคัญไม่ว่าใครหน้าไหนมันต้องการจะครอบครองกานขนาดไหน.... มันพวกนั้นก็ไม่มีสิทธิ์... เพราะมีเพียงพี่เท่านั้นที่มีสิทธิ์ในตัวของกาน...." ทินกรพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความดีใจ.. เขาเองแหละที่เป็นคนเร่งให้ท่านแม่ไปคุยกับพ่อและแม่ของธันยกานต์..." ทำไมคะ? ทำไมถึงอยากจะหมั้นกับฉันอีก.. ในเมื่อเป็นคุณไม่ใช่เหรอที่ผลักไสไล่ส่งฉันให้ไปไกลๆคุณ.. แล้วตอนนี้.. ตอนที่ฉันลืมคุณได้แล้ว.. คุณยังอยากจะมามีตัวตนกับชีวิตฉันทำไมอีกคะ..." ใครบอกกันว่าเธอลืมเขาได้.. เปล่าเลยเธอลืมเขาไม่ได้สักนิดพยายาม.. เธอแค่พยายามที่จะลืมเขาแต่เธอยังทำมันไม่ได้ต่างหากล่ะ...
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-30ร้ายนักไม่(รัก)ซะเลย ถ้าฉันไม่ได้... แกก็ไม่ได้....
บอกตามตรงเธอก็ตกใจเหมือนกันนะที่อยู่ๆอีตาคุณชายทินกรมาสารภาพรักกับเธอที่ร้านอาหารแห่งนี้.. เธอควรจะเชื่อคำพูดของเขาใช่ไหม? คำพูดของเขาเชื่อได้ใช่ไหม?" เราต้องขอโทษเจี๊ยบด้วยนะที่ว่าเราบอกเจี๊ยบช้าไป.. เราไม่รู้ว่าสิ่งที่เราทำไปนั้นมันทำให้เจี๊ยบคิดไปไกลและยังคิดว่าเรานั้นรักเจี๊ยบอยู่.. อาจจะมีแค่ช่วงแรกเท่านั้นที่เรารู้สึกดีใจที่ได้เจอเจี๊ยบอีกครั้ง.. แต่เมื่อมันผ่านไปนานๆ.. เราก็คิดว่าเราไม่ได้รักเจี๊ยบเหมือนเช่นเคย.. เพียงแค่ตอนนั้นเรายังไม่คิดจะยอมรับความจริงก็เท่านั้น.. เราไม่ยอมรับความจริงว่าที่จริงแล้วหัวใจของเรา.. " ทินกรกระชับมือของธันยกานต์เอาไว้พร้อมกับบีบเบาๆเพื่อเป็นการยืนยันว่าคนที่เขาพูดถึงคือเธอคนนี้ไม่ใช่ใครอื่น.. เขาต้องการยืนยันให้ธันยกานต์ได้รับรู้ว่าเธอคือคนที่เขาพูดถึง..." เรารักธันยกานต์.. เรารักธันยกานต์มาตลอดเพียงแค่ตอนนั้นเราพยายามหาข้อแก้ตัวและคำแก้ต่างก็เท่านั้นว่าเรานั้นไม่ได้ชอบธันยกานต์.. เราทำเรื่องบ้าลงไปเพียงเพราะเราไม่กล้ายอมรับหัวใจตัวเอง.. เราผลักไสไล่ส่งผู้หญิงคนเดียวที่ทำให้เรากลับมายิ้มได้อีกครั้งหลังจากที่เจี๊ยบทิ้งเราไป... เราผิดเอง.. ถ้าเจี
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-30ร้ายนักไม่(รัก)ซะเลย ขอโอกาส...
ธันยกานต์เดินไปเดินมาหน้าห้องผ่าตัดนานนับชั่วโมงจนเพื่อนสนิทของเธออย่างคุณยาต้องเดินมาหาและเอามือเรียวของเธอมาวางไว้ที่ไหล่เล็ก..." เราไปนั่งรอกันตรงนู้นดีกว่ากาน.. เดินไปเดินมายาปวดหัว.. อีกสักพักท่านแม่และท่านพ่อก็น่าจะมาแล้ว...." ทิติยากรรีบชักชวนเพื่อนของเธอให้ไปนั่งรอที่เก้าอี้ว่างหน้าห้องผ่าตัดทันที.. เธอน่ะปวดหัว ตาลายมากๆเลยจะบอกให้....เพียงแค่สองสาวก้นแตะถึงเก้าอี้ทีมแพทย์และพยาบาลก็เปิดประตูห้องออกมาด้วยสีหน้าอันเหนื่อยล้า....ตึกตึกตึก...." คุณหมอค่ะ.. พี่กรเป็นยังไงบ้างคะ?" ธันยกานต์เก็บความเป็นห่วงเอาไว้ไม่อยู่อีกต่อไปเธอต้องการที่จะรู้ว่าอาการของเขาหนักหรือไม่.. เธอจะดีใจมากถ้าคุณหมอบอกว่าเขาไม่เป็นอะไรมาก...." ทุกอย่างเป็นไปด้วยดีครับ แต่ถึงอย่างนั้นก็คงจะต้องให้อยู่ในห้องปลอดเชื้อไปก่อนและรอให้ผ่านคืนนี้ไปก่อนนะครับถ้าทุกอย่างปกติดีพรุ่งนี้เราจะย้ายผู้ป่วยไปอยู่ในห้องพิเศษ.. ยังไงหมอขอตัวก่อนนะครับ...""ค่ะ..ขอบคุณนะคะ...." ถึงแม้ว่ามันจะทำให้เธอเบาใจขึ้นมาได้แต่เธอก็ยังคงไม่หายกังวลอยู่ดี" เอานะพี่กรอยู่กับทีพยาบาลและหมออย่างใกล้ชิดแล้ว.. ยาว่าไม่น่าจะมีอะไรหน้าเ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-30
บทล่าสุด
ร้ายนักไม่(รัก)ซะเลย ถึงร้ายก็รัก.... จบ
ในที่สุดวันที่เขาจะได้เจอลูกแฝดของเขาแล้ว.. เขาทั้งตื่นเต้นและดีใจมากๆท่านแม่ท่านพ่อและพระญาติของท่านแม่ต่างพากันเห่อหลานตั้งแต่ยังไม่คลอดเลยก็ว่าได้.. ทุกพระองค์ต่างเสด็จมาเยี่ยมมาพูดคุยกับเขาและกานกันอย่างเป็นกันเอง.. และเมื่อถึงกำหนดคลอดทุกพระองค์ก็พากันมายืนรอที่หน้าห้องคลอด.. ท่านแม่เป็นคนเล่าให้ทางฝั่งพระญาติฟังว่าสะใภ้ของท่านน้ำคล่ำแตกแล้วและบอกว่าเขาได้พาไปที่โรงพยาบาลก่อนแล้ว.. หลังจากนั้นไม่นานพระญาติฝั่งท่านแม่ก็พากันมาเฝ้าธันยกานต์ที่นี่กันเต็มหน้าห้องคลอดเลย...เวลาที่ทุกคนรอคอยตอนนี้ก็มาถึงเมื่อประตูห้องคลอดเปิดออกมาทุกพระองค์ทุกท่านก็รีบกรูกันมายังรถเข็นอันเล็กๆที่มีร่างจ่ำม้ำของแฝดชายอยู่..กว่าเขาและลูกแฝดจะผ่านด่านไปได้ก็เล่นเอาเหนื่อยไปตามๆกัน..ภายในห้องพักตอนนี้ทุกพระองค์ต่างพากันพูดคุยส่งเสียงหัวเราะกันด้วยความสนุกสนานราวกับว่าวันนี้เป็นวันรวมญาติยังไงก็ไม่รู้.." เอาเป็นว่าเดี๋ยวถ้าสะใภ้หญิงศศิออกจากโรงพยาบาลเมื่อไรฉันจะไปเยี่ยมที่วังนะ..."" เพคะท่านพี่... " ท่านหญิงศศิวารีขานรับด้วยความยินดี.. ท่านพี่หญิงของเธอทรงกล่าวเอาไว้แล้วว่าไม่อยากจะรบกวนเด็กๆและหลานสะใ
ร้ายนักไม่(รัก)ซะเลย แพ้ท้องติดกลิ่น...
เสียงโอ้กอากที่ดังออกมาจากห้องน้ำในคอนโดทำให้ทินกรถึงกับอยากจะแพ้ท้องแทนธันยกานต์ เขานึกสงสารน้องกานเหมือนกันนะ นี่ขนาดท้องไปได้สามเดือนแล้วแต่อาการแพ้ท้องมันยังไม่เบาบางลงเลยสักนิด แต่ก็ไม่เป็นไรเพราะการแพ้ท้องของธันยกานต์ทำให้อย่างน้อยเขาได้อยู่กับธันยกานต์ได้ทั้งวันจนแทบจะนั่งสิงกันอยู่แล้ว..." กานครับ.. กลั่วปากหน่อยนะ แล้วอะดมซะ..." ทินกรเดินเข้าไปหาเมียตัวน้อยของเขาทันทีพร้อมกับอ้าแขน กว้างๆรอให้ธันยกานต์ได้เข้ามาซุกไซร้ที่ตามคอของเขา.. หึหึใช่ธันยกานต์แพ้ท้องแบบว่าติดกลิ่นของเขา ไม่เพียงแค่สูดดมนะจะมีบ้างที่เจ้าตัวเผลอดูดที่ลำคอของเขา.. เมื่อไรที่เจ้าตัวดูดที่คอของเขาเมื่อนั้น.. เพลงรักอันร้อนฉ่าของเขาและเธอก็เริ่มขึ้นทันทีโดยที่ไม่มีอะไรมาหยุดความต้องการของว่าที่คุณแม่ลูกแฝดได้นอกจากว่าเจ้าตัวจะพอใจและสุขสม.... เมื่อนั้นเจ้าตัวถึงจะอาการดีขึ้น.. ส่วนเขาน่ะเหรอก็ติดกลิ่นเมียนะ.. เวลาเขาไปไหนมาไหนเขาจะต้องมีกางเกงชั้นในของน้องกานติดไปด้วยเสมอ บางทีเขารู้สึกว่าเหมือนตัวเองจะอาเจียนเขาก็จะหยิบกางเกงชั้นในของน้องกานออกมาสูดดมราวกับคนโรคจิต.. แต่เขาก็ไม่ได้สนใจสักเท่าไรเพราะมันคือเ
ร้ายนักไม่(รัก)ซะเลย ท้องได้ยังไง....
ตอนนี้ทินกรและธันยกานต์ไม่ว่าจะไปแห่งหนตำบลไหนก็จะเห็นเขาและเธอไปไหนมาไหนด้วยกัน.. ถึงแม้ว่าความสัมพันธ์ของเธอและเขามันก็เริ่มดีขึ้นมาบ้างแล้ว.. ตอนนี้ทินกรสามารถจับมือและโอบไหล่ธันยกานต์ได้แล้วโดยที่เจ้าตัวไม่บ่นหรือปัดมือเขาหนี.. และที่สำคัญเขาจัดเต็มทุกคืนและเวลาที่เขาไปเฝ้าธันยกานต์ที่บริษัทเขาก็จะจับธันยกานต์กินนานนับชั่วโมงเพื่อเร่งน้ำเชื้อของเขาให้มันเดินเร็วขึ้น.. อาหารการกินและไหนจะเครื่องดื่มที่เขาจัดหามาให้อย่างเต็มที่เขาคิดว่าอีกไม่นานธันยกานต์ก็น่าจะท้อง...." อยากกินอะไร? พี่อยากกินหอยนางรมอ่ะ เราไปหาร้านที่หายหอยนางรมกินกันดีกว่าไหม แบบว่ายำหอยนางรม ร้านซีฟู้ดเป็นไง ไปกินกุ้งกัน กุ้งตัวโตๆ หอยนางรมตัวใหญ่ๆ.. ไปกัน.." ทินกรไม่รอให้กานได้ตอบตกลงหรือว่าตอบปฏิเสธเขาเลยสักนิดเขาเลือกที่จะจัดแจงทุกอย่างด้วยตัวเขาเองโดยการถามเองและตอบเอง.. แต่จะว่าไปอยู่ๆเขาก็อยากกินอาการทะเทขึ้นมา... สงสัยคงจะต้องหาเวลาว่างพากานไปเที่ยวทะเลไปหาอาหารทะเลสดๆกินกันดีกว่า...เมื่อทั้งสองคนมานั่งร้านอาหารที่ติดริมแม้น้ำเจ้าพระยาเพียงเดินเข้ามาทั้งสองคนก็ถึงกับน้ำลายแตกกันถ้วนหน้า.. ไม่รู้เพราะกลิ่
ร้ายนักไม่(รัก)ซะเลย พี่เป็นของกาน...
ทินกรรีบเดินกลับมาหาธันยกานต์อย่างรวดเร็ว สายตาของเขาและเธอต่างจ้องมองกันอย่างไม่มีใครคนใดคนนึงหลบหลีกสายตาอันร้อนแรงของกันและกัน..." พี่จะไม่ขอหรือถามกานแต่พี่จะทำในสิ่งที่พี่ต้องการ พี่เป็นของกาน และกานก็เป็นของพี่.. ต่อจากนี้ไปพี่จะเป็นของกานคนเดียวและกานก็จะเป็นของพี่แค่คนเดียว...." แล้วถ้าฉันไม่ต้องการละคะคุณจะทำยังไง..."หึหึหึ..." พี่ก็จะบังคับ.. เมื่อพี่ต้องการอะไรหรืออยากได้อะไร.. พี่ก็จะไม่รอช้าอีกต่อไป.. ฉะนั้นน้องกานเตรียมตัวได้เลยครับเพราะหลังจากวินาทีนี้พี่จะทำทุกวิถีทางให้กานนั้นมาเป็นของพี่.. ถึงแม้ว่าจะต้องใช้วิธีที่สกปรกพี่ก็จะทำ..."จุ๊บ...ทินกรจูบลงไปที่ริมฝีปากสีแดงสวยสดใสของธันยกานต์อย่างแผ่วเบา.. เขาค่อยๆแทะเล็มและกลืนกินริมฝีปากสวยสดของธันยกานต์อย่างตั้งอกตั้งใจ.. ฝ่ามือที่เรียวนิ่มตามประสาคนที่ไม่เคยต้องทำงานหนักค่อยๆลูบไล้และบีบนวดกระตุ้นให้ร่างกายสวยสมส่วนมีอารมณ์ไปกับเขา..ธันยกานต์แอ่นตามอารมณ์ที่เธอมีร่วมไปกับเขา... ทุกสัมผัสที่เขามอบให้มันความเคยชินที่เธอเคยได้รับมาจากเขา.. สัมผัสที่มันเบาหวิวราวกับขนนกที่พัดผ่านอย่างแผ่วเบาตามร่างของเธอ..ร่างกายเปล
ร้ายนักไม่(รัก)ซะเลย เดินหน้าจีบ...
เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก... ตอนนี้เธอมาอยู่เป็นเพื่อนเขาได้สองอาทิตย์แล้ว.. ช่วงสองอาทิตย์ที่ผ่านมาเธอได้ยินข่าวคราวเกี่ยวกับคนรักเก่าของเขาตอนนี้ท่านป้าดำเนินคดีจนถึงที่สุดในข้อหาพยายามฆ่า ถึงแม้ว่าทางนั้นจะปฏิเสธเพียงใดแต่คำพูดและการกระทำถูกบรรทึกเอาไว้จากทางร้านอาหารนั้นหมด.. มันจึงทำให้อดีตคนรักเก่าของเขาไม่สามารถหลุดพ้นข้อหานั้นได้.. ไม่เพียงแค่จะติดคุกแต่อดีตคนรักเก่าของเขาหรือคุณชายทินกรพยายามขอความช่วยเหลือจากคนที่หล่อนเคยอยู่ด้วยหลายปีแต่ผู้ชายคนนั้นกลับไม่ยอมยื่นมือลงมาช่วยเพราะคนที่หญิงสาวได้ไปทำร้ายนั้นเป็นถึงครอบครัวราชนิกุลใครบ้างจะไม่รู้จักท่านผู้หญิงศศิวารี และคุณชายพิรัตน์ ดังนั้นคนที่คอยสนับสนุนหญิงสาวมาตลอดจึงเลือกที่จะตัดหางปล่อยวัดและหุบกิจการร้านอาหารของเธอทันที.."เสียใจไหมคะคนรักเก่าของคุณถูกจับและไม่ได้ประกันตัว..." มือบางที่กำลังจัดแจงผลไม้ใส่จานอยู่แต่ปากก็ขยับเขยื้อนเอ่ยถามออกไปด้วยความใคร่รู้..." เอ.. ถามแบบนี้.. หึงรึเปล่าน๊า... หึหึ" ทินกรหัวเราะออกมาด้วยความชอบใจ.. ตั้งแต่ที่เขาเจ็บตัวธันยกานต์ก็คุยกับเขามากขึ้น..ถึงแม้ว่ามีบ้างที่เจ้าตัวเอ่ยคำประชดประชั
ร้ายนักไม่(รัก)ซะเลย ขอโอกาส...
ธันยกานต์เดินไปเดินมาหน้าห้องผ่าตัดนานนับชั่วโมงจนเพื่อนสนิทของเธออย่างคุณยาต้องเดินมาหาและเอามือเรียวของเธอมาวางไว้ที่ไหล่เล็ก..." เราไปนั่งรอกันตรงนู้นดีกว่ากาน.. เดินไปเดินมายาปวดหัว.. อีกสักพักท่านแม่และท่านพ่อก็น่าจะมาแล้ว...." ทิติยากรรีบชักชวนเพื่อนของเธอให้ไปนั่งรอที่เก้าอี้ว่างหน้าห้องผ่าตัดทันที.. เธอน่ะปวดหัว ตาลายมากๆเลยจะบอกให้....เพียงแค่สองสาวก้นแตะถึงเก้าอี้ทีมแพทย์และพยาบาลก็เปิดประตูห้องออกมาด้วยสีหน้าอันเหนื่อยล้า....ตึกตึกตึก...." คุณหมอค่ะ.. พี่กรเป็นยังไงบ้างคะ?" ธันยกานต์เก็บความเป็นห่วงเอาไว้ไม่อยู่อีกต่อไปเธอต้องการที่จะรู้ว่าอาการของเขาหนักหรือไม่.. เธอจะดีใจมากถ้าคุณหมอบอกว่าเขาไม่เป็นอะไรมาก...." ทุกอย่างเป็นไปด้วยดีครับ แต่ถึงอย่างนั้นก็คงจะต้องให้อยู่ในห้องปลอดเชื้อไปก่อนและรอให้ผ่านคืนนี้ไปก่อนนะครับถ้าทุกอย่างปกติดีพรุ่งนี้เราจะย้ายผู้ป่วยไปอยู่ในห้องพิเศษ.. ยังไงหมอขอตัวก่อนนะครับ...""ค่ะ..ขอบคุณนะคะ...." ถึงแม้ว่ามันจะทำให้เธอเบาใจขึ้นมาได้แต่เธอก็ยังคงไม่หายกังวลอยู่ดี" เอานะพี่กรอยู่กับทีพยาบาลและหมออย่างใกล้ชิดแล้ว.. ยาว่าไม่น่าจะมีอะไรหน้าเ
ร้ายนักไม่(รัก)ซะเลย ถ้าฉันไม่ได้... แกก็ไม่ได้....
บอกตามตรงเธอก็ตกใจเหมือนกันนะที่อยู่ๆอีตาคุณชายทินกรมาสารภาพรักกับเธอที่ร้านอาหารแห่งนี้.. เธอควรจะเชื่อคำพูดของเขาใช่ไหม? คำพูดของเขาเชื่อได้ใช่ไหม?" เราต้องขอโทษเจี๊ยบด้วยนะที่ว่าเราบอกเจี๊ยบช้าไป.. เราไม่รู้ว่าสิ่งที่เราทำไปนั้นมันทำให้เจี๊ยบคิดไปไกลและยังคิดว่าเรานั้นรักเจี๊ยบอยู่.. อาจจะมีแค่ช่วงแรกเท่านั้นที่เรารู้สึกดีใจที่ได้เจอเจี๊ยบอีกครั้ง.. แต่เมื่อมันผ่านไปนานๆ.. เราก็คิดว่าเราไม่ได้รักเจี๊ยบเหมือนเช่นเคย.. เพียงแค่ตอนนั้นเรายังไม่คิดจะยอมรับความจริงก็เท่านั้น.. เราไม่ยอมรับความจริงว่าที่จริงแล้วหัวใจของเรา.. " ทินกรกระชับมือของธันยกานต์เอาไว้พร้อมกับบีบเบาๆเพื่อเป็นการยืนยันว่าคนที่เขาพูดถึงคือเธอคนนี้ไม่ใช่ใครอื่น.. เขาต้องการยืนยันให้ธันยกานต์ได้รับรู้ว่าเธอคือคนที่เขาพูดถึง..." เรารักธันยกานต์.. เรารักธันยกานต์มาตลอดเพียงแค่ตอนนั้นเราพยายามหาข้อแก้ตัวและคำแก้ต่างก็เท่านั้นว่าเรานั้นไม่ได้ชอบธันยกานต์.. เราทำเรื่องบ้าลงไปเพียงเพราะเราไม่กล้ายอมรับหัวใจตัวเอง.. เราผลักไสไล่ส่งผู้หญิงคนเดียวที่ทำให้เรากลับมายิ้มได้อีกครั้งหลังจากที่เจี๊ยบทิ้งเราไป... เราผิดเอง.. ถ้าเจี
ร้ายนักไม่(รัก)ซะเลย สำหรับเราคืออะไร....
หลายวันผ่านมานี้กานจะไปไหนมาไหนก็ขยับตัวได้ยากลำบากมากเลยทีเดียว... เธออยากจะมีอิสระบ้างแต่เธอไม่เคยได้พบเจอเลยหลังจากวันที่เธอถูกพบว่าอยู่กับคุณชายทินกรในห้องของเขา.. เขาก็ตามติดเธอมาตลอดหลายวันมานี้เขาตามเธอไปทุกที่ไม่ว่าจะเป็นที่ไหน ยกเว้นก็เพียงแค่ห้องน้ำที่เขายังไม่ตามเธอเข้าไป..." กาน.. วันนี้ท่านแม่และท่านพ่อเข้าไปคุยเรื่องของพวกเรากับพ่อและแม่ของกานแล้ว.. ต่อไปนี้กานคือคู่หมั้นของพี่.. ไม่ว่าจะอยากหนียังไง.. กานก็หนีพี่ไม่ได้อีกแล้วและที่สำคัญไม่ว่าใครหน้าไหนมันต้องการจะครอบครองกานขนาดไหน.... มันพวกนั้นก็ไม่มีสิทธิ์... เพราะมีเพียงพี่เท่านั้นที่มีสิทธิ์ในตัวของกาน...." ทินกรพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความดีใจ.. เขาเองแหละที่เป็นคนเร่งให้ท่านแม่ไปคุยกับพ่อและแม่ของธันยกานต์..." ทำไมคะ? ทำไมถึงอยากจะหมั้นกับฉันอีก.. ในเมื่อเป็นคุณไม่ใช่เหรอที่ผลักไสไล่ส่งฉันให้ไปไกลๆคุณ.. แล้วตอนนี้.. ตอนที่ฉันลืมคุณได้แล้ว.. คุณยังอยากจะมามีตัวตนกับชีวิตฉันทำไมอีกคะ..." ใครบอกกันว่าเธอลืมเขาได้.. เปล่าเลยเธอลืมเขาไม่ได้สักนิดพยายาม.. เธอแค่พยายามที่จะลืมเขาแต่เธอยังทำมันไม่ได้ต่างหากล่ะ...
ร้ายนักไม่(รัก)ซะเลย แล้วยังไง?....
ทินกรรีบกลับขึ้นมาบนเตียงของเขาและสอดตัวเข้าไปอยู่ในผ้าห่มผืนเดียวกันกับกานทันที.. มือยาวเรียวของเขาค่อยๆสอดเข้าไปในเสื้อยืดของเขาที่มันมาอยู่บนเรือนร่างของกานอย่างช้าๆ... ร่างกายและผิวพรรณของธันยกานต์เขายอมรับว่ามันเนียนมากและลื่นมือสุดๆ.. เขาไม่รู้หรอกว่าเจ้าตัวทำยังไงถึงได้ผิวดีขนาดนี้.. มีหลายคนที่เขาเคยมีประสบการณ์ในเรื่องอย่างว่ามาบ้างแต่ผิวพรรณก็ไม่ได้ดีขนาดนี้เลยสักนิด....จุ๊บ...ทินกรจูบลงไปที่แผ่นหลังของธันยกานต์อย่างแผ่วเบา.. ใบหน้าคมของเขาซุกไซร้ไปที่แผ่นหลังด้วยความหลงไหล.. ริมฝีปากเรียวสวยราวกับผู้หญิงของเขาค่อยๆขบเม้มไปทีละนิดทีละนิด.. จนตอนนี้คนที่กำลังหลับไหลค่อยๆเปร่งเสียงครางอื้อๆออกมาทีละนิด" อื้อ... "คนที่กำลังหลับไหลอย่างสบายกลับถูกก่อกวนด้วยอะไรบางอย่างซึ่งมันทำให้เธอนั้นถึงกับรำคาญใจมากๆ เธอไม่ชอบเลยที่เวลาเธอกำลังนอนหลับแล้วมีอะไรมารบกวนเธอในยามที่เธอกำลังนอนหลับพักผ่อน...." อย่ายุ่ง.."น้ำเสียงที่งัวเงียของธันยกานต์ทำให้ทินกรถึงกับต้องหัวเราะเบาๆทันที... นานแล้วที่เขาไม่ได้หัวเราะออกมาด้วยความสุขแบบนี้..ถึงแม้คนที่หลับอยู่พยายามที่จะผลิกตัวหนีหรือใช้มือป
