บททั้งหมดของ ร้ายนักไม่(รัก)ซะเลย: บทที่ 21 - บทที่ 30

หลังจากสงครามรักระหว่างเขาและธันยกานต์จบลงเขาก็รีบจัดแจงเสื้อผ้าของเขาให้เข้าที่ส่วนเสื้อผ้าของธันยกานต์ไม่จำเป็นต้องใส่ตอนนี้เขารวบรวมเสื้อผ้าของธันยกานต์เอาไว้ในตะกร้าผ้าของเขาเมื่อถึงเวลาเขายกลงไปให้เด็กในบ้านซักคนอื่นจะได้เห็นเสื้อผ้าของธันยกานต์....ทินกรยกตะกร้าผ้าลงออกไปวางที่หน้าประตูห้องของเขาโดยที่เขาไม่สนว่าตอนนี้จะเป็นเวลาดึกดื่นมาแค่ไหนแล้ว.. แต่ในเมื่อเขาต้องการให้คนอื่นรู้ว่าธันยกานต์อยู่กับเขา.. เขาจึงต้องทำแบบนี้...ทินกรเดินกลับมาที่เตียงกว้างของเขาพร้อมกับหาเสื้อยืดสีเทาอ่อนของเขามาจัดแจงสวมใส่ปกปิดร่างกายของธันยกานต์เพื่อไม่ให้ธันยกานต์นั้นหนาวเกินไป..." ยังไงเธอก็ไม่รอดแล้วธันยกานต์.. ยังไงเธอก็ต้องแต่งงานและอยู่กับพี่.. เธอไม่มีทางที่จะหนีพี่ไปไหนได้อีกแล้วและต่อให้เธอมีปีกที่สามารถโบยบินได้.. พี่นี่แหละจะเป็นคนเด็ดปีกนั่นของเธอเอง.. ส่วนพวกผู้ชายที่มันเข้ามาวุ่นวายกับเธอนั้น.. ถ้ามันยังไม่เลิกวุ่นวายอีก... พี่คงจะต้องจัดการขั้นเด็ดขาด... หลับซะนะคนดี.. จุ๊บ..."ทินกรไม่สนใจว่าตอนนี้ธันยกานต์จะรับรู้หรือรับฟังเขารึเปล่า.. แต่สิ่งที่เป็นอยู่ในตอนนี้ก็คือธันยกานต์

หลายวันผ่านมานี้กานจะไปไหนมาไหนก็ขยับตัวได้ยากลำบากมากเลยทีเดียว... เธออยากจะมีอิสระบ้างแต่เธอไม่เคยได้พบเจอเลยหลังจากวันที่เธอถูกพบว่าอยู่กับคุณชายทินกรในห้องของเขา.. เขาก็ตามติดเธอมาตลอดหลายวันมานี้เขาตามเธอไปทุกที่ไม่ว่าจะเป็นที่ไหน ยกเว้นก็เพียงแค่ห้องน้ำที่เขายังไม่ตามเธอเข้าไป..." กาน.. วันนี้ท่านแม่และท่านพ่อเข้าไปคุยเรื่องของพวกเรากับพ่อและแม่ของกานแล้ว.. ต่อไปนี้กานคือคู่หมั้นของพี่.. ไม่ว่าจะอยากหนียังไง.. กานก็หนีพี่ไม่ได้อีกแล้วและที่สำคัญไม่ว่าใครหน้าไหนมันต้องการจะครอบครองกานขนาดไหน.... มันพวกนั้นก็ไม่มีสิทธิ์... เพราะมีเพียงพี่เท่านั้นที่มีสิทธิ์ในตัวของกาน...." ทินกรพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความดีใจ.. เขาเองแหละที่เป็นคนเร่งให้ท่านแม่ไปคุยกับพ่อและแม่ของธันยกานต์..." ทำไมคะ? ทำไมถึงอยากจะหมั้นกับฉันอีก.. ในเมื่อเป็นคุณไม่ใช่เหรอที่ผลักไสไล่ส่งฉันให้ไปไกลๆคุณ.. แล้วตอนนี้.. ตอนที่ฉันลืมคุณได้แล้ว.. คุณยังอยากจะมามีตัวตนกับชีวิตฉันทำไมอีกคะ..." ใครบอกกันว่าเธอลืมเขาได้.. เปล่าเลยเธอลืมเขาไม่ได้สักนิดพยายาม.. เธอแค่พยายามที่จะลืมเขาแต่เธอยังทำมันไม่ได้ต่างหากล่ะ...

ธันยกานต์เดินไปเดินมาหน้าห้องผ่าตัดนานนับชั่วโมงจนเพื่อนสนิทของเธออย่างคุณยาต้องเดินมาหาและเอามือเรียวของเธอมาวางไว้ที่ไหล่เล็ก..." เราไปนั่งรอกันตรงนู้นดีกว่ากาน.. เดินไปเดินมายาปวดหัว.. อีกสักพักท่านแม่และท่านพ่อก็น่าจะมาแล้ว...." ทิติยากรรีบชักชวนเพื่อนของเธอให้ไปนั่งรอที่เก้าอี้ว่างหน้าห้องผ่าตัดทันที.. เธอน่ะปวดหัว ตาลายมากๆเลยจะบอกให้....เพียงแค่สองสาวก้นแตะถึงเก้าอี้ทีมแพทย์และพยาบาลก็เปิดประตูห้องออกมาด้วยสีหน้าอันเหนื่อยล้า....ตึกตึกตึก...." คุณหมอค่ะ.. พี่กรเป็นยังไงบ้างคะ?" ธันยกานต์เก็บความเป็นห่วงเอาไว้ไม่อยู่อีกต่อไปเธอต้องการที่จะรู้ว่าอาการของเขาหนักหรือไม่.. เธอจะดีใจมากถ้าคุณหมอบอกว่าเขาไม่เป็นอะไรมาก...." ทุกอย่างเป็นไปด้วยดีครับ แต่ถึงอย่างนั้นก็คงจะต้องให้อยู่ในห้องปลอดเชื้อไปก่อนและรอให้ผ่านคืนนี้ไปก่อนนะครับถ้าทุกอย่างปกติดีพรุ่งนี้เราจะย้ายผู้ป่วยไปอยู่ในห้องพิเศษ.. ยังไงหมอขอตัวก่อนนะครับ...""ค่ะ..ขอบคุณนะคะ...." ถึงแม้ว่ามันจะทำให้เธอเบาใจขึ้นมาได้แต่เธอก็ยังคงไม่หายกังวลอยู่ดี" เอานะพี่กรอยู่กับทีพยาบาลและหมออย่างใกล้ชิดแล้ว.. ยาว่าไม่น่าจะมีอะไรหน้าเ

ทินกรรีบเดินกลับมาหาธันยกานต์อย่างรวดเร็ว สายตาของเขาและเธอต่างจ้องมองกันอย่างไม่มีใครคนใดคนนึงหลบหลีกสายตาอันร้อนแรงของกันและกัน..." พี่จะไม่ขอหรือถามกานแต่พี่จะทำในสิ่งที่พี่ต้องการ พี่เป็นของกาน และกานก็เป็นของพี่.. ต่อจากนี้ไปพี่จะเป็นของกานคนเดียวและกานก็จะเป็นของพี่แค่คนเดียว...." แล้วถ้าฉันไม่ต้องการละคะคุณจะทำยังไง..."หึหึหึ..." พี่ก็จะบังคับ.. เมื่อพี่ต้องการอะไรหรืออยากได้อะไร.. พี่ก็จะไม่รอช้าอีกต่อไป.. ฉะนั้นน้องกานเตรียมตัวได้เลยครับเพราะหลังจากวินาทีนี้พี่จะทำทุกวิถีทางให้กานนั้นมาเป็นของพี่.. ถึงแม้ว่าจะต้องใช้วิธีที่สกปรกพี่ก็จะทำ..."จุ๊บ...ทินกรจูบลงไปที่ริมฝีปากสีแดงสวยสดใสของธันยกานต์อย่างแผ่วเบา.. เขาค่อยๆแทะเล็มและกลืนกินริมฝีปากสวยสดของธันยกานต์อย่างตั้งอกตั้งใจ.. ฝ่ามือที่เรียวนิ่มตามประสาคนที่ไม่เคยต้องทำงานหนักค่อยๆลูบไล้และบีบนวดกระตุ้นให้ร่างกายสวยสมส่วนมีอารมณ์ไปกับเขา..ธันยกานต์แอ่นตามอารมณ์ที่เธอมีร่วมไปกับเขา... ทุกสัมผัสที่เขามอบให้มันความเคยชินที่เธอเคยได้รับมาจากเขา.. สัมผัสที่มันเบาหวิวราวกับขนนกที่พัดผ่านอย่างแผ่วเบาตามร่างของเธอ..ร่างกายเปล

เสียงโอ้กอากที่ดังออกมาจากห้องน้ำในคอนโดทำให้ทินกรถึงกับอยากจะแพ้ท้องแทนธันยกานต์ เขานึกสงสารน้องกานเหมือนกันนะ นี่ขนาดท้องไปได้สามเดือนแล้วแต่อาการแพ้ท้องมันยังไม่เบาบางลงเลยสักนิด แต่ก็ไม่เป็นไรเพราะการแพ้ท้องของธันยกานต์ทำให้อย่างน้อยเขาได้อยู่กับธันยกานต์ได้ทั้งวันจนแทบจะนั่งสิงกันอยู่แล้ว..." กานครับ.. กลั่วปากหน่อยนะ แล้วอะดมซะ..." ทินกรเดินเข้าไปหาเมียตัวน้อยของเขาทันทีพร้อมกับอ้าแขน กว้างๆรอให้ธันยกานต์ได้เข้ามาซุกไซร้ที่ตามคอของเขา.. หึหึใช่ธันยกานต์แพ้ท้องแบบว่าติดกลิ่นของเขา ไม่เพียงแค่สูดดมนะจะมีบ้างที่เจ้าตัวเผลอดูดที่ลำคอของเขา.. เมื่อไรที่เจ้าตัวดูดที่คอของเขาเมื่อนั้น.. เพลงรักอันร้อนฉ่าของเขาและเธอก็เริ่มขึ้นทันทีโดยที่ไม่มีอะไรมาหยุดความต้องการของว่าที่คุณแม่ลูกแฝดได้นอกจากว่าเจ้าตัวจะพอใจและสุขสม.... เมื่อนั้นเจ้าตัวถึงจะอาการดีขึ้น.. ส่วนเขาน่ะเหรอก็ติดกลิ่นเมียนะ.. เวลาเขาไปไหนมาไหนเขาจะต้องมีกางเกงชั้นในของน้องกานติดไปด้วยเสมอ บางทีเขารู้สึกว่าเหมือนตัวเองจะอาเจียนเขาก็จะหยิบกางเกงชั้นในของน้องกานออกมาสูดดมราวกับคนโรคจิต.. แต่เขาก็ไม่ได้สนใจสักเท่าไรเพราะมันคือเ