บททั้งหมดของ ร้ายนักไม่(รัก)ซะเลย: บทที่ 11 - บทที่ 20

เพียงแค่เธอจอดรถของเธอที่โรงจอดรถเธอก็เห็นรถหนึ่งคันที่มันไม่คุ้นเคยจอดอยู่ก่อนหน้าเธอแล้ว.. ที่จอดรถประจำของเธอถูกรถของใครก็ไม่รู้มาจอดก่อน... จะว่าไปมันก็ไม่ใช่ที่จอดรถของเธอหรอกเธอไม่มีสิทธิ์ที่จะจับจองเลยด้วยซ้ำไป...เสียงพูดคุยที่เธอได้ยินมาจากด้านใน.. ทำไมวันนี้เธอถึงเลือกมาวันผิดนะ.. แต่ก็ช่างเถอะ.. มันจะได้จบๆไป..." ท่านป้า... " เธอต้องการจะทักทายสวัสดีเหมือนเช่นทุกครั้งแต่เธอก็ต้องสะอึกและกลืนความเสียใจก้อนโตลงคอของเธอลงไปในคอ.... ใช่นั่นคือพี่กรไม่สิ.. คุณชายทินกรกับคนรักของเขา... ใบหน้าที่ยิ้มแย้มและรอยยิ้มที่คอยส่งไปให้กับคนรักของเขา.. มันเป็นสิ่งที่เธอเองก็อยากจะได้รับเช่นกัน.. แต่เธอไม่เคยที่จะได้เห็นเลยสักครั้ง.. นี่สินะที่เรียกว่าคนที่คู่ควร..." อ้าวหนูกานเองเหรอลูก.. ไม่มาหาป้าเสียนาน.. งานยุ่งเหรอลูก.. มาๆ หอบอะไรมาอีกล่ะนั้น.. หนูเจี๊ยบก็หอบอาหารมาให้... ไหนๆก็มาแล้วอยู่ทานข้าวด้วยกันนะลูก" ท่านหญิงศศิวารีที่ไม่ทันสังเกตุสีหน้าและแววตาของหนูกานเธอก็เลยเอ่ยชวนหนูกานทานข้าวเที่ยงด้วยกันเลย.." ไม่ดีกว่าค่ะท่านป้า.. หนูเอาผลไม้มาฝากค่ะ.. แล้วนี่" ธันยกานต์เลื่อนถุงกร

หลังจากเหตุการณ์นั้นที่เขาได้เจอกับน้องยาและเด็กคนนั้นโดยบังเอิญเขาก็รู้สึกแปลกว่าเหมือนกับว่าชีวิตของเขาที่คอยมีเด็กคนนั้นมาวุ่นวายอยู่ทุกๆวันมันเงียบเหงาผิดปกติ.. บางครั้งเขาก็ถึงกับชะโงกหน้ามองไปด้านนอกเพื่อดูว่าใครมาบ้านของเขา.. แต่มันก็ไม่ใช่คนที่เขารอ.." เบื่อจัง.. " ปากหยักได้รูปอยู่ๆก็พูดออกมาเองโดยที่เขาเองก็ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดเขาถึงเบื่อทั้งที่งานของเขาก็เยอะออกขนาดนี้และไหนเจี๊ยบโทรมาคุยกับเขาทุกๆวัน วันละสองครั้งตอนเช้าและก่อนนอน.. แต่มันกลับทำให้เขารู้สึกว่าชีวิตของเขาขาดอะไรสักอย่างไป....เสียงเครื่องยนต์ที่ดังเข้ามาภายในบ้านเขาจำได้ดีว่าเสียงรถคันนั้นคือเสียงรถของเพื่อนน้องยา...หึ....หัวใจที่เหี่ยวเฉาของเขาเมื่อครู่อยู่ๆมันก็กระชุ่มกระชวยขึ้นมาราวกับว่ามันได้รับน้ำทิพย์จากฝากฟ้า.. รอยยิ้มที่เขาไม่ค่อยจะได้ยิ้มแบบนี้มานานเกือบเดือน.. รอยยิ้มที่มันมีความสุขที่มันออกมาจากภายจิตใจของเขา.. วันนี้เขายิ้มออกมาอีกครั้ง.. จริงอยู่รอยยิ้มนั้นเขาเคยมอบให้เจี๊ยบในวันที่เขาได้เจอกับเจี๊ยบอีกครั้ง.. แต่หลังจากนั้นรอยยิ้มที่มันแสดงออกมาถึงความยินดี.. ความดีใจและความสุขมันก็ไม่มีอี

ทินกรบอกตามตรงว่าไม่พอใจมากที่เห็นเด็กคนนั้นไม่รู้จักรักนวลสงวนตัวใครจะกอดก็ให้กอดใครอยากจะหอมก็ให้หอม... มันไม่ควรทำแบบนั้น.. เด็กคนนั้นเป็นคนยังไงกันแน่เขาล่ะไม่เข้าใจจริงๆ..." แล้วทำไมฉันต้องมาตามมองเด็กคนนั้นด้วยนะ.." ทินกรเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเขาต้องมาขับรถเฝ้ามองว่าเด็กคนนั้นจะทำอะไรหรือไปไหน... เป็นบ้าอะไรของฉันกันแน่.....ทินกรที่กำลังจะขับรถออกไปแต่เพียงแค่เขามองผ่านกระจกเขาก็เห็นเด็กคนนั้นออกมาจากบริษัทของตัวเองและเหมือนกับว่ากำลังยืนรอใครสักคน...รูปร่างที่สมส่วนจนน่ากอดน่าจับมันทำให้เผลอคิดไปไกลจนเขาต้องรีบสลัดความคิดสกปรกของตัวเองออกไปทันที.. และเพียงไม่นานเขาก็เห็นผู้ชายคนที่เขาในคืนนั้นอีกครั้ง..." ใครกัน.. แฟนเหรอ? นี่น่ะเหรอที่บอกว่ารักเขานักรักเขาหนา..." ทินกรถึงกับต้องขมกรามของตัวเองเอาไว้แน่น... มือแกร่งกำพวงมาลัยรถยนเอาไว้จนหนังของมันแทบจะหลุดติดมืออกมา..ทินกรสตาร์ทรถของเขาและก็ขับออกไปอย่างรวดเร็ว.. แต่เพียงแค่ขับออกไปไม่นานมันก็ทำให้เขาว้าวุ่นจนเขาต้องย้อนกลับมาหาที่จอดที่ไม่ไกลจากหน้าบริษัทของเด็กคนนั้นอีกครั้ง.... จะว่าไปมันก็เหงาเหมือนกันนะท

แสงแดดที่สอดส่องเข้ามาในยามเช้า.. รึเปล่าเธอไม่รู้แต่ที่รู้ก็คือตอนนี้ร่างกายของเธอเหมือนกับถูกงูรัดเอาไว้และร่างกายของเธอมันเจ็บมากๆ เหมือนกับว่าเธอออกกำลังหนักๆแบบหักโหมออกกำลังกายสี่ถึงห้าชั่วโมง.. มันเจ็บมันเมื่อยไปหมด.. เธอบอกไม่ถูกเลย.."โอ้ย... "เสียงโอดโอยของคนในอ้อมกอดทำให้เขาถึงกับเผลอยิ้มออกมา.. เอาเถอะตอนนี้เขาพร้อมฟังคำกล่าวหาแล้ว.. เขาจะไม่เถียงหรือไม่ขอความเห็นใจเลยสักคำ..."ตื่นแล้วเหรอ?"น้ำเสียงแบบนี้.. และลมอุ่นๆที่พ่นมาที่ใบหูของเธอ... หรือว่าเรื่องเมื่อคืน....ธันยกานต์หันกลับไปทางด้านหลังของเธอทันที... เพียงแค่หันกลับไปแก้มของเธอก็ไปโดนเข้ากับจมูกโด่งคมสันของเขา.. และที่บริเวณหน้าท้องของเธอมีอะไรบางอย่างลูบไล้ไปมาเบาๆและมันทำให้เธอถึงกับขนลุก..." หยุดนะ... คุณไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับฉัน.... ปล่อย.. ฉันจะกลับ.. " โชคดีที่อย่างน้อยเธอยังมีเสื้อผ้าติดตัว.. คงจะเป็นเขาที่สวมใส่ให้เธอ.. เพียงแค่คิดเท่านี้มันก็ทำให้เธอถึงกับหน้าแดงคิดไปถึงเรื่องที่มันน่าจะพึ่งเกิดขึ้นระหว่างเขากับเธอ... เธอไม่รู้โดยแน่ชัดว่าเกิดขึ้นยังไงกันแน่.. แต่ที่แน่ๆเธอพอจำได้ว่าเธอถูกเขาฟาดลงม

สองสามวันที่ผ่านมาทินกรใช้เวลากับตัวเองและคิดในสิ่งที่ศรันทร์ได้พูดกับเขาเกี่ยวกับความรู้สึกระหว่างเขาและกานแถมพ่วงด้วยเรื่องของเจี๊ยบอีก.. เอาตรงๆเขาไม่ได้รักเจี๊ยบในเชิงชู้สาวแล้ว..เขาแค่รู้สึกที่ได้เจอเจี๊ยบอีกครั้งแต่สำหรับกานนั้น.. เขารู้สึกแค่ว่าตั้งแต่วันแรกที่กานมาถอนหมั้นเขามันทำให้ชีวิตของเขาเหงามากๆ เขารู้สึกเหมือนกับว่าชีวิตเขามันขาดอะไรไปสักอย่าง... เสียงหัวเราะและคำพูดที่ชวนให้เขาต้องอมยิ้มเสมอเวลาที่กานพูดออกมา.. มันหายไปตั้งแต่วันนั้น.. ช่วงแรกเขาไม่ได้คิดอะไรมากนักเพราะบ่อยครั้งที่กานมักจะงอนเขาและเงียบไปสองสามวันแต่แล้วไม่เกินวันที่ห้ากานก็จะกลับมาหาเขามาพูดคุยกับเขาราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเราสองคน... แต่แล้ววันนั้นวันที่กานมาหาหลังจากเกิดเรื่อง... แววตาที่เฉยชาของกาน.. มันทำให้หัวใจของเขารู้สึกว่ามันปวดนึบยังไงบอกไม่ถูก.. จากที่เมื่อก่อนกานมักจะเรียกเขาว่าพี่กร แต่ตอนนี้กานเรียกชื่อเขาว่าคุณชายทินกรและแทนตัวเองว่าฉันไม่แทนตัวเองว่ากานเหมือนเมื่อก่อน.. มันแสดงให้เห็นถึงความห่างเหินระหว่างเขาและกาน.. เขาไม่ชอบเลย รอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่กานเคยมีมันหายไปตั้งแ