All Chapters of Love Pharmacist เภสัชกรไฟฟ้า: Chapter 1 - Chapter 10

#เภสัชกรไฟฟ้าตอนที่ 2(หมดสภาพ)ร้านขายยาที่ผมเดินผ่านทุกวันในเวลาเย็นช่วงเลิกงาน ผมมองไปยังหน้าร้านที่เหมือนจะมีคนมุงเยอะมาก เหมือนกำลังมีกิจกรรมอะไรสักอย่าง จนทำให้คนสนใจ และความสงสัยก็ทำให้ผมต้องเดินเข้าไปใกล้ ๆ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น"มุงเหี้ยไรกันเยอะแยะวะ อย่างกับดารามาอย่างงั้นแหละ" ผมยืนมองไปยังหน้าร้าน ที่ตอนนี้คนรุมกันจนแทบมองไม่เห็นทางเข้า จนผมต้องเบียดเพื่อไปดูให้รู้ "ไอ้นี่เป็นใครวะ? แล้วทำไมแม่งต้องยืนใกล้กันแบบนั้นด้วย...แล้วกูเป็นอะไรของกูละเนี่ยหงุดหงิดเพื่อ? เอ๊ะ!!! มึงเหมือนคนเป็นบ้าอะไอ้ไฟฟ้า หรือกูบ้าจริง ๆ เออแล้วกูก็ถามเองตอบเอง...ประสาทแดกหัวแล้วมั้งเนี่ย" เออไม่รู้ผมเป็นอะไร สายตามองไปยังไอ้เภสัชฯ หน้าขาวแล้วก็พูดกับตัวเองอย่างหงุดหงิด ไม่รู้สิเห็นแล้วมันทำให้อารมณ์เสีย อยากจะเข้าไปกระชากเขาออกมาจากตรงนั้น แล้วให้มันมายืนข้างผมแทน ...เดินหนีก่อนที่จะทำให้ผมหงุดหงิดไปมากกว่านี้ปึก!!!"ไม่ถ่ายรูปแล้วมายืนเกะกะทำไมก็ไม่รู้" จู่ ๆ ผู้หญิงคนหนึ่งมาจากไหนก็ไม่รู้ วิ่งมาชนผมแล้วยังมาบ่นให้ผมอีก...ผมผิดอะไรครับเนี่ย"นี่คุณ ชนคนอื่นแล้วไม่ขอโทษ แถมยังมาต่อว่าอีก...

#เคมี"ร้านขายยาเคมีสวัสดีครับ" ผมเอ่ยทักทายลูกค้า เมื่อเสียงกระดิ่งตรงหน้าประตูดังขึ้น โดยไม่ได้เงยหน้ามอง เพราะต้องจิ้มแป้นบนมือถือตอบแชตรุ่นน้อง ที่มาขอคำปรึกษาเรื่องเรียน"อืม หวัดดีคุณเภสัชฯ"และเสียงนี้ทำให้ผมที่จดจ่อหน้าจอมือถือต้องเงยมอง ก่อนจะถอนหายใจออกมา เพราะคนตรงหน้าตอนนี้คือไอ้คนปากหมาที่เจอเมื่อคืน และเจอหน้าแทบทุกวันตอนเย็น ก็เล่นมาร้านผมประจำ ไม่รู้จะมาซื้อยาอะไรนักหนา ประหนึ่งว่าป่วยกำลังใกล้ตาย"คุณอีกละ แล้วมาซื้อยาอะไรทุกวี่ทุกวัน" ผมถามออกไป"ซื้อยาอะไรก็ได้ ร...""ยาอะไรก็ได้ที่นี่ไม่มี เชิญร้านอื่นครับ"ผมแทรกตัดบทขึ้นก่อนเพราะรู้ว่าเขาจะพูดยียวนกวนประสาทผม และนั่นมันทำให้เขาเงียบปาก"กวน...." เขาพูดคำแรกออกมาชัดเจน แต่อีกคำเก็บงำเสียงไว้ ซึ่งผมก็พอเดาได้และอ่านปากออกมามันคือคำว่า ตีน"จะซื้อยาไหม ถ้าไม่ก็อย่ามาเกะกะลูกค้าคนอื่น" ผมเริ่มเอือมและออกปากไล่ คิดว่าไม่จำเป็นต้องสุภาพแล้วล่ะ"นี่ไล่ลูกค้าเหรอ เดี๋ยวประจานลงโซเชียลนะ" เขาขู่ผมพร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา นี่ผมต้องกลัวเขาไหม?"ตามสันดานเถอะ ถามจริงคุณมาทำไมบ่อย ๆ อย่าบอกนะว่าวันนี้มาซื้อยาคุมอีก" ผม

#ไฟฟ้า"ใครมันมาออกกำลังเท้าแถวนี้กันวะ?"ตุบ ตั๊บ พั๊ว พั๊ว เสียงชลมุนเหมือนคนกำลังมีเรื่องทำให้ผมที่กำลังเดินอยู่ริมถนนต้องหยุดฟัง ทำเอาต่อมเผือกของผมกระดิกเหมือนหางหมาเพราะอยากจะรู้ เลยค่อย ๆ เดินย่องเข้าไปดูตามเสียง"นั่นมัน..." คนที่นอนรองรับฝ่าเท้า เบ้าหน้าที่มีรอยฟกช้ำ ทำให้ผมตกใจมากรีบวิ่งเข้าไปอย่างไม่คิดเกรงกลัว แม้จะมีตัวคนเดียวก็ตาม เรื่องแบบนี้ผมค่อนข้างจะชินตามประสาเด็กช่างในสมัยเรียน ผมมันโคตรจะเกรียนเลยช่วงวัยรุ่น"แม่งโคตรอ่อนเลยว่ะสามรุมหนึ่ง" ผมพูดขึ้นพร้อมสีหน้าที่ท้าทาย สายตามองต่ำไปยังคนที่นอนหมดสภาพไม่เป็นท่า ใบหน้ามีเลือดซึมและรอยแดงช้ำตรงปาก...ผมนึกสงสัยว่าคนอย่างนายหน้าขาวนี่ไปแกว่งเท้าหาเสี้ยนมาจากไหน ทำไมถึงได้มาตกอยู่ในสภาพแบบนี้ก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ตอนนี้คือไอ้สามตัวนี่กำลังจะเลี้ยงไม่โต บังอาจมาแตะคนของผม ซึ่งเขาก็ยังไม่ยินยอมหรอก ผมคิดไปเองคนเดียวและยัดเยียดสถานะให้เองแหละ"แล้วมึงเสือกอะไรด้วยวะ!" หนึ่งในสามคนพูดขึ้น นี่ผมต้องกลัวพวกมันไหมอะ แสดงไม่ถูกเลยจริง ๆ"น นาย มาได้ยังไง" นายหน้าขาวเจ้าของร้านขายยาเงยหน้าแล้วพูดด้วยความทุลักทุเล ผมได้แต่มองไม่ได้พ

“เริ่มดึกแล้วส่งแค่นี้ก็พอ” ผมบอกเขาเพราะเกรงใจ นี่ก็ทำให้เขาเสียเวลานานแล้ว“พักอยู่ห้องไหน?” ไม่สนใจสิ่งที่ผมพูดเลยสักนิด ยังคงประคองผมเดินไปเรื่อย ๆ“แปดแปดหกสาม” ก็ตอบเขาทันที“อ่า ใกล้ถึงแล้วนี่” พูดและชี้ไปทางห้องของผมที่อยู่ไม่ไกล“ไม่สนใจสิ่งที่ผมบอกเลยว่างั้น” ผมถามทีเล่นทีจริง“บอกว่าไงนะไม่เห็นจะได้ยินสักนิด”“เออแล้วแต่เถอะ”และแล้วเราสองคนก็เดินมาถึงห้องพักของผม ห้องพักขนาดพอดีที่มันมีความทรงจำในอดีตระหว่างผมกับคนที่รัก มันเป็นสถานที่ที่ผมยากจะลืม แม้ว่าผมและเธอจะไม่ได้อยู่ห้องนี้ด้วยกันแล้วก็ตาม แต่ความทรงจำที่แสนสวยงามในวันเก่า ๆ ยังเฝ้าติดตาของผมไม่รู้ลืม“ขอบใจนะที่มาส่ง” ผมพูดก่อนจะไขกุญแจประตู“ไม่เป็นไรแค่นี้เอง เราเพื่อนกันไม่ใช่หรือไง” เขาพูดพร้อมกับรอยยิ้มอ่อนมุมปาก“อืม” โคตรซึ้งเลยครับก็ได้แต่ยิ้มตอบกลับและพยักหน้าเบา ๆ และจากนั้นเขาก็พูดขึ้น“หิวน้ำว่ะ” ยกแขนผมออกแล้วเดินดุ่มนำหน้าเข้าห้องไป ประหนึ่งห้องของตัวเอง ผมได้แต่มองตามหลังตาปริบ ๆ พูดไม่ออกเลยครับ“ปกติเป็นคนหน้าด้านหน้ามึนแบบนี้ป้ะ?” ผมเดินตามหลังเข้ามาแล้วพูดขึ้นอย่างยียวน เดินไปยังตู้เย็นด้วยขาที่

(เคมี)แปดวันหลังจากที่ผมกับเขามีการติดต่อกัน ทักหาผมทุกวันทั้งที่บางครั้งก็ไม่มีอะไรจะโต้ตอบ ตอนนี้ตามตัวผมเริ่มเห็นรอยเขียวช้ำกว่าเดิม มีอาการปวดแทบลุกไม่ไหว มีเขาคอยมาดูแลและอยู่เป็นเพื่อน แต่วันนี้ยังไม่เห็นแม้แต่เงา ข้อความทักทายที่ชอบส่งมาในยามเช้าก็ยังไม่มี ผมคอยมองไปยังหน้าจอมือถือ คือผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเฝ้ารอ อาจเพราะเริ่มชิน?“น่าเบื่อจัง”ตอนนี้ผมก็ยังไม่กล้ากลับบ้าน ได้แต่โทรบอกพ่อกับแม่ว่าติดธุระแก้ต่างเพื่อไม่ให้พวกท่านเป็นห่วง ผมเลือกที่จะปิดทีวีแล้วหยิบมือถือมาเล่น เลื่อนไปเลื่อนมาก็ดันมาเจอโพสต์ของแฟนเก่า ทำเอาผมรู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจ เมื่อภาพที่ผมเห็นมันคือภาพที่บ่งบอกว่าเธอกำลังมีอีกหนึ่งชีวิตกับคนที่เธอแต่งงานด้วย“นับเดือน”ผมมองภาพบนหน้าจอมือถือ แล้วเอ่ยชื่อผู้หญิงที่ผมรักพร้อมน้ำตาที่มันเริ่มเอ่อขอบตา ยิ่งมองผมก็ยิ่งเสียใจ เสียใจไม่สามารถปกป้องเธอได้ ต้องปล่อยมือเธอทั้งที่เคยสัญญา ไม่ว่ามีปัญหาอะไรเราสองคนจะเผชิญมันไปด้วยกัน และนั่นก็ดันเป็นเพียงน้ำลายที่ไร้ราคา ผมไม่สามารถทำได้อย่างที่สัญญา“ยินดีด้วยนะ” ผมพิมพ์คอมเมนต์ไป ต่อท้ายประโยคด้วยอิโมจิรอยยิ้ม แต่จ