All Chapters of Love Pharmacist เภสัชกรไฟฟ้า: Chapter 21 - Chapter 30

(เคมี)“หายไปไหนของเขานะ...แชตไม่อ่าน หรือจะเป็นอะไรไปหรือเปล่า”หลายวันแล้วกับการที่ไฟฟ้าเงียบหายไป แชตไม่อ่านไลน์ไม่ตอบ ซึ่งมันค่อนข้างจะผิดปกติจากที่ผ่านมา ก่อนหน้าเขาต้องคอยแชตมากวนบ่อย ๆ ผมไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไรถึงได้เงียบกริบแบบนี้ นึกห่วงกลัวว่าจะได้รับบาดเจ็บอีกหรือเปล่า เพราะแผลเก่าที่แขนเขาก็ยังไม่หายดีติ่ง เสียงเตือนข้อความไลน์ในมือถือดังขึ้น ผมตกใจจนรีบเปิดอ่าน เพราะคิดว่าเป็นการตอบกลับมาของไฟฟ้า แต่ว่า...(“มาเจอกันได้ไหม เดือนจะรอเคอยู่ที่ร้านเดิมนะ”)“ได้สิ...กี่โมง”(“เจอกันตอนเที่ยงนะ เราจะได้กินข้าวด้วยกัน”)“OK”ผมอ่านข้อความไลน์ของนับเดือน ก่อนหน้าเธอก็ทักหา แต่ว่าผมไม่ได้ออกไปเจอ บอกเธอว่าไม่ว่างซึ่งผมก็ไม่ว่างจริง ๆ ไม่อยากจะพบหน้าเธอด้วยสภาพที่มีรอยบาดแผล แต่ตอนนี้มันหายดีแล้วผมออกมาที่ร้านเดิมที่นับเดือนนัดพบ เธอโบกให้สัญญาณผมจึงส่งยิ้มบาง ๆ ให้แล้วเดินเข้าไปหา“เดือนสั่งของที่เคชอบมาให้เยอะเลย”“แล้วเขา...”“ไม่อยู่น่ะไปดูงานที่ต่างประเทศ”เดือนพูดกับผมด้วยรอยยิ้มดีใจ ผมถามไถ่ถึงสามีของเธอเพราะห่วงว่าเขาจะรู้ แล้วอาจจะทำร้ายเดือน แต่ก็เหมือนเราสองคนจะเข้าใจกัน

@โรงพยาบาลแห่งหนึ่งไอ้กลาสมันขับรถโคตรไว ผมว่าผมคงไม่ตายเพราะเลือดไหลหมดตัวแล้วล่ะ แต่จะตายเพราะใจวายก่อน แล้วไอ้เพื่อนรักก็ไม่ได้สนใจผมที่นั่งข้าง ๆ นะ ตั้งหน้าตั้งตาขับรถอย่างเดียว ผมก็โคตรเสียวจนหยุดกลั้นหายใจเวลาที่กลาสมันแซง บางทีเผลอเหยียบเบรกช่วยมันอีก“เฮ้อ กูถึงโรงพยาบาลโดยที่ยังหายใจอยู่” ผมถอนหายใจออกมาด้วยความโล่ง“พูดมาก” ว่าผมตลอดไอ้ห่านี่ผมเปิดประตูลงจากรถ กลาสมันก็เดินมาประคองแขน แล้วพาเข้าไปด้านไหน กลาสมันส่งผมที่ห้องฉุกเฉินก่อนจะไปจัดการทำทะเบียนประวัติตามที่พยาบาลบอก ส่วนผมก็นั่งนิ่ง ๆ ให้พยาบาลทำแผลให้จนเสร็จ โดนเย็บไปสามเข็มเบา ๆ ครับงานนี้“เจ็บแล้วให้จำ” ผมทำแผลเสร็จเดินออกมา ก็โดนไอ้กลาสมันสวดเลยครับ สวดแบบสีหน้ายมทูตหน้าตายของมันนั่นแหละ แต่ผมไม่กลัวหรอก“ครับพ่อ” ผมตอบมันแบบประชดลากเสียงยาว“ไม่ได้อยากเป็นพ่อมึง”“แหมทำเป็น อยากเป็นเมียกูรึไง?”"ได้?"“!!”"....."ผมกับกลาสเดินเคียงกันมาจะไปเคาน์เตอร์รับยาแล้วจ่ายเงิน ระหว่างทางก็พูดคุยกันตามประสาเพื่อน แต่ก็ตกใจเมื่อกลาสมันย้อนถามสั้น ๆ กลาสมันก็ตอบผมด้วยท่าทางนิ่งขรึมตามแบบมันนั่นแหละ จนมีประโยคหนึ่งที่ผม

(กลาส)“ขอบใจนะที่มาส่ง”“อืม”ไฟฟ้ามันปลดเข็มขัดนิรภัยพร้อมกับบอกผม ตอนนี้มาส่งเพื่อนที่หน้าไซต์งาน ตามที่ตกลงกันไว้เมื่อวาน พยักหน้ารับรู้ก่อนจะขับรถออกไป ที่จริงวันนี้ผมจะอยู่ที่โครงการ แต่พ่อดันโทรมาบอกว่าเรียกประชุมด่วนผู้ถือหุ้น ผมเลยต้องวนรถกลับเข้าบริษัทระหว่างทางขับรถผมก็ย้อนนึกถึงคำพูดตัวเองที่พูดไปเมื่อคืนกับไฟฟ้า การแอบรักมันก็เหมือนเราดึงเชือกที่ตึงยิ่งดึงก็ยิ่งเจ็บมือ ผมสามารถพูดแนะนำเพื่อนได้ แต่ทำไมกับตัวเองผมถึงรู้สึกว่ามันทำได้ยากมากเลยล่ะ สำหรับการตัดใจจากใครสักคน แล้วเราแอบรักเขามาตั้งนาน ผิดที่ผมเองแหละไม่กล้าบอกความรู้สึกจริง ๆ พอเขาเจอคนที่ชอบดันกลัวจะเสียเขาไปให้คนอื่น กลัวแม้จะไม่มีแม้กระทั่งคำว่าเพื่อนและที่ให้ผมยืนเอี๊ยด! โครม! ความคิดใจลอยทำให้ผมไม่ได้ตั้งใจมองทาง จึงชนเข้าอย่างจังกับรถคันข้างหน้าที่จอดรอไฟแดงจนท้ายบุบ...โคตรซวย!เห็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ เหมือนหมากระเป๋าเดินมาทางผมด้วยสีหน้าโกรธจัด อย่างกับว่าเธอพร้อมจะปะทะใส่ผมมากในตอนนี้ และเธอกำลังเคาะกระจกรถของผมพร้อมกับยืนมือเท้าสะเอว“ลืมตาไว้ที่บ้านเหรอคะถึงได้ชนท้ายรถฉัน ทั้งที่จอดรอไฟแดงอยู่ ฉันจอดน

“อะเสร็จแล้ว” ผมบอกเมื่อปิดเทปเรียบร้อยแต่ไฟฟ้าก็ไม่ได้โต้ตอบอะไร สายตาของเขายังคงจ้องมาที่ผม พร้อมกับค่อย ๆ ขยับเข้ามาใกล้ ผมได้แต่เอนตัวหลบให้ออกห่าง แต่ไฟฟ้าก็ยังขยับเข้ามาเรื่อย ๆ สายตาของเขาเหมือนกำลังสะกดผมให้นิ่ง ปากที่อยากจะพูดก็ดันพูดไม่ออก ได้แต่มองหน้าไฟฟ้านิ่ง สติก็เหมือนถูกสาปไว้ ทำไมผมถึงได้อ่อนไหวตามสายตาคู่นี้ ที่เหมือนแม่เหล็กดึงดูดผมให้ไม่อยากละสายตา จังหวะหัวใจเต้นเร็วขึ้นเหมือนครั้งแรกที่ผมรู้สึกกับนับเดือนไม่มีผิด ความคิดทำให้ผมใจลอย รู้สึกตัวอีกทีปากของไฟฟ้าประกบกับปากของผมแล้วความรู้สึกแปลกใหม่ที่ทำผมใจสั่น ไฟฟ้าไม่ได้ละริมฝีปากออก แต่เขาลงน้ำหนักกดจูบเน้นขึ้น และนั่นถึงทำให้สติของผมคืนกลับมา แล้วหันหน้าหนีออกด้านข้าง“ทะ ทำแผลเสร็จแล้ว” ผมพูดโดยที่ยังหันหน้าหนี ตอนนี้แก้มของผมมันร้อนวูบวาบ ผมกำลังขยับตัวออกห่าง ไฟฟ้าดันจับแขนผมไว้“อะไร?”“กูหิว”“หะ หิวอะไร?”ไฟฟ้าพูดลมหายใจของมันกระทบลงต้นคอของผม คำพูดที่ทำให้ผมมโนไปไกล เพราะในหัวของผมตอนนี้มันแทบประมวลผลไม่เป็น การที่ถูกจูบไปหมาด ๆ ทำเอาสติของผมแทบเตลิด เลยต้องถามย้ำแต่ดันตะกุกตะกักเสียการทรงตัว แทบกลั้นหา

“...”“ที่ทำลงไปกูรู้ตัวทุกอย่าง ถ้ามึงจะโกรธก็ไม่ว่า แต่อย่าเกลียดกูเลยนะเพราะทำไปตามที่หัวใจมันสั่ง รักก็คือรัก”หลังจากที่ไฟฟ้าปลดปล่อยตัวตนออกมา ผมก็ได้แต่นอนนิ่งมองเพดานภายใต้ความมืด เพราะสับสนกับการที่ไม่หักห้ามใจตัวเอง จนผมกับไฟฟ้าเราลงเอยกันด้วยความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้ง ซึ่งมันเกินคำว่าเพื่อน ผมนอนฟังไฟฟ้าพูดออกมา น้ำเสียงของเขาจริงจัง จนมันทำให้ผมรู้สึกว่าเขาไม่ได้พูดเล่น“ผมบอกตัวเองเสมอว่าไม่ได้ชอบผู้ชาย” ผมพูดขึ้นภายใต้ความมืด พร้อมกับคิดทบทวนอะไรหลาย ๆ อย่าง“บางทีมึงอาจจะไม่รู้ตัวก็ได้ ลึกแล้วมึงก็คงพวกเดียวกับกู”“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ตอนนี้สับสนและงงไปหมด”“กูก็ไม่รู้หรอกนะว่ามึงโตมาพร้อมกับสังคมครอบครัวแบบไหน แต่พ่อแม่ของกูไม่เคยปิดกั้นความเป็นกู...ไม่ได้ว่าครอบครัวมึงไม่ดีนะ แต่บางทีคนรอบตัวมึงมีขอบเขตจำกัดเรื่องพวกนี้ ปลูกฝังว่าผู้ชายต้องคู่กับผู้หญิงเท่านั้น อันนี้กูคิดเอง”“นั่นสินะ”“และที่บอกว่ารักมึง กูพูดจริงจากใจ กูรู้ว่ามึงคงดูออกแต่แรก แต่กูไม่อยากแทรกแซงคำว่าเพื่อนที่มึงมอบให้กูไง...คิดแค่ว่าดีเท่าไหร่แล้วที่มึงยอมเป็นเพื่อนกับกู แต่วันนี้กูน่าจะทำมันพัง แม้กร