All Chapters of Love Pharmacist เภสัชกรไฟฟ้า: Chapter 11 - Chapter 20

(ไฟฟ้า)ผมตีมึนรีบกระโดดขึ้นเตียง ทั้งที่เจ้าของห้องยังไม่อนุญาต แกล้งทำทีว่าผมนอนหลับได้ยินเขาบ่นอะไรสักอย่างผมได้ยินไม่ชัด ถ้าหากผมช้าก็กลัวว่าเขาจะไล่ตะเพิดกลับบ้าน เลยต้องอาศัยความหน้ามึนหน้าด้านที่มีเป็นเอกลักษณ์ เข้าใจผมใช่ไหมที่ทำแบบนี้ ผ่านไปราวยี่สิบนาทีผมก็พลิกตัวด้วยความเบาที่สุด มองหน้าคนที่นอนหลับสนิท แล้วเริ่มใช้ความคิดว่าหลังจากนี้ผมจะได้รับสถานะที่มากกว่าคำว่าเพื่อนนี้ไหม“เมื่อไหร่จะเป็นได้มากกว่านี้”“.....”จ้องมองใบหน้าที่ขาวเนียนเหมือนผิวผู้หญิงของคนตรงหน้าที่ยังมีรอยช้ำ แล้วพูดขึ้นมาลอย ๆ ภายในใจหวังลึก ๆ ว่าผมจะได้รับโอกาสนั้นสักครั้ง“ได้สักครั้งจะไม่ยอมพลาดเลย”“.....”ผมก็ยังคงพูดคนเดียวพร้อมสายตาที่มองนายเคมี เปลือกตาที่ปิดสนิท ใบหน้าที่ดูสมส่วน เหมือนกับพระเจ้าตั้งใจปั้นขึ้นมา ทำให้ผมไม่อยากจะละสายตามองไปทางอื่น มันคือสิ่งที่ผมทำได้ตอนนี้ คอยแต่จินตนาการด้วยความหวังว่าจะสักวันเขาจะเปลี่ยนใจ แม้จะดูยากเหลือเกินกับการพลิกหัวใจของใครสักคนที่มันแตกต่างราวฟ้ากับเหว ให้มาเดินบนเส้นทางเดียวกันสายตาที่จ้องมองไม่กะพริบ กับความรู้สึกลึก ๆ ที่ผมเก็บกลั้นเอาไว้ในก้นบ

“กูอยากจะทุบมือถือแม่งให้พัง เสียงดังน่ารำคาญ...ที่เดิมของเรา แหวะ”ยิ่งอ่านก็ยิ่งรู้สึกไม่ดี มันน้อยใจอย่างบอกไม่ถูกทั้งผมไม่ได้มีสิทธิ์อะไรในตัวเคมีสักนิด จนมาถึงข้อความสุดท้ายที่มีคำว่า ที่เดิมของเรา ยิ่งสะกิดต่อความน้อยใจของผมหนักกว่าเดิม จนทนไม่ได้เลยบอกลาแบบห้วน ๆ แล้วเดินออกจากห้องหนีมา ไม่กล้าจะหันกลับไปมองซึ่งหน้าเพราะกลัวว่าความรู้สึกที่กำลังเป็นจะพานหัวร้อน จนเผลอเสียงดังใส่เจ้าของมือถือ เลยต้องข่มอารมณ์น้อยใจเดินจากมา“รู้ว่าไม่มีสิทธิ์ แต่มันก็อดคิดไม่ได้ปะวะ น้อยใจฉิบหายเลยว่ะ หงุดหงิดรมณ์เสียโว้ย!”ปัง! “โอ๊ย ไอ้ประตูใจร้าย ขนาดมึงจะทำกูเจ็บได้เนอะ”ความน้อยใจปนหงุดหงิดทำให้ผมเตะประตูห้องใครก็ไม่รู้จนเสียงดัง เจ็บตีนฉิบหายเลยครับจนร้องโอดโอย ยกเท้าขึ้นมาลูบ ๆ ถูก ๆ ให้มันบรรเทาความเจ็บลง(ตัวเห้ที่ไหนมาก่อกวนวะ! คนจะหลับจะนอน)“เวรแล้วไงกู เห้พ่องเด้หล่อขนาดนี้”เสียงตะโกนจากด้านในทำให้ผมต้องรีบเผ่น แต่ปากก็ยังไม่วายอ้อนตีน ตะโกนด่าตอบ ถามว่ากลัวไหมก็กลัวครับ กลัวมันมีพวกมากกว่าผม มันติดเป็นสันดานไปแล้วล่ะครับ ขาก็รีบวิ่งกลัวว่าเจ้าของห้องจะออกมาเจอ แต่รอดครับผมใส่เกีย

แสงแดดอ่อนรำไรแยงเข้าตา ทำให้ผมรู้สึกตัวตื่น นอนนิ่งมองเพดานสักพักก่อนจะหยัดตัวนั่ง หันไปมองไอ้ขี้เมาที่นอนเอาขามาหนุนหมอนแทนหัว เจริญจริง ๆ ครับเมื่อคืนผมนอนฝันร้ายเพราะแบบนี้สินะ“มึงนะมึง ดีไม่ยัดตีนทาบหน้ากู”ผมบ่นให้คนที่ยังนอนไม่รู้เรื่อง แล้วลงจากเตียงไปจัดการธุระส่วนตัว แล้วเข้าครัวไปดูว่าพอจะทำอะไรกินได้บ้าง ซึ่งคิดแล้วไม่น่าจะมี ถามวิถีชายโสดกินง่ายอยู่ง่าย ใช้เงินซื้อกินเอาครับ ผมเลยออกไปซื้อน้ำเต้าหู้กับปลาท่องโก๋สาย ๆ ค่อยหากินใหม่อีกที“ตื่นไวจังวะ”“กูตกเตียง...แม่งปวดหัวฉิบหายเลยว่ะ”กลับจากซื้อมื้อเช้าเข้ามาในห้องเจอไอ้เพื่อนขี้เมานั่งเกาหัวฟูฟ่องอยู่บนพื้น ผมกะจะเข้าไปดูว่ามันตื่นหรือยัง แต่ต้องพบกับสภาพที่โคตรจะรุงรังซกมกจนต้องส่ายหัว“สมควร พระคงลงโทษมึงที่เอาตีนมาให้กูดมทั้งคืน” ผมด่ามัน“เว่อ กูทำแบบนั้นซะที่ไหน” ยังไม่รู้ตัวอีกว่าสร้างภาระให้ผมมากแค่ไหน“ก็ที่นี่ไง” ผมบอกย้ำ“กูทำงั้นจริงดิกลาส” ยังไม่คิดเชื่ออีกครับ“สันดานตัวเองไม่รู้ไง ต้องให้กูอธิบายเพิ่ม?” “ไม่ต้อง ๆ แค่นี้กูก็รับตัวเองไม่ค่อยจะได้ละ ไปล้างหน้าก่อนนะ”“อืม”จากนั้นไฟฟ้ามันก็เดินไปล้างหน้า

ผมกลับมาบ้านเพื่อเอาของใช้ไปให้แม่ ผมต้องคุยกับหมอดอมนี่ให้ยอมช่วยพ่อของผม ไม่ว่าจะต้องทำยังไงก็ตาม ต่อให้ใช้ต้องพยายามแค่ไหนต้องช่วยพ่อให้ได้“พ่อยังไม่รู้สึกตัวอีกเหรอ”“ยังเลยลูก”“ผมขอโทษนะแม่ที่เป็นลูกที่แย่มาก ๆ ดูแลพ่อกับแม่ได้ไม่ดีพอ”ผมเดินเข้ามาใกล้แม่แล้วถาม สีหน้าของแม่ยังคงมีคราบน้ำตาเปื้อนอยู่ น้ำตาของแม่ทำให้ผมรู้สึกผิด หากเมื่อคืนผมไม่ออกไปเที่ยวกินเหล้าจนเมา บางทีพ่อคงจะไม่ต้องมาอยู่ในสภาพนี้ก็ได้ แม่ก็คงไม่ต้องลำบากพาพ่อมาโรงพยาบาลเองเพียงลำพัง ทั้งที่แม่ก็อายุมากแล้ว“มันเป็นอุบัติเหตุ อย่าโทษตัวเองแบบนั้น พ่อเขาก็ไม่ได้โทษไฟฟ้าหรอกนะลูก...อย่าคิดมากนะ”“ผมจะดูพ่อกับแม่ให้ดีกว่าเดิม ผมสัญญาว่าจะต้องหาหมอมารักษาพ่อให้ได้”เป็นแม่ที่กอดปลอบผม มือของแม่ลูบหัวของผมเบา ๆ มันช่างอบอุ่นเหลือเกิน ผมกอดแม่แน่นด้วยความรู้สึกผิด แม้แม่จะบอกว่าเป็นเพียงอุบัติเหตุ แต่ถึงยังไงมันก็สะท้อนความเป็นลูกแย่ ๆ ของผมอยู่ดี พ่อแม่เพียงคนเดียวผมยังดูแลได้ไม่ดีเลย...“แม่ยังไม่ได้กินอะไรใช่ไหมเดี๋ยวผมออกไปซื้ออะไรมาให้กิน” ผมผละกอดออกแล้วบอกแม่“อืม”“แม่รอผมแป๊บเดียวนะ”“ระวังด้วยนะไฟฟ้า แ

สองวันที่ผมอยู่เป็นเพื่อนแม่เฝ้าพ่อที่โรงพยาบาล และวันนี้ผมต้องทำงานเมื่อคืนเลยต้องกลับไปนอนบ้าน ตื่นแต่เช้ามืดเพื่อแวะไปเยี่ยมพ่อ และต้องเอาของใช้ส่วนตัวให้แม่ สีหน้าของพ่อดีขึ้นกว่าเดิม รู้สึกใจชื้นเลยครับ“กินข้าวเยอะ ๆ นะพ่อจะได้กลับบ้านเร็ว ๆ” ผมพูดกับพ่อที่นอนอยู่บนเตียง ท่านพยักหน้าให้ว่ารับรู้“ไม่ค่อยอยากกินเท่าไหร่” พูดตอบผมเสียงเบา แต่ก็พอจะได้ยิน คงจะยังไม่มีแรงมากนัก“ฝืนหน่อยนะ ไม่งั้นเดี๋ยวไม่หาย ใครจะไปดูไอ้เสือให้ล่ะ ผมไม่เลี้ยงให้นานหรอกนะรู้เปล่า” ผมพูดแหย่อยากให้พ่อมีกำลัง ไอ้เสือคือหมาที่พ่อรักมาก รักกว่าผมที่เป็นลูกแท้ ๆ อีกละมั้ง“แกนี่” แค่นเสียงหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะตำหนิผมทางสายตา เห็นแบบนี้ผมก็รู้สึกดี รอยยิ้มเล็กน้อยของพ่อทำให้ผมมีแรงและกำลังใจ“เจ็ดโมงกว่าแล้วเดี๋ยวผมไปทำงานก่อนนะ เลิกงานเดี๋ยวผมมาหาใหม่” ผมบอกพ่อกับแม่“ขับรถดี ๆ นะไฟฟ้า อย่าใจร้อนให้มากรู้ไหม?” แม่อวยพรก่อนจะย้ำเตือน“ครับผม...ไปละนะไม่ต้องคิดถึงผมนะเดี๋ยวตอนเย็นก็เจอกัน” ผมเดินไปกอดแม่ แล้วพูดแหย่พ่อทิ้งท้าย จากนั้นก็เดินออกมาจากห้องผู้ป่วย“ญาติคุณมนตรีคะ?” แต่บังเอิญเจอกับหมอบีเข้าพอดี เ