บททั้งหมดของ Love Pharmacist เภสัชกรไฟฟ้า: บทที่ 31 - บทที่ 40

แม้ผมจะอาบน้ำจนเสร็จไอ้ลูกชายก็ยังไม่ยอมสงบ ผงาดตั้งโด่อยู่แบบนั้น ผมเลยต้องยืนรออยู่ในห้องน้ำนานหลายนาที ก่อนจะเดินออกมาหาเสื้อผ้าใส่ มองไปเห็นเคมีนั่งเล่นโทรศัพท์มือถือยิ้มน้อยยิ้มใหม่ แม่งยิ้มกับใครวะ หรือว่าใครแชตมาจีบ ผมคิดเอาเองทั้งที่ก็ยังไม่เห็นอะไรหรอกครับ มโนไปก่อนก็ไอ้นี่มันน่ารักผมก็ต้องหวงเป็นธรรมดา เห็นหน้ามันแล้วเป็นใครจะไม่อยากคุยด้วย ขนาดผมยังอดใจไม่ไหวเลย“อาบเสร็จแล้วเหรอ” เดินเช็ดหัวออกมาเคมีมันก็เงยหน้ามองพอดี“อืม ตามีก็มองยังจะถามอีก” ผมตอบน้องมันแบบกวนตีน ก็พูดหยอกเล่นนั่นแหละ ไม่ได้จะแขวะจริงจัง“กูไม่น่าใจอ่อนนอนกับมึงเลยไอ้พี่ไฟฟ้า” เคมีมันพ่นลมหายใจออกมาเบา ๆ และกลอกสายตามองบนก่อนจะเอ็ดผม ชักสีหน้างอนบูดบึ้ง“ชึ กูหยอกเล่นน่า” ผมขำเบา ๆ ก่อนจะเดินไปนั่งข้าง ๆ แล้วเอามือยีหัวเคมีเบา ๆ ง้อในแบบของผมก็จะห่าม ๆ หน่อยก่อนจะเช็ดผมต่อ ผมรู้สึกว่าเคมีมันจ้องผมอยู่นาน เลยแอบชำเลืองมอง สายตาที่น้องมันจ้องแม่งโคตรน่าเอ็นดู“จ้องขนาดนั้นไม่แดกกูเข้าไปเลยล่ะ” ผมดีใจที่น้องมันสนใจและมองผม แต่ก็อดไม่ได้ที่จะแซว นั่นถึงทำให้เคมีหลบสายตา แล้วรีบคว้าโทรศัพท์มาเล่นอย่างลุกลี้

“ไฟฟ้ามาพอดีลูก หมอบีอยากคุยกับพวกเราน่ะ”“ได้ครับ...แม่นี่เคมีเป็น...”“รุ่นน้องพี่ไฟฟ้าครับ สวัสดีครับ”ผมยังเดินไม่ถึงห้องพัก แม่ก็เดินเข้ามาหาแล้วบอกผม และกำลังจะแนะนำเคมีให้แม่รู้จัก พูดยังไม่ทันจบน้องมันก็แทรกขึ้นก่อน ผมเลยหันไปมองหน้ามันอย่างไม่เข้าใจ ทำไมถึงแนะนำว่าเป็นรุ่นน้องทั้งที่ผมจะบอกแม่ว่าเป็นคนรัก“ไหว้พระเถอะลูก มาเยี่ยมพ่อใช่ไหม” แม่รับไหว้เคมีแล้วถามอย่างเป็นกันเอง“ครับ” เคมีมันยิ้มให้แม่ แต่ผมนี่เคืองกับการที่มันบอกแบบนั้น“งั้นเข้าไปหาพ่อกันลูก” แม่บอกแล้วเดินนำพวกเราไป“ทำไมมึง...”“เดี๋ยวเราค่อยคุยกันได้ไหม?...เข้าไปเยี่ยมพ่อก่อนนะ”ผมรอให้แม่เดินห่างออกไป แล้วหันหน้าเข้าหาเคมี กำลังจะถามว่าเพราะอะไรถึงได้บอกแม่แบบนั้น แต่น้องมันดันจับแขนแล้วพูดดักคอ ผมเลยต้องยอมทำตามที่น้องมันบอกทั้งที่รู้สึกไม่ค่อยพอใจ...คือผมตั้งใจพามาแนะนำกับพ่อแม่ แต่เคมีแม่งดันพูดแบบนี้ ผมทั้งรู้สึกน้อยใจและไม่เข้าใจเดินเข้ามาในห้องพักผู้ป่วย แม่ก็แนะนำเคมีให้พ่อรู้จัก ส่วนผมก็นั่งหน้าบึ้งรอไป ไม่อยากจะพูดอะไรด้วย“เป็นอะไรไฟฟ้าทำไมหน้าบูดเป็นตูดไอ้เสือแบบนั้น” พ่อทักแล้วดันเอาหน้าผมไปเ

18.30 น.ผมกับเคมีบอกลาพ่อกับแม่แล้วออกมาจากโรงพยาบาลหลังจากที่คุยกับเหล่าหมอเรียบร้อย แต่ผมก็ยังสงสัยว่าทำไมหมอดอมถึงยอมผ่าตัดพ่อผมแต่โดยดี ทั้งที่ก่อนหน้านี้ปฏิเสธหัวชนฝา และวันนี้ตามที่ได้สัญญากับกลุ่มเพื่อนว่าจะไปหา คิดว่าพวกมันคงจะรุมทึ้งถามผมเรื่องที่หายไป หรือไม่พวกมันก็คงจะรู้จากปากของไอ้กลาสหมดแล้ว เพียงแต่ว่าอาจจะยังไม่ถามผมโดยตรง เพราะข้อความในแชตไลน์ยังไม่มีการเอ่ยถึงสักข้อความ บางทีเพื่อนของผมก็มารยาทดีเหลือเกิน บางทีก็กวนตีนจนน่าถีบให้คว่ำ“คุยกับหมอเรื่องพ่อเรียบร้อยดีใช่ไหม?”“อืม หมอกำลังหารือเรื่องวันผ่าตัด”“ดีแล้วล่ะผมดีใจกับพี่ด้วย”“อืม ขอบใจนะ”“อะไรนะไม่ได้ยิน?”เคมีถามระหว่างทางกลับที่เราสองคนกำลังจะกลับบ้านไปอาบน้ำ แต่น้องมันดันแกล้งผมซะงั้น รู้แหละว่าได้ยินแต่แสร้งอยากฟังซ้ำไง ทั้งที่ผมไม่ใช่คนประเภทพูดหวานซะเมื่อไหร่ เคมีมันกวนตีน“พูดครั้งเดียวเว้ย” ผมอายปากเลยตะโกนใส่น้องมัน คนมันเขินนี่นา“ก็นานทีพี่จะพูดกับผมดี ๆ ขอฟังอีกทีได้ไหมล่ะ?” เคมีหันมาพูดแถมยังยิ้มให้อีก“ไม่”“โธ่ พี่ครับ”“ไม่โว้ย”“เชอะ”ผมยืนยันคำเดิม ก่อนจะแหกปากข่มน้องมัน จนตอนนี้เคมียอมแ

(เคมี)“ผมรู้สึกสงสารพี่เพชรพลอยจัง”“เพิ่งเจอกันครั้งแรกมึงก็มีความรู้สึกกับเขาเลยเหรอเคมี”“ผมว่าพี่เขาน่ารักดี และดูแล้วเหมือนพี่เขาจะชอบพี่กลาสจริง ๆ”“อันนี้กูก็ไม่รู้หรอก บางทียัยนักข่าวนั่นอาจจะแค่ตามตื้อไอ้กลาสเพื่อเอาข่าวไปขายก็ได้ใครจะไปรู้”“จากที่ดู ๆ ผมว่าไม่น่าจะใช่แบบนั้นนะ”“มึงอะมันเด็กน้อยจะไปมองออกได้ไง อย่าไว้ใจอะไรง่าย ๆ เดี๋ยวนี้คนใจไม่ซื่อมันมีเยอะ”“หนึ่งในนั้นคือคนที่นั่งข้างผม”“มึงวอนอีกละ”ระหว่างทางกลับบ้านจู่ ๆ ภาพของพี่เพชรพลอยก็แว้บเข้ามาในหัวของผม เลยทำให้มีการพูดคุยกันเกิดขึ้น ความคิดของผมกับพี่ไฟฟ้าก็ดันขัดแย้งกัน แต่มันก็ไม่ใช่ประเด็นอะไรมากมาย เพียงแต่ผมรู้สึกว่าพี่เพชรพลอยเธอไม่ใช่แค่ต้องการข่าวไปขายหรอก จากที่ผมสังเกตเธอน่าจะมีความรู้สึกกับพี่กลาสมากทีเดียว แม้เธอจะพูดเก่ง แต่ผมก็เห็นว่าแววตาของเธอเศร้ามาก“หยอก ๆ ... แต่พี่เอาจริงนะผมว่าเรด้าของผมไม่ผิดหรอก พี่เพชรพลอยเธอชอบพี่กลาสจริงนะ”“พนันกันไหมล่ะ?”“อะไรของพี่นี่เรากำลังคุยเรื่องซีเรียสกันอยู่นะ”“ซีเรียสเรื่องของชาวบ้านอะมึงน่ะ”“ก็ผมรู้สึกถูกชะตากับพี่เพชรพลอยอะ เธอน่ารักจะตาย”“มึงไม่ก

(ไฟฟ้า)ผมรู้สึกตัวตื่นเพราะแสงแดดอ่อนมันแยงตา หันหน้าไปมองก็เห็นว่าเคมีมันยังนอนนิ่งสนิท ผมขยับตัวเบา ๆ ตะแคงแล้วมองหน้าน้องมันด้วยรอยยิ้ม มันช่างเป็นความรู้สึกที่ดีจริง ๆ กับการที่ตื่นมาแล้วพบคนที่เรารักอยู่ข้าง ๆ ผมมองคนที่หลับสนิทจนเพลิน ก่อนที่จะมีสายเรียกเข้ามา ทำให้ต้องละสายตาจากเคมีแล้วเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์มือถือ“ครับหมอบี”(“ผมเองครับ ดอม”)ชื่อที่โชว์บนหน้าจอชัดเจน ผมกดรับสายเลยรีบพูดตอบด้วยความมั่นหน้า แต่ว่ากลับไม่ใช่หมอบีอย่างที่ผมคิดเอาไว้“อ้อครับ”(“วันนี้คุณพอจะมีเวลาไหม ผมอยากจะคุยเรื่องการผ่าตัดพ่อของคุณ”)“ได้ ๆ ผมว่างเดี๋ยวจะเข้าไปที่โรงพยาบาล...หมอสะดวกกี่โมง”(“สักบ่ายสองนะครับเพราะช่วงเช้าผมติดคนไข้”)“โอเคครับ ผมจะไปให้ตรงเวลา”(“แล้วเจอกันครับ”)“ขอบคุณมากนะหมอดอม”(“ครับ แล้วคิ...”)“หมอพูดว่าอะไรนะ?”(“เปล่าครับไม่มีอะไร งั้นผมขอไปดูคนไข้ก่อน เจอกันตอนบ่ายสองครับ”)“ครับ”นับว่าเป็นข่าวดีต้อนรับเช้าวันใหม่ ผมวางสายจากหมอดอมมันหุบยิ้มไม่ลงเลยครับ ผมดีใจมากกับข่าวดีแบบนี้พ่อของผมกำลังจะหายดี ความดีใจทำให้ผมพลิกไปกอดเคมีแน่นทั้งที่น้องมันนอนหลับ“อะไรเนี่ย” เ