13 | การน้อยใจที่ไม่มีสิทธิ์

“กูอยากจะทุบมือถือแม่งให้พัง เสียงดังน่ารำคาญ...ที่เดิมของเรา แหวะ”

ยิ่งอ่านก็ยิ่งรู้สึกไม่ดี มันน้อยใจอย่างบอกไม่ถูกทั้งผมไม่ได้มีสิทธิ์อะไรในตัวเคมีสักนิด จนมาถึงข้อความสุดท้ายที่มีคำว่า ที่เดิมของเรา ยิ่งสะกิดต่อความน้อยใจของผมหนักกว่าเดิม จนทนไม่ได้เลยบอกลาแบบห้วน ๆ แล้วเดินออกจากห้องหนีมา ไม่กล้าจะหันกลับไปมองซึ่งหน้าเพราะกลัวว่าความรู้สึกที่กำลังเป็นจะพานหัวร้อน จนเผลอเสียงดังใส่เจ้าของมือถือ เลยต้องข่มอารมณ์น้อยใจเดินจากมา

“รู้ว่าไม่มีสิทธิ์ แต่มันก็อดคิดไม่ได้ปะวะ น้อยใจฉิบหายเลยว่ะ หงุดหงิดรมณ์เสียโว้ย!”

ปัง! 

“โอ๊ย ไอ้ประตูใจร้าย ขนาดมึงจะทำกูเจ็บได้เนอะ”

ความน้อยใจปนหงุดหงิดทำให้ผมเตะประตูห้องใครก็ไม่รู้จนเสียงดัง เจ็บตีนฉิบหายเลยครับจนร้องโอดโอย ยกเท้าขึ้นมาลูบ ๆ ถูก ๆ ให้มันบรรเทาความเจ็บลง

(ตัวเห้ที่ไหนมาก่อกวนวะ! คนจะหลับจะนอน)

“เวรแล้วไงกู เห้พ่องเด้หล่อขนาดนี้”

เสียงตะโกนจากด้านในทำให้ผมต้องรีบเผ่น แต่ปากก็ยังไม่วายอ้อนตีน ตะโกนด่าตอบ ถามว่ากลัวไหมก็กลัวครับ กลัวมันมีพวกมากกว่าผม มันติดเป็นสันดานไปแล้วล่ะครับ ขาก็รีบวิ่งกลัวว่าเจ้าของห้องจะออกมาเจอ แต่รอดครับผมใส่เกียร์หมาวิ่งอย่างไว ตามให้ตายก็ไม่มีทางทัน

“เสียใจแล้วยังต่อมาเจ็บตีนฟรี ๆ อีก เฮ้อ ไฟฟ้านะไฟฟ้ามึงมันหน้าตาดีแต่ไม่มีใครรัก”

ผมเดินไปเรื่อย ๆ ตามทางอย่างคนไร้จุดหมาย ตอนนี้ทำแค่ต้องการผ่อนคลายจากความรู้สึกที่แสนหนักอึ้ง คิดไม่ถึงเลยว่าผมจะตกอยู่ในสภาพนี้ 

“สติเว้ยไฟฟ้า  มึงต้องตั้งสติไอ้ฟาย  ไม่ใช่ว่ามึงไม่เคยเสียใจสักหน่อย มึงก็เคยโดนทิ้งมาก่อนยังผ่านมาได้เลย แค่นี้เล็กน้อยปะวะ ยังไงมึงก็ยังได้เป็นเพื่อนกับเขา...เฮ้อ ใกล้บ้าหนักแล้วกู” ผมชี้หน้าว่าตัวเองก่อนจะถอนหายใจออกมายาว เสียงที่ดังพร้อมการสั่นถี่ของโทรศัพท์มือถือมันทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะแอบมอง ผมจ้องอ่านทีละข้อความที่แสดงบนหน้าจอมือถือของเคมี ชื่อที่ผมไม่รู้จักแต่ข้อความที่เห็นทำให้ผมเดาได้ไม่ยากว่าเธอคนนี้เป็นใคร ผู้หญิงที่เคมีรักและคงลืมไม่ลง

ๆ

เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น ทำให้สติที่กำลังล่องลอยไปกับสายลม ต้องย้อนกลับคืนมา ผมล้วงโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ามองดูตรงหน้าจอ เป็นไอ้ไม้ที่โทรเข้ามาจึงกดรับสาย

📳 

“โทรมาหาแป๊ะมึงเหรอ กูไม่ว่างกำลังเสียใจอยู่ไม่รู้ไง”

(ไอ้งั่งกูจะรู้ไหมเล่า แค่จะชวนมาแดกเหล้าเฉย ๆ)

“ที่ไหน?”

(ทีงี้ตอบไวเชียวมึง ตะกี้ยังแหกปากด่ากูอยู่เลย)

“กูถามว่าที่ไหน?”

(จะมา?)

“เออ”

(เป็นไรวะทำไมถึงเสียใจ ปกติมึงออกจะเฮฮาบ้า ๆ บอ ๆ เหมือนคนไม่เต็มแถมเป็นประสาท)

“กูจะกระทืบมึงไม้ รอแป๊บเดี๋ยวกูไป”

(อย่างกับรู้ว่าพวกกูอยู่ที่ไหนงั้นแหละ)

“โต๊ะสนุ๊กเฮียปอนด์”

(โคตรเทพ)

“กูมันระดับปรมาจารย์เทพอีก แล้วเจอกัน”

พูดจบผมก็วางสายทันที ดีเหมือนกันอยากจะปลดปล่อยจากความรู้สึกหงอย ๆ นี้พอดี จังหวะเดียวกันกับที่วางสายจากไอ้ไม้ แชตไลน์ของเคมีก็เด้งมาพอดี ผมอ่านผ่านหน้าจอแจ้งเตือนเท่านั้น ยังไม่อยากจะเปิดเข้าไปแล้วกระแทกความรู้สึกให้เจ็บหน่วงหัวใจ 

(มีอะไรหรือเปล่า เห็นรีบออกไปไหนบอกว่าหิว)

(ใกล้ถึงบ้านหรือยัง)

นี่แหละครับข้อความที่เคมีมันส่งมา แค่เพียงสองประโยคเท่านั้นที่ผมอ่าน จากนั้นก็เก็บมือถือลงกระเป๋ากางเกง แล้วรีบบึ่งไปหาเพื่อนที่กำลังรอผมอย่างใจจดใจจ่อ

ไม่ถึงชั่วโมงผมก็ขับรถมาถึงที่หมาย เดินเข้าไปหาเพื่อนสายตามองไปที่โต๊ะประจำที่เคยมา เจอไอ้สามตัวโบกมือให้ จึงพยักหน้าตอบรับ

“ไงมึง” ไอ้ไม้ทักทายคนแรก

“ก็ไม่ไง” ผมตอบแบบขอทีไปที ก็ตอนนี้ไม่มีอารมณ์จะพูดคุยกับใคร

“ไหนบอกกูว่าเสียใจ เรื่องอะไรเล่ามาซิ” ไอ้ไม้ถามต่อ ไอ้ห่านี่ขี้เสือก

“.....” ผมเงียบไม่ตอบ กระดกเหล้าลงคอให้มันบาดลึกเข้าไป เผื่อว่าจะหายเศร้า

“เงียบอีกไอ้กูก็รอฟังด้วยความตั้งใจ” ไอ้กิตเพื่อนผู้แสนจัญไรพูดขึ้น

“มึงมันขี้เสือก” ไอ้กลาสที่เงียบอยู่นาน ก็พูดขึ้นตกหน้าไอ้ไม้ไปเต็ม ๆ

“ขอบคุณสำหรับคำชม” กิตมันย้อนด้วยหน้าด้าน ๆ ของมันที่ด้านพอกับผมนี่แหละ ก็เพื่อนกันไงศีลต้องเสมอ

“เล่าดิรอฟัง เผื่อว่าจะช่วยอะไรได้” กลาสมันพูดนิ่ม ๆ ไอ้นี่พูดน่าฟังสุดในกลุ่มแล้วครับ

ผมฟังที่เพื่อนพูดคุย แต่มันไม่อยากจะอ้าปากพูด ได้แต่กระดกเหล้าลงคอแก้วต่อแก้วติดกัน เอาให้มันหนำใจเผื่อว่าอะไร ๆ มันจะดีขึ้นบ้าง

“แล้วแขนไปโดนอะไรมา” กิตถามนั่นจึงทำให้สายตาของเพื่อนเพ่งมาที่แขนของผม

“อุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ” ตอบเพื่อนก่อนจะยกแก้วเหล้าดื่มต่อ

“เพิ่งเกิด?” กลาสถามอีกรอบ

“อืม”

“งั้นก็ไม่ควรดื่มเหล้า” กลาสบอกพร้อมกับสายตาที่จ้องผม ไอ้นี่มันกำลังข่มขู่ด้วยสายตา ถามว่ากลัวไหมไม่มีทางหรอกครับ

“อย่าห่วงเลยน่าไม่เป็นอะไรหรอกแค่นี้เอง” ผมพูดปัดเพราะขี้เกียจฟังกลาสบ่น

“พูดไม่ยอมฟัง” แต่มันก็บ่นอยู่ดี บ่นด้วยท่าทางนิ่งขรึมเย็นชาตามประสามันนั่นแหละ

“กลาสมันเป็นห่วงมึงไงไฟฟ้า มึงก็ฟัง ๆ มันบ้าง” กิตมันตบบ่าผมแล้วพูด

“นั่นดิ เดี๋ยวแผลไม่หายสักที มึงไปเสียใจอะไรนักหนาอย่างกับโดนทิ้งมางั้นแหละ” ไม้ก็พูดต่อ แถมยังกระแทกใจผมอีก

ซึ่งผมก็เข้าใจแหละว่าเพื่อนห่วง แต่ตอนนี้ผมอยากคลายความเสียใจที่ไม่มีสิทธิ์นั้นให้มันหายไป ไม่อยากเป็นแบบนี้แต่นึกทีไรก็น้อยใจไม่หาย บอกตัวเองนะว่าไม่มีสิทธิ์อะไรกับเคมี นอกจากคำว่าเพื่อนเท่านั้น แต่ความรู้สึกของผมมันถลำลึกจนห้ามไม่ได้ไง ผมคิดเกินกว่าคำว่าเพื่อนไปไกลแล้ว  เพียงแต่ต้องรักษาสถานะเอาไว้

“จะว่างั้นก็ใช่ จะไม่ใช่ก็ไม่ใช่” ผมตอบ

“อะไรของมึงเนี่ยไฟฟ้า” ไอ้ไม้พูดขึ้นอย่างหงุดหงิด

“ช่างหัวกูเหอะ...มาดื่มเป็นเพื่อนกูนี่มา” ผมเลยพูดต่อไม่อยากให้เสียบรรยากาศไปมากกว่านี้

“กูล่ะปวดหัวกับมึงมากไอ้ไฟ” กิตมันพูดต่อ ไอ้นี่ก็คงเอือมระอาผมเกินต้าน

“อย่าว่าแต่มึงเลยขนาดกูยังปวดหัวกับตัวเองฉิบหาย” อย่าว่าแต่เพื่อนปวดหัวกับผม ขนาดตัวผมเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน โคตรเก่งทำให้ตัวเองปวดประสาทได้เอง นักเลงไหมล่ะครับ...เริ่มจะอึนมองไปเห็นโต๊ะสนุ๊กแยกร่างได้อีกต่างหาก