บททั้งหมดของ My sister วุ่นรัก น้องสนิท : บทที่ 1 - บทที่ 10

"โรม วันนี้อย่าเพิ่งออกไปข้างนอกนะ รอกินข้าวเย็นด้วยกันก่อน" เสียงคุณหญิงรวิดาเอ่ยสั่งลูกชายคนเล็กดังมาจากห้องนั่งเล่น ขณะที่คนถูกเรียกกำลังจะย่องออกจากบ้าน "แม่ครับ ลืมหรือเปล่าผมต้องไปเปิดร้านนะครับ" ชายหนุ่มหันมาตอบคุณแม่เสียงอ้อน โรม หรือ รวัช เป็นลูกชายคนเล็กของคุณหญิงรวิดากับคุณศาตราประธานบริษัทสิ่งทอยักษ์ใหญ่ของไทย เขาเป็นเจ้าของร้านอาหารกึ่งผับชื่อดังกลางเมืองที่บังคับซื้อต่อมาจากพี่ชาย หนุ่มเจ้าสำราญไม่เอางานของที่บ้านถึงแม้พ่อกับแม่จะประเคนหุ้นให้ถึง 20% "แม่สั่งแกก็ต้องอยู่ วันนี้ลุงอัฐจะมาส่งน้องสาวเรามาเรียนที่นี่ด้วย จะได้รู้จักกัน" คุณศาสตราว่าขึ้นขณะที่กำลังสนใจข่าวการเมืองอยู่ที่หน้าจอทีวี"น้องสาวหรือครับ ลุงอัฐมีลูกตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะครับพ่อ" ชายหนุ่มขมวดคิ้วถามทันที เพราะลุงอัฐที่ว่าคือพี่ชายของแม่เป็นนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่อยู่ทางภาคอีสาน ครองตัวเป็นโสดตั้งแต่เขาจำความได้และไม่เคยได้ยินข่าวว่ามีลูกมีเมีย กลับบ้านที่กรุงเทพทุกปีก็ไม่เคยมีใครมาด้วย"มีสิจ๊ะ น่ารักมากเชียวล่ะ แม่เห็นว่าโรมอยากจะมีน้องเหมือนมาร์คกับศิลาแม่เลยจะให้น้องมาอยู่ด้วย ต่อไปโรมจะได้มีน้องให้ดูแ

"ไม่ไปเว้ย ทำไม?" คนตัวโตยืนหาเรื่องหลานชายที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ หญิงสาวไม่หยุด"ถอยห่างไปเลย (ว่าพลางผลักอาตัวเองออกห่างอาสาวคนสวย) อย่ามาใกล้อาเจ้าเลย" เด็กน้อยว่าพลางทำสีหน้าจริงจัง"ง่อ...หวงเฉย ไม่รักอาโรมแล้วงี้" อาหนุ่มเลิกคิ้วถามพลางใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มรอคำตอบ"ไม่!" "หมื่นนึง" คนตัวโตเริ่มให้ราคาความรักกับหลานชาย"ก็งั้น ๆ" "สองหมื่น" โรมเพิ่มราคานิ่ง ๆ ทำเอาคนฟัง 2 คู่ปรับคุยกันถึงกับกลั้นขำ โรมมักจะหาเรื่องเปย์หลานชายแบบนี้เสมอแทนที่จะให้เป็นของเล่นแต่จะให้เป็นเงินเก็บแทนโดยให้เหตุผลว่าของเล่น เล่นแป๊บเดียวเดี๋ยวก็เบื่อแต่มีเงินในบัญชีโตขึ้นจะได้มีเงินไปเรียนต่อเมืองนอกเหมือนอามาร์ค (จากัวร์เคยร้องไห้ตามมาร์คเพื่อนของโรมตอนที่มาร์คกลับมาไทยแล้วโรมพาหลานไปส่งเพื่อนที่สนามบิน)"นิดนึงก็ได้" คนตัวเล็กว่าพลางเหล่ตามองรอราคาเพิ่ม"สามหมื่น เต็มที่" "สี่หมื่นจะยอมนอนด้วยเลยคืนนี้" หลานชายว่าพลางยักคิ้วอย่างเหนือกว่า"แหม... ไอ้งก อามีแค่สามหมื่นจะรักไม่รัก" "อย่ามาพูด พ่อบอกว่าอาโรมมีตังค์เยอะ นี่น้อยแล้วนะถ้าไม่โอเค จาขึ้นราคาได้อีกนะ" คนตัวเล็กกอดอกว่าสีหน้าจริงจัง"เค สี่หมื่นก็

"แบบนี้ก็แสบน่าดูสิครับแม่" นายหนุ่มว่าพลางเหลือบมองขึ้นไปบนห้องที่ตอนนี้ได้ยินเสียงเจ้าขาหัวเราะร่วนไม่หยุด"ไม่หรอก แกก็เป็นไปตามวัยนั่นแหละแล้วอีกอย่างอยู่นั่นก็ไม่ค่อยมีเด็กผู้หญิงให้เล่นด้วยเด็ก ๆ มาซ้อมมวยก็มีแต่ผู้ชายซะส่วนใหญ่ เลยออกจะห้าว ๆ ไปนิดนึง แต่บทจะหวานน้องก็หวานมากนะ น่ารักแบบนี้แม่ชอบ" คุณหญิงรวิดาพูดกับลูกชายพลางตักข้าวเข้าปากแล้วชำเลืองมองสามีอย่างมีเลศนัย ขณะที่ได้ยินเสียงของเล็กกับน้อยเดินคุยกันลงมาด้านล่าง"เล็ก น้อย มากินข้าวด้วยกันสิลูก" คุณหญิงรวิดาเอ่ยเรียกกันเอง"พวกผมไปกินในครัวกับป้าแม่บ้านสะดวกกว่าครับ มีข้าวเหนียวด้วยเมื่อเช้าผมลุกขึ้นมาหุงไว้แล้วครับ" เล็กหันมาตอบยิ้ม ๆ "แล้วเจ้าล่ะ" โรมเอ่ยถามคนที่ยังไม่ลงมา"กำลังอาบน้ำครับ เพิ่งคุยกับพ่อใหญ่เสร็จครับ" น้อยหันมาตอบชายหนุ่มยิ้ม ๆ ซึ่งพ่อใหญ่ที่เขาเรียกก็คือท่านอัฐลุงของชายหนุ่มนั่นเอง แต่เด็ก ๆ ที่ท่านดูแลสอนมวยให้จะเรียกท่านว่าพ่อใหญ่กันหมดยกเว้น เจ้าขาที่ท่านให้เรียกว่าพ่อหรือพ่ออัฐมาตั้งแต่เด็ก ๆ "คุณอาขา วันนี้เจ้ากับระรานจะไปหาเพื่อนกันนะคะ คงจะกลับเย็น ๆ หรือดึก ๆ เลยค่ะ" เด็กสาวสะพายกระเป๋าใ

"เฮ้ย! ได้ไงวะ นี่เราเจอก่อนนะ" แมงปอว่าเสียงดังอย่างไม่พอใจ"ราคาเป็นหมื่น สภาพบ้านนอกแบบนี้คงมีปัญญาจ่ายหรอก นู่น...งานเซลล์อยู่หน้าร้านนู่น อย่ามาสะเออะในร้าน" สาวสวยว่าพลางเบะปากมองเจ้าขาและเพื่อนตั้งแต่หัวจรดเท้าเหยียด ๆ"ก็ราคาแค่หมื่นมั้ยวะ บ้านนอกแล้วไง ปากแบบนี้อยากกราบตีนบ้านนอกมั้ยล่ะ" แมงปอว่าอย่างเหลืออดถึงพวกเธอจะเด็กบ้านนอกแต่เรื่องเงินแมงปอไม่เคยขัดสนเพราะเธอก็เป็นลูกสาวคนเล็กของกำนันดัง มีที่มรดกให้เช่าเป็นพันไร่ ถึงไม่ทำงานก็มีกินแถมเธอยังเป็นนักมวยค่าตัวแพงพอ ๆ กับเจ้าขาอีกด้วย"เฮ้ยมึง ใจเย็น..." เจ้าขาพูดกับเพื่อนรักเสียงหวานแล้วมองหน้าพนักงานและลูกค้าสาวสวยตัวแสบนิ่ง ๆ"ชุดนั้นเมื่อกี้มันอยู่ในมือเราแล้วเรากำลังจะลอง มีอีกชุดไซส์ s มั้ย" เจ้าขาชี้ไปที่ชุดที่หญิงสาวหยิบไปวางบนเคาน์เตอร์"มีค่ะ สักครู่ค่ะลูกค้า" พนักงานของร้านว่าขึ้นยิ้ม ๆ เตรียมจะเดินเลี่ยงไปหยิบอีกชุดมาให้"ชั้นไม่ใส่ชุดซ้ำกับอีบ้านนอกนี่นะ ถ้าแกเอามาให้มันลองฉันจะไม่ซื้อร้านแกอีก" หญิงสาวว่าขึ้นเสียงดังจนพนักงานชะงัก เพราะสาวคนนี้เคยมากับลูกชายคนเล็กของร้านและมาซื้อร้านนี้ประจำ (แต่ใช้ส่วนลดนะ)

"เรามาดูเสื้อนักศึกษา มีไซส์ s ให้ลองมั้ยคะ พอดีว่าร้านข้างล่างไม่สะดวก" เจ้าเขาถามยิ้ม ๆ"มีน่ะมี แต่ลองแล้วต้องซื้อนะคะน้อง แล้วร้านเราของแบรนด์ไม่มีตัวละร้อยนะ" พนักงานสาวพูดเสียงนิ่ง แต่ไม่ยอมขยับตัวเดินไปหยิบเสื้อมาให้เธอลอง"รู้ค่ะ อ่านออกแล้วตกลงว่าจะให้ลองให้ซื้อมั้ยคะถ้าไม่จะได้ไปร้านอื่น" แมงปอตอบอย่างอารมณ์เสีย "คนพวกนี้ยังไงนะแค่เสื้อตัวไม่กี่บาททำยังกับตัวละแสนงั้นแหละ""ก็ดูสภาพน้องแล้วไม่น่าจะมีจ่ายนี่คะ งานเซลล์ชั้นล่างก็มีนะ" พนักงานคนเดิมว่าสวนขึ้นแล้วทำท่าจะเดินออกไปทางอื่น"เอ่อ... สวัสดีค่ะ คุณหนูอยากได้อะไรพี่หาให้ค่ะ" ผู้ชายเรียบร้อยเดินออกมาจากด้านในแล้วกระวีกระวาดพุ่งมาทันที เมื่อเห็น 2 สาว ที่สาขาข้างล่างเพิ่งส่งรูปมาให้ดูเมื่อไม่ถึง 5 นาทีมายืนอยู่ที่ร้านตัวเอง"เราอยากได้เสื้อนักศึกษาค่ะ พอดีว่าเห็นเนื้อผ้าที่ร้านข้างล่างแล้วแต่ยังไม่ได้ซื้อ เห็นว่าแบรนด์เดียวกันเลยคิดว่าผ้าไม่น่าจะต่างกัน" เจ้าขาว่าว่ายิ้ม ๆ จริง ๆ ทีแรกก็กะว่าจะไปซื้อเซลล์นั่นแหละแต่ตอนนี้โมโหแล้วเจอเด็กเจ้าของบัตรมากวนประสาท เลยกะจะรูดบัตรเล่นซะซักแสนครึ่งแสนเอาให้เหงื่อซึมกันไปเลย"ได้ส