All Chapters of My sister วุ่นรัก น้องสนิท : Chapter 41 - Chapter 49

มหาวิทยาลัย บี.ร่างบางในชุดกางเกงวอร์มเสื้อคณะขับรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่เข้ามาจอดที่จอดรถหน้าตึกคณะบริหาร แล้วเดินเข้าไปหา 2 เพื่อนที่นั่งรออยู่ใต้ตึก"เจ้า มาซะทีนะ ไม่อ่านไลน์เลย อาจารย์เลื่อนเป็นบ่าย 3 เลิก 5 โมงเย็นค่ะ พวกกูกำลังจะไปห้างแล้วเนี่ย" แมงปอว่าพลางเท้าคางมองหน้าเพื่อนเซ็ง ๆ"มองรถที่กูเอามาด้วยค่ะ กูเอามอเตอร์ไซค์มาค่ะเพื่อน กูรีบมากินข้าวเที่ยงกับพวกมึงเนี่ย" เจ้าขาตอบพร้อมกับชี้มือไปที่รถตัวเอง ข้าวเที่ยงสำหรับเพื่อนแต่ก็คือข้าวเช้าสำหรับเธอเลยล่ะ"อ้าวแล้วจะไปห้างได้ไงล่ะ ไปแท็กซี่เจ้าเอารถจอดไว้นี่?" วุ้นเส้นว่าขึ้น เจ้าขามองหน้าเพื่อนงง ๆ "ไปห้างทำไมน่ะ?" *แม่ง... กูยิ่งไม่อยากเดินอยู่ ขัดยอกไปหมดแล้วเนี่ย ดีนะวันนี้ใส่เสื้อพละไม่งั้นงามไส้* ปากถามอย่างแต่ในใจคิดไปอีกอย่าง"วันนี้พี่ตี้มาไง ลืมเหรอไหนบอกว่าเมื่อคืนโทรหามึงแล้ว" แมงปอตอบพร้อมกับมองหน้าเพื่อนงง ๆ "เออว่ะ ลืมสนิทเลยว่ะ งั้นเดี๋ยวพวกมึงขึ้นแท็กซี่ไปห้างกูเอารถไปเปลี่ยนดีกว่ากลับเย็นด้วย" เจ้าขาว่าขึ้นพร้อมกับมองหน้าเพื่อน"จ่ะ คันใหญ่มากมั้งรถมึงอ่ะ 2 เบาะ ขี่คอกันติคะ ไปเอารถบักอาร์ตนู่น" แมงปอว่าพลา

"ผูกบ้าอะไรล่ะ บัตรบัญชีหุ้นผมหักทิ้งตั้งแต่อยู่ ปี 2 แล้ว จะเก็บไว้ทำซากอะไรขนาดรูดซื้อกางเกงนักศึกษายังไม่ได้เลย ผมต้องยืมเงินไอ้มาร์คจ่ายค่าชุดนักศึกษาแค่ไม่กี่พัน แล้วบัตรที่ผมให้น้องถือมันเป็นบัตรพรีเมียม vip ที่เขาส่งการ์ดเชิญมาให้ ผมต้องบินไปทำเองที่สาขาใหญ่ที่อเมริกาโน่น" โรมสวนขึ้นเสียงดัง แต่คนฟังถึงกับอ้าปากค้าง (บัตรที่ทำสาขาในไทยจะขอบเงิน แต่บัตรที่ทำสาขาใหญ่เป็นขอบทองและมีข้อกำหนดวงเงินและสิทธิต่าง ๆ ที่มากกว่า แต่คนส่วนมากจะไม่ค่อยสังเกตจึงเข้าใจว่าเป็นบัตรเดียวกัน แต่คนจะทำที่สาขาใหญ่ได้ต้องได้การ์ดเชิญเท่านั้น)"ทำไม?" "ไม่ถามคุณหญิงรวิดาภรรยาท่านดอกเตอร์ล่ะครับ ว่าตัดบัตรผมทำไม แล้วบอกว่าให้หุ้นผมแต่บัญชีหุ้นเป็นบัญชีออมทรัพย์มีเงินในบัญชีแค่ 400 บาทในปีปัจจุบัน หุ้นเชี้ยไรครับท่านได้ปีละ 80 บ. ทั้ง ๆ ที่ปีที่แล้วหุ้นโรงทอได้กำไรเกือบพันล้าน ไอ้รันได้พิเศษจากคณะกรรมการเกือบ 50 ล้าน ภรรยาท่านก็ให้มันเพิ่มอีกครึ่งนึงที่ได้จากเงินปันผล แล้วผมได้ 80 บ.นี่เหรอ แล้วที่ท่านให้ไอ้รันมันไปคุยงานสเปนเบิกงบให้มันไปเท่าไหร่ครับ มันพาเมียกับแม่ยายไปเที่ยวญี่ปุ่นนู่น สั่งให้ผมไปแท

"วันนี้บอกว่าจะไปปิดคอร์สบ่ายทำไมถึงไปเดินเล่นที่ห้าง" เสียงทุ้มเอ่ยถามพร้อมกับถอดถอนนิ้วเรียวออกจากร่องสาวแล้วหยัดตัวลุกขึ้นถอดเสื้อกับกางเกงของตัวเองออกเหลือเพียงบอกเซอร์สีเข้มตัวเดียว ก่อนจะหันมาจับคนตัวเล็กลุกขึ้นนั่งถอดเสื้อเธอออกโยนลงพื้นข้างเตียง แล้วจ้องสบตากับหญิงสาวไม่กระพริบ การกระทำของโรมที่เปลี่ยนกระทันหันทำคนที่ตามไม่ทันกระพริบตาปริบ ๆ มองคนตรงหน้าตาแป๋วพอ ๆ กับตาลูกแมว และมันก็น่ารักน่าเอ็นดูจนคนที่กำลังโมโหโกรธเธอต่อไม่ลงไปมากกว่านี้อีก"พี่กำลังถามเจ้าอยู่นะ" ร่างสูงหันมาสบตาพยายามทำหน้าดุใส่คนตัวเล็กเต็มที่ *แม่งเอ้ย...แล้วมองแบบนี้โกรธต่อไม่ได้เลยกู* "....""เจ้า อย่าทำให้พี่โมโหมากกว่านี้นะ พี่กำลังถามเจ้าอยู่ว่าผู้หญิงคนนั้นใคร?" ชายหนุ่มเอ่ยถามในขณะที่ใจเต้นรัวด้วยความกลัวคำตอบ ".....""เฮ้อ..." ถอนหายใจพร้อมกับก้าวขึ้นเตียงแล้วรั้งคนตัวเล็กมาซบอก กดจมูกลงที่กลางหน้าผากเบา ๆ แล้วช้อนอุ้มขึ้นมานั่งบนตัก ก่อนจะกอดเอาไว้อย่างหวงแหน "ฮึบ! ตัวเล็ก ๆ เอาส่วนไหนมาหนักเนี่ย หื้ม..." คนตัวโตเอ่ยถามพร้อมกับกดหอมที่แก้มแรง ๆ แล้วมองหน้าหญิงสาวนิ่ง ๆ"ถ้าไม่ยอมพูดพี่จะโทรหาล

Rome partที่ห้างดังไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยเท่าไหร่นัก รถสปอร์ตสีขาวคันเล็กวิ่งเข้ามาจอดชั้นใต้ดิน ชายร่างสูงโปร่งก้าวลงมาจากรถพร้อมกับสาวสวยหน้าออกลูกครึ่งจีนเปิดประตูลงมาจากรถอีกฝั่ง"โรม ยูเป็นอะไรเนี่ย อยู่ ๆ ก็ขับรถไปลากไอออกมาจากออฟฟิศให้พนักงานมองเนี่ย" ฟางฉีก้าวลงจากรถพร้อมกับบ่นเพื่อนพึมพำ มองค้อนอย่างน่ารัก ซึ่งฟางฉีถือเป็นเพื่อนผู้หญิงที่โรมสนิทที่สุดเพราะเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ไม่เคยคิดอะไรกับโรมด้วยเหตุผลบางอย่าง (เธอไม่ชอบผู้ชาย และมีแฟนแล้ว เป็นสาวหล่อมาดดีดีกรีไม่ธรรมดาแต่ยังเปิดเผยไม่ได้เพราะทางบ้านของเธอยังไม่เปิดกว้างเรื่องนี้)"น่า...วันนี้ไอจะไปต่างจังหวัดแล้ว ช่วยเพื่อนหน่อยนะ" ว่าพลางดันหัวเพื่อนตัวเล็กเดินเข้าประตูห้างแล้วขึ้นลิฟต์แก้วไปยังชั้น 4 ที่เป็นชั้นของจิวเวลรี่ทั้งหมด"แหนะ ๆๆ จะไปต่างจังหวัดแต่พาไอมาร้านเพชรทำไมไม่ทราบคะ อย่าบอกนะว่าจะซื้อเพชรให้ไอเป็นของขวัญวันเกิดล่วงหน้าน่ะ ไม่เอานะเว้ยเหลืออีกตั้งเดือน เดี๋ยวไม่เซอร์ไพรส์" หญิงสาวว่าพลางหันมาชี้หน้าเพื่อนชายคนเดียวของเธออย่างล้อเลียน"อย่าเว่อร์...พามาให้เลือกแหวนให

"เออ...เว้ย! ใจนักเลงใช้ได้เลยว่ะ ทำเองมาขอโทษเอง กูล่ะชอบหัวใจหลานกูจริง ๆ แล้วมาบอกแบบนี้แล้วจะทำยังไงต่อไปล่ะ" ท่านอัฐตบเข่าฉาดอย่างชอบใจพร้อมกับหัวเราะเหมือนไม่ใช่ร้ายแรง แต่ในใจก็แอบแกว่งเมื่อมองสีหน้าเรียบนิ่งของภรรยาที่นั่งอยู่ข้าง ๆ"ก็...ยังไม่รู้เลยครับแต่ว่ามาบอกก่อน เพราะผมคิดว่าวัน 2 วันนี้ไอ้รันมันต้องบอกแม่แน่ ตอนมันเอาเอกสารที่ผมไปดีลกับลูกค้ามาให้ผมเซ็นแล้วมันได้ยินเสียงเจ้าอยู่ในห้อง" โรมบอกสิ่งที่ตัวเองคาดคิดและรู้นิสัยของพี่ชายดี "อืม...เอาไงดีล่ะแม่มึง คันเบ็ดมั้ย" ท่านอัฐพยักหน้าแล้วหันไปถามภรรยาเหมือนปรึกษา"โอ๊ะ! นี่ก็จะให้โหดตลอด เดี๋ยวคนอื่นจะว่าเตือนไม่ดีเอาล่ะ จะทำไงได้ล่ะคะ ในเมื่อมันถอยไม่ได้แล้วนี่เขาได้กันไปแล้วไม่ใช่ยังไม่ได้ แล้วมาบอกแบบนี้คิดจะทำยังไงต่อไปล่ะลูก" คุณนายเตือนตาหันไปโวยสามีเสียงดังแล้วหันมาถามหลานชายสามีอีกโทนเสียง"ผมพร้อมรับผิดชอบสิ่งที่ผมทำครับป้า ตอนนี้ผมไม่มีภาระ ไม่มีคนผูกพันธ์หรือคบหา หนี้สินก็ใช้หมดแล้ว ผมสามารถส่งน้องเรียนได้สูงที่สุดเท่าที่น้องต้องการและดูแลให้อยู่ดีสุขสบายได้ไม่ขัดสนครับ" ชายหนุ่มเอ่ยตอบตามความคิดตัวเอง"แค