All Chapters of ผู้หญิงขายตัว: Chapter 61 - Chapter 70

เหมือนใจมันแตกสลายออกเป็นเสี่ยงๆเลยพอได้ยินพี่ซันพูดคำนี้ ทำไมมันเลิกกันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ งานหมั้นกำลังจะจัดขึ้นในอาทิตย์หน้านี้แล้วนะ ฉันผิดอะไร ทุกอย่างมันเป็นเรื่องเข้าใจผิด ฉันไม่รู้เลยว่าใครจงใจทำกับฉันแบบนี้ เขาต้องการอะไรพี่ซันหันหลังให้ฉันกำลังจะเดินออกจากห้อง ฉันรีบวิ่งไปกอดพี่ซันไว้"ฮึก...ไม่เลิก รินไม่เลิก" ฉันร้องไห้แล้วพูดอู้อี้ใบหน้าแบนชิดกับแผ่นหลังของพี่ซัน ฉันกำชับกอดพี่ซันแน่นกว่าเดิมฉันรักเขา ฉันจะไม่ยอมให้ทุกอย่างมันจบลงแบบนี้แน่"ฟังรินได้ไหม ฮึก...เชื่อรินได้ไหม" ฉันพูดเสียงสั่นเครือน้ำตาไหลออกมาไม่ยอมหยุดพี่ซันแกะมือที่ฉันกอดเขาออก"อย่ามายุ่งกับฉันอีกริน ถ้าจะให้ดีก็อย่าเอาหน้าเธอมาให้ฉันเห็นอีกเลย" พูดจบพี่ซันก็เดินออกจากห้องไปเลยฉันค่อยๆทรุดตัวลงไปกองที่พื้นไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากรั้งเขาไว้ แต่ฉันหมดแรงจะตามพี่ซันแล้ว แขนขามันไม่มีแรงเลยตอนนี้ ฉันเอาแต่ก้มหน้าร้องไห้สะอื้นออกมาสุดเสียงรักแรก เขาคือรักแรกของฉัน คือผู้ชายคนแรกที่ซื้อฉัน เขาคือคนที่สอนให้ฉันรู้จักคำว่ารัก เขาคือคนแรกที่เข้ามาพังทลายกำแพงในใจของฉัน เขาคือคนแรกที่ทำให้ฉันไม่อยากขายตัว เขาคือคน

พี่ซันเปิดตู้เสื้อผ้าออกแล้วก็เอาเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋าเหมือนรีบเก็บรีบกลับ คิดว่าฉันจะแค่นั่งมองพี่ซันเก็บเสื้อผ้าแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างงั้นเหรอ ไม่มีทางฉันค่อยๆพยุงตัวเองลุกขึ้นอีกครั้ง ยังรู้สึกเวียนหัวอยู่นิดหน่อย พี่ป่าก็มาช่วยประคองตัวฉันให้ลุกขึ้น"พี่ป่า ออกไปข้างนอกก่อนได้ไหม" ฉันหันหน้าไปพูดบอกพี่ป่าพี่ป่าถอนหายใจออกมายาวๆก่อนจะเดินออกไปด้านนอกห้องฉันลุกขึ้นแล้วเดินไปนั่งข้างๆพี่ซันที่กำลังเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าอยู่ น้ำตามันไหลออกมาอาบแก้มทั้งสองข้างของฉันอีกแล้ว"พี่ซัน ฟะ ฟังรินก่อนได้ไหม ฮึก..."ฉันเอามือเอื้อมไปจับมือพี่ซันแล้วดึงเข้ามาหาตัวเอง ฉันเอามือพี่ซันมาวางไว้ตรงท้องของฉัน"เขาคือลูกของเรานะพี่ซัน ถ้าพี่ไม่เชื่อตอนคลอดพี่อยากจะตรวจDNA ก็ได้ ฮึก..." พูดจบฉันก็ก้มหน้า หยดน้ำตาของฉันมันไหลหยดลงไปตรงมือหนาพี่ซันสามสี่หยด แต่พี่ซันไม่แม้แต่จะหันหน้ามามองฉันเลย"...." พี่ซันเอาแต่เงียบ ไม่พูดอะไรกับฉันเลยสักคำพี่ซันจะรู้ไหมว่าการที่พี่ซันเงียบแบบนี้มันทำให้ฉันใจแทบจะขาด ทำไมถึงเย็นชากับฉันขนาดนี้"พี่ซัน..ฮึก"ผลัก!"พอเหอะริน !!" พี่ซันผลักฉัน แล้วก็ตะคอกใส่หน้า

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาฉันพยายามไม่โทรหาพี่ซัน ไม่ไปวุ่นวายที่บ้านและที่คอนโดของพี่ซัน ฉันทำได้....มันอาจจะทรมานใจตัวเองแต่ฉันทำได้ฉันไม่รู้เลยว่าตอนนี้พี่ซันอยู่ไหนหรือกำลังทำอะไรอยู่ เขาหายเงียบไปเลยงานหมั้นของเราถูกยกเลิกไปแล้ว เป็นข่าวดังด้วยตอนนี้ ฉันแทบไม่ออกไปไหน เพราะถ้าออกไปนอกบ้านจะมีคนมองฉันด้วยสายตาแปลกๆฉันเอาแต่หมกหมุ่นตัวเองอยู่ในบ้าน อ่านหนังสือนักธุรกิจ ฉันต้องอ่านหนังสือเยอะๆ เพราะฉันไม่ได้เรียนต่อ สาเหตุคือฉันท้อง แต่ฉันว่าหลังคลอดฉันจะเรียน แต่คงอาจจะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศฉันกำลังตัดสินใจอยู่ว่าฉันจะไปต่างประเทศดีไหม พี่ป่ากับแอมสนับสนุนให้ฉันไปอยู่ที่ต่างประเทศสักสามสี่ปี ให้ฉันไปพักสมอง พักใจ เรื่องงานที่บริษัทพี่ป่าบอกว่าสมัยนี้เทคโนโลยีมันล้ำจะตาย อยู่ไหนก็สามารถทำงานได้ทั้งนั้น บอกฉันว่าไม่ต้องห่วงเรื่องนี้ถ้าฉันไปต่างประเทศแอมมันก็จะไปกับฉันด้วย มันบอกว่าอยากได้แฟนเป็นคนฝรั่งตาน้ำข้าว มันจะไปตามหารักแท้ฉันว่าฉันพอจะตัดสินใจได้แล้วแหละ ในเมื่ออยู่ไทยมันมีแต่ปัญหา งั้นฉันขอไปพักใจพักสมองที่ต่างประเทศยาวๆแล้วกัน"อ้าว ริน ทำไมวันนี้มาบ

พี่ซันจ้องหน้าฉันตาเขม็งแล้วก็ออกแรงบีบที่ต้นแขนฉันแรงมากสายตามองสำรวจฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า เขาขบกรามแน่น แล้วก็ออกแรงบีบแขนฉันแรงขึ้นอีกเท่าตัว"โอ๊ย! มันเจ็บ" ฉันแกะมือพี่ซันออกแต่พี่ซันดูท่าจะไม่ยอม เขาเอาแต่มองหน้าฉัน นี่ผีเข้าหรือไง สรุปจะเอายังไงกันแน่ จะทำให้ฉันสับสนไปถึงไหนกัน"หึ!" พี่ซันหัวเราะในลำคอ"....""ผัวเธอ...เยอะดีนะริน" คำพูดต่ำๆคำนี้ได้หลุดออกมาจากปากของพี่ซันพรึ่บ!พี่ซันผลักฉันออก จนร่างฉันเซไปกระแทกกับกำแพง ดีที่ไม่แรงมากพี่ซันกำลังจะเดินผ่านฉันไป"เดี๋ยว!"พี่ซันหยุดชะงัก แต่ไม่ได้หันหน้ามามองฉัน"มีอะไร"ฉันหายใจเข้าออกช้าๆตอนนี้ฉันกำลังห้ามไม่ให้ตัวเองร้องไห้ แต่มันเหมือนยิ่งห้ามน้ำตามันก็จะไหลออกมาให้ได้ บ้าจริง!"อย่ามาขอโทษ...ในวันที่....""มันจะไม่มีวันนั้น" ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบ พี่ซันก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน พูดจบพี่ซันก็เดินเข้าไปในผับส่วนฉัน น้ำตาฉันไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้างแล้วตอนนี้ เอาเถอะริน ดีแล้วแหละที่พี่ซันพูดแบบนี้ ฉันจะได้ไปเมืองนอกแบบไม่ต้องห่วงอะไรอีกฉันยกมือขึ้นปาดน้ำตา สำรวจดูตัวเองในกระจกเติมหน้าเติมปากนิดหน่อยแล้วเดินเข้าไปด้านในผับ

ฉันกดปิดหน้าจอโทรศัพท์แล้วกำโทรศัพท์ในมือแน่นฉันค่อยๆหลับตาลงช้าๆปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาตามความรู้สึก มันเป็นความรู้สึกที่จุกไปทั่วทั้งอก เจ็บร้าวไปทั่วทั้งหัวใจเมื่อไหร่กัน เมื่อไหร่พี่ซันจะตาสว่างสักที เมื่อไหร่จะเชื่อว่าฉันไม่ได้ทำอะไรต่ำๆแบบนั้น เมื่อไหร่จะรู้ตัวสักทีว่าตอนนี้เขากำลังทำให้ฉันกับลูกเสียใจขนาดไหนถ้าไม่รีบมาง้อ ฉันจะตัดเขาออกไปจากความรู้สึกของฉันจริงๆแล้วนะ มันทรมานจะตายอยู่แล้ว แค่เห็นพี่ซันกับอีจินเดินด้วยกันยังเจ็บ นี่มาเป็นคลิป มันพูดอะไรไม่ออกเลยจริงๆติ๊ง~ติ๊ง~ติ๊ง ~ เสียงแชทโทรศัพท์ฉันเข้ารัวๆ ฉันค่อยๆยกมือข้างที่กำโทรศัพท์อยู่ขึ้นมา แล้วกดเข้าไปดูแชทอีกครั้งรู้ทั้งรู้ว่าจะต้องเจอกับอะไร แต่ก็ยังจะเปิดดู คลิปที่ส่งมาสามคลิป มันเป็นคลิปที่จินมันครางชื่อพี่ซันเสียงกระเส่า แล้วก็เสียงเนื้อกระทบเนื้อ เหมือนเดิมแต่เสียงครางคำที่พูดจะแตกต่างกัน แต่ทุกคลิปจะเรียกชื่อพี่ซัน ได้ยินแค่เสียงของอีจินมันเห่าหอนสมใจมันแล้วแหละ มันชนะแล้ว มันชนะฉันแล้ว"ฮึก...ฮือๆ...ฮึก" ฉันร้องไห้สะอื้นออกมาจนสุดเสียงมือข้างหนึ่งของฉันกำลังกุมหัวใจตัวเองไว้เพราะตอนนี้มันเจ็บ มันรู้สึ