บททั้งหมดของ ผู้หญิงขายตัว: บทที่ 71 - บทที่ 80

ฉันยืนนิ่งไม่ได้เชิญให้เขาเข้ามาในบ้าน แต่ขุนเขากลับเดินแทรกเข้ามาด้านในแล้วก็เดินไปนั่งตรงโซฟาตัวใหญ่ เขานั่งเอนหลังเอาเท้าขึ้นมาพาดกับโต๊ะวางของหน้าโซฟา เหมือนตัวเองเป็นเจ้าของบ้านยังไงอย่างงั้น"นายมาทำไม""ไอ้ป่าให้ฉันมาดูแลเธอ""ไม่ต้อง! กลับไป ฉันดูแลตัวเองได้""ได้ไง ฉันตกลงกับมันแล้วถ้าฉันยอมมาดูแลเธอจนเธอคลอด มันจะคุยกับพ่อเรื่องเปิดผับที่ไทยให้ฉัน ถ้าฉันกลับฉันก็อดเปิดผับดิ"ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกหาพี่ป่า แล้วเดินออกมาคุยหน้าบ้านฉัน "พี่ป่า พี่ป่าส่งขุนเขามาทำไม"พี่ป่า "ก็ให้ไปดูแลเธอไง ฉันเป็นห่วงผู้หญิงสองคนมันอันตราย ให้ไอ้เขาไปอยู่ด้วยแหละดีแล้ว"ฉัน " แต่พี่ป่า...."พี่ป่า "เอาน่าริน เธออย่าดื้อนักเลย แค่นี้ก่อนนะ ฉันทำงานอยู่"ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด....~ วางสายฉันถอนหายใจออกมายาวๆแล้วเดินกลับเข้าไปในบ้าน ขุนเขาก็ยังนั่งอยู่ท่าเดิม ไม่คิดจะเกรงใจฉันหน่อยหรือไงกัน"ฉันอายุมากกว่าเธอหนึ่งปี" ขุนเขาพูดขึ้น"อื้ม""เราเรียนที่เดียวกัน""อื้ม""นี่ เธอ! ไม่คิดจะพูดคำอื่นบ้างหรือไง" ขุนเขามองฉันแบบหงุดหงิด"ริน ฉันมีอะไรจะเล่..."แอมเปิดประตูบ้านเข้ามา พูดยังไม่ทันจบประโยคก

[ Talk Rin ]หกเดือนผ่านไป...ตอนนี้ฉันท้องได้หกเดือนแล้วท้องโตขึ้นมากทำให้ฉันต้องจ้างอาจารย์พิเศษมาสอนที่บ้านแทนที่จะไปเรียนที่มหาลัยที่ผ่านมาฉันยังคงรักและคิดถึงพี่ซันตลอด แต่ฉันคิดว่าความหวังที่พี่ซันจะกลับมาหาฉันกับลูกมันคงไม่มีแล้ว นี่มันผ่านไปตั้งหกเดือนแล้วไม่มีวี่แววว่าพี่ซันจะมาหาฉันเลยไม่คิดเลยว่าเรื่องเข้าใจผิด เรื่องที่ฉันโดนใส่ร้าย มันจะทำให้พี่ซันเชื่อฝังใจขนาดนี้ มันคงไม่มีใครเปลี่ยนความคิดของพี่ซันได้หรอกตอนนี้ไม่มีคนตามถ่ายรูปฉันแล้ว หรือยังตามอยู่ฉันก็ไม่รู้เพราะฉันไม่ค่อยได้ออกไปไหน ถ้าหมอไม่นัด ฉันก็อยู่แต่ในบ้านแล้วก็มีเรื่องที่แปลกอยู่เรื่องหนึ่ง คือจะมีเบอร์แปลกโทรมาหาฉันบ่อยมาก โทรมาไม่พูดอะไรเหมือนเดิม จนฉันไม่รับเบอร์แปลกเลย แอมบอกว่าคงเป็นพวกโรคจิตฉันก็คิดแบบนั้น ฉันเคยให้ขุนเขารับสายให้ พอปลายสายได้ยินเสียงของขุนเขาก็วางสายไปเลยฉันอยากจะเปลี่ยนซิมใหม่แต่ถ้าเปลี่ยนฉันก็กลัว กลัวว่าพี่ซันนะติดต่อฉันไม่ได้ ฉันบ้าใช่ไหม หกเดือนแล้วที่พี่ซันไม่เคยติดต่อมา ฉันรออะไร เฮ้อ..หลังจากเรียนเสร็จคุณอาจารย์กลับไปแล้ว วันนี้ฉันอยู่บ้านคนเดียว แอมมันออกไปข้างนอก ส่วน

ตอนนี้รถหรูของพี่ป่ากำลังจอดอยู่ฝั่งตรงข้ามของหน้าบ้านพี่ซันฉันนั่งมองรั้วบ้านของพี่ซันอยู่นานมาก ไม่มีวี่แววว่าจะเจอพี่ซันเลยตลอดเวลาที่นั่งอยู่ในรถลูกดิ้นเป็นระยะๆ คงจะรู้ว่าตอนนี้ฉันกำลังรอที่จะเจอพ่อของเขาอยู่"กลับเถอะริน รอมาสองชั่วโมงแล้วนะ""อีกสักพักได้ไหมพี่ป่า""เธอนี่นะ" พี่ป่าส่ายหน้าไปมาพร้อมกับถอนหายใจออกมายาวๆฉันรู้ว่าฉันมันดื้อ บอกไปก็เท่านั้นฉันไม่ฟังหรอก ขอแค่ได้เห็นรถของพี่ซันก็ยังดีฉันนั่งรอต่ออีกประมาณชั่วโมงกว่า ไม่มีวี่แววว่าจะได้เห็นแม้แต่รถของพี่ซันเลย เขาไปไหนของเขากันนะ วันนี้ไม่มีเรียนไม่ใช่หรือไง"ริน กลับเถอะ""ก็ได้ค่ะ" ฉันก้มหน้าตอบพี่ป่ารถหรูเคลื่อนผ่านหน้าบ้านพี่ซันช้าๆ ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองอีกครั้ง แต่ก็ไม่เจออะไรนอกจากความว่างเปล่า"เฮ้อ..." ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ"ถ้ามันรู้ความจริง เดี๋ยวมันก็หายโกรธเธอเองนั่นแหละ"ฉันเงียบไม่พูดอะไรตอบพี่ป่าแล้วเมื่อไหร่ละ เมื่อไหร่พี่ซันจะรู้ความจริง มองไปทางไหนฉันก็ไม่เห็นอะไรเลยมันมืดมนไปหมด ถึงจะรู้ว่าไวท์คือลูกชายของเจ้าของโรงแรมที่เกิดเรื่องวันนั้น แต่ถ้าไวท์ไม่ยอมช่วย ทุกอย่างก็เท่ากับศูนย์ณ คฤหาสน์หลัง

ฉันหันหลังเดินเข้าบ้าน แต่ถูกพี่ซันสวมกอดจากด้านหลังซะก่อน ทำให้ฉันหยุดชะงัก แล้วยืนแข็งทื่อก้าวขาไม่ออกทันที"ขอโทษ ขอโทษทุกอย่างฉันรู้ความจริงทั้งหมดแล้ว ว่าทุกอย่างเธอไม่ใช่คนผิด"ฉันจะไม่ถามว่าพี่ซันรู้ความจริงได้ยังไง เพราะตอนนี้มันไม่สำคัญอะไรอีกแล้วพี่ซันเอามือลูบท้องฉันเบาๆตึบ! ตึบ! ลูกดิ้นแรงมากถีบตรงมือที่พี่ซันลูบอยู่ ปกติลูกจะไม่ดิ้นแรงขนาดนี้แต่ครั้งนี้ดิ้นแรงจนฉันเริ่มรู้สึกเจ็บนิดๆ"ละ ลูกดิ้นริน ลูกดิ้นจริงๆด้วย"ฉันรู้สึกเหมือนตรงไหล่ฉันมันเปียกชุ่ม อย่าบอกนะว่าพี่ซันร้องไห้ฉันหลับตาลงช้าช้าหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะแกะมือพี่ซันออก แล้วเดินเข้าบ้านโดยไม่พูดอะไรเลยสักคำแข็งใจเอาไว้ริน จำคำพูดที่เขาเคยไล่แกเอาไว้ นึกถึงวันที่แกร้องไห้แทบตายเพื่อขอให้เขายอมฟังแกอธิบายสิ วันนั้นแกรู้สึกยังไงวันนี้จะมาพูดแต่คำว่าขอโทษแล้วคิดว่าฉันจะใจอ่อนงั้นเหรอ ถ้าคนอย่างฉันรักก็คือรักหมดใจ แต่ถ้าคิดจะตัดใคร ฉันต้องตัดให้ขาดภายในบ้าน..."ริน นั่นพี่ซันนิ" แอมรีบวิ่งไปมองกระจกหน้าบ้าน"เฮ้ย! พี่ซันจริงๆด้วย""แกไปไล่เขาออกไปที ฉันไม่อยากเจอหน้าเขา""พี่ซันมาทำไม?""...."."มาง้อแกเหรอ"".

ฉันมองจ้องไปหน้าทีวี ถ้ามองเผินๆมันก็คงเหมือนคนกำลังนั่งดูทีวีอยู่ แต่ไม่เลยฉันไม่ได้สนใจละครในทีวีเลย ตอนนี้สมองมันว่างเปล่าตั้งแต่ที่ฉันได้ยินผู้หญิงคนนั้นบอกว่าเธอท้องแล้วเจ็บฉันเจ็บจริงๆ น้ำตาไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้างแล้วตอนนี้ ฉันพูดได้ ไล่พี่ซันได้ พยายามบอกตัวเองว่าฉันเกลียดเขา เพราะสิ่งที่เขาทำมันเลวร้ายกับฉันแต่มันก็ไม่เลวร้ายเท่ากับสิ่งที่ฉันได้ยินเธอคนนั้นบอกว่าเธอกำลังท้องลูกของพี่ซัน พอมาเจอ มาได้ยินแบบนี้มันยิ่งตอกย้ำให้ฉันต้องเกลียดเขาจริงๆไม่ใช่แค่พูดออกไปวันๆแล้วแหละแกร่ก! เสียงประตูบ้านถูกเปิดเข้ามา คนที่เดินเข้ามาในบ้านคือพี่ซัน พี่ซันเดินดุมๆมายืนตรงหน้าฉัน"ริน เห็นโทรศัพท์ฉันไหม?"ฉันกำโทรศัพท์พี่ซันที่อยู่ในมือแน่น"อ่า นึกว่าไปทำหายที่ไหน" พี่ซันก้มมองโทรศัพท์ที่อยู่ในมือฉัน แล้วถอนหายใจออกมาแบบโล่งอกฉันลุกขึ้นจ้องหน้าพี่ซัน"ร้องไห้ทำไมริน เป็นอะไร!!"พี่ซันตกใจมากพอสมควรที่เห็นฉันร้องไห้เพียะ! ฉันฟาดมือลงไปที่ใบหน้าของพี่ซันจนหน้าหัน แล้วฉันก็ขว้างโทรศัพท์ใส่แผงอกพี่ซัน"ระ รินเธอตบฉันทำไม""กลับไทยไปซะ!! อย่ามายุ่งกับรินกับลูกอีก"[ Talk sun ]ผมเห็นใบห