All Chapters of ผู้หญิงขายตัว: Chapter 81 - Chapter 90

[Talk Sun]จู่ๆรินก็เอาของที่ผมซื้อมาให้ลูกโยนทิ้งจนหมด ผมรีบไปห้ามเธอไว้"ทีหลังไม่ต้องสะเออะซื้ออะไรมาให้ รินไม่ต้องการ!!" คำพูดที่เปล่งออกมาจากปากของรินทำเอาคนฟังอย่างผมถึงกับน้ำตาตกในเลยจริงๆ หน้าผมชาไปทั้งหน้าราวกับว่ามีคนเอาอะไรมาฟาดลงที่หน้าผมแรงๆ"ขะ ของพวกนี้ฉันตั้งใจซื้อมาให้ลูกนะริน"รินมองหน้าผมแววตาที่เธอมองผมมันว่างเปล่า แค่แววตาที่รินมองผมมันก็ทำให้ผมเจ็บโดยที่เธอไม่ต้องพูดอะไรเลย"เอาของพวกนี้ไปให้ลูกเมียพี่ที่ไทยเถอะ""....""จำได้หรือเปล่าว่าพี่เคยไล่รินยังไง เจ็บไหมละ แค่นี้มันยังไม่ได้ครึ่งที่รินเจ็บเลยด้วยซ้ำ""ฉันขอโทษ...ฮึก"ผมนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าริน ผมก้มหน้า น้ำตาของลูกผู้ชายอย่างผมไหลออกมาแบบไม่อายแอมกับรินที่กำลังยืนมองผมอยู่เลย"ไสหัวกลับไทยไปซะ อย่าให้รินต้องหมดความอดทน ไม่งั้นพี่จะไม่มีวันเห็นหน้ารินกับลูกอีก""ริน ยะ...อย่าไล่ฉันได้ไหม...ฮึก"ผมเอื้อมมือไปจับมือริน แต่เธอสะบัดมือผมออก"ถ้าพรุ่งนี้รินยังเห็นพี่อยู่ รินจะให้ตำรวจมาลากตัวพี่ออกไปจากบ้านริน!!" เธอประกาศเสียงกร้าว"ฮึก...ขอโทษ ฉันขอโทษ" ผมได้แต่ร้องไห้แล้วก็พูดคำๆนี้ซ้ำๆผมผิดที่ผมไม่หนักแน่

พี่ซันก้มหน้าลงไปมองเศษแก้วนมที่ฉันปัดแตกเมื่อกี้"เธอเข้าห้องไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวฉันเก็บเศษแก้วเสร็จฉันจะลงไปข้างล่าง"ปัง! จบคำพูดของพี่ซันฉันก็ปิดประตูใส่หน้าพี่ซันทันทีฉันเดินมานั่งตรงปลายเตียงอย่างหงุดหงิด ยิ่งคิดว่าเขาทำผู้หญิงท้องยิ่งหงุดหงิด จะมายุ่งกับฉันทำไม ทีตอนฉันต้องการไล่ฉันอย่างกับหมูกับหมาเช้าวันใหม่....ตอนนี้ฉันกับแอมและขุนเขากำลังทานข้าวกันอยู่"อ้าว พี่ซันมาทานข้าวสิคะ" พอพี่ซันเดินเข้ามาในบ้านแอมก็หันไปชวนพี่ซันพี่ซันยิ้มให้ฉันแล้วก็เดินมาที่โต๊ะอาหารพรึ่บ! ยังไม่ทันที่พี่ซันจะนั่งลง ฉันก็ชิงลุกขึ้นยืนซะก่อน"ริน จะไปไหน" แอมถามฉัน"กินไม่ลง""งะ งั้นกินไปก่อนเถอะ ฉันยังไม่หิว""บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่ามาให้เห็นหน้า มีรินอยู่ตรงไหนก็อย่าเอาหน้ามาให้เห็น!!""อะ อื้ม!!"พี่ซันก้มหน้าก้มตาเดินออกจากบ้านหลังจากพี่ซันออกไปแล้วฉันก็นั่งลงกินข้าวเหมือนเดิม แอมกับขุนเขาเงียบไม่มีใครกล้าพูดอะไรกับฉันสักคำหลังจากกินข้าวเสร็จฉันก็เดินไปนั่งดูทีวี วันนี้เหมือนเจ้าตัวเล็กในท้องฉันจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ดิ้นไม่หยุดเลยแกร่ก! เสียงประตูบ้านถูกเปิดเข้ามา ฉันแอมกับขุนเขาที่กำลังนั

พี่ซันมองหน้าฉันแววตาเศร้าๆ แต่ก็ยังยิ้มให้ฉัน"ไปอาบน้ำเถอะ จะได้รีบมานอน""ก็ออกไปด้านนอกสิ""ถ้าพี่ออกไปแล้วรินล้มในห้องน้ำขึ้นมาจะทำยังไง""ออกไป..!!" ฉันพูดเสียงแข็งพี่ซันถอนหายใจออกมายาวๆ แล้วก็มองหน้าฉัน"ไม่ออก ไปอาบน้ำเร็วๆ"สรุปฉันก็ต้องอาบน้ำทั้งๆที่พี่ซันยังอยู่ในห้อง แถมยังสั่งให้ฉันห้ามล็อกประตูห้องน้ำอีกต่างหาก บ้าหรือไง แต่ฉันนี่สิ เหมือนจะบ้ามากกว่าพี่ซันเพราะฉันก็ยอมไม่ล็อกห้องน้ำตามที่พี่ซันบอกหลังจากอาบน้ำเสร็จปิดไฟนอน...ตอนนี้ภายในห้องมืดสนิท พี่ซันนอนอยู่ด้านล่างข้างๆเตียงฉัน"ริน นอนหรือยัง""...."ฉันเงียบไม่ตอบอะไร"พี่รู้นะว่ารินคงยังนอนไม่หลับหรอก รินไม่ต้องตอบอะไรพี่ก็ได้ ขอแค่รินฟังที่พี่พูดก็พอ"".....""ใจอ่อนได้แล้วริน ให้อภัยพี่เถอะ พี่ขอโทษทุกอย่างที่ผ่านมา"".....""อ่าๆ พี่ว่ารินคงไม่อยากให้พี่พูดเรื่องนี้"ฉันเม้มปาก กำผ้าปูที่นอนแน่นเลยตอนนี้ ใจเต้นรัวราวกับเกิดแผ่นดินไหว ด้านในใจของตัวเอง"พี่ว่าเราตั้งชื่อลูกว่า 'แผ่นดิน' ดีไหม?"".....""รินว่าไง ""หรือจะชื่อ 'นักรบ' ดี พี่ว่าชื่อแมนดีลูกคงจะชอบ"".....""อยากเห็นหน้าลูกเร็วๆจัง คงต้องหล่อเห

"เฮ้อ..." แอมถอนหายใจออกมายาวๆ สายตายังคงจับจ้องที่ลูกชายตัวน้อยของฉันอยู่"แกจะตั้งชื่อว่าอะไรริน""นักรบ ฉันจะตั้งชื่อลูกว่านักรบ" พูดจบฉันก็ก้มมองหน้าลูกชายของฉันที่กำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่ชื่อนี้พี่ซันเป็นคนตั้งให้ นี่คือสิ่งสุดท้ายที่ฉันจะให้ลูกจดจำเขา ลูกจะรู้แค่พ่อของเขาเป็นคนตั้งชื่อให้แค่นั้นตอนนี้ฉันออกจากโรงพยาบาลแล้ว ออกมาได้1อาทิตย์แล้ว"แง๊ แง๊ ~" ตอนนี้เสียงลูกชายตัวนอยของฉันดังลั่นไปทั่วบ้านคงจะหิวนมอีกแล้วละสิถึงร้องดังขนาดนี้"โอ๋ๆ หิวนมเหรอครับลูกแม่"ฉันค่อยๆช้อนมือสองมืออุ้มลูกขึ้นมาไว้ที่อก แล้วก็เอานมให้กินครั้งแรกของการให้นมลูกมันจะรู้สึกเจ็บแปลบๆปวดที่ทรวงอกจากแรงดูดของลูก แต่พอผ่านไปสักพักร่างกายฉันมันก็เริ่มคุ้นชินฉันมองดูลูกน้อยกินนมด้วยหัวใจที่พองโต ฉันมีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็นหน้าลูก ได้มองลูกกินนมแบบนี้ มันทำให้ฉันลืมอะไรไปหลายอย่างเลย ตอนนี้ฉันมีแต่ลูก ฉันก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว"กินเก่งจริงๆเลยนะเรา" ฉันเอามือเขี่ยแก้มที่ขาวเนียนแถมยังนุ่มมากๆของลูกน้อยไปมา แล้วฉันก็คลี่ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข"ริน..."ฉันมองแอมด้วยสายตาดุๆ เพราะจู่ๆมันก็โผล่พรวดเข้

พี่ซันยกมือขึ้นมาลูบหัวฉัน มันรู้สึกอบอุ่นแบบบอกไม่ถูก ที่ผ่านมาทั้งฉันและพี่ซันห่วงแต่ยึดติดกับทิฐิของตัวเองมากจนเกินไป"อย่านอนนานแบบนี้อีกนะรินคิดถึง...ฮึก""พี่ก็คิดถึงรินเหมือนกัน"ฉันผละกอดออก พี่ซันเอื้มมือมาเช็ดน้ำตาให้ฉันอย่างแผ่วเบา"หะ ให้อภัยพี่แล้ว รินพูดจริงนะ" พี่ซันน้ำตาคลอ"ถ้าไม่หายโกรธรินจะมาเฝ้าพี่รินจะมาร้องไห้แบบนี้ทำไม"".....""ป่านนี้รินคงหาผัวใหม่ไปแล้วแหละ""ก็ลองดูสิ จะสั่งฆ่าแม่งให้หมด" พี่ซันจ้องหน้าฉันตาเขม็ง"ทำเป็นเก่ง""ก็เอาดิ แล้วจะรู้ว่าพี่พูดจริงหรือพูดเล่น""พี่ให้รินมีผัวเพิ่มจริงๆเหรอ ใจดีจัง^_^""ริน...!!" พี่ซันเรียกชื่อฉันเสียงแข็ง"โอ๋ รินพูดเล่น""เหอะ....รู้ไหมว่าพี่คิดมากจริงๆ""มีลูกขนาดนี้แล้ว ยังจะให้รินมีคนใหม่อีกหรือไง พ่อของลูกก็อยู่ตรงนี้ทั้งคน"พี่ซันคลี่ยิ้มหวานให้ฉันทันทีที่ฉันพูดจบ ความรู้สึกตอนนี้มันมีความสุขมาก ฉันไม่ได้มีความสุขแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ"เดี๋ยวรินตามหมอมาตรวจพี่ก่อนนะ""พี่อยากเห็นหน้าลูกจัง...""เดี๋ยวก็ได้เจอค่ะ^_^"ฉันยิ้มหวานให้พี่ซัน แล้วเอื้อมมือไปกดปุ่มบ่นหัวเตียงเรียกหมอพี่ซันถูกพยาบาลพาตัวไปตรวจเช