[ Talk Rin ]หกเดือนผ่านไป...ตอนนี้ฉันท้องได้หกเดือนแล้วท้องโตขึ้นมากทำให้ฉันต้องจ้างอาจารย์พิเศษมาสอนที่บ้านแทนที่จะไปเรียนที่มหาลัยที่ผ่านมาฉันยังคงรักและคิดถึงพี่ซันตลอด แต่ฉันคิดว่าความหวังที่พี่ซันจะกลับมาหาฉันกับลูกมันคงไม่มีแล้ว นี่มันผ่านไปตั้งหกเดือนแล้วไม่มีวี่แววว่าพี่ซันจะมาหาฉันเลยไม่คิดเลยว่าเรื่องเข้าใจผิด เรื่องที่ฉันโดนใส่ร้าย มันจะทำให้พี่ซันเชื่อฝังใจขนาดนี้ มันคงไม่มีใครเปลี่ยนความคิดของพี่ซันได้หรอกตอนนี้ไม่มีคนตามถ่ายรูปฉันแล้ว หรือยังตามอยู่ฉันก็ไม่รู้เพราะฉันไม่ค่อยได้ออกไปไหน ถ้าหมอไม่นัด ฉันก็อยู่แต่ในบ้านแล้วก็มีเรื่องที่แปลกอยู่เรื่องหนึ่ง คือจะมีเบอร์แปลกโทรมาหาฉันบ่อยมาก โทรมาไม่พูดอะไรเหมือนเดิม จนฉันไม่รับเบอร์แปลกเลย แอมบอกว่าคงเป็นพวกโรคจิตฉันก็คิดแบบนั้น ฉันเคยให้ขุนเขารับสายให้ พอปลายสายได้ยินเสียงของขุนเขาก็วางสายไปเลยฉันอยากจะเปลี่ยนซิมใหม่แต่ถ้าเปลี่ยนฉันก็กลัว กลัวว่าพี่ซันนะติดต่อฉันไม่ได้ ฉันบ้าใช่ไหม หกเดือนแล้วที่พี่ซันไม่เคยติดต่อมา ฉันรออะไร เฮ้อ..หลังจากเรียนเสร็จคุณอาจารย์กลับไปแล้ว วันนี้ฉันอยู่บ้านคนเดียว แอมมันออกไปข้างนอก ส่วน
ช่วงสายๆของอีกวัน...วันนี้ฉันอยู่บ้านกับแอมสองคนเพราะขุนเขาไปเรียน และมันก็เหมือนเดิมไวท์มาหาฉันที่บ้าน วันนี้ฉันไม่มีเรียนไวท์ซื้อพวกชุดเสื้อผ้าเด็กมาให้ฉันด้วย อ้อ ลืมบอกไปว่าฉันได้ลูกชายนะ"จะซื้อมาทำไม ฉันซื้อเองได้" ฉันพูดบอกไวท์"ก็ผมอยากซื้อ""รับๆไปเถอะน่าริน น้องมันอุตส่าห์ซื้อมาให้" แอมพูดสมทบเหอะ! เข้ากันดีจริงๆ มันหน้าจะจับมัดหัวจุ้มกันให้หมด ทั้ง แอม ขุนเขา แล้วก็ไวท์ เข้าขากันดีจริงๆ"งั้นคุยกันไปก่อนนะ เดี๋ยวฉันขึ้นห้องไปนอนก่อน ง่วง^_^""แอม !!" ฉันเรียกชื่อแอมเสียงแข็งหลังจากแอมเดินขึ้นไปบนห้องไวท์นั่งลงตรงหน้าฉัน เขาเอามือขึ้นมาลูบท้องฉันเบาๆแล้วก็เอาหน้ามาแนบกับท้องของฉัน ฉันตกใจมากที่เห็นไวท์ทำแบบนี้เพราะเขาไม่เคยมาทำอะไรอย่างนี้เลย นี่เป็นครั้งแรกฉันขยับตัวออก"ลูกไม่เห็นดิ้นเลย" ไวท์มองฉันทำหน้างอแก้มป่องตึก! ตึก!"อ๊ะ..!!" พอฉันขยับตัวหนีไวท์สักพักลูกก็ดิ้น ถีบท้องแรงมาก"อะไรกัน ทำไมพอผมเอาหน้าออกแล้วดิ้นอะ" ไวท์มองที่ท้องฉัน ท้องฉันกำลังเคลื่อนไหวตามแรงดิ้นของลูกชายตัวน้อยที่อยู่ในท้อง"อื้อ พี่ริน พี่จะกลับไทยวันไหนผมจะจองไฟลต์บินให้""ไม่ต้อง""ผมก็แค
ตอนนี้รถหรูของพี่ป่ากำลังจอดอยู่ฝั่งตรงข้ามของหน้าบ้านพี่ซันฉันนั่งมองรั้วบ้านของพี่ซันอยู่นานมาก ไม่มีวี่แววว่าจะเจอพี่ซันเลยตลอดเวลาที่นั่งอยู่ในรถลูกดิ้นเป็นระยะๆ คงจะรู้ว่าตอนนี้ฉันกำลังรอที่จะเจอพ่อของเขาอยู่"กลับเถอะริน รอมาสองชั่วโมงแล้วนะ""อีกสักพักได้ไหมพี่ป่า""เธอนี่นะ" พี่ป่าส่ายหน้าไปมาพร้อมกับถอนหายใจออกมายาวๆฉันรู้ว่าฉันมันดื้อ บอกไปก็เท่านั้นฉันไม่ฟังหรอก ขอแค่ได้เห็นรถของพี่ซันก็ยังดีฉันนั่งรอต่ออีกประมาณชั่วโมงกว่า ไม่มีวี่แววว่าจะได้เห็นแม้แต่รถของพี่ซันเลย เขาไปไหนของเขากันนะ วันนี้ไม่มีเรียนไม่ใช่หรือไง"ริน กลับเถอะ""ก็ได้ค่ะ" ฉันก้มหน้าตอบพี่ป่ารถหรูเคลื่อนผ่านหน้าบ้านพี่ซันช้าๆ ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองอีกครั้ง แต่ก็ไม่เจออะไรนอกจากความว่างเปล่า"เฮ้อ..." ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ"ถ้ามันรู้ความจริง เดี๋ยวมันก็หายโกรธเธอเองนั่นแหละ"ฉันเงียบไม่พูดอะไรตอบพี่ป่าแล้วเมื่อไหร่ละ เมื่อไหร่พี่ซันจะรู้ความจริง มองไปทางไหนฉันก็ไม่เห็นอะไรเลยมันมืดมนไปหมด ถึงจะรู้ว่าไวท์คือลูกชายของเจ้าของโรงแรมที่เกิดเรื่องวันนั้น แต่ถ้าไวท์ไม่ยอมช่วย ทุกอย่างก็เท่ากับศูนย์ณ คฤหาสน์หลัง
ณ กรุงลอนดอน ประเทศอังกฤษพอมาถึงบ้านที่ลอนดอนฉันก็เอาแต่อุดอู้อยู่ในห้อง ไม่ยอมออกไปไหนเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นตอนนี้ความจริงเป็นยังไงฉันรู้แล้ว ไวท์คือคนที่วางแผนเรื่องทั้งหมดบอกตรงๆ ว่าฉันผิดหวังมากจริงๆ ที่รู้ว่าเป็นไวท์แต่เรื่องระหว่างฉันกับพี่ซันมันจบแล้ว ถึงฉันจะรู้ความจริงอยู่เต็มอก ฉันก็ไม่อยากจะพูดอธิบายอะไรอีกแล้ว ความอดทนของฉันมันหมดลงตั้งแต่คำที่พี่ซันบอกว่าเขาไม่เคยรู้จักฉันแล้ว มันเป็นทำพูดที่ทำร้ายจิตใจของฉันที่สุดต่อไปนี้ฉันจะไม่ขอร้องอ้อนวอนให้พี่ซันกลับมาอีกแล้ว ในเมื่อพี่ซันไม่รักฉันไม่ต้องการฉัน ฉันก็ไม่จำเป็นต้องรักเขาอีกต่อไปก๊อกๆ ก๊อกๆ เสียงเคาะห้อง"ริน เปิดประตูให้ฉันเข้าไปหน่อยได้ไหม" เสียงแอมพูดอยู่หน้าประตูห้องของฉันฉันลุกขึ้นไปเปิดประตูให้แอมเข้ามาในห้อง"เป็นอะไร ขุนเขาบอกว่าแกแปลกไปตั้งแต่ขึ้นเครื่องที่ไทยแล้ว มาถึงก็เอาแต่หมกหมุ่นอยู่แต่ในห้อง""...." ฉันเงียบน้ำตาคลอเบ้า"ริน ฉันรู้ว่าแกไปเจอพี่ซันมาใช่ไหมแกถึงเป็นแบบนี้""อื้ม" ฉันตอบแอมสั้นๆ"พี่ซันยอมฟังอะไรบ้างหรือเปล่า""จบแล้วแอม ฉันไม่ต้องการให้พี่ซันมารับรู้อะไรอีกแล้ว เขาจะมองฉันยังไงก็เ
ฉันหันหลังเดินเข้าบ้าน แต่ถูกพี่ซันสวมกอดจากด้านหลังซะก่อน ทำให้ฉันหยุดชะงัก แล้วยืนแข็งทื่อก้าวขาไม่ออกทันที"ขอโทษ ขอโทษทุกอย่างฉันรู้ความจริงทั้งหมดแล้ว ว่าทุกอย่างเธอไม่ใช่คนผิด"ฉันจะไม่ถามว่าพี่ซันรู้ความจริงได้ยังไง เพราะตอนนี้มันไม่สำคัญอะไรอีกแล้วพี่ซันเอามือลูบท้องฉันเบาๆตึบ! ตึบ! ลูกดิ้นแรงมากถีบตรงมือที่พี่ซันลูบอยู่ ปกติลูกจะไม่ดิ้นแรงขนาดนี้แต่ครั้งนี้ดิ้นแรงจนฉันเริ่มรู้สึกเจ็บนิดๆ"ละ ลูกดิ้นริน ลูกดิ้นจริงๆด้วย"ฉันรู้สึกเหมือนตรงไหล่ฉันมันเปียกชุ่ม อย่าบอกนะว่าพี่ซันร้องไห้ฉันหลับตาลงช้าช้าหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะแกะมือพี่ซันออก แล้วเดินเข้าบ้านโดยไม่พูดอะไรเลยสักคำแข็งใจเอาไว้ริน จำคำพูดที่เขาเคยไล่แกเอาไว้ นึกถึงวันที่แกร้องไห้แทบตายเพื่อขอให้เขายอมฟังแกอธิบายสิ วันนั้นแกรู้สึกยังไงวันนี้จะมาพูดแต่คำว่าขอโทษแล้วคิดว่าฉันจะใจอ่อนงั้นเหรอ ถ้าคนอย่างฉันรักก็คือรักหมดใจ แต่ถ้าคิดจะตัดใคร ฉันต้องตัดให้ขาดภายในบ้าน..."ริน นั่นพี่ซันนิ" แอมรีบวิ่งไปมองกระจกหน้าบ้าน"เฮ้ย! พี่ซันจริงๆด้วย""แกไปไล่เขาออกไปที ฉันไม่อยากเจอหน้าเขา""พี่ซันมาทำไม?""...."."มาง้อแกเหรอ"".
ฉันลุกขึ้นจากโซฟาที่นั่งอยู่ แล้วหันหลังให้พี่ซันกำลังจะเดินขึ้นห้อง แต่ถูกพี่ซันรั้งมือไว้"ริน ฉันขอโทษ"ฉันหันหน้ากลับไปมองพี่ซัน"ขอโทษ?" ฉันทวนคำพูดนี้อีกครั้ง"ฉันรู้ฉันผิดที่ไม่เชื่อใจเธอ ฉันผิดที่ฉันทำร้ายจิตใจเธอสารพัด""ฉันสำนึกผิดแล้วริน ฉันอยากดูแลเธอกับลูก ให้อภัยฉันนะ ต่อไปนี้ฉันจะเชื่อใจเธอ""...." ฉันเงียบรอฟังว่าพี่ซันจะพูดอะไรต่อ"แต่งงานกับฉันนะริน"หึ! ตลกไหมคะ วันที่ฉันยังต้องการเขาอยู่ทำไมเขาไม่พูดคำนี้ มาพูดตอนนี้ให้มันได้อะไรขึ้นมา"เคยได้ยินคำว่าสายเกินไปแล้วไหมคะ""...." พี่ซันเงียบ"มันไม่ทันแล้ว พี่เคยพูดกับรินว่าอะไรพี่ช่วยจำไว้ด้วยสิ วันนั้นก็มีความสุขดีไม่ใช่หรือไง ก็ยังจะเอากันต่อหน้ารินอยู่ไม่ใช่เหรอ""...."พี่ซันปล่อยมือที่จับฉันออก พอพี่ซันปล่อยมือฉันออกฉันก็รีบเดินขึ้นห้องทันทีเมื่อไหร่เขาจะกลับไทยไปสักที ฉันไม่อยากเห็นหน้าเขาอีกแล้ว ยิ่งเห็นยิ่งตอกย้ำให้ฉันเจ็บ ถ้าพี่ซันยังตามไม่ยอมกลับแบบนี้ฉันคงต้องย้ายบ้านหนีแน่ๆช่วงเย็นๆของอีกวันแอมไม่รู้หายหัวไปไหนตั้งแต่เช้า ตอนนี้ฉันกำลังนั่งดูทีวีอยู่ในบ้าน มองออกไปนอกบ้านสังเกตุเห็นเต้นกลางอยู่หน้าบ้าน
ฉันมองจ้องไปหน้าทีวี ถ้ามองเผินๆมันก็คงเหมือนคนกำลังนั่งดูทีวีอยู่ แต่ไม่เลยฉันไม่ได้สนใจละครในทีวีเลย ตอนนี้สมองมันว่างเปล่าตั้งแต่ที่ฉันได้ยินผู้หญิงคนนั้นบอกว่าเธอท้องแล้วเจ็บฉันเจ็บจริงๆ น้ำตาไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้างแล้วตอนนี้ ฉันพูดได้ ไล่พี่ซันได้ พยายามบอกตัวเองว่าฉันเกลียดเขา เพราะสิ่งที่เขาทำมันเลวร้ายกับฉันแต่มันก็ไม่เลวร้ายเท่ากับสิ่งที่ฉันได้ยินเธอคนนั้นบอกว่าเธอกำลังท้องลูกของพี่ซัน พอมาเจอ มาได้ยินแบบนี้มันยิ่งตอกย้ำให้ฉันต้องเกลียดเขาจริงๆไม่ใช่แค่พูดออกไปวันๆแล้วแหละแกร่ก! เสียงประตูบ้านถูกเปิดเข้ามา คนที่เดินเข้ามาในบ้านคือพี่ซัน พี่ซันเดินดุมๆมายืนตรงหน้าฉัน"ริน เห็นโทรศัพท์ฉันไหม?"ฉันกำโทรศัพท์พี่ซันที่อยู่ในมือแน่น"อ่า นึกว่าไปทำหายที่ไหน" พี่ซันก้มมองโทรศัพท์ที่อยู่ในมือฉัน แล้วถอนหายใจออกมาแบบโล่งอกฉันลุกขึ้นจ้องหน้าพี่ซัน"ร้องไห้ทำไมริน เป็นอะไร!!"พี่ซันตกใจมากพอสมควรที่เห็นฉันร้องไห้เพียะ! ฉันฟาดมือลงไปที่ใบหน้าของพี่ซันจนหน้าหัน แล้วฉันก็ขว้างโทรศัพท์ใส่แผงอกพี่ซัน"ระ รินเธอตบฉันทำไม""กลับไทยไปซะ!! อย่ามายุ่งกับรินกับลูกอีก"[ Talk sun ]ผมเห็นใบห
"แล้วแกจะไปอยู่ที่ไหนริน ท้องก็โตจนจะคลอดอยู่แล้ว""ฉันไม่อยากเจอหน้าพี่ซันอีกแล้วจริงๆ" ฉันพูดบอกแอมสีหน้าจริงจังฉันอยากจะหนีพี่ซันไปให้มันไกลๆ หนีไปในที่ที่พี่ซันไม่มีทางหาฉันกับลูกเจอ"อย่าเครียดสิริน แกเครียดลูกก็จะเครียดไปด้วยนะ""....""การหนีมันไม่ใช่การแก้ปัญหานะริน การแก้ปัญหาคือแกต้องเผชิญหน้ากับมัน""....""ยังไงพี่ซันก็ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อของลูกในท้องแกนะ""แต่พี่ซันทำผู้หญิงคนอื่นท้อง เพราะฉะนั้นลูกฉัน ฉันเลี้ยงเองได้แอม""ฉันรู้แกเลี้ยงเองได้ แต่เธอคิดเหรอว่าพี่ซันจะยอม""....""เรื่องพี่ซันทำผู้หญิงท้อง แกก็อย่าเพิ่งปักใจเชื่อเลย แกเองก็เคยโดนมองว่าผิดทั้งๆที่ไม่ได้ผิดอะไรไม่ใช่เหรอ""แต่ฉัน....""จะเป็นแม่คนอยู่แล้วนะริน เลิกคิดหนีปัญหาเหมือนเด็กได้แล้ว"ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ โอเค ฉันไม่หนีไปไหนก็ได้ แต่คนที่จะต้องไปคือพี่ซันเพล้ง! เสียงของแตก"เสียงอะไร?" ฉันกับแอมมองหน้ากันอย่างแปลกใจเราสองคนรีบลุกขึ้นแล้วลงไปหน้าบ้านเพราะเสียงมันดังมาจากหน้าบ้านพอเปิดประตูหน้าบ้านออก ภาพที่เห็นคือพี่ซันกับไวท์กำลังซัดหน้ากันนัวเลย"หยุด ทำบ้าอะไรกัน" ฉันตะโกนพูดเสียงดัง แต่สองคนนั้
เรื่องเล่าจากภวริน....ย้อนกลับไปสามปีที่แล้ว ตอนที่มหาวิทยาลัยเปิดเทอมได้อาทิตย์แรก ฉันเรียนปีสองนะเพราะปีหนึ่งฉันเรียนที่อังกฤษแล้วก็ย้ายมาที่ไทย ส่วนพี่ซันอยู่ปีสามขอบอกว่าพี่ซันตามติดฉันยิ่งกว่าอะไร คือถ้าว่างต้องมาหาฉัน ไม่ไปอยู่กับเพื่อน แต่มันก็เป็นเรื่องปกติของเขานั่นแหละ เรามีลูกด้วยกันแล้วนิมันก็ไม่แปลกที่เราจะตัวติดกันอยู่มหาวิทยาลัยขอบอกว่าพี่ซันฮอตมาก ฮอตยิ่งกว่าตอนเรียน ม.ปลายซะอีก ขนาดพวกชะนีรู้ว่าพี่ซันมีลูกแล้วพวกนางยังโนสนโนแคร์ จ้องจะงาบอย่างเดียวสักวันฉันจะจิกหัวพวกมันมาตบรายบุคคล ยุ่งกับใครไม่ยุ่งมายุ่งกับผัวของอีริน ถึงพี่ซันจะไม่สนใจพวกนางก็เถอะ แต่ฉันไม่ชอบให้มาอ่อย ผัวใครๆก็รักฉันถูกพี่ซันสั่งห้ามไม่ให้ใส่กระโปรงสั้นห้ามใส่เสื้อรัดหน้าอก คือฉันใส่ชุดนักศึกษากระโปรงยาวถึงตาตุ่ม แถมเสื้อไซซ์เอ็กซ์แอล อยากร้องไห้มาก แต่ก็ขัดไม่ได้"ริน กินข้าวไหมเดี๋ยวพี่ไปซื้อมาให้""ไม่เอารินไม่หิว""กินพี่ไหม ^_^"ไม่พูดเปล่าค่ะ มือหน้าของพี่ซันวางตรงขาฉันแล้วก็ลูบไปมา"บ้า นี่มันมหาลัยนะ" ฉันมองหน้าพี่ซันแบบดุๆ"งั้นไปโรงแรมกัน^_^""พี่ซัน..." ฉันเรียกชื่อพี่ซันเสียงแข็ง
ณ ประเทศไทยพอมาถึงไทยมีคนขับรถของที่บ้านฉันมารอรับอยู่แล้ว พ่อกับแม่ของพี่ซันก็รออยู่ที่บ้านของฉันแล้วตอนนี้"หม่ำ หม่ำๆ" นักรบควานมือมาจับที่น่าอกของฉันแล้วก็ซบหน้าลงมา"เดี๋ยวขึ้นรถก่อนนะครับ เดี๋ยวแม่เอานมให้กินน่า""แมะ หม่ำๆ~" ดูท่าคงจะหิวจริงๆ"รีบไปรถเถอะ"พี่ซันหันมาบอกฉัน ฉันพยักหน้าตอบพอขึ้นมาบนรถฉันก็เอานมให้นักรบกิน จากนั้นเด็กอ้วนก็หลับคาอกฉันไปเลย"ปวดแขนไหม เดี๋ยวพี่อุ้มลูกให้""ไม่เป็นไรค่ะ^_^"ณ คฤหาสน์หลังใหญ่ บ้านของฉัน...พ่อกับแม่ของพี่ซันแล้วก็ป้านมยืนรอรับอยู่หน้าบ้านจากนั้นเราก็เดินไปนั่งคุยกันที่ห้องนั่งเล่น นักรบตื่นแล้ว แถมยังมองไปรอบๆบ้านตาแป๋วเลยคงจะแปลกตา"ไหนๆ ปู่ขออุ้มหน่อย"พ่อพี่ซันอ้ามือมาอุ้มนักรบ"เอ่อ หน้าเหมือนปู่มันเลยเว้ย""เหมือนผมดิพ่อ" พี่ซันทำหน้างอคือไม่ได้เลยนะ ถ้าใครพูดว่าลูกหน้าเหมือนคนอื่น พี่ซันไม่ยอมฉันกับแม่มองหน้ากันแล้วก็ยิ้มๆ ฉันละสายตาออกจากแม่ของพี่ซันแล้วก็หันไปหาป้านม"รินคิดถึงป้านมจังเลยค่ะ^_^" ฉันเดินไปสวมกอดป้านม"ป้าก็คิดถึงคุณหนูเหมือนกันค่ะ""ลูกรินหล่อไหมคะ^_^" ฉันผละกอดออกแล้วถามป้านม"น่ารักน่าชังมากเลยค่ะคุณหน
มือหน้าของพี่ซันลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างของฉัน มันทำให้ฉันอดที่จะมีอารมณ์ร่วมกับพี่ซันไม่ได้จริงๆเสื้อผ้าของเราทั้งคู่ถูกถอดออกแล้วโยนทิ้งข้างเตียงอย่างไม่ใยดี นิ้วเรียวของพี่ซันกำลังชักเข้าออกตรงน้องสาวฉันรัวๆ ฉันต้องเอามือขึ้นมาปิดปากตัวเองไว้เพราะกลัวว่าจะร้องครางเสียงดังแล้วลูกจะตื่น"รัดนิ้วพี่แน่นมากริน" พี่ซันโน้มใบหน้ามากระซิบที่หูฉันเสียงกระเซ่า"ระ รินเสียว อ๊า~" พี่ซันชักนิ้วเข้าออกรูเสียวของฉันรัวๆ"ถึงตาพี่แล้วนะ"พี่ซันชักนิ้วออกแล้วก็จับขาฉันแยกออกจากกัน พี่ซันเอาท่อนเอ็นถูๆตรงร่องเสียว ก่อนจะค่อยๆกดท่อนเอ็นดันเข้ามา"อื้อ ระ รินเจ็บพี่ซัน"ฉันจิกแขนพี่ซันจนเป็นรอย เพราะมันรู้สึกเจ็บแล้วก็แสบตรงน้องสาวมากๆกึด! กึด! พรวด! ท่อนเอ็นอันใหญ่ของพี่ซันถูกยัดเข้ามาจนมิด"อ๊า แน่นฉิบ~"ฉันกำผ้าปูที่นอนแล้วเม้มปากแน่น เพราะมันเจ็บมากจริงๆ ฉันไม่ได้มีอะไรกับพี่ซันเกือบปีนึงได้มั่งตรับ ตรับ ตรับ~ พี่ซันกระแทกท่อนเอ็นเข้ามารัวๆ ตอนนี้ฉันรู้สึกเสียวๆปนกับเจ็บนิดๆ"บะ เบา ดะ เดี๋ยวลูกตื่น อ๊ะ อ๊าง~""อื้ม ซี๊ด~"ยิ่งเหมือนห้ามยิ่งยุพี่ซันกระแทกท่อนเอ็นเข้ามารัวกว่าเดิม เสียงเนื้อกระทบ
"ค่ะ รินจะแต่งงานกับพี่^_^"พี่ซันคลี่ยิ้มออกมาอย่างดีใจ แล้วก็ประทับจูบลงมาที่ริมฝีปากของฉันอีกครั้งเช้าวันใหม่...."อยู่ต่ออีกหน่อยไม่ได้เหรอริน"ตอนนี้พี่ซันกำลังนั่งหน้าบึ้งหน้างอ ไม่อยากให้ฉันกลับบ้าน"ไม่ได้ค่ะ รินต้องกลับไปปั้มนมให้ลูกนะพี่ซัน""แล้วจะมาโรงพยาบาลอีกตอนไหน""รินคงต้องอยู่กับลูกก่อน เดี๋ยวแม่มาเฝ้านะคะ""พี่อยากให้รินอยู่กับพี่""แล้วลูกละพี่ซัน พี่เป็นพ่อคนแล้วนะ จะมามัวเอาแต่ใจตัวเองแบบนี้ไม่ได้" ฉันมองพี่ซันสายตาดุๆ"ครับ ก็ได้" พี่ซันก้มหน้าตอบ"งั้นรินกลับบ้านก่อนนะคะ""มากอดก่อน" พี่ซันอ้าแขนให้ฉันเข้าไปสวมกอดฉันยิ้มแล้วก็ส่ายหน้าไปมา นิสัยเหมือนเด็กจริงๆ"อย่าไปนานนะ พี่คิดถึง ใจจะขาดถ้าไม่เห็นหน้าริน""เวอร์ !!"พี่ซันกอดฉันแน่น"ปล่อยได้แล้ว รินจะกลับบ้าน"พี่ซันปล่อยกอดออกแล้วก็มองหน้าฉันแบบไม่อยากให้ฉันไปเลยจริงๆ ฉันก็อยากจะเฝ้าพี่ซัน แต่ทำไงได้ ลูกยังเล็กอยู่ณ บ้านของฉันที่กรุงลอนดอน...ตอนนี้ฉันกำลังนั่งให้ลูกอยู่ ส่วนแม่ออกไปเฝ้าพี่ซันที่โรงพยาบาลแล้ว"ริน เดี๋ยวเดือนหน้าฉันต้องกลับไทยนะ" แอมหันมาบอกฉัน"อื้อ แล้วกลับไปทำไมอะ?" ฉันถามกลับอย่างสงส
นี่ฉันกลายเป็นคนกลัวพี่ซันตั้งแต่เมื่อไหร่กันฉันลุกขึ้นจากเก้าอี้ยืนขึ้นเต็มตัวแล้วโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ๆพี่ซัน ตอนนี้ใบหน้าของฉันกับพี่ซันอยู่ในระดับเดียวกัน"ชักช้า !!"หมับ! ยังไม่ทันที่ฉันจะทำอะไร พี่ซันก็เอามือขึ้นมากดศีรษะของฉันลง ทำให้ปากของเราประกบกันพี่ซันบดขยี้จูบฉันอย่างหื่นกระหาย ลมหายใจที่ติดขัดของพี่ซันรดมาที่ใบหน้าฉันกำลังทำให้ใบหน้าฉันร้อนผ่าวสติหลุดไปชั่วขณะ"อื้ม..."พี่ซันครางออกมาในลำคอเบาๆเมื่อเขารู้สึกพอใจกับรสจูบในตอนนี้พรึ่บ! ฉันเรียกสติกลับมาแล้วดันพี่ซันออก ฉันหอบหายใจแรง จูบเมื่อกี้ของพี่ซันมันเป็นจูบกระชากวิญญาณจริงๆ"ทำไม...!!" พี่ซันถามเสียงเเข็ง"พี่ป่วยอยู่ไม่ใช่หรือไง""พี่ป่วย แต่ไอ้นี่มันไม่ได้ป่วย" พี่ซันชี้ไปที่เป้าของตัวเอง ตอนนี้มันพองตัวจนแทบจะแทงทะลุผ้าห่มของโรงพยาบาลอยู่แล้ว"แต่รินเพิ่งคลอด หมองดมีให้เพศสัมพันธ์""โกหก..." พี่ซันมองฉันแบบไม่เชื่อในคำพูดของฉัน"รินไม่ได้โกหกถ้าพี่ไม่เชื่อพี่ก็ถามหมอดูสิ"พี่ซันทำหน้างอใส่ฉัน"พี่ซันเอาไว้เราหายดีกันทั้งคู่แล้วค่อยมีอะไรกันดีกว่าเนอะ^_^""มันนาน เอาวันนี้ไม่ได้เหรอริน พี่ทนมาเกือบปีแล้วนะ" พี
พี่ซันยกมือขึ้นมาลูบหัวฉัน มันรู้สึกอบอุ่นแบบบอกไม่ถูก ที่ผ่านมาทั้งฉันและพี่ซันห่วงแต่ยึดติดกับทิฐิของตัวเองมากจนเกินไป"อย่านอนนานแบบนี้อีกนะรินคิดถึง...ฮึก""พี่ก็คิดถึงรินเหมือนกัน"ฉันผละกอดออก พี่ซันเอื้มมือมาเช็ดน้ำตาให้ฉันอย่างแผ่วเบา"หะ ให้อภัยพี่แล้ว รินพูดจริงนะ" พี่ซันน้ำตาคลอ"ถ้าไม่หายโกรธรินจะมาเฝ้าพี่รินจะมาร้องไห้แบบนี้ทำไม"".....""ป่านนี้รินคงหาผัวใหม่ไปแล้วแหละ""ก็ลองดูสิ จะสั่งฆ่าแม่งให้หมด" พี่ซันจ้องหน้าฉันตาเขม็ง"ทำเป็นเก่ง""ก็เอาดิ แล้วจะรู้ว่าพี่พูดจริงหรือพูดเล่น""พี่ให้รินมีผัวเพิ่มจริงๆเหรอ ใจดีจัง^_^""ริน...!!" พี่ซันเรียกชื่อฉันเสียงแข็ง"โอ๋ รินพูดเล่น""เหอะ....รู้ไหมว่าพี่คิดมากจริงๆ""มีลูกขนาดนี้แล้ว ยังจะให้รินมีคนใหม่อีกหรือไง พ่อของลูกก็อยู่ตรงนี้ทั้งคน"พี่ซันคลี่ยิ้มหวานให้ฉันทันทีที่ฉันพูดจบ ความรู้สึกตอนนี้มันมีความสุขมาก ฉันไม่ได้มีความสุขแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ"เดี๋ยวรินตามหมอมาตรวจพี่ก่อนนะ""พี่อยากเห็นหน้าลูกจัง...""เดี๋ยวก็ได้เจอค่ะ^_^"ฉันยิ้มหวานให้พี่ซัน แล้วเอื้อมมือไปกดปุ่มบ่นหัวเตียงเรียกหมอพี่ซันถูกพยาบาลพาตัวไปตรวจเช
แม่พี่ซันเดินมาหยุดตรงหน้าฉัน"สะ สวัสดีค่ะคุณแม่""ไหน แม่อยากเห็นหน้าหลานพาแม่เข้าไปดูหน่อยลูก" แม่ยิ้มกว้างให้ฉัน"อะ ค่ะๆ"ฉันเดินนำแม่พี่ซันเข้ามาในบ้านแบบงงๆ หรือว่าพี่ซันจะส่งให้แม่มาดูลูกหึ! คงจะไม่กล้ามาเองละสิถ้าพี่ซันมาด้วยตัวเองนะ ฉันสาบานว่าฉันจะเอาน้ำสาดไล่เขาจริงๆภายในบ้านทุกคนมองแม่พี่ซันด้วยความสงสัยเหมือนกันหมด ฉันเองก็ไม่ต่างกันแม่พี่ซันชะโงกหน้าไปมองในเปล แล้วก็คลี่ยิ้มออกมาอย่างพอใจ"เหมือนตาซันตอนเด็กๆไม่มีผิด...""....""ตั้งชื่อว่าอะไรลูก""นักรบค่ะ""อื้อ ชื่อนี้ตาซันก็บอกให้แม่มาบอกหนูก่อนที่ตาซันจะผ่าตัด""แต่แม่ไม่มีเวลาเลย แม่ยุ่งๆกับเรื่องผ่าตัดของตาซัน""ผะ ผ่าตัด ผ่าตัดอะไรคะ?" ฉันขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วมองหน้าแม่พี่ซันอย่างแปลกใจที่คุณแม่พี่ซันพูดมันหมายความว่ายังไง!"เฮ้อ..." แม่ถอนหายใจออกมาเหมือนกำลังกังวลอะไรอยู่สักอย่างยิ่งอาการแม่พี่ซันเป็นแบบนี้ฉันยิ่งรู้สึกใจคอไม่ดีขึ้นมาซะอย่างนั้น พี่ซันเป็นอะไร ทะ ทำไมต้องผ่าตัด"เกิดอะไรขึ้นคะ...พี่ซัน พะ พี่ซันเป็นอะไรคะแม่"ฉันพูดถามแม่ด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ใจฉันเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ"เมื่อเดือนก่อ
"เฮ้อ..." แอมถอนหายใจออกมายาวๆ สายตายังคงจับจ้องที่ลูกชายตัวน้อยของฉันอยู่"แกจะตั้งชื่อว่าอะไรริน""นักรบ ฉันจะตั้งชื่อลูกว่านักรบ" พูดจบฉันก็ก้มมองหน้าลูกชายของฉันที่กำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่ชื่อนี้พี่ซันเป็นคนตั้งให้ นี่คือสิ่งสุดท้ายที่ฉันจะให้ลูกจดจำเขา ลูกจะรู้แค่พ่อของเขาเป็นคนตั้งชื่อให้แค่นั้นตอนนี้ฉันออกจากโรงพยาบาลแล้ว ออกมาได้1อาทิตย์แล้ว"แง๊ แง๊ ~" ตอนนี้เสียงลูกชายตัวนอยของฉันดังลั่นไปทั่วบ้านคงจะหิวนมอีกแล้วละสิถึงร้องดังขนาดนี้"โอ๋ๆ หิวนมเหรอครับลูกแม่"ฉันค่อยๆช้อนมือสองมืออุ้มลูกขึ้นมาไว้ที่อก แล้วก็เอานมให้กินครั้งแรกของการให้นมลูกมันจะรู้สึกเจ็บแปลบๆปวดที่ทรวงอกจากแรงดูดของลูก แต่พอผ่านไปสักพักร่างกายฉันมันก็เริ่มคุ้นชินฉันมองดูลูกน้อยกินนมด้วยหัวใจที่พองโต ฉันมีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็นหน้าลูก ได้มองลูกกินนมแบบนี้ มันทำให้ฉันลืมอะไรไปหลายอย่างเลย ตอนนี้ฉันมีแต่ลูก ฉันก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว"กินเก่งจริงๆเลยนะเรา" ฉันเอามือเขี่ยแก้มที่ขาวเนียนแถมยังนุ่มมากๆของลูกน้อยไปมา แล้วฉันก็คลี่ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข"ริน..."ฉันมองแอมด้วยสายตาดุๆ เพราะจู่ๆมันก็โผล่พรวดเข้
[Talk Rin]พอมาถึงบ้านเห็นประตูหน้าบ้านเปิดไว้อยู่ นี่เปิดไว้รอโจรมาปล้นหรือไงกัน คอยดูเถอะเห็นหน้าพี่ซันจะบ่นให้ฉันเดินเข้ามาด้านในบ้านไม่เจอพี่ซัน ปกติพี่ซันจะนั่งดูทีวีอยู่ชั้นล่างของบ้าน สงสัยจะอยู่บนห้อง"ริน หิวไหม" แอมหันหน้ามาถามฉัน"ยังไม่หิว เดี๋ยวฉันขึ้นห้องก่อนนะ""แหมๆ ปากบอกไม่สนใจ แล้วจะขึ้นไปหาเขาทำไมคะ?" แอมหันมาพูดแล้วก็ยิ้มๆ"ฉันง่วง !! ""จ้า ง่วงก็ง่วง"ฉันเบื่อที่จะต่อปากต่อคำกับแอม เลยตัดบทด้วยการเดินขึ้นมาบนห้องภายในห้องนอน....ไม่มีวี่แววของพี่ซันเลย ข้างล่างก็ไม่อยู่ ในห้องก็ไม่อยู่ ไปไหนของเขากันตอนเย็น...ตอนนี้ฉันกับแอมกำลังนั่งกินข้าวกันอยู่ นี่ก็ใกล้ค่ำแล้วไม่มีวี่แววของพี่ซันเลย"ริน ไม่บอกพี่ซันลงมากินข้าวด้วยละ แกใจร้ายอีกแล้วนะ""พี่ซันไปไหนก็ไม่รู้" ฉันพูดพร้อมกับเขี่ยข้าวในจานไปมา"อ้าว แล้วพี่ซันไปไหน ฉันก็นั่งอยู่ข้างล่างตลอดไม่เห็นว่าพี่ซันจะเดินลงมาจากบนบ้านเลย""พอกลับมาฉันก็ไม่เจอพี่ซันแล้วไม่รู้ว่าไปไหน""คงไปธุระแหละเดี๋ยวก็มา กินๆข้าวต่อเถอะ"ธุระอะไรกัน พี่ซันมีเพื่อนที่นี่หรือไง ก็ไม่มีนิ นี่มันอังกฤษนะไม่ใช่ไทยสักหน่อยเฮ้อ ทำไมมันรู