ณ กรุงลอนดอน ประเทศอังกฤษตอนนี้เวลา18:30 ฉันกับแอมเพิ่งมาถึง เรื่องบ้านฉันจัดการซื้อไว้ก่อนจะมาที่นี่แล้ว บ้านก็ไม่ได้หลังใหญ่อะไรมากมาย เป็นบ้านสองชั้น มีสนามหญ้าเล็กๆหน้าบ้าน แล้วก็มีสระว่ายน้ำ เอาแค่พออยู่วันก่อนฉันติดต่อจ้างแม่บ้านมาทำความสะอาดบ้านแล้วเรียบร้อย เพราะมาถึงจะได้อยู่เลยไม่ต้องทำความสะอาดให้เหนื่อย"แอม แกเรียนไหมเดี๋ยวฉันออกค่าเทอมให้""ไม่ดีกว่า หนังสือฉันก็อ่านออกไม่รู้จะเรียนไปทำไมหนักหนา"ฉันถอนหายใจออกมายาวๆกับคำตอบของแอม มันบอกฉันตั้งแต่แรกแล้วแหละว่าจะไม่เรียนต่อ ฉันพยายามพูดพยายามตื้อให้มันมาเรียนกับฉันก็ไม่ยอม"เอาน่า ฉันจะมาสร้างแลนด์มาร์คใหม่ที่นี่" แอมเชิดหน้าขึ้นเหมือนกำลังภูมิใจในคำพูดของตัวเองอยู่ฉันได้แต่ส่ายหัวไปมา ฉันบังคับอะไรมันไม่ได้หรอก"แกจะไปฝากครรภ์วันไหนริน...?""พรุ่งนี้ เพราะเดี๋ยวฝากครรภ์เสร็จฉันต้องไปสมัครเรียนต่อด้วย""อ๋อโอเคๆ"ตอนแรกฉันคิดว่าไว้คลอดก่อนค่อยเรียนต่อ แต่พอมาคิดๆดูอีกที ฉันว่าท้องยังไม่โตก็เรียนก่อนดีกว่า เอาไว้พอท้องโตค่อยจ้างอาจารย์พิเศษมาสอน"งั้น แกนั่งพักไปก่อนนะ ฉันไปซื้อของมาใส่ตู้เย็นไว้ก่อน""ไปถูกเหรอ...?""
ฉันกดปิดหน้าจอโทรศัพท์แล้วกำโทรศัพท์ในมือแน่นฉันค่อยๆหลับตาลงช้าๆปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาตามความรู้สึก มันเป็นความรู้สึกที่จุกไปทั่วทั้งอก เจ็บร้าวไปทั่วทั้งหัวใจเมื่อไหร่กัน เมื่อไหร่พี่ซันจะตาสว่างสักที เมื่อไหร่จะเชื่อว่าฉันไม่ได้ทำอะไรต่ำๆแบบนั้น เมื่อไหร่จะรู้ตัวสักทีว่าตอนนี้เขากำลังทำให้ฉันกับลูกเสียใจขนาดไหนถ้าไม่รีบมาง้อ ฉันจะตัดเขาออกไปจากความรู้สึกของฉันจริงๆแล้วนะ มันทรมานจะตายอยู่แล้ว แค่เห็นพี่ซันกับอีจินเดินด้วยกันยังเจ็บ นี่มาเป็นคลิป มันพูดอะไรไม่ออกเลยจริงๆติ๊ง~ติ๊ง~ติ๊ง ~ เสียงแชทโทรศัพท์ฉันเข้ารัวๆ ฉันค่อยๆยกมือข้างที่กำโทรศัพท์อยู่ขึ้นมา แล้วกดเข้าไปดูแชทอีกครั้งรู้ทั้งรู้ว่าจะต้องเจอกับอะไร แต่ก็ยังจะเปิดดู คลิปที่ส่งมาสามคลิป มันเป็นคลิปที่จินมันครางชื่อพี่ซันเสียงกระเส่า แล้วก็เสียงเนื้อกระทบเนื้อ เหมือนเดิมแต่เสียงครางคำที่พูดจะแตกต่างกัน แต่ทุกคลิปจะเรียกชื่อพี่ซัน ได้ยินแค่เสียงของอีจินมันเห่าหอนสมใจมันแล้วแหละ มันชนะแล้ว มันชนะฉันแล้ว"ฮึก...ฮือๆ...ฮึก" ฉันร้องไห้สะอื้นออกมาจนสุดเสียงมือข้างหนึ่งของฉันกำลังกุมหัวใจตัวเองไว้เพราะตอนนี้มันเจ็บ มันรู้สึ
ฉันยืนนิ่งไม่ได้เชิญให้เขาเข้ามาในบ้าน แต่ขุนเขากลับเดินแทรกเข้ามาด้านในแล้วก็เดินไปนั่งตรงโซฟาตัวใหญ่ เขานั่งเอนหลังเอาเท้าขึ้นมาพาดกับโต๊ะวางของหน้าโซฟา เหมือนตัวเองเป็นเจ้าของบ้านยังไงอย่างงั้น"นายมาทำไม""ไอ้ป่าให้ฉันมาดูแลเธอ""ไม่ต้อง! กลับไป ฉันดูแลตัวเองได้""ได้ไง ฉันตกลงกับมันแล้วถ้าฉันยอมมาดูแลเธอจนเธอคลอด มันจะคุยกับพ่อเรื่องเปิดผับที่ไทยให้ฉัน ถ้าฉันกลับฉันก็อดเปิดผับดิ"ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกหาพี่ป่า แล้วเดินออกมาคุยหน้าบ้านฉัน "พี่ป่า พี่ป่าส่งขุนเขามาทำไม"พี่ป่า "ก็ให้ไปดูแลเธอไง ฉันเป็นห่วงผู้หญิงสองคนมันอันตราย ให้ไอ้เขาไปอยู่ด้วยแหละดีแล้ว"ฉัน " แต่พี่ป่า...."พี่ป่า "เอาน่าริน เธออย่าดื้อนักเลย แค่นี้ก่อนนะ ฉันทำงานอยู่"ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด....~ วางสายฉันถอนหายใจออกมายาวๆแล้วเดินกลับเข้าไปในบ้าน ขุนเขาก็ยังนั่งอยู่ท่าเดิม ไม่คิดจะเกรงใจฉันหน่อยหรือไงกัน"ฉันอายุมากกว่าเธอหนึ่งปี" ขุนเขาพูดขึ้น"อื้ม""เราเรียนที่เดียวกัน""อื้ม""นี่ เธอ! ไม่คิดจะพูดคำอื่นบ้างหรือไง" ขุนเขามองฉันแบบหงุดหงิด"ริน ฉันมีอะไรจะเล่..."แอมเปิดประตูบ้านเข้ามา พูดยังไม่ทันจบประโยคก
ฉันนั่งรอขุนเขาประมาณยี่สิบนาที เขาก็เดินกลับมาแล้วก็นั่งลงตรงข้ามฉัน เขามีอาการหอบหายใจแรงนิดหน่อย คงจะเหนื่อยจากการวิ่งไล่ตามคนที่ถ่ายรูปเรา"จับได้ไหม รู้ไหมว่าเป็นใคร เขาต้องการอะไร มาถ่ายรูปเราทำไม" พอขุนเขามาถึงนั่งยังไม่ทันจะหายหอบฉันก็ยิงคำถามใส่รัวๆ"ไม่รู้ตามไม่ทันมันวิ่งเร็วฉิบ!""ไม่ได้เรื่อง""อ้าว เก่งจริงทำไมเธอไม่วิ่งตามไปเองละ""ฉันท้องอยู่""เหอะ!"พรึ่บ! ขุนเขาลุกขึ้นยืนเต็มตัว"กลับบ้านเถอะ""อื้ม"ระหว่างทางเดินไปขึ้นรถฉันคิดทบทวนเรื่องที่มีคนแอบถ่ายรูปฉัน สองเดือนมานี้เวลาฉันออกจากบ้านไปที่ไหนฉันจะรู้สึกเหมือนมีคนคอยตามตลอดเวลา แล้วก็มีคนแอบถ่าย ตอนแรกฉันไม่มั่นใจจนมาถึงวันนี้ฉันมั่นใจแล้วว่ามีคนตามฉันจริงๆณ บ้านของฉัน ในกรุงลอนดอน...พอมาถึงขุนเขาก็เดินขึ้นห้องนอนตัวเองไปเลย เขาเป็นแบบนี้ตั้งแต่มาอยู่แรกๆแล้วแหละ เขาไม่มาวุ่นวายอะไรกับฉันหรอก ถึงเขาจะปากไม่ค่อยดี แต่ก็ไม่ได้ก่อกวนทำให้ฉันหนักใจ ซึ่งเป็นแบบนี้มันดีมาก แต่เสียอย่างเดียวเรื่องผู้หญิง เขาชอบนัดผู้หญิงมาที่บ้าน แล้วก็กินตับกันเสียงดังไม่เกรงใจใครเลย"แอม วันนี้มีคนแอบถ่ายรูปฉันด้วย""หื้ม ใคร โรคจิต
[ Talk Rin ]หกเดือนผ่านไป...ตอนนี้ฉันท้องได้หกเดือนแล้วท้องโตขึ้นมากทำให้ฉันต้องจ้างอาจารย์พิเศษมาสอนที่บ้านแทนที่จะไปเรียนที่มหาลัยที่ผ่านมาฉันยังคงรักและคิดถึงพี่ซันตลอด แต่ฉันคิดว่าความหวังที่พี่ซันจะกลับมาหาฉันกับลูกมันคงไม่มีแล้ว นี่มันผ่านไปตั้งหกเดือนแล้วไม่มีวี่แววว่าพี่ซันจะมาหาฉันเลยไม่คิดเลยว่าเรื่องเข้าใจผิด เรื่องที่ฉันโดนใส่ร้าย มันจะทำให้พี่ซันเชื่อฝังใจขนาดนี้ มันคงไม่มีใครเปลี่ยนความคิดของพี่ซันได้หรอกตอนนี้ไม่มีคนตามถ่ายรูปฉันแล้ว หรือยังตามอยู่ฉันก็ไม่รู้เพราะฉันไม่ค่อยได้ออกไปไหน ถ้าหมอไม่นัด ฉันก็อยู่แต่ในบ้านแล้วก็มีเรื่องที่แปลกอยู่เรื่องหนึ่ง คือจะมีเบอร์แปลกโทรมาหาฉันบ่อยมาก โทรมาไม่พูดอะไรเหมือนเดิม จนฉันไม่รับเบอร์แปลกเลย แอมบอกว่าคงเป็นพวกโรคจิตฉันก็คิดแบบนั้น ฉันเคยให้ขุนเขารับสายให้ พอปลายสายได้ยินเสียงของขุนเขาก็วางสายไปเลยฉันอยากจะเปลี่ยนซิมใหม่แต่ถ้าเปลี่ยนฉันก็กลัว กลัวว่าพี่ซันนะติดต่อฉันไม่ได้ ฉันบ้าใช่ไหม หกเดือนแล้วที่พี่ซันไม่เคยติดต่อมา ฉันรออะไร เฮ้อ..หลังจากเรียนเสร็จคุณอาจารย์กลับไปแล้ว วันนี้ฉันอยู่บ้านคนเดียว แอมมันออกไปข้างนอก ส่วน
ช่วงสายๆของอีกวัน...วันนี้ฉันอยู่บ้านกับแอมสองคนเพราะขุนเขาไปเรียน และมันก็เหมือนเดิมไวท์มาหาฉันที่บ้าน วันนี้ฉันไม่มีเรียนไวท์ซื้อพวกชุดเสื้อผ้าเด็กมาให้ฉันด้วย อ้อ ลืมบอกไปว่าฉันได้ลูกชายนะ"จะซื้อมาทำไม ฉันซื้อเองได้" ฉันพูดบอกไวท์"ก็ผมอยากซื้อ""รับๆไปเถอะน่าริน น้องมันอุตส่าห์ซื้อมาให้" แอมพูดสมทบเหอะ! เข้ากันดีจริงๆ มันหน้าจะจับมัดหัวจุ้มกันให้หมด ทั้ง แอม ขุนเขา แล้วก็ไวท์ เข้าขากันดีจริงๆ"งั้นคุยกันไปก่อนนะ เดี๋ยวฉันขึ้นห้องไปนอนก่อน ง่วง^_^""แอม !!" ฉันเรียกชื่อแอมเสียงแข็งหลังจากแอมเดินขึ้นไปบนห้องไวท์นั่งลงตรงหน้าฉัน เขาเอามือขึ้นมาลูบท้องฉันเบาๆแล้วก็เอาหน้ามาแนบกับท้องของฉัน ฉันตกใจมากที่เห็นไวท์ทำแบบนี้เพราะเขาไม่เคยมาทำอะไรอย่างนี้เลย นี่เป็นครั้งแรกฉันขยับตัวออก"ลูกไม่เห็นดิ้นเลย" ไวท์มองฉันทำหน้างอแก้มป่องตึก! ตึก!"อ๊ะ..!!" พอฉันขยับตัวหนีไวท์สักพักลูกก็ดิ้น ถีบท้องแรงมาก"อะไรกัน ทำไมพอผมเอาหน้าออกแล้วดิ้นอะ" ไวท์มองที่ท้องฉัน ท้องฉันกำลังเคลื่อนไหวตามแรงดิ้นของลูกชายตัวน้อยที่อยู่ในท้อง"อื้อ พี่ริน พี่จะกลับไทยวันไหนผมจะจองไฟลต์บินให้""ไม่ต้อง""ผมก็แค
ตอนนี้รถหรูของพี่ป่ากำลังจอดอยู่ฝั่งตรงข้ามของหน้าบ้านพี่ซันฉันนั่งมองรั้วบ้านของพี่ซันอยู่นานมาก ไม่มีวี่แววว่าจะเจอพี่ซันเลยตลอดเวลาที่นั่งอยู่ในรถลูกดิ้นเป็นระยะๆ คงจะรู้ว่าตอนนี้ฉันกำลังรอที่จะเจอพ่อของเขาอยู่"กลับเถอะริน รอมาสองชั่วโมงแล้วนะ""อีกสักพักได้ไหมพี่ป่า""เธอนี่นะ" พี่ป่าส่ายหน้าไปมาพร้อมกับถอนหายใจออกมายาวๆฉันรู้ว่าฉันมันดื้อ บอกไปก็เท่านั้นฉันไม่ฟังหรอก ขอแค่ได้เห็นรถของพี่ซันก็ยังดีฉันนั่งรอต่ออีกประมาณชั่วโมงกว่า ไม่มีวี่แววว่าจะได้เห็นแม้แต่รถของพี่ซันเลย เขาไปไหนของเขากันนะ วันนี้ไม่มีเรียนไม่ใช่หรือไง"ริน กลับเถอะ""ก็ได้ค่ะ" ฉันก้มหน้าตอบพี่ป่ารถหรูเคลื่อนผ่านหน้าบ้านพี่ซันช้าๆ ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองอีกครั้ง แต่ก็ไม่เจออะไรนอกจากความว่างเปล่า"เฮ้อ..." ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ"ถ้ามันรู้ความจริง เดี๋ยวมันก็หายโกรธเธอเองนั่นแหละ"ฉันเงียบไม่พูดอะไรตอบพี่ป่าแล้วเมื่อไหร่ละ เมื่อไหร่พี่ซันจะรู้ความจริง มองไปทางไหนฉันก็ไม่เห็นอะไรเลยมันมืดมนไปหมด ถึงจะรู้ว่าไวท์คือลูกชายของเจ้าของโรงแรมที่เกิดเรื่องวันนั้น แต่ถ้าไวท์ไม่ยอมช่วย ทุกอย่างก็เท่ากับศูนย์ณ คฤหาสน์หลัง
ณ กรุงลอนดอน ประเทศอังกฤษพอมาถึงบ้านที่ลอนดอนฉันก็เอาแต่อุดอู้อยู่ในห้อง ไม่ยอมออกไปไหนเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นตอนนี้ความจริงเป็นยังไงฉันรู้แล้ว ไวท์คือคนที่วางแผนเรื่องทั้งหมดบอกตรงๆ ว่าฉันผิดหวังมากจริงๆ ที่รู้ว่าเป็นไวท์แต่เรื่องระหว่างฉันกับพี่ซันมันจบแล้ว ถึงฉันจะรู้ความจริงอยู่เต็มอก ฉันก็ไม่อยากจะพูดอธิบายอะไรอีกแล้ว ความอดทนของฉันมันหมดลงตั้งแต่คำที่พี่ซันบอกว่าเขาไม่เคยรู้จักฉันแล้ว มันเป็นทำพูดที่ทำร้ายจิตใจของฉันที่สุดต่อไปนี้ฉันจะไม่ขอร้องอ้อนวอนให้พี่ซันกลับมาอีกแล้ว ในเมื่อพี่ซันไม่รักฉันไม่ต้องการฉัน ฉันก็ไม่จำเป็นต้องรักเขาอีกต่อไปก๊อกๆ ก๊อกๆ เสียงเคาะห้อง"ริน เปิดประตูให้ฉันเข้าไปหน่อยได้ไหม" เสียงแอมพูดอยู่หน้าประตูห้องของฉันฉันลุกขึ้นไปเปิดประตูให้แอมเข้ามาในห้อง"เป็นอะไร ขุนเขาบอกว่าแกแปลกไปตั้งแต่ขึ้นเครื่องที่ไทยแล้ว มาถึงก็เอาแต่หมกหมุ่นอยู่แต่ในห้อง""...." ฉันเงียบน้ำตาคลอเบ้า"ริน ฉันรู้ว่าแกไปเจอพี่ซันมาใช่ไหมแกถึงเป็นแบบนี้""อื้ม" ฉันตอบแอมสั้นๆ"พี่ซันยอมฟังอะไรบ้างหรือเปล่า""จบแล้วแอม ฉันไม่ต้องการให้พี่ซันมารับรู้อะไรอีกแล้ว เขาจะมองฉันยังไงก็เ
เรื่องเล่าจากภวริน....ย้อนกลับไปสามปีที่แล้ว ตอนที่มหาวิทยาลัยเปิดเทอมได้อาทิตย์แรก ฉันเรียนปีสองนะเพราะปีหนึ่งฉันเรียนที่อังกฤษแล้วก็ย้ายมาที่ไทย ส่วนพี่ซันอยู่ปีสามขอบอกว่าพี่ซันตามติดฉันยิ่งกว่าอะไร คือถ้าว่างต้องมาหาฉัน ไม่ไปอยู่กับเพื่อน แต่มันก็เป็นเรื่องปกติของเขานั่นแหละ เรามีลูกด้วยกันแล้วนิมันก็ไม่แปลกที่เราจะตัวติดกันอยู่มหาวิทยาลัยขอบอกว่าพี่ซันฮอตมาก ฮอตยิ่งกว่าตอนเรียน ม.ปลายซะอีก ขนาดพวกชะนีรู้ว่าพี่ซันมีลูกแล้วพวกนางยังโนสนโนแคร์ จ้องจะงาบอย่างเดียวสักวันฉันจะจิกหัวพวกมันมาตบรายบุคคล ยุ่งกับใครไม่ยุ่งมายุ่งกับผัวของอีริน ถึงพี่ซันจะไม่สนใจพวกนางก็เถอะ แต่ฉันไม่ชอบให้มาอ่อย ผัวใครๆก็รักฉันถูกพี่ซันสั่งห้ามไม่ให้ใส่กระโปรงสั้นห้ามใส่เสื้อรัดหน้าอก คือฉันใส่ชุดนักศึกษากระโปรงยาวถึงตาตุ่ม แถมเสื้อไซซ์เอ็กซ์แอล อยากร้องไห้มาก แต่ก็ขัดไม่ได้"ริน กินข้าวไหมเดี๋ยวพี่ไปซื้อมาให้""ไม่เอารินไม่หิว""กินพี่ไหม ^_^"ไม่พูดเปล่าค่ะ มือหน้าของพี่ซันวางตรงขาฉันแล้วก็ลูบไปมา"บ้า นี่มันมหาลัยนะ" ฉันมองหน้าพี่ซันแบบดุๆ"งั้นไปโรงแรมกัน^_^""พี่ซัน..." ฉันเรียกชื่อพี่ซันเสียงแข็ง
ณ ประเทศไทยพอมาถึงไทยมีคนขับรถของที่บ้านฉันมารอรับอยู่แล้ว พ่อกับแม่ของพี่ซันก็รออยู่ที่บ้านของฉันแล้วตอนนี้"หม่ำ หม่ำๆ" นักรบควานมือมาจับที่น่าอกของฉันแล้วก็ซบหน้าลงมา"เดี๋ยวขึ้นรถก่อนนะครับ เดี๋ยวแม่เอานมให้กินน่า""แมะ หม่ำๆ~" ดูท่าคงจะหิวจริงๆ"รีบไปรถเถอะ"พี่ซันหันมาบอกฉัน ฉันพยักหน้าตอบพอขึ้นมาบนรถฉันก็เอานมให้นักรบกิน จากนั้นเด็กอ้วนก็หลับคาอกฉันไปเลย"ปวดแขนไหม เดี๋ยวพี่อุ้มลูกให้""ไม่เป็นไรค่ะ^_^"ณ คฤหาสน์หลังใหญ่ บ้านของฉัน...พ่อกับแม่ของพี่ซันแล้วก็ป้านมยืนรอรับอยู่หน้าบ้านจากนั้นเราก็เดินไปนั่งคุยกันที่ห้องนั่งเล่น นักรบตื่นแล้ว แถมยังมองไปรอบๆบ้านตาแป๋วเลยคงจะแปลกตา"ไหนๆ ปู่ขออุ้มหน่อย"พ่อพี่ซันอ้ามือมาอุ้มนักรบ"เอ่อ หน้าเหมือนปู่มันเลยเว้ย""เหมือนผมดิพ่อ" พี่ซันทำหน้างอคือไม่ได้เลยนะ ถ้าใครพูดว่าลูกหน้าเหมือนคนอื่น พี่ซันไม่ยอมฉันกับแม่มองหน้ากันแล้วก็ยิ้มๆ ฉันละสายตาออกจากแม่ของพี่ซันแล้วก็หันไปหาป้านม"รินคิดถึงป้านมจังเลยค่ะ^_^" ฉันเดินไปสวมกอดป้านม"ป้าก็คิดถึงคุณหนูเหมือนกันค่ะ""ลูกรินหล่อไหมคะ^_^" ฉันผละกอดออกแล้วถามป้านม"น่ารักน่าชังมากเลยค่ะคุณหน
มือหน้าของพี่ซันลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างของฉัน มันทำให้ฉันอดที่จะมีอารมณ์ร่วมกับพี่ซันไม่ได้จริงๆเสื้อผ้าของเราทั้งคู่ถูกถอดออกแล้วโยนทิ้งข้างเตียงอย่างไม่ใยดี นิ้วเรียวของพี่ซันกำลังชักเข้าออกตรงน้องสาวฉันรัวๆ ฉันต้องเอามือขึ้นมาปิดปากตัวเองไว้เพราะกลัวว่าจะร้องครางเสียงดังแล้วลูกจะตื่น"รัดนิ้วพี่แน่นมากริน" พี่ซันโน้มใบหน้ามากระซิบที่หูฉันเสียงกระเซ่า"ระ รินเสียว อ๊า~" พี่ซันชักนิ้วเข้าออกรูเสียวของฉันรัวๆ"ถึงตาพี่แล้วนะ"พี่ซันชักนิ้วออกแล้วก็จับขาฉันแยกออกจากกัน พี่ซันเอาท่อนเอ็นถูๆตรงร่องเสียว ก่อนจะค่อยๆกดท่อนเอ็นดันเข้ามา"อื้อ ระ รินเจ็บพี่ซัน"ฉันจิกแขนพี่ซันจนเป็นรอย เพราะมันรู้สึกเจ็บแล้วก็แสบตรงน้องสาวมากๆกึด! กึด! พรวด! ท่อนเอ็นอันใหญ่ของพี่ซันถูกยัดเข้ามาจนมิด"อ๊า แน่นฉิบ~"ฉันกำผ้าปูที่นอนแล้วเม้มปากแน่น เพราะมันเจ็บมากจริงๆ ฉันไม่ได้มีอะไรกับพี่ซันเกือบปีนึงได้มั่งตรับ ตรับ ตรับ~ พี่ซันกระแทกท่อนเอ็นเข้ามารัวๆ ตอนนี้ฉันรู้สึกเสียวๆปนกับเจ็บนิดๆ"บะ เบา ดะ เดี๋ยวลูกตื่น อ๊ะ อ๊าง~""อื้ม ซี๊ด~"ยิ่งเหมือนห้ามยิ่งยุพี่ซันกระแทกท่อนเอ็นเข้ามารัวกว่าเดิม เสียงเนื้อกระทบ
"ค่ะ รินจะแต่งงานกับพี่^_^"พี่ซันคลี่ยิ้มออกมาอย่างดีใจ แล้วก็ประทับจูบลงมาที่ริมฝีปากของฉันอีกครั้งเช้าวันใหม่...."อยู่ต่ออีกหน่อยไม่ได้เหรอริน"ตอนนี้พี่ซันกำลังนั่งหน้าบึ้งหน้างอ ไม่อยากให้ฉันกลับบ้าน"ไม่ได้ค่ะ รินต้องกลับไปปั้มนมให้ลูกนะพี่ซัน""แล้วจะมาโรงพยาบาลอีกตอนไหน""รินคงต้องอยู่กับลูกก่อน เดี๋ยวแม่มาเฝ้านะคะ""พี่อยากให้รินอยู่กับพี่""แล้วลูกละพี่ซัน พี่เป็นพ่อคนแล้วนะ จะมามัวเอาแต่ใจตัวเองแบบนี้ไม่ได้" ฉันมองพี่ซันสายตาดุๆ"ครับ ก็ได้" พี่ซันก้มหน้าตอบ"งั้นรินกลับบ้านก่อนนะคะ""มากอดก่อน" พี่ซันอ้าแขนให้ฉันเข้าไปสวมกอดฉันยิ้มแล้วก็ส่ายหน้าไปมา นิสัยเหมือนเด็กจริงๆ"อย่าไปนานนะ พี่คิดถึง ใจจะขาดถ้าไม่เห็นหน้าริน""เวอร์ !!"พี่ซันกอดฉันแน่น"ปล่อยได้แล้ว รินจะกลับบ้าน"พี่ซันปล่อยกอดออกแล้วก็มองหน้าฉันแบบไม่อยากให้ฉันไปเลยจริงๆ ฉันก็อยากจะเฝ้าพี่ซัน แต่ทำไงได้ ลูกยังเล็กอยู่ณ บ้านของฉันที่กรุงลอนดอน...ตอนนี้ฉันกำลังนั่งให้ลูกอยู่ ส่วนแม่ออกไปเฝ้าพี่ซันที่โรงพยาบาลแล้ว"ริน เดี๋ยวเดือนหน้าฉันต้องกลับไทยนะ" แอมหันมาบอกฉัน"อื้อ แล้วกลับไปทำไมอะ?" ฉันถามกลับอย่างสงส
นี่ฉันกลายเป็นคนกลัวพี่ซันตั้งแต่เมื่อไหร่กันฉันลุกขึ้นจากเก้าอี้ยืนขึ้นเต็มตัวแล้วโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ๆพี่ซัน ตอนนี้ใบหน้าของฉันกับพี่ซันอยู่ในระดับเดียวกัน"ชักช้า !!"หมับ! ยังไม่ทันที่ฉันจะทำอะไร พี่ซันก็เอามือขึ้นมากดศีรษะของฉันลง ทำให้ปากของเราประกบกันพี่ซันบดขยี้จูบฉันอย่างหื่นกระหาย ลมหายใจที่ติดขัดของพี่ซันรดมาที่ใบหน้าฉันกำลังทำให้ใบหน้าฉันร้อนผ่าวสติหลุดไปชั่วขณะ"อื้ม..."พี่ซันครางออกมาในลำคอเบาๆเมื่อเขารู้สึกพอใจกับรสจูบในตอนนี้พรึ่บ! ฉันเรียกสติกลับมาแล้วดันพี่ซันออก ฉันหอบหายใจแรง จูบเมื่อกี้ของพี่ซันมันเป็นจูบกระชากวิญญาณจริงๆ"ทำไม...!!" พี่ซันถามเสียงเเข็ง"พี่ป่วยอยู่ไม่ใช่หรือไง""พี่ป่วย แต่ไอ้นี่มันไม่ได้ป่วย" พี่ซันชี้ไปที่เป้าของตัวเอง ตอนนี้มันพองตัวจนแทบจะแทงทะลุผ้าห่มของโรงพยาบาลอยู่แล้ว"แต่รินเพิ่งคลอด หมองดมีให้เพศสัมพันธ์""โกหก..." พี่ซันมองฉันแบบไม่เชื่อในคำพูดของฉัน"รินไม่ได้โกหกถ้าพี่ไม่เชื่อพี่ก็ถามหมอดูสิ"พี่ซันทำหน้างอใส่ฉัน"พี่ซันเอาไว้เราหายดีกันทั้งคู่แล้วค่อยมีอะไรกันดีกว่าเนอะ^_^""มันนาน เอาวันนี้ไม่ได้เหรอริน พี่ทนมาเกือบปีแล้วนะ" พี
พี่ซันยกมือขึ้นมาลูบหัวฉัน มันรู้สึกอบอุ่นแบบบอกไม่ถูก ที่ผ่านมาทั้งฉันและพี่ซันห่วงแต่ยึดติดกับทิฐิของตัวเองมากจนเกินไป"อย่านอนนานแบบนี้อีกนะรินคิดถึง...ฮึก""พี่ก็คิดถึงรินเหมือนกัน"ฉันผละกอดออก พี่ซันเอื้มมือมาเช็ดน้ำตาให้ฉันอย่างแผ่วเบา"หะ ให้อภัยพี่แล้ว รินพูดจริงนะ" พี่ซันน้ำตาคลอ"ถ้าไม่หายโกรธรินจะมาเฝ้าพี่รินจะมาร้องไห้แบบนี้ทำไม"".....""ป่านนี้รินคงหาผัวใหม่ไปแล้วแหละ""ก็ลองดูสิ จะสั่งฆ่าแม่งให้หมด" พี่ซันจ้องหน้าฉันตาเขม็ง"ทำเป็นเก่ง""ก็เอาดิ แล้วจะรู้ว่าพี่พูดจริงหรือพูดเล่น""พี่ให้รินมีผัวเพิ่มจริงๆเหรอ ใจดีจัง^_^""ริน...!!" พี่ซันเรียกชื่อฉันเสียงแข็ง"โอ๋ รินพูดเล่น""เหอะ....รู้ไหมว่าพี่คิดมากจริงๆ""มีลูกขนาดนี้แล้ว ยังจะให้รินมีคนใหม่อีกหรือไง พ่อของลูกก็อยู่ตรงนี้ทั้งคน"พี่ซันคลี่ยิ้มหวานให้ฉันทันทีที่ฉันพูดจบ ความรู้สึกตอนนี้มันมีความสุขมาก ฉันไม่ได้มีความสุขแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ"เดี๋ยวรินตามหมอมาตรวจพี่ก่อนนะ""พี่อยากเห็นหน้าลูกจัง...""เดี๋ยวก็ได้เจอค่ะ^_^"ฉันยิ้มหวานให้พี่ซัน แล้วเอื้อมมือไปกดปุ่มบ่นหัวเตียงเรียกหมอพี่ซันถูกพยาบาลพาตัวไปตรวจเช
แม่พี่ซันเดินมาหยุดตรงหน้าฉัน"สะ สวัสดีค่ะคุณแม่""ไหน แม่อยากเห็นหน้าหลานพาแม่เข้าไปดูหน่อยลูก" แม่ยิ้มกว้างให้ฉัน"อะ ค่ะๆ"ฉันเดินนำแม่พี่ซันเข้ามาในบ้านแบบงงๆ หรือว่าพี่ซันจะส่งให้แม่มาดูลูกหึ! คงจะไม่กล้ามาเองละสิถ้าพี่ซันมาด้วยตัวเองนะ ฉันสาบานว่าฉันจะเอาน้ำสาดไล่เขาจริงๆภายในบ้านทุกคนมองแม่พี่ซันด้วยความสงสัยเหมือนกันหมด ฉันเองก็ไม่ต่างกันแม่พี่ซันชะโงกหน้าไปมองในเปล แล้วก็คลี่ยิ้มออกมาอย่างพอใจ"เหมือนตาซันตอนเด็กๆไม่มีผิด...""....""ตั้งชื่อว่าอะไรลูก""นักรบค่ะ""อื้อ ชื่อนี้ตาซันก็บอกให้แม่มาบอกหนูก่อนที่ตาซันจะผ่าตัด""แต่แม่ไม่มีเวลาเลย แม่ยุ่งๆกับเรื่องผ่าตัดของตาซัน""ผะ ผ่าตัด ผ่าตัดอะไรคะ?" ฉันขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วมองหน้าแม่พี่ซันอย่างแปลกใจที่คุณแม่พี่ซันพูดมันหมายความว่ายังไง!"เฮ้อ..." แม่ถอนหายใจออกมาเหมือนกำลังกังวลอะไรอยู่สักอย่างยิ่งอาการแม่พี่ซันเป็นแบบนี้ฉันยิ่งรู้สึกใจคอไม่ดีขึ้นมาซะอย่างนั้น พี่ซันเป็นอะไร ทะ ทำไมต้องผ่าตัด"เกิดอะไรขึ้นคะ...พี่ซัน พะ พี่ซันเป็นอะไรคะแม่"ฉันพูดถามแม่ด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ใจฉันเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ"เมื่อเดือนก่อ
"เฮ้อ..." แอมถอนหายใจออกมายาวๆ สายตายังคงจับจ้องที่ลูกชายตัวน้อยของฉันอยู่"แกจะตั้งชื่อว่าอะไรริน""นักรบ ฉันจะตั้งชื่อลูกว่านักรบ" พูดจบฉันก็ก้มมองหน้าลูกชายของฉันที่กำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่ชื่อนี้พี่ซันเป็นคนตั้งให้ นี่คือสิ่งสุดท้ายที่ฉันจะให้ลูกจดจำเขา ลูกจะรู้แค่พ่อของเขาเป็นคนตั้งชื่อให้แค่นั้นตอนนี้ฉันออกจากโรงพยาบาลแล้ว ออกมาได้1อาทิตย์แล้ว"แง๊ แง๊ ~" ตอนนี้เสียงลูกชายตัวนอยของฉันดังลั่นไปทั่วบ้านคงจะหิวนมอีกแล้วละสิถึงร้องดังขนาดนี้"โอ๋ๆ หิวนมเหรอครับลูกแม่"ฉันค่อยๆช้อนมือสองมืออุ้มลูกขึ้นมาไว้ที่อก แล้วก็เอานมให้กินครั้งแรกของการให้นมลูกมันจะรู้สึกเจ็บแปลบๆปวดที่ทรวงอกจากแรงดูดของลูก แต่พอผ่านไปสักพักร่างกายฉันมันก็เริ่มคุ้นชินฉันมองดูลูกน้อยกินนมด้วยหัวใจที่พองโต ฉันมีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็นหน้าลูก ได้มองลูกกินนมแบบนี้ มันทำให้ฉันลืมอะไรไปหลายอย่างเลย ตอนนี้ฉันมีแต่ลูก ฉันก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว"กินเก่งจริงๆเลยนะเรา" ฉันเอามือเขี่ยแก้มที่ขาวเนียนแถมยังนุ่มมากๆของลูกน้อยไปมา แล้วฉันก็คลี่ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข"ริน..."ฉันมองแอมด้วยสายตาดุๆ เพราะจู่ๆมันก็โผล่พรวดเข้
[Talk Rin]พอมาถึงบ้านเห็นประตูหน้าบ้านเปิดไว้อยู่ นี่เปิดไว้รอโจรมาปล้นหรือไงกัน คอยดูเถอะเห็นหน้าพี่ซันจะบ่นให้ฉันเดินเข้ามาด้านในบ้านไม่เจอพี่ซัน ปกติพี่ซันจะนั่งดูทีวีอยู่ชั้นล่างของบ้าน สงสัยจะอยู่บนห้อง"ริน หิวไหม" แอมหันหน้ามาถามฉัน"ยังไม่หิว เดี๋ยวฉันขึ้นห้องก่อนนะ""แหมๆ ปากบอกไม่สนใจ แล้วจะขึ้นไปหาเขาทำไมคะ?" แอมหันมาพูดแล้วก็ยิ้มๆ"ฉันง่วง !! ""จ้า ง่วงก็ง่วง"ฉันเบื่อที่จะต่อปากต่อคำกับแอม เลยตัดบทด้วยการเดินขึ้นมาบนห้องภายในห้องนอน....ไม่มีวี่แววของพี่ซันเลย ข้างล่างก็ไม่อยู่ ในห้องก็ไม่อยู่ ไปไหนของเขากันตอนเย็น...ตอนนี้ฉันกับแอมกำลังนั่งกินข้าวกันอยู่ นี่ก็ใกล้ค่ำแล้วไม่มีวี่แววของพี่ซันเลย"ริน ไม่บอกพี่ซันลงมากินข้าวด้วยละ แกใจร้ายอีกแล้วนะ""พี่ซันไปไหนก็ไม่รู้" ฉันพูดพร้อมกับเขี่ยข้าวในจานไปมา"อ้าว แล้วพี่ซันไปไหน ฉันก็นั่งอยู่ข้างล่างตลอดไม่เห็นว่าพี่ซันจะเดินลงมาจากบนบ้านเลย""พอกลับมาฉันก็ไม่เจอพี่ซันแล้วไม่รู้ว่าไปไหน""คงไปธุระแหละเดี๋ยวก็มา กินๆข้าวต่อเถอะ"ธุระอะไรกัน พี่ซันมีเพื่อนที่นี่หรือไง ก็ไม่มีนิ นี่มันอังกฤษนะไม่ใช่ไทยสักหน่อยเฮ้อ ทำไมมันรู