ฉันยืนนิ่งไม่ได้เชิญให้เขาเข้ามาในบ้าน แต่ขุนเขากลับเดินแทรกเข้ามาด้านในแล้วก็เดินไปนั่งตรงโซฟาตัวใหญ่ เขานั่งเอนหลังเอาเท้าขึ้นมาพาดกับโต๊ะวางของหน้าโซฟา เหมือนตัวเองเป็นเจ้าของบ้านยังไงอย่างงั้น"นายมาทำไม""ไอ้ป่าให้ฉันมาดูแลเธอ""ไม่ต้อง! กลับไป ฉันดูแลตัวเองได้""ได้ไง ฉันตกลงกับมันแล้วถ้าฉันยอมมาดูแลเธอจนเธอคลอด มันจะคุยกับพ่อเรื่องเปิดผับที่ไทยให้ฉัน ถ้าฉันกลับฉันก็อดเปิดผับดิ"ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกหาพี่ป่า แล้วเดินออกมาคุยหน้าบ้านฉัน "พี่ป่า พี่ป่าส่งขุนเขามาทำไม"พี่ป่า "ก็ให้ไปดูแลเธอไง ฉันเป็นห่วงผู้หญิงสองคนมันอันตราย ให้ไอ้เขาไปอยู่ด้วยแหละดีแล้ว"ฉัน " แต่พี่ป่า...."พี่ป่า "เอาน่าริน เธออย่าดื้อนักเลย แค่นี้ก่อนนะ ฉันทำงานอยู่"ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด....~ วางสายฉันถอนหายใจออกมายาวๆแล้วเดินกลับเข้าไปในบ้าน ขุนเขาก็ยังนั่งอยู่ท่าเดิม ไม่คิดจะเกรงใจฉันหน่อยหรือไงกัน"ฉันอายุมากกว่าเธอหนึ่งปี" ขุนเขาพูดขึ้น"อื้ม""เราเรียนที่เดียวกัน""อื้ม""นี่ เธอ! ไม่คิดจะพูดคำอื่นบ้างหรือไง" ขุนเขามองฉันแบบหงุดหงิด"ริน ฉันมีอะไรจะเล่..."แอมเปิดประตูบ้านเข้ามา พูดยังไม่ทันจบประโยคก
ฉันนั่งรอขุนเขาประมาณยี่สิบนาที เขาก็เดินกลับมาแล้วก็นั่งลงตรงข้ามฉัน เขามีอาการหอบหายใจแรงนิดหน่อย คงจะเหนื่อยจากการวิ่งไล่ตามคนที่ถ่ายรูปเรา"จับได้ไหม รู้ไหมว่าเป็นใคร เขาต้องการอะไร มาถ่ายรูปเราทำไม" พอขุนเขามาถึงนั่งยังไม่ทันจะหายหอบฉันก็ยิงคำถามใส่รัวๆ"ไม่รู้ตามไม่ทันมันวิ่งเร็วฉิบ!""ไม่ได้เรื่อง""อ้าว เก่งจริงทำไมเธอไม่วิ่งตามไปเองละ""ฉันท้องอยู่""เหอะ!"พรึ่บ! ขุนเขาลุกขึ้นยืนเต็มตัว"กลับบ้านเถอะ""อื้ม"ระหว่างทางเดินไปขึ้นรถฉันคิดทบทวนเรื่องที่มีคนแอบถ่ายรูปฉัน สองเดือนมานี้เวลาฉันออกจากบ้านไปที่ไหนฉันจะรู้สึกเหมือนมีคนคอยตามตลอดเวลา แล้วก็มีคนแอบถ่าย ตอนแรกฉันไม่มั่นใจจนมาถึงวันนี้ฉันมั่นใจแล้วว่ามีคนตามฉันจริงๆณ บ้านของฉัน ในกรุงลอนดอน...พอมาถึงขุนเขาก็เดินขึ้นห้องนอนตัวเองไปเลย เขาเป็นแบบนี้ตั้งแต่มาอยู่แรกๆแล้วแหละ เขาไม่มาวุ่นวายอะไรกับฉันหรอก ถึงเขาจะปากไม่ค่อยดี แต่ก็ไม่ได้ก่อกวนทำให้ฉันหนักใจ ซึ่งเป็นแบบนี้มันดีมาก แต่เสียอย่างเดียวเรื่องผู้หญิง เขาชอบนัดผู้หญิงมาที่บ้าน แล้วก็กินตับกันเสียงดังไม่เกรงใจใครเลย"แอม วันนี้มีคนแอบถ่ายรูปฉันด้วย""หื้ม ใคร โรคจิต
[ Talk Rin ]หกเดือนผ่านไป...ตอนนี้ฉันท้องได้หกเดือนแล้วท้องโตขึ้นมากทำให้ฉันต้องจ้างอาจารย์พิเศษมาสอนที่บ้านแทนที่จะไปเรียนที่มหาลัยที่ผ่านมาฉันยังคงรักและคิดถึงพี่ซันตลอด แต่ฉันคิดว่าความหวังที่พี่ซันจะกลับมาหาฉันกับลูกมันคงไม่มีแล้ว นี่มันผ่านไปตั้งหกเดือนแล้วไม่มีวี่แววว่าพี่ซันจะมาหาฉันเลยไม่คิดเลยว่าเรื่องเข้าใจผิด เรื่องที่ฉันโดนใส่ร้าย มันจะทำให้พี่ซันเชื่อฝังใจขนาดนี้ มันคงไม่มีใครเปลี่ยนความคิดของพี่ซันได้หรอกตอนนี้ไม่มีคนตามถ่ายรูปฉันแล้ว หรือยังตามอยู่ฉันก็ไม่รู้เพราะฉันไม่ค่อยได้ออกไปไหน ถ้าหมอไม่นัด ฉันก็อยู่แต่ในบ้านแล้วก็มีเรื่องที่แปลกอยู่เรื่องหนึ่ง คือจะมีเบอร์แปลกโทรมาหาฉันบ่อยมาก โทรมาไม่พูดอะไรเหมือนเดิม จนฉันไม่รับเบอร์แปลกเลย แอมบอกว่าคงเป็นพวกโรคจิตฉันก็คิดแบบนั้น ฉันเคยให้ขุนเขารับสายให้ พอปลายสายได้ยินเสียงของขุนเขาก็วางสายไปเลยฉันอยากจะเปลี่ยนซิมใหม่แต่ถ้าเปลี่ยนฉันก็กลัว กลัวว่าพี่ซันนะติดต่อฉันไม่ได้ ฉันบ้าใช่ไหม หกเดือนแล้วที่พี่ซันไม่เคยติดต่อมา ฉันรออะไร เฮ้อ..หลังจากเรียนเสร็จคุณอาจารย์กลับไปแล้ว วันนี้ฉันอยู่บ้านคนเดียว แอมมันออกไปข้างนอก ส่วน
ช่วงสายๆของอีกวัน...วันนี้ฉันอยู่บ้านกับแอมสองคนเพราะขุนเขาไปเรียน และมันก็เหมือนเดิมไวท์มาหาฉันที่บ้าน วันนี้ฉันไม่มีเรียนไวท์ซื้อพวกชุดเสื้อผ้าเด็กมาให้ฉันด้วย อ้อ ลืมบอกไปว่าฉันได้ลูกชายนะ"จะซื้อมาทำไม ฉันซื้อเองได้" ฉันพูดบอกไวท์"ก็ผมอยากซื้อ""รับๆไปเถอะน่าริน น้องมันอุตส่าห์ซื้อมาให้" แอมพูดสมทบเหอะ! เข้ากันดีจริงๆ มันหน้าจะจับมัดหัวจุ้มกันให้หมด ทั้ง แอม ขุนเขา แล้วก็ไวท์ เข้าขากันดีจริงๆ"งั้นคุยกันไปก่อนนะ เดี๋ยวฉันขึ้นห้องไปนอนก่อน ง่วง^_^""แอม !!" ฉันเรียกชื่อแอมเสียงแข็งหลังจากแอมเดินขึ้นไปบนห้องไวท์นั่งลงตรงหน้าฉัน เขาเอามือขึ้นมาลูบท้องฉันเบาๆแล้วก็เอาหน้ามาแนบกับท้องของฉัน ฉันตกใจมากที่เห็นไวท์ทำแบบนี้เพราะเขาไม่เคยมาทำอะไรอย่างนี้เลย นี่เป็นครั้งแรกฉันขยับตัวออก"ลูกไม่เห็นดิ้นเลย" ไวท์มองฉันทำหน้างอแก้มป่องตึก! ตึก!"อ๊ะ..!!" พอฉันขยับตัวหนีไวท์สักพักลูกก็ดิ้น ถีบท้องแรงมาก"อะไรกัน ทำไมพอผมเอาหน้าออกแล้วดิ้นอะ" ไวท์มองที่ท้องฉัน ท้องฉันกำลังเคลื่อนไหวตามแรงดิ้นของลูกชายตัวน้อยที่อยู่ในท้อง"อื้อ พี่ริน พี่จะกลับไทยวันไหนผมจะจองไฟลต์บินให้""ไม่ต้อง""ผมก็แค
ตอนนี้รถหรูของพี่ป่ากำลังจอดอยู่ฝั่งตรงข้ามของหน้าบ้านพี่ซันฉันนั่งมองรั้วบ้านของพี่ซันอยู่นานมาก ไม่มีวี่แววว่าจะเจอพี่ซันเลยตลอดเวลาที่นั่งอยู่ในรถลูกดิ้นเป็นระยะๆ คงจะรู้ว่าตอนนี้ฉันกำลังรอที่จะเจอพ่อของเขาอยู่"กลับเถอะริน รอมาสองชั่วโมงแล้วนะ""อีกสักพักได้ไหมพี่ป่า""เธอนี่นะ" พี่ป่าส่ายหน้าไปมาพร้อมกับถอนหายใจออกมายาวๆฉันรู้ว่าฉันมันดื้อ บอกไปก็เท่านั้นฉันไม่ฟังหรอก ขอแค่ได้เห็นรถของพี่ซันก็ยังดีฉันนั่งรอต่ออีกประมาณชั่วโมงกว่า ไม่มีวี่แววว่าจะได้เห็นแม้แต่รถของพี่ซันเลย เขาไปไหนของเขากันนะ วันนี้ไม่มีเรียนไม่ใช่หรือไง"ริน กลับเถอะ""ก็ได้ค่ะ" ฉันก้มหน้าตอบพี่ป่ารถหรูเคลื่อนผ่านหน้าบ้านพี่ซันช้าๆ ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองอีกครั้ง แต่ก็ไม่เจออะไรนอกจากความว่างเปล่า"เฮ้อ..." ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ"ถ้ามันรู้ความจริง เดี๋ยวมันก็หายโกรธเธอเองนั่นแหละ"ฉันเงียบไม่พูดอะไรตอบพี่ป่าแล้วเมื่อไหร่ละ เมื่อไหร่พี่ซันจะรู้ความจริง มองไปทางไหนฉันก็ไม่เห็นอะไรเลยมันมืดมนไปหมด ถึงจะรู้ว่าไวท์คือลูกชายของเจ้าของโรงแรมที่เกิดเรื่องวันนั้น แต่ถ้าไวท์ไม่ยอมช่วย ทุกอย่างก็เท่ากับศูนย์ณ คฤหาสน์หลัง
ณ กรุงลอนดอน ประเทศอังกฤษพอมาถึงบ้านที่ลอนดอนฉันก็เอาแต่อุดอู้อยู่ในห้อง ไม่ยอมออกไปไหนเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นตอนนี้ความจริงเป็นยังไงฉันรู้แล้ว ไวท์คือคนที่วางแผนเรื่องทั้งหมดบอกตรงๆ ว่าฉันผิดหวังมากจริงๆ ที่รู้ว่าเป็นไวท์แต่เรื่องระหว่างฉันกับพี่ซันมันจบแล้ว ถึงฉันจะรู้ความจริงอยู่เต็มอก ฉันก็ไม่อยากจะพูดอธิบายอะไรอีกแล้ว ความอดทนของฉันมันหมดลงตั้งแต่คำที่พี่ซันบอกว่าเขาไม่เคยรู้จักฉันแล้ว มันเป็นทำพูดที่ทำร้ายจิตใจของฉันที่สุดต่อไปนี้ฉันจะไม่ขอร้องอ้อนวอนให้พี่ซันกลับมาอีกแล้ว ในเมื่อพี่ซันไม่รักฉันไม่ต้องการฉัน ฉันก็ไม่จำเป็นต้องรักเขาอีกต่อไปก๊อกๆ ก๊อกๆ เสียงเคาะห้อง"ริน เปิดประตูให้ฉันเข้าไปหน่อยได้ไหม" เสียงแอมพูดอยู่หน้าประตูห้องของฉันฉันลุกขึ้นไปเปิดประตูให้แอมเข้ามาในห้อง"เป็นอะไร ขุนเขาบอกว่าแกแปลกไปตั้งแต่ขึ้นเครื่องที่ไทยแล้ว มาถึงก็เอาแต่หมกหมุ่นอยู่แต่ในห้อง""...." ฉันเงียบน้ำตาคลอเบ้า"ริน ฉันรู้ว่าแกไปเจอพี่ซันมาใช่ไหมแกถึงเป็นแบบนี้""อื้ม" ฉันตอบแอมสั้นๆ"พี่ซันยอมฟังอะไรบ้างหรือเปล่า""จบแล้วแอม ฉันไม่ต้องการให้พี่ซันมารับรู้อะไรอีกแล้ว เขาจะมองฉันยังไงก็เ
ฉันหันหลังเดินเข้าบ้าน แต่ถูกพี่ซันสวมกอดจากด้านหลังซะก่อน ทำให้ฉันหยุดชะงัก แล้วยืนแข็งทื่อก้าวขาไม่ออกทันที"ขอโทษ ขอโทษทุกอย่างฉันรู้ความจริงทั้งหมดแล้ว ว่าทุกอย่างเธอไม่ใช่คนผิด"ฉันจะไม่ถามว่าพี่ซันรู้ความจริงได้ยังไง เพราะตอนนี้มันไม่สำคัญอะไรอีกแล้วพี่ซันเอามือลูบท้องฉันเบาๆตึบ! ตึบ! ลูกดิ้นแรงมากถีบตรงมือที่พี่ซันลูบอยู่ ปกติลูกจะไม่ดิ้นแรงขนาดนี้แต่ครั้งนี้ดิ้นแรงจนฉันเริ่มรู้สึกเจ็บนิดๆ"ละ ลูกดิ้นริน ลูกดิ้นจริงๆด้วย"ฉันรู้สึกเหมือนตรงไหล่ฉันมันเปียกชุ่ม อย่าบอกนะว่าพี่ซันร้องไห้ฉันหลับตาลงช้าช้าหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะแกะมือพี่ซันออก แล้วเดินเข้าบ้านโดยไม่พูดอะไรเลยสักคำแข็งใจเอาไว้ริน จำคำพูดที่เขาเคยไล่แกเอาไว้ นึกถึงวันที่แกร้องไห้แทบตายเพื่อขอให้เขายอมฟังแกอธิบายสิ วันนั้นแกรู้สึกยังไงวันนี้จะมาพูดแต่คำว่าขอโทษแล้วคิดว่าฉันจะใจอ่อนงั้นเหรอ ถ้าคนอย่างฉันรักก็คือรักหมดใจ แต่ถ้าคิดจะตัดใคร ฉันต้องตัดให้ขาดภายในบ้าน..."ริน นั่นพี่ซันนิ" แอมรีบวิ่งไปมองกระจกหน้าบ้าน"เฮ้ย! พี่ซันจริงๆด้วย""แกไปไล่เขาออกไปที ฉันไม่อยากเจอหน้าเขา""พี่ซันมาทำไม?""...."."มาง้อแกเหรอ"".
ฉันลุกขึ้นจากโซฟาที่นั่งอยู่ แล้วหันหลังให้พี่ซันกำลังจะเดินขึ้นห้อง แต่ถูกพี่ซันรั้งมือไว้"ริน ฉันขอโทษ"ฉันหันหน้ากลับไปมองพี่ซัน"ขอโทษ?" ฉันทวนคำพูดนี้อีกครั้ง"ฉันรู้ฉันผิดที่ไม่เชื่อใจเธอ ฉันผิดที่ฉันทำร้ายจิตใจเธอสารพัด""ฉันสำนึกผิดแล้วริน ฉันอยากดูแลเธอกับลูก ให้อภัยฉันนะ ต่อไปนี้ฉันจะเชื่อใจเธอ""...." ฉันเงียบรอฟังว่าพี่ซันจะพูดอะไรต่อ"แต่งงานกับฉันนะริน"หึ! ตลกไหมคะ วันที่ฉันยังต้องการเขาอยู่ทำไมเขาไม่พูดคำนี้ มาพูดตอนนี้ให้มันได้อะไรขึ้นมา"เคยได้ยินคำว่าสายเกินไปแล้วไหมคะ""...." พี่ซันเงียบ"มันไม่ทันแล้ว พี่เคยพูดกับรินว่าอะไรพี่ช่วยจำไว้ด้วยสิ วันนั้นก็มีความสุขดีไม่ใช่หรือไง ก็ยังจะเอากันต่อหน้ารินอยู่ไม่ใช่เหรอ""...."พี่ซันปล่อยมือที่จับฉันออก พอพี่ซันปล่อยมือฉันออกฉันก็รีบเดินขึ้นห้องทันทีเมื่อไหร่เขาจะกลับไทยไปสักที ฉันไม่อยากเห็นหน้าเขาอีกแล้ว ยิ่งเห็นยิ่งตอกย้ำให้ฉันเจ็บ ถ้าพี่ซันยังตามไม่ยอมกลับแบบนี้ฉันคงต้องย้ายบ้านหนีแน่ๆช่วงเย็นๆของอีกวันแอมไม่รู้หายหัวไปไหนตั้งแต่เช้า ตอนนี้ฉันกำลังนั่งดูทีวีอยู่ในบ้าน มองออกไปนอกบ้านสังเกตุเห็นเต้นกลางอยู่หน้าบ้าน
ภายในห้องน้ำ...พี่ป่าวางฉันลงอย่างเบามือในอ่างน้ำจากุชชี่ที่มีน้ำเตรียมพร้อมเอาไว้แล้ว "ไม่ลงมาอาบด้วยกันหรอ...." ฉันถามที่ป่าที่เอาแต่ถูตัวให้ฉัน "ถ้าให้กูลงไปในอ่างด้วย คงไม่ได้อาบ" พี่ป่ายักคิ้วให้ฉันมือหนาถูวนรอบหน้าอกของฉันเหมือนตั้งใจจะถูแค่ตรงนั้นแค่ตรงเดียว"พี่ป่า" ฉันทำตาดุใส่พี่ป่า เมื่อเห็นว่าพี่ป่าเอาแต่ถูอยู่อย่างนั้น "เออๆ จะดุกูทำไม" พี่ป่าพยักหน้าตอบ มือหนาของพี่ป่าจากที่ถูวนรอบหน้าอกของฉัน ตอนนี้มันได้เลื่อนลงต่ำลงไปเรื่อยๆ จนถึงกลีบแคมคู่นั้นของฉัน "พะ พี่ป่า ยะ อย่านะ" ฉันรีบรั้งมือของพี่ป่าเอาไว้ "ก็มึงให้กูถูตรงอื่น" พี่ป่ายักคิ้วใส่ฉันแบบกวนๆ "แต่ไม่ใชตรงนี้" เมื่อกี้ก็พึ่งมีอะไรกัน ถ้าถูตรงนี้มีหวังได้มีอีกรอบแน่ ลูกฉันจะรอดมั้ย "ก็ทำความสะอาดให้ไง เมื่อกี้น้ำกูเยิ้มเต็มรูมึงเลย...." พี่ป่าพูดมันออกมาหน้าตาเฉย ซึ่งถ้าคำๆนี้มันไม่ได้หลุดออกมาจากปากของผู้ชายที่ฉันรัก ฉันจะไม่รู้สึกอะไรเลยแต่ตอนนี้นี่สิ หน้าฉันมันร้อนผ่าวไปหมดแล้ว พี่ป่าเอามือของฉันที่จับมือเขาออก ก่อนที่จะล้วงลงไปถูแหวกกรีบแคมของฉัน เขาทำแบบนั้นจริงๆ แถมยังยิ้มทะเล้นให้อีกด้วย "อ๊ะ พ
พี่ป่าพาฉันเข้าไปในบ้าน ตอนนี้ฉันหยุดร้องแล้ว ภายในบ้านมีแม่บ้านอยู่สามคน พี่ป่าจ้างมาทำความสะอาดบ้าน และคอยดูแลเรื่องอาหาร ก็ทำทุกอย่างในบ้านนั่นแหละ ภายในบ้านทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว แทบจะไม่มีอะไรเหมือนเดิมแล้ว ไม่มีรูปครอบครัว ไม่มีห้องทำงานของคุณพ่อตรงนั้น ภายในบ้านไม่มีอะไรเหมือนเดิม มันก็คงต้องเป็นแบบนั้น จะให้ทุกอย่างอยู่เหมือนตอนที่ฉันอยู่ตอนเด็กมันก็คงจะไม่ได้ เพราะเวลามันก็ผ่านมานานมากแล้ว ฉันแอบเสียใจนิดๆนะ ที่ความทรงจำของฉันตอนเด็กมันหายไปแล้ว แต่มันก็ดี ถ้าบ้านยังคงสภาพเหมือนเดิม ฉันคงจำเรื่องราวที่เลวร้ายไม่ลืม "ห้ามร้อง" พี่ป่าหันหน้ามาบอกฉัน เมื่อเห็นว่าฉันทำท่าจะร้องไห้อีกครั้ง "อื้อ รู้แล้ว" ฉัรมองไปรอบๆบ้านอีกครั้ง "พี่ป่ารู้ได้ไงคะว่าบ้านหลังนี้แอมเคยอยู่ตอนเด็ก" ฉันหันไปถามพี่ป่าหลังจากที่เราเดินเข้ามาในบ้านกันแล้ว "กูถามริน" "แล้วซื้อบ้านได้ไง ราคา ?" พี่ป่าถอนหายออกมาเบาๆ ก่อนจะเอามือขึ้นมาลูบหัวฉันอย่างเบามือ "บ้านหลังนี้เขากำลังจะปล่อยพอดี จังหวะมันพอเหมาะพอดีทุกอย่าง กูตั้งใจจะซื้ออยู่แล้วด้วย ส่วนเรื่องราคา ก็ไม่เท่าไหร่" พี่ป่าไหวไหล่ให้ฉันทีหนึ่ง
หลังจากคุยกับพ่อแม่ของพี่ป่าเสร็จ ท่านทั้งสองก็ออกไปพักที่โรงแรม และ เตรียมตัวกลับออสเตรเลียในวันพรุ่งนี้ คือ!! มาแค่นี้ แค่นี้จริงๆ แค่มาดูตัวฉัน เมื่อฉันยังไม่พร้อมที่จะแต่งงานท่านก็กลับ 1 อาทิตย์ผ่านไป เชื่อมั้ยว่าพี่ป่ายังงอนฉันอยู่ เรื่องที่ฉันไม่ยอมแต่งงานกับเขา พี่ป่างอนเป็นจริงเป็นจังมาก "พี่ป่าเอาน้ำให้แอมกินหน่อย" ฉันหันไปบอกพี่ป่าที่กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่"ลุกขึ้นไปหยิบเองดิ" พี่ป่าตอบโดยที่ไม่มองหน้าฉัน เขายังคงก้มหน้าก้มตาเล่นโทรศัพท์ ไม่รู้ว่าคุยกับใคร "แอมท้องอยู่พี่ก็รู้ มันลุกยากท้องโต'' "....." พี่ป่าเงียบไม่ตอบอะไร "พี่ป่าแอมหิวน้ำ ไปเอาน้ำให้หน่อย !!" พี่ป่ายังทำเป็นหูทวนลม จนฉันต้องนับหนึ่งถึงสิบในใจก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหยิบน้ำกินเอง คือพี่ป่าไม่ยอมมาหยิบน้ำให้จริงๆ ก็แค่ไม่แต่งงานด้วยตอนนี้ ก็ไม่ได้แปลว่าจะไม่แต่งด้วยเลยสักหน่อย ไม่รู้จะงอนทำไมขนาดนั้น พอฉันเดินกลับมานั่งที่เดิม ตอนแรกพี่ป่าคุยโทรศัพท์อยู่ พอเขาเห็นว่าฉันเดินมา พี่ป่ารีบเอาโทรศัพท์ลง แล้วก็ลุกขึ้นเดินสวนฉันออกไปจากห้องเลย "พี่ป่า พี่ป่าหยุด พี่คุยกับใคร !!" ฉันตะโกนพูดตามแผ่นหลังของพ
"เจ้าป่า นั่งลงไป ฉันจะคุยกับเธอ ไม่ใช่แก" พี่ป่าดูจะหัวเสียมากตอนนี้ เขาไม่ยอมนั่งลงตามที่แม่สั่ง จนฉันต้องจับมือให้พี่ป่านั่งเขาถึงยอมนั่งลง"เธอมีอะไรจะพูดรึเปล่า ?" แม่พี่ป่าเอ่ยถามฉันเสียงเรียบๆ ฉันกลั้นหายใจประมาณสามสี่วิ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ พรางพยักหน้าตอบคุณแม่ของพี่ป่า "พูดมาสิ ฉันรอฟังอยู่" ตอนนี้บรรยากาศภายในห้องรับแขกเสียงสนิท เงียบซะจนฉันได้ยินเสียงของหัวใจตัวเองที่มันกำลังเต้นรัวเพราะความประหม่าอยู่ตอนนี้"หนูเคยขายตัวจริงๆค่ะ" "เธอรู้รึเปล่าว่าพูดออกมาแบบนี้ ฉันจะไม่รับเธอเป็นลูกสะใภ้" "แม่ !!" "เจ้าป่าแกหุบปากไปเลยนะ !!"ฉันเอื้อมมือไปจับมือของพี่ป่าแล้วออกแรงบีบเบาๆ พี่ป่าหันหน้ามามองฉัน สีหน้าพี่ป่าดูจะเป็นกังวลมาก ฉันก็ไม่ต่างกันหรอก แต่ฉันก็ยังฝืนยิ้มจางๆให้พี่ป่าไป "จากชีวิตที่เคยสุขสบาย มีเงินใช้ไม่เคยขาด ทุกๆครั้งที่ปิดเทอมพ่อกับแม่จะพาไปเที่ยวต่างประเทศ""มันเพอร์เฟคมากๆเลยใช่มั้ยคะ""แต่พอมาวันหนึ่ง บ้านล้มละลาย ทรัพย์สินทุกอย่างกำลังจะถูกยึด พ่อกับแม่หนูจบชีวิตด้วยการฆ่าตัวตาย ทิ้งให้หนูจมอยู่กับบ้านที่กำลังจะถูกยึด ญาติพี่น้องไม่มีใครเอื้อมมือมาช
3อาทิตย์ผ่านไป.... ยิ่งใกล้วันจะถึงกำหนดที่พ่อกับแม่พี่ป่าจะมาไทยเมืีอไหร่ ฉันยิ่งรู้สึกตื่นเต้น รู้สึกประหม่า ฉันกลัว กลัวว่าพ่อแม่พี่ป่าจะรับฉันไม่ได้ ถึงแม่ว่าฉันกำลังจะตั้งท้องลูกของพี่ป่าหลานของท่านก็ตาม เรื่องเส้นด้าย ช่วงนี้เธอเงียบๆไป ขุนเขาคงไม่ปล่อยให้เธอออกมา เพราะอาทิตย์ที่แล้วเธอก็มากดกริ่งที่หน้าบ้าน แต่ฉันไม่ได้ออกไปเปิด แต่ดูท่าแล้วคงจะอีกนานกว่าเธอจะเลิกยุ่ง ฉันก็เข้าใจเธอนะ ที่เธอเป็นแบบนี้เธอรักพี่ป่ามาก แต่ตอนนี้พี่ป่าเป็นของฉัน และฉันก็รักเขามากไม่ต่างจากเธอ อ้อ วีนัสกลับโคราชไปแล้วนะ ไม่รู้ว่ามีเรื่องด่วนอะไรรึเปล่า กลับไปไม่บอกฉันเลย แถมยังแอบกลับตั้งแต่ตอนเช้าตรู่ ไม่รู้ว่าไปยังไง แต่พอไปถึงเธอก็ข้อความมาบอกฉัน ช่วงดึกๆ..."แอม ทำอะไรทำไมไม่ขึ้นมานอน" พี่ป่าพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าฉันเอาแต่นั่งหน้าโต๊ะกระจกไม่ยอมขึ้นเตียงไปนอนสักที "พี่ป่า แอมกลัวว่าทางพ่อแม่ของพี่..." "แอม ไม่มีใครบังคับอะไรกูได้" พี่ป่าพูดสวนขึ้นก่อนที่ฉันจะพูดจบ "พี่ป่าเคยบอกว่าคุณแม่ของพี่ชอบเส้นด้ายมาก" "อื้ม" "แล้วแบบนี้...""อย่าคิดมากแอม ด้ายก็อยู่กับไอ้ขุนไง" "....""ขึ้นมาบนเตี
หลังจากที่ฉันกับวีนัสเปลี่ยนเป็นชุดว่ายน้ำเสร็จ ฉันใส่เป็นบิกินี่สีน้ำเงิน ขัดกับสีผิว ทำให้ดูขาวมีออร่า ส่วนวีนัสรายนั้นปิดมิดชิดทุกสัดส่วน เหมาะสมกับวัย "โห เจ้ ขนาดเจ้ท้องหุ่นเจ้ดีมาก" วีนัสมองฉันตาไม่กระพริบ "ลงไปเล่นน้ำเถอะห่วงแต่ชมอยู่ได้ ^_^" ฉันหยิบผ้าผืนบางมาคลุมตัวเอาไว้ จากนั้นฉันจูงมือวีนัสลงไปยังชั้นล่าง พี่ป่ากำลังนั่งคุยอะไรกับทันก็ไม่รู้ แล้วก็มีลูกน้องเขาอีกสองคนอยู่ด้วย ปัก! ทันทีที่ฉันลงไปชั้นล่างแล้วพี่ป่าเห็นฉัน เขาวางมือกระแทกกับโต๊ะเสียงดังทันที จากนั้นพี่ป่าก็มองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะขบกรามแน่น "พวกมึงมองเมียกูทำไม !!" พี่ป่าตะคอกใส่หน้าลูกน้องของเขา เพราะตอนนี้ลูกน้องของพี่ป่ากำลังมองฉันตาค้างเลย"ปะ เปล่ามองนะครับนาย'' ลูกน้องของพี่ป่าท่าทางเลิกลักกันมากพอได้ยินเสียงพี่ป่าตะคอกใส่"พวกมึงออกไปเลยนะ ออกไปให้หมด !!" น้ำเสียงอันทรงพลังของพี่ป่า ทำให้พวกลูกน้องรีบพากันวิ่งกรูออกจากบ้านทันแทบไม่ทัน "วีนัส ไปเล่นน้ำรอพี่ก่อนเลยนะเดี๋ยวตามไป" ฉันหันไปบอกวีนัส เพราะไม่อยากให้วีนัสเห็นตอนที่พี่ป่าของขึ้น เดี๋ยวพลานจะกลัวเอา"พี่ป่าคะ อย่าดุเจ้นะคะ ^_^" ว
"เลือกมา ถ้าไปก็ไม่ต้องกลับมา" ฉันยื่นคำขาดฉันยกมือขึ้นมากอดอกและรอฟังว่าพี่ป่าจะตอบว่าอะไร แต่สิ่งที่ได้แทนคำตอบคือความเงียบของคนตรงหน้า "แอมไม่ควรถามแบบนี้ใช่มั้ย""....." "ถ้าจะคิดนานขนาดนี้ก็ไปเถอะค่ะ" ฉันตัดบทพูดขึ้น เมื่อพี่ป่าไม่ยอมตอบสักที มันรู้สึกเจ็บดีจริงๆ ที่เห็นพี่ป่าลังเลแบบนี้ สำหรับเขา มันคงจะเลือกยากมากเลยสินะ พูดจบฉันก็ลุกขึ้น เตรียมจะเดินออกไปจากห้องนั่งเล่น หมั่บ! มือหนาของพี่ป่าขว้ามาจับแขนฉันไว้ "ไปสิ อย่ามายุ่งกับแอม !!" ฉันสะบัดมือพี่ป่าออกอย่างแรง ก่อนจะรีบเดินออกจากตรงนั้นทันที ภายในห้อง....ไอ้ป่าบ้า! ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ทำไมไม่คิดถึงฉันกับลูกก่อนล่ะ ฉันเอาเเต่กล่นด่าพี่ป่าพึมพำเบาๆในห้องคนเดียว ก๊อกๆ ก๊อกๆ เสียงเคาะห้องดังของ พร้อมกับเสียงของพี่ป่าที่พูดบอกให้ฉันไปเปิดประตูให้เขาเข้ามาในห้อง "แอม เปิดประตูให้กูดิ" "ไม่ จะไปหาเมียเก่าก็ไป""โธ่แอม กูไม่ได้จะไป กูไม่ไป มาเปิดประตูให้กูก่อนได้มั้ย" ก๊อกๆ ก๊อกๆ ก๊อกๆ "แอม เมียจ๋า เปิดประตูให้ผัวเข้าไปหน่อย" "แอม อย่าเงียบดิวะ" "แอม แอมแปร์ แอมๆๆๆๆๆๆ" พี่ป่าเคาะห้องรัวๆ แล้วก็เรียกชื่อฉันอยู่อย
ตอนนี้พี่ป่ามาถึงบ้านแล้ว พึ่งมาถึงเมื่อกี้ รินมันก็มาด้วย "วีนัส ออกไปรอข้างนอก" รินหันไปสั่งวีนัส วีนัสพยักหน้าตอบก่อนจะเดินออกไป"ด้าย มาทำไมอีกเราคุยกันหลายครั้งแล้วนะ" พี่ป่าพูดขึ้น "พี่ป่า ทำไมทิ้งกันง่ายๆแบบนี้เลยละคะ" พูดจบน้ำตาก็ไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้างของเธอ "คุณก็แอบมีอะไรกับน้องชายผม มันจบแล้วด้าย ผมกับแอมกำลังจะมีลูกด้วยกัน เราจะแต่งงานกันแล้วด้าย" "มั่นใจได้ยังไงว่าเป็นลูกของพี่ มันขายตัวพี่ป่าก็รู้" "อ้าว อีนี่ วอนนักนะ !!" รินทำท่าจะพุ่งไปหาเส้นด้ายแต่ถูกพี่ป่ากันไว้ ขุนเขาก็ยืนบังหน้าเส้นด้ายเธอไว้เหมือนกัน เออ! ให้มันได้แบบนี้ ทั้งเพื่อนทั้งผัว "อย่าใช้กำลังริน กูขอ" พี่ป่าหันมาบอกรินก่อนจะหันหน้ากลับไปมองเส้นด้าย"ใช่! ผมรู้ว่าแอมเคยขายตัว ผมรู้ดีด้าย แต่ผมก็มั่นใจว่าลูกในท้องเป็นลูกของผมเหมือนกัน" "พี่ป่า....""แอมไม่ได้ขายตัวแล้ว คุณเลิกเอาเรื่องพวกนี้มาพูดได้แล้วด้าย" "ผมกับคุณไม่มีทางรักกันได้อีกแล้ว ตอนนี้ผมรักแอม""ไม่!! พี่ป่ารักด้าย ทำไมคะ ด้ายเคยให้อภัยพี่ป่าตั้งกี่ครั้ง เรารักกันมากขนาดไหน พี่ป่าลืมได้ยังไง" "ตอนนี้คนที่คุณควรจะแคร์ คือไอ้ขุนเขา
"ฉันจะไม่ทำร้ายเธอ ถ้าเธอไม่ทำฉันก่อน" "ด้ายไม่เคยทำร้ายใคร เธอทำด้ายก่อนนะแอม" "ใช่!! ฉันทำเธอก่อน มันเป็นเพราะฉันไม่รู้ ฉันก็ยอมถอยแล้วไง แต่พี่ป่าไม่ยอมปล่อยมือฉันเอง เพราะฉะนั้นถือว่าเขาเป็นของฉันแล้ว" ".....""นายรับได้ยังไง ที่คนที่นายรัก เขายังรักพี่ชายนายอยู่ นายโอเคจริงๆงั้นหรอขุนเขา" ".....""นายทนได้จริงๆงั้นหรอ กับอะไรแบบนี้""สักวันเส้นดายจะรักฉันแอม" "เอาเถอะ งั้นมันก็แล้วแต่นายก็แล้วกัน" "อื้ม" ขุนเขาลุกขึ้น แล้วเดินเข้าห้องนอนไปเลย ดูท่าเขาคงจะไม่ค่อยพอใจฉันหรอก ที่ฉันพูดไปแบบนี้ ฉันก็แค่อยากเตือนสติเขา เส้นด้ายไม่ได้ดีแบบที่เขาคิดหรอก ถ้าเธอดีจริง เธอจะไม่บอกให้ฉันเอาเด็กออก ทั้งๆที่ฉันยอมถอยและไม่ไปวุ่นวายอะไรกับเธอเลย เช้าวันใหม่...วันนี้แล้วที่ฉันต้องกลับกรุงเทพ วีนัสมาก่อนเวลานัดครึ่งชั่วโมง ดูท่าทางเธอจะตื่นเต้นไม่น้อยเลยจริงๆ วีนัสเอาแต่ถามฉัน ว่ากรุงเทพเป็นยังไง เหมือนโคราชหรือเปล่า "ทำไมให้เด็กนี่ไปด้วย เธอไม่เรียนหนังสือรึไง ?" ขุนเขาเดินออกมาจากบ้าน เขาทักขึ้นเมื่อเห็นวีนัสนั่งอยู่หน้าบ้านพร้อมกับกระเป๋าใบใหญ่ "หนูปิดเทอมแล้วค่ะ ^_^" ฉันกำลังจะอ้า