บททั้งหมดของ เมียเด็กของคุณหมอ NC-20: บทที่ 1 - บทที่ 10

“คุณหมอศิลา จะกลับแล้วเหรอคะ?”“ครับ” ชายหนุ่มเจ้าของชื่อศิลากลับไปตอบคนถาม ก่อนจะส่งยิ้มบางๆ ให้เธอ “คุณพยาบาลก้อยออกเวรกี่โมงครับ”“เที่ยงคืนนู่นแน่ะค่ะ” พยาบาลก้อยตอบ ก่อนจะก้มหน้าลงเพื่อซ่อนริ้วแดงที่แก้ม แม้เธอจะรู้ดีว่าหมอหนุ่มเป็นคนเอาใจใส่คนรอบข้างอยู่แล้ว แต่พอถูกถามไถ่แบบนี้ก็อดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่าคุณหมอคนเก่งอาจจะมีใจให้เธอบ้าง หลังจากที่ทำงานด้วยกันมาหลายปีแต่แล้วฝันทุกอย่างก็สลายหายไปกับตา เมื่อมีเสียงหวีดแหลมเล็กของใครบางคนดังขึ้นขัดจังหวะโรแมนติกที่กำลังก่อตัว...“โอ้ย!!! เจ็บ!! หมออยู่ไหน รีบมาดูแผลให้ฉันที เลือดฉันจะไหลหมดตัวอยู่แล้ว!!”เสียงโอดโอยโวยวายดังลั่นไปทั่วโรงพยาบาล ทำเอาหมอ พยาบาล และเจ้าหน้าที่ต้องหันไปมองตามเสียงนั้นด้วยความสงสัย รวมทั้งพยาบาลก้อยและหมอศิลาด้วย“ผมไปดูคนเจ็บก่อนนะครับ” หมอศิลาเอ่ยลาพยาบาลสาว ก่อนจะรีบเดินไปดูคนเจ็บมาใหม่ที่นั่งโวยวายอยู่บนรถเข็น สภาพของเธอมีเลือดไหลจากมาศีรษะจนเปรอะด้านข้างของดวงหน้าขาว แม้เขาจะออกเวรแล้ว แต่หมอที่มีอยู่ก็น้อยจนไม่ว่างจะเข้ามาตรวจอาการเบื้องต้นให้คนเจ็บฉุกเฉินคนนี้ได้ เขาจึงไม่ลังเลที่จะทำหน้าที่นั้นแ

หลังจากเหตุการณ์แช่ตัวในคลองของลูกสาวสุดแสบผ่านไปเพียงแค่อาทิตย์เดียว บ้านกำนันม่วงก็ได้เปิดบ้านต้อนรับปลัดหนุ่มอีกครั้ง“สวัสดีครับกำนัน”“สวัสดีปลัด” กำนันม่วงยิ้มรับ วันนี้ลูกสาวไม่อยู่ ถือว่าเป็นฤกษ์ดีที่จะได้คุยกับปลัดภคินเรื่องจะยกลูกสาวให้ เขามั่นใจว่าชายหนุ่มต้องตอบตกลง หลายเดือนที่ผ่านมาปลัดภคินแสดงออกให้เห็นอยู่เสมอว่าสนใจชมพู่จริงๆ และปลัดภคินเองก็อายุสามสิบกว่าแล้ว คงไม่ได้คิดแค่อยากคบชมพู่เล่นๆ เหมือนพวกวัยรุ่นสมัยนี้กำนันม่วงมั่นใจว่าตนดูคนไม่ผิด“วันนี้บ้านเงียบจังครับ”ปลัดหนุ่มเอ่ยถามอย่างไม่เจาะจง หากแต่ในใจกลับอยากรู้เหลือเกินว่าคนที่หมายปองหายไปไหน อาทิตย์ที่แล้วเขาตั้งใจมาดูหน้าคนที่ชอบพอให้ชื่นใจ กลับได้เจอเธอในสภาพเปื้อนโคลนแทน เขาไม่ได้รังเกียจที่ชมพู่เป็นผู้หญิงแก่นๆ แบบนั้น แต่ที่เขารีบกลับเพราะไม่อยากให้เธอรู้สึกอับอาย“อ้อ...” กำนันม่วงยิ้มกว้างกว่าเดิม ชายวัยกลางคนที่อาบน้ำร้อนมาก่อนทำไมจะไม่รู้ว่าอีกคนกำลังมองหาใคร “เจ้าพร้าวไปสวน ส่วนเมียฉันไปวัด”ถึงแม้จะรู้จุดประสงค์ของชายหนุ่มอยู่แล้ว แต่กำนันม่วงก็ยังไม่ยอมตอบออกไป เขาอยากจะวัดใจปลัดภคินอีกครั้ง จะไ

ร่างบอบบางที่มีเพียงกระเป๋าหนึ่งใบและร่มหนึ่งคัน เดินฝ่าสายฝนไปเรื่อยๆ อย่างไม่ยอมหยุดพัก แม้จะมีร่มที่คอยบังสายฝนไว้ได้บ้าง แต่ลมที่แรงก็ทำให้ร่างของเธอเปียกชื้นไม่น้อย กายเล็กสั่นเทาแต่ก็กัดฟันทน เป้าหมายของเธอคือต้องไปให้ถึงโรงพยาบาลที่ห่างออกไปอีกสามกิโลให้ได้ เพราะเธอฝืนเดินต่อจนถึงโรงแรมในตัวเมืองไม่ไหว และโรงพยาบาลก็เป็นตัวเลือกเดียวที่เธอจะสามารถเข้าไปขอพักแรมได้สำหรับคืนนี้ และอาจจะขออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากันปอดบวมด้วย สภาพมอมแมมขนาดนี้พยาบาลคงไม่ใจร้ายหรอกมั้ง...เวลาเกือบตีสามท่ามกลางสายฝนที่ตกกระหน่ำ ถนนที่ชมพู่เดินมีบางจุดที่ปูยางมะตอยเป็นอย่างดี แต่ก็มีบางจุดที่เป็นทางลูกรังทำให้เดินลำบาก ข้างทางทั้งสองข้างเป็นสวนและไร่นาไม่มีบ้านคนเลย คงเพราะชาวบ้านที่นี่นิยมปลูกบ้านลึกเข้าไปด้านในที่ดิน และทำสวนทำนาชิดกับถนนเหมือนกับบ้านของเธอ ตั้งแต่เดินมายังไม่เห็นรถหรือคนผ่านมาแม้แต่คนเดียว ไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับคนต่างจังหวัด เพราะสองทุ่มก็พากันปิดบ้านนอนจนหมดเป็นเรื่องปกติชมพู่เดินไม่หยุดมาได้ราวเจ็ดกิโลแล้ว อีกสองกิโลกว่าๆ ก็จะถึงโรงพยาบาลที่เป็นจุดหมายปลายทางของค่ำคืนนี้ ที่จริงต

บรรยากาศเต็มไปด้วยความอึดอัด ชมพู่ไม่ได้มองหน้าผู้ชายตรงหน้าอีก ในขณะที่หมอศิลายังจ้องหน้าชมพู่นิ่ง เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าชีวิตนี้จะได้แต่งงาน แฟนคนเดียวในชีวิตที่คบด้วยจริงจังก็เลิกลากันไปตอนที่เขากำลังเรียนปีสอง หลังจากนั้นเขาก็ยุ่งจนไม่มีเวลาให้ใคร ไม่เคยคบหาใครอีกเลยหลังจากนั้นพอช่วงใช้ทุนศิลาก็เหมือนได้เจอเป้าหมายในชีวิต เขาอยากเป็นหมอที่เสียสละเวลาทั้งหมดเพื่อรักษาคนไข้ รูปร่างหน้าตาของเขาดึงดูดผู้หญิงให้เข้ามาหามากมาย แต่ต่างก็พากันถอยหนีไปเมื่อรู้ว่าเขาไม่มีเวลาให้ ศิลาเคยบอกกับครอบครัวไปตรง ๆ ว่าชีวิตนี้คงไม่ได้แต่งงาน ทั้งบิดาและมารดามองเขาด้วยสายตาผิดหวัง แต่พวกท่านก็ไม่คิดจะฝืนใจ เพราะอย่างน้อยพี่ชายและพี่สาวของเขาก็มีหลานให้ทั้งคู่อุ้มชูอยู่แล้วถึงสามคนแต่วันนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไป แม้เขาจะมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรอีกฝ่ายเลย แต่ตอนนี้ทั้งผู้หญิงตรงหน้า และผู้ใหญ่ที่เขาเคารพรักต่างก็คิดไปแบบนั้นแล้ว ทางเดียวที่เขาทำได้ก็คือ... ยอมรับในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ทำ และแสดงความรับผิดชอบตามที่เธอเรียกร้องแต่งงาน...“ตกลงครับ ผมจะแต่งงานกับคุณ”“ห้ะ!?”ชมพู่เงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจ

“คุณส่งฉันแค่ตรงนี้ก็พอ”ชมพู่หันไปบอกคนข้างกายที่อาสาขับรถมาส่ง ที่ต้องลงก่อนไม่ใช่เพราะว่าเธอเป็นคนขี้เกรงใจอะไรขนาดนั้น แต่เธอยังไม่พร้อมจะให้หมอศิลาเจอกับพ่อแม่ตอนนี้ เพราะไม่รู้ว่าถ้าพ่อแม่เห็นหน้าเธอแล้วจะเอาก้านมะยมมาตีหรือเปล่า ให้อนาคตผัวมาเห็นตัวเองถูกตีเหมือนเด็กๆ คงไม่ดีเท่าไหร่ อีกอย่าง... เธออยากคุยกับพ่อแม่ก่อนด้วย“คุณเป็นลูกสาวกำนันม่วงหรือครับ?” ศิลาอดถามไม่ได้ เขาจำได้ว่านี่เป็นทางเข้าบ้านกำนันม่วง สมัยที่มาอยู่ที่นี่ใหม่ๆ เขาเข้าออกบ้านนี้บ่อย รู้จักกับกำนัน คุณอรอนงค์ และมะพร้าวเป็นอย่างดี แต่ไม่เคยเจอชมพู่มาก่อนอ้อ... จะว่าไปก็เคยเจออยู่เหมือนกัน เมื่อครั้งที่ชมพู่หัวแตกแล้วเอาแต่ใจอยากให้เขาทำแผลให้ตอนนั้นคุณอรอนงค์ก็มาด้วย แต่ในเวลานั้นเขาเอาแต่สนใจอาการเจ็บป่วยของคนเจ็บ ไม่ได้สนว่าชมพู่จะเป็นลูกเต้าเหล่าใครที่แท้ก็คนใกล้ตัวนี่เอง“ใช่ รู้จักพ่อฉันด้วยเหรอ”“ใครที่อยู่อำเภอนี้ก็ต้องรู้จักกำนันม่วงด้วยกันทั้งนั้นแหละครับ”“อ้อ...” จริงสินะ ลืมไปเลยว่าพ่อเธอเป็นถึงกำนัน เป็นที่รู้จักของคนมากมาย ถ้าหมอศิลาไม่รู้จักสิแปลก “ขอบคุณนะคุณหมอที่มาส่ง และก็ขอบคุณที่ให้