บททั้งหมดของ หมอขาเข็มใหญ่จัง: บทที่ 31 - บทที่ 40

“ยิ้มเก่งนัก สมใจแล้วใช่ไหมคะ ถึงยิ้มหน้าระรื่นแบบนี้” เธอกระแซะเขาเล็กๆด้วยความหมั่นไส้ที่เห็นเขายิ้มหยาดเยิ้มยิ้มทั้งริมฝีปากยิ้มทั้งแววตายิ้มออดอ้อนเว้าวอนจนเธออดใจไม่ไหวพราวชมพูโน้มศีรษะเขาแล้วผงกศีรษะตัวขึ้นขึ้นส่งริมฝีปากอิ่มนุ่มนิ่มบดจูบริมฝีปากหยักดั่งคันศรนั้นด้วยความเสน่หาหมอเปลวตะวันถึงกับครางฮือ สะโพกหนั่นแน่นของเขาหยุดขับเคลื่อนชั่วขณะ แล้วเจ้าตัวก็หันมาแลกจูบกับคนใต้ร่างอย่างเมามัน“จูบเก่ง” เขาออกปากชมชมจบก็พรมจูบละเรื่อยจากปลายคางไล่ลงมาตามลำคอ และมาจบลงที่ตรงยอดปทุมคู่สวยกลมกลึงอุ่นนุ่มพราวชมพูครางกระเส่าเมื่อปลายยอดข้างหนึ่งถูกเขาครอบครองไว้ด้วยอุ้งปากร้อนชื้น ส่วนอีกข้างถูกปลายนิ้วแกร่งปลุกปั่นหยอกเย้าจนชูช่อแข็งขึงด้วยความสุขหฤหรรษ์ถึงตอนนี้ร่างน้อยๆของพราวชมพูเริ่มบิดพล่าน แผ่นหลังหยัดเหยียดยามเจ้าตัวแอ่นอกยกร่างส่งยอดดอกบัวคู่สวยให้เขากัดกลืน สองขาหยัดตั้งหยัดยกสะโพกลมกลึงสอดส่ายให้ตัวตนอันแข็งกร้าวเสียดสีเพิ่มพูนความเสียดเสียวซึ่งขมวดม้วนเป็นเกลียวคลื่นสาดซัดระลอกแล้วระลอกเล่าเปลวตะ

“เข้ามาก่อนสิ” เธอเอ่ยปากแล้วก็ทันเห็นเปลวตะวันชะงักนิดๆ เห็นแล้วก็ปวดหนึบในหัวใจหนักเข้าไปอีก“เดี๋ยวนี้แค่เข้าห้องเกลทำเอาเปลวถึงกับเครียดเลยเหรอเมื่อก่อนมานอนหลับเป็นตายเป็นวันๆไม่เคยเห็นเปลวต้องพะวงอะไรหรือกลัวใครมาเห็นเอาไปพูดกันผิดๆแล้วเปลวจะเสียหาย”“ไปกันใหญ่แล้วเกล เข้าไปข้างในกันเถอะ ยืนคุยนานเมื่อยขาแล้ว” เปลวตะวันเป็นฝ่ายสรุปจบแล้วดันหลังเกวลินให้เดินนำเข้าไป ตัวเขาก้าวตามมาแล้วปิดประตูห้องก่อนโอบไหล่พาเพื่อนรักที่แสนดีเข้าไปข้างในเขาพอจะรู้ว่าวันนี้เกวลินน่าจะมีเรื่องร้อนใจและสะเทือนใจอย่างมากถึงได้เสียศูนย์หนักขนาดนี้“เปลวนั่งก่อนนะเดี๋ยวเกลไปเอาน้ำมาให้จะดื่มอะไรพิเศษไหม” เกวลินบอกเมื่อเขาและเธอเดินเข้ามาถึงโซฟารับแขกในโถงนั่งเล่นแต่ยังไม่ทันได้เดินไปไหนเปลวตะวันก็ท้วงขึ้น“เกลนั่งเถอะ เดี๋ยวเปลวไปหยิบเองได้” เปลวตะวันบอกพลางขยับจะเดินไปหยิบน้ำในตู้เย็น แต่เกวลินรั้งเอาไว้พร้อมกับดึงแขนชี้ชวนให้เขานั่งลง“เปลวเป็นแขกนั่งนี่แหละ เกลจะหาของว่างมาให้ด้วยเผื่อเปลวฟังเรื่องของเกลแล้วเครียดตามจะได้มีอะไรขบเคี้ยวแก้เครียด” เจ้าของห

เมื่อกลับมาถึงบ้านพราวชมพูเป็นฝ่ายรั้งเปลวตะวันเข้ามาสวมกอด แม้จะไม่รู้อะไรมากนักแต่ความเจ็บปวดในดวงตาของเขาที่ฉายชัดออกมายามเอ่ยถึงอดีตทำให้เธอเห็นอกเห็นใจและพอเข้าใจเหตุผลกลไกที่ทำให้เขากลายเป็นคนร้ายกาจแต่แอบซ่อนลึกในใจได้มากมายโดยที่ไม่มีใครคาดคิดจากที่เธอกาหัวไว้ว่าเขาซื่อบื้อและง่าวถนัดใจ ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าประเมินเขาผิดไปอย่างที่เขาเคยบอกจริงๆบางอย่างไม่จำเป็นต้องแสดงออกเสียหมดเปลือกก็ได้ เก็บไว้บ้าง อาจเป็นคนโง่ในสายตาคนแต่เรารู้แก่ใจต้องไปสนสายตาใครทำไม“มากอดพี่แบบนี้มีอะไรหรือเปล่าครับ” เขาถามยิ้มๆแล้วสวมกอดเธอกลับดึงเธอเข้าแนบอกพร้อมกับกดศีรษะสวยของเธอซุกซบแล้วก้มจูบกลางกระหม่อมหนักๆราวหวงแหนเสียเหลือเกิน“พี่หมอล่ะคะ วันนี้กอดพราวเสียกระดูกระเดี้ยวจะหักหมดแล้ว กอดทำไมนักคะกลัวพราวจะหนีหายไปไหนเหรอ”“กอดเพราะดีใจ เครียดอยู่ตลอดเวลากลัวพราวจะหนีหายไปจริงๆเรียกว่าวัดใจกันไปข้างเลยวันนี้”“หมายความว่ายังไงคะ อย่าบอกนะว่าจงใจสร้างสถานการณ์ให้พราวตามไป”“พี่ขอโทษที่ไม่ได้บอกพราวก่อน พี่กลัวว่ามันจะไม่เนียนเพราะพราวเล่นละครไม่ค่อยเก่ง”“พี่หมอนี่ น่าตีนักเชียว ทำไมร้ายกาจขนาดน

อีกด้านของท้องถนนรถกระบะโฟร์วีลรุ่นล่าสุดของค่ายยักษ์ใหญ่จอดแบบกะทันหันเพราะเจ้าของรถทันได้เห็นเหตุการณ์เข้าแบบพอดิบพอดีอุบัติเหตุเป็นสิ่งไม่คาดคิดเสมอ และเขาเองก็ไม่อาจปล่อยผ่านเลยไปได้ จึงรีบจอดรถและเปิดประตูก้าวลงจากรถวิ่งข้ามถนนมาช่วยเหลือผู้ประสบอุบัติเหตุเพียงแค่มาถึงคิ้วดกสวยของเขาก็ต้องขมวดมุ่นเพราะรถที่อัดติดอยู่กับต้นไม้นั้นช่างคุ้นตาเสียเหลือเกินสองตามองสองเท้าก้าวเข้าไปส่วนมือก็รีบโทรออกเรียกรถกู้ภัยทันทีพอบอกพิกัดเสร็จก็มาถึงตัวรถพอดี แล้วเขาก็ต้องตกใจจนทำสมาร์ตโฟนในมือร่วงหล่นเพราะเห็นคนเจ็บที่ติดอยู่ในรถเต็มสองตา“คุณพราว” ยอดนักรบรีบหาทางเปิดประตูรถหวังช่วยคนเจ็บ เห็นเธออยู่ในรถของเปลวตะวันเพียงลำพังก็ยิ่งเครียดขึงคนกำลังท้องแบบนี้ปล่อยให้มาขับรถเพียงลำพังในที่ไกลห่างผู้คนแบบนี้ได้อย่างไรโชคดีหรือเปล่าที่เขาผ่านมาเห็นเข้าถ้าหากโชคดีของเธอ เขาก็ขอให้โชคดีตลอดไป ให้เขาช่วยเธอได้ทันเวลาก่อนที่จะสายไป“คุณพราว! คุณได้ยินผมไหม” เขาทุบกระจกตะโกนเรียกเธอสุดเสียง ภาวนาให้รถกู้ภัยมาถึงโดยเร็

พราวชมพูรับรู้เรื่องราวด้วยอาการสงบนิ่งผิดจากเปลวตะวันที่แสดงอาการเคืองแค้นชัดเจน พราวชมพูเห็นแล้วก็ปลอบประโลมผ่อนปรนความเครียดขึงของเขาด้วยรอยยิ้มน้อยๆพร้อมลูบท่อนแขนแกร่งอย่างเอาอกเอาใจ“เรื่องมันผ่านไปแล้วพี่หมออย่าใส่ใจเลยนะคะ ตอนนี้พราวกับลูกก็ปลอดภัยแล้ว อะไรที่ให้อภัยได้ ก็ให้อภัยเถอะค่ะ โกรธแค้นไปก็เท่ากับเราร้อนอยู่ในใจเรา หาความสุขสงบไม่ได้หรอกนะคะ”“พี่รู้ว่าโกรธเขาเท่ากับจุดไฟเผาตัวเอง แต่พี่ก็ยังตัดใจอภัยให้ง่ายๆไม่ได้ ไม่ใช่ครั้งแรกที่เกลทำผิด แต่มันครั้งแล้วครั้งเล่าและเกลก็ไม่เคยสำนึก”“พราวเชื่อเรื่องกฎแห่งกรรมค่ะ ใครทำอย่างไรย่อมได้อย่างนั้น พราวคนหนึ่งแหละที่จะไม่เอาขาตัวเองไปเกี่ยวไว้กับวิบากกรรมของใคร”“เพิ่งรู้ว่าเมียพี่จิตใจเป็นแม่พระเหลือเกิน พราวคนที่ฟาดใครไม่ยั้งหายไปไหนกันนะ”“ก็ยังอยู่ตรงนี้ยังเป็นคนเดิมนี่แหละค่ะแค่พราวรู้จักปล่อยวางและให้อภัยเป็น”เปลวตะวันฟังแล้วก็นิ่งไปสักพัก พราวชมพูพูดถูกหากปล่อยวางและให้อภัยได้ใจเราก็สงบสุข“จบเรื่องร้ายๆเสียทีออกจากโรงพยาบาลครั้งนี้เราไปจดท