Lahat ng Kabanata ng หยกมังกร คุณหนูใหญ่ตระกูลหยาง: Kabanata 21 - Kabanata 30

เหม่ยหลินออกมาจากห้องทำงานก็พบว่าถิงถิงยังคุยอยู่กับเลขาแคท จึงยืนมองทั้งคู่อยู่ห่าง ๆ จนกระทั่งทั้งคู่ผันมาเห็นจึงเลิกคุยกัน“คุณถิงถิงใช้แรงงานคุณแคทเกินเวลาหรือเปล่า”“อุ้ย! ไม่เลยค่ะ คุณเหม่ยหลิน คุณถิงถิงน่ารัก” หญิงสาววัยกลางคนเอ่ยชื่นชมจากใจ คนถูกชมหันมายักคิ้วหลิ่วตาให้ผู้บริหารที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก แล้วพูดขึ้น“เนี่ย ได้พี่เลี้ยงเก่งขนาดนี้ ถิงถิงว่าจะพาไปเลี้ยงอะไรเย็น ๆ สักหน่อย”เลขาแคทผู้ยังครองตัวเป็นโสดตาลุกวาวด้วยความดีใจ แต่พอนึกขึ้นได้ก็รีบบอก “มะ ไม่เป็นไรค่ะ... ”“ไม่เป็นไรไม่ได้...” มองหน้าเลขาแคทบอกเป็นนัย ว่าห้ามปฏิเสธ เลขาแคทหน้ามุ่ยกึ่งกล้า ๆ กลัว ๆ ทั้งเกรงใจและรู้สึกประหม่าเมื่อต้องอยู่ใกล้หยางเหม่ยหลิน ทั้งที่เธอก็อยู่นิ่ง ๆ ของเธอ ผิดกับอีกคน ที่คุยหัวเราะได้ โดยไม่รู้สึกเกร็งแต่อย่างใด“ถือว่าเป็นการขอบคุณที่เราทำงานเข้ากันได้ดี...นะ นะ” ทำสายตาเว้าวอน “หากไม่ไปถือว่าคุณแคทไม่ชอบถิงถิง”“อุ้ย! ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ”ในขณะที่เหม่ยหลินยกมือกอดอกรอฟังคนทั้งคู่ตกลงกัน“งั้นต้องไป ปะเก็บของ” แล้วเดินไปหยิบกระเป๋าที่วางอยู่บนโต๊ะแทนเจ้าของ เลขาแคทรีบวิ่งไปคว้า “ปะไปก

สองชั่วโมงผ่านไป...คนที่เคยปากแจ๋ว ตอนนี้เริ่มพูดลิ้นพัน เหม่ยหลินจัดการเรียกบริกร จากนั้นก็พากันออกจากร้าน“เดินดี ๆ” เหม่ยหลินร้องทักพร้อมกับคว้าหมับไปที่เอวคอด แล้วดึงมาประชิดตัวอย่างง่ายดาย เมื่อคนเมาไม่ดูสภาพตัวเองเดินปรี่ออกไปแบบไม่รอกัน ในขณะที่หนานซิงเดินขนาบเตรียมพร้อมเสมอหากทั้งคู่พลาด แต่เหม่ยหลินไม่ปล่อยให้มาถึงเขา...ใบหน้าสีเรื่อเพราะแอลกอฮอล์เกินลิมิต ดวงตาไหวระริกฉ่ำเยิ้มแฝงด้วยความซุกซนช้อนมอง แล้วฉีกยิ้มพราวน่ารัก!แม้รู้ว่าอีกฝ่ายไม่เป็นตัวของตัวเองเต็มร้อย แต่เหม่ยหลินจัดเก็บความรู้สึกไว้ไม่ได้ เลยต้องผันหน้าหนีแต่ใครจะคิดว่าคนที่ร่างกายเดินสูง ๆ ต่ำ ๆ แต่ความรู้สึกนึกยังเหมือนเดิมรังเกียจกันใช่ไหม... ถิงถิงคิดอย่างน้อยใจโดยที่เหม่ยหลินไม่คาดคิดหรือเฝ้าระวัง ถิงถิงตัดสินใจรวบรวมแรงที่มีอยู่น้อยนิดผลักดันตัวเองออกจากอ้อมแขนที่โอบอยู่ ซึ่งในจังหวะนั้นเหม่ยหลินไม่ทันระวัง ทำให้ร่างบางกระเด็น ออกไปอย่างง่ายดาย หากดีที่หนานซิงคว้าไว้ได้แล้วตวัดขึ้นแขนแกร่งไว้ด้วยสัญชาตญาณของผู้ดูแลและผู้ปกป้องนายจ้างให้ปลอดภัย“ขอโทษนะครับ...” ด้วยความที่ไม่รู้จะทำไงก็เพียงกล่าวคำขอ

เสียงทักถามทำให้เด็กหญิงหน้าตาอวบอิ่มเงยหน้าขึ้นมาจากความมืดที่พอให้เห็นใบหน้าของกันและกันชัดพอ‘ค่ะพี่...’ เสียงแหบเบาและสั่นฟังดูผิดปกติทำให้คนโตกว่าร้อนใจจนเดินเข้าไปหา‘เป็นอะไร ทำไมไม่ออกไปเล่นกับเพื่อน’ ในขณะที่ถามเด็กหญิงถิงถิง ก็ผันหน้าหนี จนเธอเดินเข้ามาใกล้ถึงได้รู้ว่า ใบหน้านั้นเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา‘เป็นอะไรไม่สบายหรือเปล่า’ เหม่ยหลินตกใจรีบเดินไปเอาหลังฝ่ามือไปแต่ที่หน้าผากน้อย ๆ แต่อุณภูมิบนตัวเด็กหญิงก็ปกติดี‘ถิงถิงไม่ได้เป็นอะไรค่ะ...’ เสียงแผ่วตอบยืนยันกลับมา‘งั้นป่ะ พี่พาออกไปเล่นกับเพื่อน ๆ’‘พี่ไปเถอะ ถิงถิงจะนั่งอยู่ที่นี่’‘ตรงนี้มืดก็มืด ยุงก็เยอะ’ เธอบอกด้วยความเป็นห่วงเพราะเห็นว่าเด็กหญิงเกาไปบนแขนแรง ๆ ซ้ำ ๆ จนกลัวว่าผิวบาง ๆ จะถลอกหมดเสียก่อน‘ไม่เป็นไรค่ะ ถิงถิงนั่งได้’ เด็กหญิงยืนยันหนักแน่น‘งั้นพี่นั่งเป็นเพื่อนดีไหม’พูดจบเหม่ยหลินก็ทรุดตัวลงนั่งใกล้ ระหว่างนั้นก็นำคุยเพื่อให้เด็กหญิงลืมสิ่งที่กำลังกวนใจไปได้บ้าง โดยสังเกตอาการของเด็กหญิงที่ตัวเองรู้จัก ไม่เคยงอแงหรือชอบเรียกร้องความสนใจจากใคร กลับกันเป็นเด็กช่างพูดช่างเจรจา หากวันนี้มีอะไรให้ขุ่นข้อง

จมูกโด่งคลอเคลีย อยู่ระหว่างซอกคอระหงและหน้าอกตูมนุ่มที่แข่งกันชูชันรับสัมผัสจนเป็นตุ่มไตเย้ายวนใจภายใต้ชุดเดรสที่เธอจับสาบเสื้อให้แยกห่างจนเห็นเสื้อในตัวจิ๋ว จากนั้นก็ผละออกมาจดจ้องร่างบางที่อยู่ตรงหน้า ก่อนจะตัดสินใจค่อย ๆ ปลดอาภรณ์ของคนน้องออกทีละชิ้น เผยให้เห็นผิวเนียนขาวผุดผาด ที่กลายเป็นสีแดงเรื่อน่ามอง จากนั้นก็ก้มลงไปจุมพิตบนไหล่มนเบาๆ ในขณะที่นิ้วเรียวลูบไล้และสัมผัสไปทั่วผิวบอบบาง ซึ่งเจ้าของร่างบางก็บิดกายเด้งขึ้นตอบสนอง ซีดปากอย่างกระสันเสียวบัวงามไหวสะท้านอยู่ในระยะประชิด เหม่ยหลินไม่รอช้า ก้มลงไปครอบครองแล้วดูดกลืนความหอมหวานนั้นอย่างหยามใจ จากนั้นเปลี่ยนเป็นค่อย ๆ ดึง ไล้เลียลงต่ำ ทักทายเนินหน้าอกขาวอมชมพูที่รอตั้งรับ ก่อนจะปล่อยปลายลิ้นชุ่มร้อนเข้าไปทักทายและหยอกเอิ้นยอดสีชมพูตรงหน้า ดูดกลื่น ไล้เลาะเล็มซ้ำ ๆ พร้อมกับนิ้วที่ขยับลูบไล้อยู่บนเนินอวบอูม ที่เจ้าของเริ่มผ่อนคลายโดยปล่อยให้เรียวขาเหยียดยาวไม่เกร็งเหมือนในคราเรียกที่ถูกเปลื้องผ้าออกไป“อืออ...” เสียงหวานกระเส่าลากยาน ในขณะที่ร่างบางสะท้านไหวบิดตัวและแอ่นอกรับด้วยความกระสันมุมปากยักยกสูง ก่อนจะปล่อยอุ้งปากร้

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา... ความสัมพันธ์ของเหม่ยหลินและถิงถิงเป็นไปในทางที่ดี หากต่างฝ่ายยังไม่พูดถึงสถานะหรือมีข้อตกลงระหว่างกัน เพียงแค่อยู่ด้วยกันห่วงใยกันก็เป็นความสุขที่ไม่ต้องเรียกร้องเอาจากใครวันนี้ทุกคนดูสุขุมและเตรียมพร้อม...เช่นเดียวกับเหม่ยหลิน โดยถิงถิงสังเกตเห็นว่าเธอเงียบขรึมผิดปกติ ซึ่งอาการนี้เป็นตั้งแต่อยู่บนห้อง จนกระทั่งตอนนี้ ที่ไม่ได้ถามเพราะคิดว่าอาจเป็นเวลาเร่งรีบ จนกระทั่งตอนนี้ก็อดใจไม่ไหวตัดสินใจถามไป “เป็นอะไรหรือเปล่าคะ ดูพี่ไม่มีความสุขเลย” เหม่ยหลินหันมองคนถามในขณะที่รอให้ถิงถิงขึ้นไปนั่งประจำที่ของเธอ “วันนี้พี่ไม่ได้เข้าบริษัทกับถิงถิงนะ”เหม่ยหลินบอกในขณะที่ถิงถิงเข้าไปนั่งภายในรถเรียบร้อยแล้ว ส่วนตัวเองยังยืนอยู่ที่เดิม “อ้าว แล้วพี่ไปไหนคะ” มีอาการผิดหวังและแปลกใจ เพราะปกติจะเหมือนปาท่องโก๋ที่ไปไหนต้องไปคู่กัน “พี่มีธุระนิดหน่อย เสร็จแล้วจะรีบกลับ”ธุระสำคัญขนาดไหน ถึงเอาเธอไปด้วยไม่ได้...ถิงถิงคิด น้อยใจขึ้นมาครามครัน “หนูไปด้วยไม่ได้หรือคะ” “ไม่ได้” น้ำเสียงเด็ดขาดคนถูกปฏิเสธหน้างอ แต