ใจไม่เคยว่างให้ใคร

แม้จูบนั้นสัมผัสได้ถึงความเงอะงะไม่ช่ำชอง แต่ก็ทำให้ใจของคนที่คิดต่อต้านในคราแรก กลับคล้อยตามและวาบหวิวได้ไม่น้อย

แต่...มันเหมาะสมหรือไม่ ความคิดความละอายก่อตัวขึ้น เหม่ยหลินจึงรวบรวมความกล้าแล้วฝืนใจดันร่างบางออก จนริมฝีปากของทั้งคู่แยกห่างออกจากกัน

“อืออ...” เสียงนั้นติดรำคาญและเสียดาย

“มันไม่เหมาะนะถิงถิง...” เหม่ยหลินเตือน เรื่องแบบนี้แค่ความต้องการตรงกันมันไม่ได้

เมื่อโดนขัดคนที่กำลังเคลิ้มชักสีหน้า

“อายุเท่าไหร่กันแล้วจะมาไม่เหมาะตรงไหน”

“แต่พี่ เป็นพี่เธอนะ...”

“พี่เหรอ...พี่แบบไหน พี่ก็รู้อยู่แก่ใจ” เสียงนั้นติดประชด แล้วเอ่ยต่อ “ถิงถิงไม่เคยรู้สึกกับใครแบบนี้มาก่อน พี่ก็อย่าทำร้ายความรู้สึกถิงถิงด้วยการอ้างเหตุผลแบบนี้นะคะ”

“เมื่อไหร่ ถิงถิงรู้สึกแบบนี้กับพี่ตั้งแต่เมื่อไหร่” เหม่ยหลินถามเสียงเครียด

“เมื่อไหร่มันไม่สำคัญหรอกค่ะ มันสำคัญอยู่ที่ว่าตอนนี้หนูรู้สึกกับพี่ไปแล้ว ว่าแต่พี่รู้สึกกับหนูบ้างไหม...” สายตาคนถามเว้าวอนและจริงจัง

หากเหม่ยหลินไม่ตอบ แต่พยายามขยับตัวหนี

ถิงถิงหงุดหงิดในอก กลืนก้อนแข็ง ๆ ลงท้อง ไม่ได้ผิดหวัง หากแต่น้อยใจ “หรือพี่ยังตัดใจจากผู้หญิงคนเก่าคนนั้น