บททดสอบ

โรงแรมหยางหลง

ในโรงแรมตรงหน้าล็อบบี้ซึ่งมุมหนึ่ง มีโซฟาวางไว้เพื่อรองรับแขก ถิงถิงยังไม่อยากขึ้นไปบนห้อง จึงขอนั่งรอเหม่ยหลินอยู่ด้านล่าง โดยมีหนานซิงยืนเฝ้าอยู่ไม่ห่าง

“ปานนี้น่าจะกลับแล้วไม่ใช่เหรอ” เธอเปรยขึ้น สีหน้ายุ่ง ทั้งห่วงทั้งกังวล เพราะหนานซิงติดต่อไป เหม่ยหลินก็ไม่รับสาย

ไม่รู้ยุ่งอะไรนักหนา... ถิงถิง คิดแล้วก็อดน้อยใจไม่ได้ หน้างอนคว้ำจนหนานซิงก้มหน้าไม่กล้าสบตาด้วย

“หนานซิง...”

“ครับ...”

“โทรไปอีกทีสิ”

หนานซิงอึกอัก เพราะหากสองครั้งไม่รับ คือต้องรอให้เหม่ยหลินโทรกลับมาเท่านั้น

สีหน้าลำบากของหนานซิง ทำให้ถิงถิงหน้าคว่ำแล้วลุกขึ้นเดินไปยังลิฟต์ หนานซิงรีบสาวเท้าตามไป

ในตอนนั้นมือถือของหนานซิงก็ดังขึ้น เขาหยิบขึ้นมาดู แล้วรีบกดรับสาย

‘ครับคุณหนูใหญ่ คุณถิงถิงกำลังขึ้นห้องครับ... ครับ’ แล้วสายก็ตัดไป หนานซิงเก็บมือถือ แล้วหันมองนายอีกคน แต่เธอสะบัดหน้าหนี หนานซิงยิ้มเจื่อน “คุณหนูใหญ่ใกล้ถึงโรงแรมแล้วครับ”

ถิงถิงไม่หือไม่อือ จากนั้นเธอเข้าห้องจัดการเรื่องส่วนตัวของตัวเองแล้วรีบขึ้นเตียงนอน โดยหนานซิงยืนอยู่ในห้องรับแขกด้านนอกเพื่อรอเหม่ยหลินกลั