จุดไฟ

เสียงทักถามทำให้เด็กหญิงหน้าตาอวบอิ่มเงยหน้าขึ้นมาจากความมืดที่พอให้เห็นใบหน้าของกันและกันชัดพอ

‘ค่ะพี่...’ เสียงแหบเบาและสั่นฟังดูผิดปกติทำให้คนโตกว่าร้อนใจจนเดินเข้าไปหา

‘เป็นอะไร ทำไมไม่ออกไปเล่นกับเพื่อน’ ในขณะที่ถามเด็กหญิงถิงถิง ก็ผันหน้าหนี จนเธอเดินเข้ามาใกล้ถึงได้รู้ว่า ใบหน้านั้นเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา

‘เป็นอะไรไม่สบายหรือเปล่า’ เหม่ยหลินตกใจรีบเดินไปเอาหลังฝ่ามือไปแต่ที่หน้าผากน้อย ๆ แต่อุณภูมิบนตัวเด็กหญิงก็ปกติดี

‘ถิงถิงไม่ได้เป็นอะไรค่ะ...’ เสียงแผ่วตอบยืนยันกลับมา

‘งั้นป่ะ พี่พาออกไปเล่นกับเพื่อน ๆ’

‘พี่ไปเถอะ ถิงถิงจะนั่งอยู่ที่นี่’

‘ตรงนี้มืดก็มืด ยุงก็เยอะ’ เธอบอกด้วยความเป็นห่วงเพราะเห็นว่าเด็กหญิงเกาไปบนแขนแรง ๆ ซ้ำ ๆ จนกลัวว่าผิวบาง ๆ จะถลอกหมดเสียก่อน

‘ไม่เป็นไรค่ะ ถิงถิงนั่งได้’ เด็กหญิงยืนยันหนักแน่น

‘งั้นพี่นั่งเป็นเพื่อนดีไหม’

พูดจบเหม่ยหลินก็ทรุดตัวลงนั่งใกล้ ระหว่างนั้นก็นำคุยเพื่อให้เด็กหญิงลืมสิ่งที่กำลังกวนใจไปได้บ้าง โดยสังเกตอาการของเด็กหญิงที่ตัวเองรู้จัก ไม่เคยงอแงหรือชอบเรียกร้องความสนใจจากใคร กลับกันเป็นเด็กช่างพูดช่างเจรจา หากวันนี้มีอะไรให้ขุ่นข้อง