ไม่เคยสงบ

เหม่ยหลินออกมาจากห้องทำงานก็พบว่าถิงถิงยังคุยอยู่กับเลขาแคท จึงยืนมองทั้งคู่อยู่ห่าง ๆ จนกระทั่งทั้งคู่ผันมาเห็นจึงเลิกคุยกัน

“คุณถิงถิงใช้แรงงานคุณแคทเกินเวลาหรือเปล่า”

“อุ้ย! ไม่เลยค่ะ คุณเหม่ยหลิน คุณถิงถิงน่ารัก” หญิงสาววัยกลางคนเอ่ยชื่นชมจากใจ คนถูกชมหันมายักคิ้วหลิ่วตาให้ผู้บริหารที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก แล้วพูดขึ้น

“เนี่ย ได้พี่เลี้ยงเก่งขนาดนี้ ถิงถิงว่าจะพาไปเลี้ยงอะไรเย็น ๆ สักหน่อย”

เลขาแคทผู้ยังครองตัวเป็นโสดตาลุกวาวด้วยความดีใจ แต่พอนึกขึ้นได้ก็รีบบอก “มะ ไม่เป็นไรค่ะ... ”

“ไม่เป็นไรไม่ได้...” มองหน้าเลขาแคทบอกเป็นนัย ว่าห้ามปฏิเสธ เลขาแคทหน้ามุ่ยกึ่งกล้า ๆ กลัว ๆ ทั้งเกรงใจและรู้สึกประหม่าเมื่อต้องอยู่ใกล้หยางเหม่ยหลิน ทั้งที่เธอก็อยู่นิ่ง ๆ ของเธอ ผิดกับอีกคน ที่คุยหัวเราะได้ โดยไม่รู้สึกเกร็งแต่อย่างใด

“ถือว่าเป็นการขอบคุณที่เราทำงานเข้ากันได้ดี...นะ นะ” ทำสายตาเว้าวอน “หากไม่ไปถือว่าคุณแคทไม่ชอบถิงถิง”

“อุ้ย! ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ”

ในขณะที่เหม่ยหลินยกมือกอดอกรอฟังคนทั้งคู่ตกลงกัน

“งั้นต้องไป ปะเก็บของ” แล้วเดินไปหยิบกระเป๋าที่วางอยู่บนโต๊ะแทนเจ้าของ เลขาแคทรีบวิ่งไปคว้า “ปะไปก