ใจบางๆ

สองชั่วโมงผ่านไป...

คนที่เคยปากแจ๋ว ตอนนี้เริ่มพูดลิ้นพัน เหม่ยหลินจัดการเรียกบริกร จากนั้นก็พากันออกจากร้าน

“เดินดี ๆ” เหม่ยหลินร้องทักพร้อมกับคว้าหมับไปที่เอวคอด แล้วดึงมาประชิดตัวอย่างง่ายดาย เมื่อคนเมาไม่ดูสภาพตัวเองเดินปรี่ออกไปแบบไม่รอกัน ในขณะที่หนานซิงเดินขนาบเตรียมพร้อมเสมอหากทั้งคู่พลาด แต่เหม่ยหลินไม่ปล่อยให้มาถึงเขา...

ใบหน้าสีเรื่อเพราะแอลกอฮอล์เกินลิมิต ดวงตาไหวระริกฉ่ำเยิ้มแฝงด้วยความซุกซนช้อนมอง แล้วฉีกยิ้มพราว

น่ารัก!แม้รู้ว่าอีกฝ่ายไม่เป็นตัวของตัวเองเต็มร้อย แต่เหม่ยหลินจัดเก็บความรู้สึกไว้ไม่ได้ เลยต้องผันหน้าหนี

แต่ใครจะคิดว่าคนที่ร่างกายเดินสูง ๆ ต่ำ ๆ แต่ความรู้สึกนึกยังเหมือนเดิม

รังเกียจกันใช่ไหม... ถิงถิงคิดอย่างน้อยใจ

โดยที่เหม่ยหลินไม่คาดคิดหรือเฝ้าระวัง ถิงถิงตัดสินใจรวบรวมแรงที่มีอยู่น้อยนิดผลักดันตัวเองออกจากอ้อมแขนที่โอบอยู่ ซึ่งในจังหวะนั้นเหม่ยหลินไม่ทันระวัง ทำให้ร่างบางกระเด็น ออกไปอย่างง่ายดาย หากดีที่หนานซิงคว้าไว้ได้แล้วตวัดขึ้นแขนแกร่งไว้ด้วยสัญชาตญาณของผู้ดูแลและผู้ปกป้องนายจ้างให้ปลอดภัย

“ขอโทษนะครับ...” ด้วยความที่ไม่รู้จะทำไงก็เพียงกล่าวคำขอ