All Chapters of หยกมังกร คุณหนูใหญ่ตระกูลหยาง: Chapter 51 - Chapter 60

สุดท้ายข่าวคราวของนลินและอดีตหมอเกรียงเงียบหายไปเหมือนไม่เคยมีคนชื่อนี้อยู่ในความทรงจำของเหม่ยหลินหรือใคร ๆ ในขณะที่ข่าวหน้าหนึ่งลงภาพนายจินถังเสียชีวิตอยู่ในห้องน้ำ จากการชันสูตรของแพทย์ลงความเห็นว่านายจินถังวัย 46ปีหัวใจล้มเหลว...“ดูอะไรอยู่คะ...” ถิงถิงเดินเข้ามาพร้อมของว่างตอนบ่ายเหม่ยหลินปิดแท็บเล็ตแล้วมองสาวสวยที่เดินยิ้มแป้นมาหา “วงการบันเทิงนะ”“แน่หรือคะ... ไหนให้หนูดูหน่อย” เธอรีบวางถาดกาแฟลงแล้วเดินเลี่ยงไปดูหน้าแท็บเล็ต แต่พบว่าหน้าจอมืดไปแล้ว “ไหนคะ” เธอถาม มองค้อนคนพี่เหม่ยหลินยิ้มเย้า “หลอกง่ายจังนะเรา”แล้วแขนเรียวก็คว้าเอวคอดดึงให้นั่งลงบนหน้าตักตัวเอง“ก็แค่พี่หรอก” เสียงเง้างอดตอบกลับ เธอยอมแค่เหม่ยหลินตนเดียวจริง ๆ“ชื่นใจ...” จากนั้นก็จุ๊บไปบนไหล่เนียนเบา ๆ แล้วมือก็กลายเป็นหนวดปลามึกทันที ทั้งจับทั้งลูบไปทั่วสัดส่วนของคนบนตักเพี้ยะ! จากนั้นถิงถิงก็สั่งให้หยุดโดยการฟาดไปหนึ่งครั้งบนหลังมือของเหม่ยหลิน“หวงเหรอ”“แล้วมันใช่ที่ไหมล่ะคะ”“นี่ห้องส่วนตัวนะ” คนหน้าด้านตอบหน้าตาเฉย แน่นอนว่าไม่มีใครกล้าเข้ามา แม้แต่เลขาแคท!“ห้องทำงานค่ะ…” ถิงถิงแย้ง “รีบกินกาแฟเถอะค

ความหวาบหวามไหลซ่านไปทั่วอณูขุมขน เหม่ยหลินถอนริมฝีปากห่าง สองมือเลื่อนลงมาคำยันด้านหลัง ก่อนจะยกสะโพกสูงเพื่อให้ได้จังหวะกดทับกลีบบัวงามที่บานเบ่ง กดคลึงแน่นย้ำขยี้ไปตามความปรารถาที่กำลังถาโถมเข้ามา แล้วยกห่างแล้วกระแทกลงไปใหม่ จนน้ำหวานที่หลั่งรินของกันและกันไหลเยิ้มออกมาด้วยความกระสันเสียวหากเหม่ยหลินไม่หยุดอยู่แค่นั้น เมื่อเธอกดให้ถิงถิงนอนราบไปกับอ่างเปลี่ยนท่าให้นอนตะแคงข้าง ยกขาข้างหนึ่งขึ้นสูง ส่วนตัวเองก็นั่งยอง ๆ คร่อมหน้าขา สายตาจดจ่อ มองดูกลีบบัวงามที่เริ่มบวมแดงของคนตัวเล็กที่มีสภาพไม่ต่างกันเหม่ยหลินกดกลางกายสาวให้ทักทายกันอีกครั้ง ค่อย ๆ บดเบียดเสียดสี ไปตามจังหวะที่ถนัดถนี่ขึ้น แล้วเพิ่มความแรงกดคลึงเสียดสีจนเสียวซ่านไปทั่วช่องท้อง มือก็ทำหน้าที่เค้นคลึงสองเต้ากลมที่เด้งดึงไปตามจังหวะยามที่ส่วนกลางกระแทกลงไป“พะ พี่ หยก นะหนู มะ ไม่ไหวแล้ว...” เสียงแหบพล่าเริ่มไม่ไหวกับความรัญจวนที่โถมเข้ามา เหม่ยหลินขยับเปลี่ยนท่านอนตะแคงสองขายังไขว้และซ้อนทับกันอยู่ เพื่อให้ได้จังหวะจะโคนตอกกลีบกุหลาบงามชิดแนบ บดเบียดไม่แยกห่าง จนช่องทางกลีบงามเริ่มตอดขมิบเกร็งและแตะเส้นสีรุ้งไปพร้

ฮ่องกง...ณ คฤหาสน์หลังใหญ่ ตั้งอยู่ในพื้นเขตวิกตอเรียพีค ซึ่งเป็นย่านที่อยู่อาศัยของเหล่าดารา นักธุรกิจ และมหาเศรษฐีชาวฮ่องกง เนื่องจากพื้นที่บริเวณนี้ถือเป็นสถานที่พักผ่อน ห่างจากความวุ่นวายและมลพิษในเมืองหลวง และมากกว่านั้น พื้นที่บริเวณนี้ขึ้นชื่อว่าเป็นพื้นที่ที่อสังหาริมทรัพย์แพงที่สุดในเอเชียรถคันหรูที่ได้รับคำสั่งให้ไปรับทายาทรุ่นที่หนึ่งถึงสนามบิน ก็เคลื่อนผ่านประตูใหญ่เข้ามาจอดอยู่ด้านหน้าคฤหาสน์หรู ซึ่งมีน้ำพุขนาดใหญ่ตั้งอยู่ ในขณะที่ผู้คนยื่นอยู่ในแต่ละจุดหันมามองเป็นตาเดียวกัน และเมื่อรถจอดด้านหน้าโดมใหญ่ ประตูรถด้านหลังฝั่งคนนั่งถูกเปิดออกด้วยการ์ดในชุดสูทสีดำที่ยืนรออยู่แล้วอย่างรู้หน้าที่ หากแต่คนด้านหลังยังนั่งจับมือส่งกำลังใจให้กัน“หนูสัญญา ไม่ว่าใครจะบังคับยังไง หนูก็เลือกพี่ แม้จะถูกคุณพ่อไล่ออกจากกองมรดกก็เถอะ... ยังไงซะ พี่ก็ไม่ทิ้งหนูลงกลางทางหรอกใช่ไหมคะ”ทำท่าจะซึ้ง ได้ยินประโยคหลังของถิงถิง เหม่ยหลินก็หลุดขำออกมา“พี่ว่า เราลงจากรถกันเถอะ” กำลังขยับ แต่คนน้องดึงแขนไว้ เหม่ยหลินหันมามองเห็นแววตาไหวสั่น จึงถามออกไป“มีอะไรงั้นรึ”“พี่ยังไม่ตอบหนูเลย...” สายตา

หยางฟางหลงแนะนำน้องชายกับน้องสะใภ้ให้บุตรสาวได้รู้จักต่อ จากนั้นก็ปรายตามไปมองยังลูกสาวบุญธรรมของเขาอีกคน กับหลาน ๆ ที่นั่งอยู่ฝั่งเดียวกัน ก่อนผ่อนลมหายใจยาวออกมา“นี่หลิงหลิง ไห่หมิง หวังเหว่ย เพ่ยเพ่ย น่าจะเป็นพี่เรานะ”สิ้นเสียงผู้เป็นบิดาบุญธรรม หยางเหม่ยจูก็ยกมือขึ้นไว้ทุกคนทันที และแน่นอนว่าคนที่รับไหว้นั้นมีเพียงสองหนุ่มเท่านั้น ส่วนหยางเพ่ยเพ่ยได้แต่มองหน้าอีกฝ่ายนิ่งแล้วก็ยกริมฝีปากยิ้ม ทว่าคนที่ดูจะมีปฏิกิริยากต่อคนเพิ่งมามากที่สุดคือ หยางหลิงหลิง ที่เวลานี้ขยับตัวนั่งกอดอกเชิดหน้าขึ้นมองเธอเพียงหางตาเท่านั้น หากคนที่เห็นรับรู้ได้ทันที....เหม่ยจูน่าจะมีอริเพิ่มแบบไม่ทันตั้งตัวแล้ว ดังนั้นทางที่ดีขอให้เธอห่างจากผู้หญิงคนนี้ เพื่อเลี่ยงปัญหาที่อาจจะเกิดขึ้นแบบไม่รู้ตัว...เหม่ยหลินคิดกังวลแทนเหม่ยจูขึ้นมา“เอาไว้ก็ไปทำความรู้จักกันแล้วกันนะ ... และส่วนอีกสองคนนั่น หยางหวังเหล่ย กับถิงถิง หวังเหล่ยน่าจะรุ่นเดียวกับเหม่ยจู ถิงถิง นั่นเด็กน้อยสุดแล้ว ทั้งดื้อ ทั้งซน ทั้งเอาแต่ใจตัวเอง” คำต่อกึ่งหยอกกึ่งแซวของประมุข ทำให้หลายคนอมยิ้ม“ถิงถิง ไม่ได้เอาแต่ใจตัวเองสักหน่อยค่ะ”คนโดน

“แล้วพี่จะหยุดงานหนึ่งอาทิตย์จริง ๆหรือคะ” ถิงถิงเอ่ยถามหลังจากที่อีกคนเงียบไปซึ่งคนที่รักงานเป็นชีวิตจิตใจจะหยุดงานที่ต้องใจแข็งแค่ไหน...“จริงสิ หรือหนูไม่ชอบที่เราจะมีเวลายู่ด้วยกัน”จากนั้นทั้งคู่ก็หันมาสบตาอย่างค้นหา หากถิงถิงโน้มใบหน้าเข้ามาหาแตะริมฝีปากไปบนปากบางได้รูป“ขอบคุณนะคะ” เสียงนั้นแผ่วเบาและแฝงไปด้วยความขัดเขินเหม่ยหลินเลิกคิ้วยกสูงแล้วถาม “ขอบคุณเรื่อง” สายตาเต็มไปด้วยความเอ็นดูเจ้าของใบหน้าขาวนวลไม่ตอบหากแต่หลบสายตานั้นทำให้เหม่ยหลินยกยิ้ม ที่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ เร็วกว่าความคิดของคนที่รอจังหวะอยู่แล้ว ก่อนจะเอี้ยวตัวไปดึงร่างบางให้หันนั่งค้อมตักของตัวเองถิงถิงเงอะงะไปเพียงครู่ “พี่คะ ที่มันที่โล่งนะคะ” เธอขืนตัวเพราะว่ามันโจ่งแจ้งเกินว่าจะทำเรื่องอย่างว่า“ที่ส่วนบุคคลใครจะกล้าเข้ามา” คนเอาแต่ใจบอก“แต่...”“นา เปลี่ยนบรรยากาศไง”สายตานั้นเว้าวอนมองมา ถิงถิงจึงปล่อยเลยตามเลย และเข้าใจความต้องการของอีกฝ่าย จึงตอบสนองให้ทันท่วงที โดยการรับจูบที่ดูดดื่ม ร้อนแรงและดูดดื่มส่งมอบไปให้คนบนตัก ที่เต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายที่เขากลั่นออกมาและสนองไปให้ด้วยการกระทำ รัก