All Chapters of BAD GUY ของเล่นใต้อาณัติ NC20++: Chapter 31 - Chapter 40

บทที่ 31 สิ่งที่อยากเป็น NCเหมือนเวลาถูกหยุดไว้ อีริคหลับตาและรับจูบจากคนตัวเล็กอย่างเต็มใจ สัมผัสอุ่นจากริมฝีปากจิ้มลิ้มยังคงตราตรึงอยู่บนริมฝีปากเขาขณะที่คนโปรดผละริมฝีปากออกไปได้ครู่หนึ่งแล้ว“โปรดไม่รู้ว่าต้องเอาตัวเองไปไว้ตรงไหนถึงจะถูกใจคุณริค โปรดขอโทษนะคะที่คิดมากเกินไป โปรดจะจัดการกับความรู้สึกตัวเองให้เร็วที่สุด” เธอผินหน้าหนีแต่ก็ถูกอีริคจับใบหน้าหันมามองสบตากันเหมือนเดิม“เธอบอกเธอขอโทษฉันเพราะมีความรู้สึกเกินเลยกับฉันงั้นเหรอ”“ค่ะ โปรดรู้ว่ามันไม่ควรเป็นแบบนี้ด้วยซ้ำ โปรดขะ...” ริมฝีปากเธอถูกครอบครองโดยริมฝีปากของอีริค รสจูบแสนนุ่นนวลนี้อีริคเป็นฝ่ายที่มอบให้คนโปรดเองเนินนานที่เขากับคนโปรดช่วงชิงลมหายใจของกันและกันท่ามกลางความเงียบที่เกิดขึ้น มีเพียงเสียงหายใจของทั้งสองที่สอดประสานกันดังขึ้น“เธอไม่ผิดที่คิดแบบนี้”“โปรดควรจัดการกับมันยังไงดีคะ” คนโปรดเงยหน้ามองอีริคด้วยแววตาสั่นระริก เธอไม่รู้ว่าจะจัดการกับตัวเองยังไง ในเมื่อเผลอใจคิดกับเขามากกว่าสถานะที่ให้ไว้ รู้ทั้งรู้ว่าสถานะตัวเองเป็นได้แค่ไหน แต่ใจมันก็ยังดื้อรั้น “โปรด...” นิ้วชี้ของอีริคแตะลงที่ริมฝีปากเธอ ก่อ

บทที่ 33 เป็นห่วง18:40 น.อีริคกับซินซินกำลังง่วนอยู่กับการทำอาหารเย็น เมนูวันนี้เป็นบาบีคิวซี่โครงแกะย่าง และมีสลัดผักผลไม้เพิ่มมาอีกหนึ่งเมนูเพราะคนโปรดบอกอยากกิน“โปรดอยากช่วย” เธอเดินเข้ามาหาอีริคซึ่งชายหนุ่มได้ใช้ตัวเขาเองดันตัวคนโปรดออกห่างจากเตาบาบีคิวร้อน ๆ พร้อมกับมองเธอด้วยสายตาดุ “ไม่ได้เหรอคะ เผื่อจะเร็วขึ้นไง”“เร็วหรือช้ากันแน่ ไปนั่งรอก็พอแล้ว” เขาใช้แขนกันตัวคนโปรดออกแล้วบุ้ยปากไปที่เก้าอี้สนามด้านหลัง เธอจำใจเดินออกมาจากตรงนั้นเพื่อไม่ให้กีดขวางการหยิบจับเครื่องปรุงของอีริคกับซินซิน “แค่อยากช่วย...”“ช่วยอยู่เฉย ๆ จะดีกว่าจ้ะคนสวย เดี๋ยวตรงนี้พวกพี่ทำเอง ได้กินเร็วสมใจแน่นอน”“ค่ะ งั้น...สู้ ๆ นะคะพี่ซิน” คนโปรดให้กำลังใจซินซินแต่จังหวะนั้นอีริคหันมามองเธอพอดี คนโปรดจึงยิ้มให้อีริคและบอกเขาโดยไม่ออกเสียงว่า 'สู้ๆ' อีริคเลิกคิ้วกลับแล้วหันกลับไปทำอาหารต่อแต่การได้นั่งดูอีริคทำอาหารแบบนี้ก็เพลินดีเหมือนกัน เธอไม่เคยรู้เลยว่าอีริคก็ทำอาหารเก่ง แถมยังหยิบจับเครื่องปรุงทุกอย่างอย่างทะมัดทะแมงอีกต่างหาก“ลองชิมสลัดไหม พี่ทำน้ำสลัดเองเลยนะโปรด” ซินซินเอ่ยถามโดยที่ยังง่วนอย

บทที่ 35 คนสำคัญของอีริคอีริคเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องทรมาน ก่อนจะก้มมองข้อมือตัวเอง หัวใจแกร่งกระตุกวูบอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เมื่อสร้อยข้อมือหายไป“พาเวล!” เสียงเข้มตะโกนเรียกลูกน้อง ขณะที่พาเวลกำลังจะลงมือปลิดชีพลูกน้องเสี่ยธวัตร เขาเงยหน้ามองออกไปนอกประตูแล้วให้ลูกน้องจัดการต่อ เมื่อเดินออกมาแล้วก็เห็นว่าอีริคกำลังจะขับรถออกไปข้างนอก เขาจึงวิ่งไปขวางทางรถไว้ได้ทัน“จะไปไหนครับนาย”“ขึ้นรถกับกู”“ครับ” พาเวลรีบขึ้นมาบนรถ จากนั้นอีริคก็รีบขับมุ่งหน้าไปที่ไหนก็ไม่ทราบได้ ทว่าขับมาไกลพอสมควรแล้วพาเวลถึงได้รู้ว่าอีริคกลับมาที่เดิมที่เพิ่งจัดการกับลูกน้องเสี่ยธวัตรไป เหล่าลูกน้องเขาที่กำลังเก็บกวาดสถานที่อยู่ต่างมองมาที่เจ้านายด้วยความมึนงงพาเวลมองท่าทางร้อนใจของอีริคแต่ก็ไม่กล้าถามอะไรมาก“นายกลับมาทำไมครับ”“สร้อยข้อมือ” อีริคเท้าเอวมองไปที่พื้น “สร้อยข้อมือ” มาถึงตอนนี้เขาถึงร้องอ๋อในใจดังมาก เมื่อข้อมืออีริคว่างเปล่า “มันหายเหรอครับ”“อืม”“ก็แค่สร้อยข้อมือธรรมดานี่ครับ สนใจทำไม” พาเวลลอบยกยิ้มกับปฏิกิริยาของอีริคหลังจากที่เขาพูดจบประโยคนั้น “นายซื้อใหม่ได้เป็นร้อย ๆ เส้น”“ไม่เหมือน

บทที่ 37 ไม่ปฏิเสธข่าวลือ11:00อีริคยืนมองวิวสนามม้าอยู่ที่ระเบียงห้องในเวลาห้าโมงเช้าขณะรอคนโปรดเก็บของเตรียมกลับไปพักที่บ้านเขา“เสร็จแล้วค่ะ” เธอยิ้มแป้นเดินออกมาบอกอีริค “กลับเลยไหมคะ”“อืม” ชายหนุ่มหันหลังเดินเข้ามาในห้องพักอีกครั้งแล้วสั่งให้ลูกน้องนำของใช้ของคนโปรดไปขึ้นรถระหว่างนั่งรถที่เดินทางกลับไปที่บ้านอีริค คนโปรดเทียวหันมองหน้าชายหนุ่มจนอีริคต้องเชยปลายคางเธอขึ้นมาสบตากันตรง ๆ“มีอะไร หน้าฉันมันน่ามองขนาดนั้นเหรอ” คนตัวเล็กรีบส่ายหน้าพัลวัน แล้วอธิบายให้อีริคเข้าใจ“โปรดแค่งงกับคุณริคค่ะ คุณริคกำลังคิดอะไรอยู่หรือเปล่าคะ”“ฉันไม่เคยคิดอะไร ทำทุกอย่างที่อยากทำเท่านั้น”“ค่ะ”“อย่าคิดมาก คิดมากแล้วมันจะปวดหัว”“ค่ะ” รอยยิ้มหวานค่อย ๆ เลือนหายไปจากใบหน้าสวยกับคำตอบที่ได้รับ แววตาดุดันคู่นั้นแม้จะมีความอ่อนโยนเข้ามาแทรกบ้าง แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีความดุดันและแข็งกร้าว อีริคก็ยังเป็นอีริคคนเดิมที่เดาอารมณ์ได้ยากมาก เขาทำทุกอย่างตามอำเภอใจตัวเองอย่างที่พูด ไม่ได้ทำตามความรู้สึกสักหน่อย “โปรดเป็นคนแรกหรือเปล่าคะ ที่คุณริคพาเข้าบ้าน” คราวนี้อีริคหันมามองหน้าหญิงสาว“หึหึ เธอถามอะไร

บทที่ 39 'ป๊ะป๋า'หลายชั่วโมงต่อมาคนโปรดทำหน้าเหยเกแล้วเอาตัวไปพิงร่างสูงอย่างหมดเรี่ยวแรง เรียวแขนทั้งสองข้างแทบยกไม่ขึ้น มันปวดร้าวระบมไปหมด“คุณริค โปรดเมื่อยแล้วค่ะ”“อืม”เขาตอบกลับมาสั้น ๆ แล้วหันไปมองแก้วน้ำหวานที่แม่บ้านเพิ่งนำมาให้ แววตาและรอยยิ้มหวานของคนโปรดแสดงออกถึงความดีใจแล้วรีบยกแก้วน้ำหวานขึ้นมาดูดกลิ่นจนหมดในครั้งเดียว“อ๊า~ อร่อยมาก สดชื่นมาก...”“เหนื่อยอะไรขนาดนั้น”“โปรดเมื่อยแขน เจ็บไหล่ด้วยค่ะ” ใบหน้าสวยแดงซ่าน “คุณริคให้โปรดยืนตั้งนานแหน่ะ แถมยังไม่ให้พักอีก ครั้งแรกโปรดได้แค่นี้ก็ว่าดีแล้วนะคะ”“หึหึ ขี้บ่นจริงเด็กคนนี้”“ป๊ะป๋า”“อย่ามาเรียกอะไรแบบนั้น เดี๋ยวลูกน้องได้หมดความนับถือฉัน”“ป๊ะป๋าที่แปลว่า...”“อะไร” คิ้วหนาขมวดแน่น แต่คนโปรดกลับไม่ตอบอะไรกลับมา เธอเอาแต่อมยิ้มอยู่คนเดียวแล้วเอนหลังพิงพนักโซฟา “เดี๋ยวนี้กล้าต่อปากต่อคำกับฉันมากขึ้นนะ ไม่กลัวฉันฆ่าแก้เบื่อหรือไง”“การฆ่าคนตายทำให้หายเบื่อได้เหรอคะ”“มั้ง”“โปรดรู้ว่าคุณริคไม่ทำร้ายโปรดหรอกค่ะ เพราะคุณริคเพิ่งบอกกับโปรดเองว่าจะปกป้องโปรด”“พูดตอนไหน”“เอาเป็นว่าโปรดได้ยินก็แล้วกัน”“หึ!” อีริคเก็