แชร์

บทที่ 39 'ป๊ะป๋า'

บทที่ 39 'ป๊ะป๋า'

หลายชั่วโมงต่อมา

คนโปรดทำหน้าเหยเกแล้วเอาตัวไปพิงร่างสูงอย่างหมดเรี่ยวแรง เรียวแขนทั้งสองข้างแทบยกไม่ขึ้น มันปวดร้าวระบมไปหมด

“คุณริค โปรดเมื่อยแล้วค่ะ”

“อืม”

เขาตอบกลับมาสั้น ๆ แล้วหันไปมองแก้วน้ำหวานที่แม่บ้านเพิ่งนำมาให้ แววตาและรอยยิ้มหวานของคนโปรดแสดงออกถึงความดีใจแล้วรีบยกแก้วน้ำหวานขึ้นมาดูดกลิ่นจนหมดในครั้งเดียว

“อ๊า~ อร่อยมาก สดชื่นมาก...”

“เหนื่อยอะไรขนาดนั้น”

“โปรดเมื่อยแขน เจ็บไหล่ด้วยค่ะ” ใบหน้าสวยแดงซ่าน “คุณริคให้โปรดยืนตั้งนานแหน่ะ แถมยังไม่ให้พักอีก ครั้งแรกโปรดได้แค่นี้ก็ว่าดีแล้วนะคะ”

“หึหึ ขี้บ่นจริงเด็กคนนี้”

“ป๊ะป๋า”

“อย่ามาเรียกอะไรแบบนั้น เดี๋ยวลูกน้องได้หมดความนับถือฉัน”

“ป๊ะป๋าที่แปลว่า...”

“อะไร” คิ้วหนาขมวดแน่น แต่คนโปรดกลับไม่ตอบอะไรกลับมา เธอเอาแต่อมยิ้มอยู่คนเดียวแล้วเอนหลังพิงพนักโซฟา “เดี๋ยวนี้กล้าต่อปากต่อคำกับฉันมากขึ้นนะ ไม่กลัวฉันฆ่าแก้เบื่อหรือไง”

“การฆ่าคนตายทำให้หายเบื่อได้เหรอคะ”

“มั้ง”

“โปรดรู้ว่าคุณริคไม่ทำร้ายโปรดหรอกค่ะ เพราะคุณริคเพิ่งบอกกับโปรดเองว่าจะปกป้องโปรด”

“พูดตอนไหน”

“เอาเป็นว่าโปรดได้ยินก็แล้วกัน”

“หึ!” อีริคเก็
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status