บทที่ 69 ความสุข“ที่ของมึงกูให้คนไปดูแล้วนะ เห็นช่างกำลังขนของมาลงกันเยอะเลย อีกไม่นานคงได้ลงเสาเข็ม” พ่อเลี้ยงเอ่ยขึ้นระหว่างขับรถเข้ามาในทางที่ตรงไปยังไร่ปาริฉัตร“ขอบใจ” อีริคกล่าวสั้น ๆ“ไม่เป็นไร ถือว่าช่วยกัน แล้วนี่เธอจะมาอยู่นานไหม” คราวนี้เขามองหน้าคนโปรด “เพราะถ้ามาอยู่นานฉันจะให้แม่บ้านและคนของฉันพาเที่ยว หลังไร่มีน้ำตกด้วย เผื่อสนใจอยากเล่นน้ำคลายร้อน”“ดีจังเลยค่ะ”“ถ้าอยากไปก็บอก จะได้ให้คนพาไป เพราะทางมันค่อนข้างรกและไปยากนิดหน่อย”“เราไปกันนะ” คนโปรดหันมามองหน้าคนรัก อีริคพยักหน้าตอบเบา ๆ แล้วมองไปโดยรอบ“อยากได้ที่สวย ๆ แบบนี้อีก มีอีกไหม” อีริคเอ่ยถามเพื่อนทั้งสองคน ชรัณทำหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงเอ่ยตอบ“ก็พอมีนะ มึงอยากได้ติดเขาไหมล่ะ หรืออยากได้ติดลำธารดี”“อยากได้ทั้งสองที่เลย”“เอาว่ะ เออ ๆ เดี๋ยวจะหาดูให้ ชาวบ้านแถวนี้เอาที่ดินมาเสนอขายกูเยอะอยู่ ร้อนเงินกันทั้งนั้น ส่งลูกเรียนน่ะ”“อืม”“เสียสละมากเลยนะคะ ขายที่เพื่อเอาเงินส่งลูกเรียน”“อืม แต่ลูกเหี้ยก็ไม่ไหวนะ” ชรัณยกยิ้ม“ถ้าเป็นแบบนั้นคงน่าเสียใจแทนพ่อแม่ค่ะ โปรดเองก็อยากทำให้พวกท่านภูมิใจบ้างสักครั้ง
บทที่ 70 บทส่งท้ายหลังจากกินข้าวเสร็จ ทุกคนก็มารวมกันอยู่ข้างบ้านซึ่งมีระแนงไม้ที่พ่อเลี้ยงปูเอาไว้ และสั่งเก้าอี้มาไว้สำหรับนั่งชมพระอาทิตย์ขึ้นในยามเช้า จิบกาแฟไปด้วย“เอาอีกไหม”อีริคส่ายหน้าปฏิเสธเมื่อพ่อเลี้ยงยื่นขวดไวน์มาทางเขาหมายจะรินให้เขาอีก“กินเยอะก็ปวดหัว”"ปกติไม่ปฏิเสธนี่"“ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอวะ มึงก็อย่าไปคะยั้นคะยอให้มันกิน” ชรัณเอ่ยอย่างยิ้ม ๆ เมื่อก่อนจำได้ว่าเคยดื่มด้วยกันจนเข้าเรียนไม่ทัน มัวแต่อ้วกกับเมาค้างจนอาจารย์ให้ทำงานเก็บคะแนนย้อนหลังกันทั้งสามคน“ถ้าเมียมึงง่วงแล้วก็พาไปนอนได้นะเว้ย”“ง่วงยัง” อีริคเอ่ยถามคนข้างกาย แต่พอมองตาเธอแล้วยังตาแป๋วอยู่เลย “ไม่ตอบก็พอจะรู้”“โปรดขอนั่งอยู่อีกนิดนะคะ ยังสนุกอยู่เลย ชอบฟังพี่ ๆ เล่าความหลังสมัยเรียน สนุกดีค่ะ”“เดี๋ยวพี่จะเล่าให้ฟังว่าไอ้ริคมันแสบมากแค่ไหน” ชรัณเลิกคิ้วท้าทายอีริค“ปรานีกูด้วยครับ”“หึหึ” พ่อเลี้ยงหัวเราะขบขัน “สมัยก่อนก็ต่างคนต่างห้าวแหละ ไม่มีใครยอมใคร”“ยังไงเหรอคะ”“อ้าว ไหนบอกจะไม่เผาเพื่อนไง” ชรัณเลิกคิ้วถามองศาที่จู่ ๆ ก็เปิดประเด็นขึ้นมาซะอย่างนั้น“นิดหนึ่ง”“อา เล่าเลยงั้น”“เมื่อก่อนเคยไ
ตอนพิเศษ 1ห้าวันต่อมาหลังจากออกจากโรงพยาบาลมาอีริคก็ได้พาคนโปรดมาพักฟื้นอยู่ที่บ้านตัวเองโดยมีฮาน่ากับซินซินช่วยดูแลคนโปรดกับน้องกันต์“หลานป้าหล่อจังเลย เห็นหน้ากันกี่ครั้งก็หลง” ซินซินนั่งเฝ้าหลานชายคนแรกอยู่ข้างเบาะนอนสำหรับเด็กทารกที่เธอซื้อมาให้หลานไม่ห่างไปไหนไกล ส่วนฮาน่ากำลังสอนคนโปรดปั้มนมอยู่อีกที่หนึ่ง“คุณท่านคะ เอ่อ...คุณผู้ชายท่านจะโกรธไหมคะ ที่โปรดกับลูกมาอยู่ที่นี่” สิ่งที่เธอเป็นกังวลมาโดยตลอดก็เรื่องพ่อของอีริค ตั้งแต่ท้องจนคลอดเธอก็ไม่เห็นท่านมาที่นี่สักครั้ง และเหมือนว่าอีริคกับพ่อก็ไม่ค่อยถูกกันด้วย“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก เราเพิ่งคลอดลูกอย่าไปเครียดเลย เดี๋ยวน้ำนมจะไม่ไหลเอานะลูก” ฮาน่าปลอบใจคนโปรด อันที่จริงเธอก็เปรย ๆ เรื่องอีริคมีแฟนและแฟนลูกกำลังท้องให้สามีฟังบ้างแล้ว และเมื่อวันก่อนก็เพิ่งส่งรูปน้องกันต์ให้เขาดู แต่ยังไม่มีปฏิกิริยาหรือการตอบกลับจากสามี แต่เธอก็ดูออกว่าสามีนั้นพึงพอใจอยู่บ้างที่หลานคนแรกเป็นผู้ชาย“โปรดกลัวพี่ริคทะเลาะกับคุณท่านอีก”“ไม่หรอก เชื่อแม่”“ค่ะ” คนโปรดมองไปหาน้องกันต์ที่เพิ่งกินนมหลับไป “น้องกันต์กินเก่งมากเลยค่ะ ตอนกลางคืนแ
ตอนพิเศษ 2สองเดือนต่อมาเสียงอ้อแอ้ของลูกน้อยช่วยปลุกอีริคให้ตื่นจากการนอนพักสายตาในช่วงกลางวัน เขารีบลุกขึ้นมาดูลูก“พี่ริค” คนโปรดมองใบหน้าคมคายที่แสดงออกถึงความง่วงงุนด้วยความเอ็นดู “นอนต่อเถอะค่ะ โปรดดููลูกได้”“ไม่เอา ฉันหายง่วงแล้ว”“น้องกันต์หนูอย่ากวนป๊าสิลูก ป๊าไม่ได้นอนตั้งหลายคืนแล้วนะครับ”“ป๊ายินดีครับลูก” อีริคเขยิบเข้ามาใกล้แล้วก้มลงไปหอมลูกชายที่กำลังนอนเล่นอยู่บนเบาะ “ตัวหอมจังเลย”“โปรดกับคุณแม่เพิ่งอาบน้ำให้เมื่อกี้เองค่ะ”“ถึงว่าละ ตัวก็หอมหน้าก็ขาว”“หึหึ”“แล้วมีคนมาหาฉันไหม”“ไม่เลยค่ะ พี่ริคนัดใครไว้เหรอคะ”“เปล่าหรอก ช่วงนี้ไม่ได้ออกไปไหนเลย เผื่อมีคนอยากเจอหน้า”“ค่ะ”“น้องกันต์หลานป้า~” เสียงแหลม ๆ ของซินซินดังมาแต่ไกล แต่น้องกันต์กลับไม่ตกใจแถมยังดีดดิ้นและยิ้มร่าเหมือนว่ากำลังรอเธออยู่อย่างไรอย่างนั้น “อ้าว” ซินซินเลิกคิ้วทักทายน้องชายแล้วรีบนั่งลง “วันนี้ป้าซินมีชุดหล่อมาฝากด้วยนะคะ”“ชุดแดง”“ใช่ ใกล้ตรุษจีนแล้วผมอยากเป็นอาตี๋น้อยครับ”“หึหึ แล้วอีกชุดล่ะ”“อีกชุดเหรอ” เธอหยิบออกมาจากถุงกระดาษ ทุกคนขำขันเมื่อได้เห็นชุดเต็ม “ชุดหมูน้อยค่า”“ลูกกูไม่ใช่หม
ตอนพิเศษ 3 จบตอนจากเด็กน้อยแบเบาะในวันนั้น ตอนนี้น้องกันต์มีอายุครบสาวขวบพอดี เด็กชายในชุดเอื้อมยีนเดินไปหาพ่อตัวเองด้วยรอยยิ้มสดใส ในมือถือของเล่นที่เตรียมมาเล่นกับพ่อด้วย“ป๊า น้องกันต์อยากได้ของเล่นอีกครับ” น้ำเสียงและแววตาสดใสจดจ้องใบหน้าของพ่อที่กำลังนั่งทำงานอยู่กับพาเวล อีริคละสายตาจากหน้าลูกน้องมามองลูกชาย เขาอุ้มน้องกันต์ขึ้นมานั่งบนตักแล้วหอมศีรษะไปหนึ่งฟอด“หนูซื้ิอของเล่นเยอะแล้วเล่นหมดไหมครับ”“...” เด็กชายสั่นหน้า“ของเล่นเยอะแยะเลยลูก อันไหนที่หนูไม่เล่นแล้วป๊าขอเอาไปให้น้องได้ไหม น้องไม่มีของเล่น”“น้อง น้องไหนครับ”“ก็น้องที่เขาไม่มีตังค์ซื้อของเล่นครับ น้องอยู่ไกล ๆ เลย”“ได้ครับ”“งั้นน้องกันต์ไปเก็บของเล่นที่น้องกันต์ไม่เล่นแล้วกับลุงพาเวลนะ เดี๋ยวป๊าทำงานเสร็จป๊าไปหา”“ครับ”อีริคพยักหน้าให้พาเวลพาลูกชายเข้าไปในบ้าน ส่วนเราเร่งทำงานให้เสร็จ“อ้าว” คนโปรดถือจานผลไม้สดที่เธอตั้งใจจะเอาออกไปให้สองพ่อลูกที่หน้าบ้านเอ่ยทักเมื่อเห็นลูกกับพาเวลเดินกลับเข้ามาในบ้าน“นายให้มาเก็บของเล่นที่คุณหนูไม่เล่นเอาไปบริจาคให้เด็กบนดอยครับ” พาเวลตอบ“อ๋อ ดีมากเลยค่ะ ของเล่นน้องกันต์
บทนำเธอเป็นเพียงของเล่นสนองราคะ มีหน้าที่อ้าขาอยู่เบื้องล่างร่างกายมัจจุราชเท่านั้น02:00 น.เรียวแขนเล็กของคนโปรดถูกพันธนาการไว้ด้วยเข็มขัดหนังราคาแพง ในขณะที่เจ้าของเข็มขัดเคลื่อนไหวร่างกายอยู่ตรงกลางหว่างขาของเธอ ด้วยความใคร่ในรสสวาทแสนดิบห่ามและป่าเถื่อน ทำให้เขาหลงลืมไปว่าเธอก็เป็นคน มีเลือดเนื้อและมีชีวิตจิตใจเหมือนกัน ทว่านั่นไม่ใช่เรื่องที่เขาควรใส่ใจร่างกายแสนยั่วเย้าของเธอเป็นเพียงเครื่องระบายความใคร่ให้กับอีริคเท่านั้น มีเซ็กซ์ พอเสร็จเขาก็กลับไป ชีวิตเธอไม่ต่างจากดอกไม้ที่เกิดอยู่ท่ามกลางขวากหนาม รอวันที่คนเดินผ่านมาเด็ดไปดอมดม หากโชคดีคงได้อยู่ในแจกันสวย ๆ"อึก...คะ...คุณอีริคคะ~"หญิงสาวกัดริมฝีปากตัวเองแน่นจนห่อเลือด เมื่อถูกอีกฝ่ายถาโถมแรงกายเข้าใส่อย่างไร้ความปรานี แรงกระแทกกระทั้นที่ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ส่งทอดมา ส่งผลให้เตียงนอนขนาดคิงไซซ์เกิดเสียงเอี๊ยดอ๊าดเสียดสีกันดังขึ้นภายในห้องคอนโดมิเนียมที่ภายในโล่งเตียน ไร้เฟอร์นิเจอร์ เพราะมันเป็นเพียงสถานที่ที่อีริคใช้ระเริงบทรักกับเธอเท่านั้น"อื้อ!" อีริคขมวดคิ้วจ้องนัยน์ตาสีดำเข้มของคนเบื้องล่างด้วยความไม่พอใจ ก่อนที่นั
บทที่ 1 ของบรรณาการเหตุการณ์ก่อนหน้านี้"เสี่ยจะเอายังไงดีครับ ถ้าไม่มีของไปคืนมัน มันเอาเราตายแน่" ไม่มีคำพูดปลุกใจจากคนรอบกายที่สามารถทำให้เสี่ยธวัตรรู้สึกดีขึ้นมาได้"อย่าเร่งกูได้ไหมวะ กูกำลังหาทางออกอยู่เนี่ย!" เสี่ยธวัตรตะเบ็งเสียงใส่ลูกน้อง หลายวันมานี้เขาจดจ่ออยู่กับการหาของและเงินไปคืนอีริคตามสัญญาที่ให้ไว้ตั้งแต่กลางปีแทบเป็นบ้า คำพูดของอีริคตามหลอกหลอนทั้งยามนอนและยามตื่น'ถ้าไม่มีของและเงินมาคืนฉันตามกำหนด เตรียมโบกมือลาโลกใบนี้ได้เลย'คำพูดเหล่านี้เหมือนแผ่นเสียงที่ถูกเล่นวนอยู่ซ้ำ ๆ"งั้นเสี่ยลองหาของเล่นไปหลอกล่อมันดีไหมครับ เอาไปต่อรองมันก็ได้" ลูกน้องหนุ่มยื่นข้อเสนอให้เจ้านาย "เด็กในสต็อกเราเยอะแยะ ให้มันไปสักคนคงไม่เป็นไร""ให้มันตามมาฆ่ากูเร็วกว่าเดิมเหรอ มึงก็รู้ว่ามันไม่ชอบคนบิดพลิ้ว เกิดเอาของไปล่อมันสุ่มสี่สุ่มห้า มีหวังกระสุนได้เจาะกะโหลกกูแน่"ลูกน้องหนุ่มกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง"แล้วเสี่ยจะเอายังไง อีกไม่กี่วันแล้วนะครับ""โว๊ย! หรือว่ากูจะลองส่งของบรรณาการไปให้มันดูวะ เอาให้มันเล่นขำ ๆ ฆ่าเวลา" รอยยิ้มมีแผนการร้ายกาจผุดขึ้นบนใบหน้าเสี่ยธวัตร คนเจ้าเล่ห
บทที่ 2 คำสัญญาเขาพูดจาถากถางเธอตั้งแต่แรกเจอ แต่คนโปรดไม่เก็บมาใส่ใจขนาดนั้น การมีชีวิตรอดนั่นสำคัญกว่าที่จะมานั่งเสียใจเพราะคำดูถูกของอีริค"โปรดสัญญา... โปรดจะทำตามคำสั่งของคุณ อย่าส่งโปรดกลับไปที่นั่นเลยนะคะ""..." อีริคมองเธอด้วยสายตาเรียบนิ่ง ตอนนี้ในสายตาอีริคเธอเหมือนลูกเจี๊ยบตัวน้อยที่เพิ่งฟักออกจากไข่ กำจัดตอนนี้ก็ไม่เสียดาย แต่หากจะเลี้ยงให้เติบใหญ่และฝึกให้เชื่อง สำหรับเขาคงไม่ยากอะไร"คะ คุณท่านขา~" คราวนี้หญิงสาวกอดเรียวขาอีริคไว้แน่น อ้อนวอนเขาทุกอย่าง "ให้คนโปรดเป็นคนรับใช้ที่บ้านหลังนี้ก็ได้ ให้ทำอะไรก็ยอม""ฉันให้เธออ้าขาให้ล่ะ ยังอยากจะอยู่ที่นี่ไหม" คำถามลองใจถูกเอ่ยออกจากปากชายหนุ่ม ครู่หนึ่งเขาเห็นดวงตาไร้ชีวิตชีวาคู่นั้นวูบไหว สะท้อนความกลัวออกมา'เขาพูดเหมือนฉันมีทางเลือก จริง ๆ แล้วเสี่ยธวัตรจงใจส่งเธอมาให้อีริคระเริงความใคร่อยู่แล้ว หวังให้อีริคให้โอกาสในการหาเงินมาคืน ในเมื่อมันเป็นอย่างนั้นตั้งแต่แรก แล้วเธอมีสิทธิ์เลือกอะไรอีกเหรอ'หญิงสาวเผลอขมวดคิ้วตามความคิดตัวเอง จนลืมไปว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือคนที่จะตัดสินชะตาว่าจะอยู่หรือตาย"ไอ้เวรนั่นมันส่งเธอมาต